Αμπελοφασουλοσοφίες 04/9/10

Πάντοτε μετά από κάτι τέτοια ταξίδια αργούμε να προσαρμοστούμε στο δικό μας περιβάλλον.

Ειδικά όταν αυτά τα ταξίδια είναι πλούσια σε εμπειρίες, καινούργιους φίλους και άγνωστα μέρη που έγιναν αγαπημένα πολύ σύντομα.

Ευτυχώς όμως η ελληνική πραγματικότητα αναλαμβάνει να μας δώσει τις απαραίτητες σφαλιάρες για να συνέλθουμε.

Πρώτη μέρα που γυρίζουμε και ακούμε: κάηκε το φοινικόδασος στην Κρήτη (οι υπεύθυνοι είπαν οτι είχε αγοραστεί σύγχρονος αντιπυρικός εξοπλισμός αλλά δεν χρησιμοποιήθηκε απο την πυροσβεστική υπηρεσία επειδή δεν ήξερε αν λειτουργεί), ένα 11χρονο κοριτσάκι κακοποιήθηκε και πετάχτηκε ζωντανό σε ένα πηγάδι, ένας τύπος κρατούσε ομήρους σε τράπεζα στον Πειραιά, ακόμα και ξύλο μεταξύ των μοσχαναθρεμμένων μας αθλητών.

Καλά το τελευταίο δε μας χάλασε την διάθεση. Ίσα ίσα που το χάρηκα κιόλας. Θα πλήρωνα καλά λεφτά για να δω τις δύο ομάδες στον προημιτελικό του Μουντομπάσκετ.

Αυτή η Εθνική όμως πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Ανυποληψία, ηθελημένες ήττες και μικροτσούτσουνος οπαδισμός. Η εκδίκηση ενός τίμιου ανθρώπου που μας έμαθε μπάσκετ και χλευάστηκε όσο λίγοι (Γιαννάκης), λέω εγώ. Εδώ και ένα πολύ ωραίο σχετικό link.

Αλλά τι με έπιασε τώρα με το μπάσκετ;

Το Dubrovnik εκτός από πανέμορφη ήταν και μια πόλη με μνήμη. Γιατί ναι μεν τα σημαντικότερα αξιοθέατα ήταν τα εντυπωσιακά της Μεσαιωνικά και Αναγεννησιακά κτίρια και παλάτια, αλλά υπήρχαν τουλάχιστον δύο εκθέσεις σε αρκετά περίοπτη θέση, με ανατριχιαστικές φωτογραφίες από τον προ –σχεδόν- εικοσαετίας εμφύλιο.

Μπορεί στην Ελλάδα να «υποστηρίζαμε» τους Σέρβους λόγω θρησκευτικής συγγένειας αλλά και στις δύο πλευρές χύθηκε άφθονο αίμα. Όπως όμως έχει πει και ο Πανούσης «Αλλιώς θα σε σφάξει ο Σέρβος, δεν θα λερώσει το χαλί κλπ. κλπ.». Ήταν μια ευχάριστη περίοδος ο εμφύλιος για όλες τις μεγάλες υπερδυνάμεις. Είχαν την ευκαιρία να πουλήσουν πολλά από τα περισσευούμενα και τζούφια όπλα τους και στους δύο αντιμαχόμενους.

Και το καλύτερο είναι πως οι Κροάτες αισθάνονται ευγνωμοσύνη για τον μπαμπά Bush που διάλεξε να τους υποστηρίξει (με το αζημίωτο φυσικά) σε εκείνο τον πόλεμο.

Μετά από τη σκληρότητα του πολέμου πάντως, κατόρθωσαν να φτιάξουν ένα τουριστικό θέρετρο που θα αποτελεί μόνιμη σημαντικότατη πηγή εσόδων, μετατρέποντας έτσι τις δυσκολίες και τα εμπόδια από τη διάλυση της χώρας τους σε μια νέα αρχή και κάτι δημιουργικό εκμεταλλευόμενοι και το φυσικό κάλλος της περιοχής.

Το ακριβώς αντίθετο από εμάς όπου η γκρίνια μετατρέπεται και σε άλλη γκρίνια που μεταμορφώνεται σε κακομοιριά και παραίτηση. Α, και τώρα τελευταία σε τυφλή οργή. Όσο για το κάλλος της περιοχής μας πλέον μοιάζει με το κάλλος 65χρονης τσατσάς που φτύνει φλέμματα παίζοντας ποδόσφαιρο με τα βυζιά της.

Αλλά τι με έπιασε τώρα με τα κοινωνικοπολιτικά;

Ας μιλήσουμε για μουσική λοιπόν. Οι 22-20s υπάρχουν ακόμη. Για αδιευκρίνιστο λόγο διαλύθηκαν μετά την τεράστια επιτυχία αυτών των δύο έξοχων rawk κομματιών που βρίσκονταν στο ομώνυμο ντεμπούτο τους το 2004. Στο φετινό Shake Shiver Moan ακούγονται σκουριασμένοι (λογικό μετά από έξι χρόνια παύσης εργασιών) και κάπως κουρασμένοι. Και είναι κρίμα γιατί αυτή η μπάντα αν συνέχιζε θα έπαιρνε άκοπα την θέση των πολύ κατώτερων Kings Of Leon.

Από το Shake Shiver Moan μένουν παρ'όλ'αυτά κάποια κομμάτια. Το "Heart On A String", το "Bitter Pills" που «διακωμωδεί» τους λόγους της χειμερίας τους νάρκης διαπιστώνοντας "everybody’s going somewhere, my life is going nowhere, moving slow, slow, slow" και φυσικά το ανθεμικό ομώνυμο κομμάτι, που μας υπενθυμίζει ότι πέρασαν μέσα από έναν ταραχώδη δρόμο, και μπορούμε να το δούμε παρακάτω...

Tweet