Αμπελοφασουλοσοφίες 18/9/10

Εβδομάδα βιασμού ήταν η προηγούμενη. Τόσο που το σημερινό post αντί για αμπελοφασουλοφίες θα έπρεπε να λέγεται «κορίτσια μας βιάζουνε».

Έτσι θα ξεκινούσε το post αν ανέβαινε στην κανονική του, ή κάπου εκεί κοντά τελοσπάντων, ημερομηνία που έπρεπε να ήταν αρχές του μήνα. Τελικά η εβδομάδα που προηγήθηκε ήταν εβδομάδα πνευμονίας για μένα.

Και κατ' επέκταση πολλής τηλεόρασης. Μετά απο 8-9 μέρες σχεδόν συνεχούς ζάπινγκ μπορώ να πω οτι ανέπτυξα ακόμα περισσότερο ένα (ήδη υποβόσκον έτσι και αλλιώς) βαθύτατο μίσος για το ανθρώπινο γένος.

Ξαφνικά δεν ακούγονται καθόλου άσχημες ιδέες οι παρακάτω: «παρουσιαστής infotainment (sic) πρωινού στα κάρβουνα», «παρουσιάστρια μεσημεριανού παλουκωμένη στην πλατεία Συντάγματος» ή «αγανακτισμένοι κάτοικοι της τάδε περιοχής με σύριγγες γεμάτες χασίσι (sic) καρφωμενες στα μπράτσα».

Ας συνεχίσουμε όμως υποκρινόμενοι οτι βρισκόμαστε κάπου στην αρχή του μήνα.

Από τη μία λοιπόν οι απόψεις του μοντερνιστή ζωγράφου για την πράξη του βιασμού, και για τις οποίες έσπευσε να ζητήσει συγνώμη η ΕΡΤ (ωραία ελευθερία λόγου) από την άλλη η Σερβική ταινία (που τελικά δεν θα προβληθεί -κότες- στις νύχτες πρεμιέρας) και απεικονίζει αιμομιξίες, βιασμούς βρεφών και άλλες splatter και hardcore (σκληρό πορνό που έλεγε και ο Κουίκ) σκηνές. Μια ταινία που θα φαινόταν κακόγουστη ακόμα και στον Φωκίωνα Μπόγρη.

Και μιας και ανέφερα τον ζωγράφο θυμήθηκα το «Ένας Κόσμος Υπόγειος» ένα βιογραφικό φιλμ για τον Ηλία Πετρόπουλο. Ο ζωγράφος λοιπόν όταν καλείται να πει τη γνώμη του, μιας και γνώριζε τον Πετρόπουλο, αρχίζει: «Πώς να σκιαγραφήσεις μια προσωπικότητα τέτοια... εδώ για το παιδί σου δεν μπορείς να το κάνεις… Έτσι ….αν θέλαμε να δώσουμε μια γενική μορφή εγώ θα’ λεγα…(παύση 7 δευτερολέπτων) δεν μπορώ να πω τίποτα»

Ευτυχώς το φιλμ είναι κάποιων χρόνων, αλλιώς το να μετακινήσεις ένα ολόκληρο τηλεοπτικό συνεργείο γι'αυτές τις «δηλώσεις» θα ήταν ασυγχώρητο έγκλημα, ειδικά σήμερα με τις τιμές που έχει φτάσει η βενζίνη.

Το διάστημα που πέρασε ήταν ιδανικό για να τρέξουμε και να πλησιάσουμε λιγάκι τις νέες κυκλοφορίες. Ακούσαμε αρκετά ωραία πράγματα για τα οποία θα γράψουμε εν καιρώ (ή αν δεν προλάβουμε στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς) αλλά και πολλά μέτρια όπως είναι φυσικό.

Οι Wild Nothing δεν μας είπαν πολλά. Αυτή η συνεχής αντιγραφή riffs από τον Johnny Marr μας έκανε να ψάχνουμε το forward, πόσο μάλιστα όταν οι Pains Of Being Pure At Heart έκαναν καλύτερα πέρυσι τη νοσταλγική, εφηβικής αφέλειας και ζωηράδας ανασκαφή.

Οι πολυδιαφημισμένοι Drums από την άλλη κλέβουν τα κόλπα τους από λίγο πιο παλιά και συγκεκριμένα τους Joy Division. Κάθε τραγούδι ξεκινάει με την κλασσική Hook μπασογραμμή, πιασάρικα ρεφρεν και αρκετή ηχώ. Αρκετά καλό το πρώτο μισό όχι τόσο το δεύτερο. Υπάρχουν και δύο φοβερά κομμάτια. Tο “Let's Go Surfing” που έκλεψε λιγάκι στο video και το “What's A Girl To Do” της Bat For Lashes και το “Me And The Moon” που βρίσκει την κατεύθυνση που πολύ θα ήθελαν να είχαν ακολουθήσει οι Strokes διαθέτοντας μια τρομερής εμπνεύσεως γέφυρα.

Οι Σκωτσέζοι Frightened Rabbit ήταν καλύτεροι από τον προηγούμενό τους δίσκο. Σημαντικά καλύτεροι αν δεν ξετρελαθήκατε με τον πρώτο. Θα καταλάβαινα περισσότερο το hype αν ακολουθούσε αυτόν τον δίσκο παρά το ντεμπούτο τους. Το “Swim Until You Can’t See Land” είναι ένα πολύ ταιριαστό πρώτο single, ρυθμικό και από αυτά που σε προτρέπουν να τραγουδήσεις. Όπως υπέροχο είναι και το “Yes I Would” που είναι σαν Snow Patrol αλλά καλύτερο.

Παρακάτω το “Me And The Moon”.

Tweet