Αμπελοφασουλοσοφίες 13/9/10

Μέσα Σεπτεμβρίου κιόλας και το ταξίδι πια φαντάζει απίστευτα μακρινό. Λίγη αθηναϊκή ζέστη, λίγη ελληνική παράνοια στα δελτία ειδήσεων, γρήγορα ξανασυνηθίζεις. Σε λίγο καιρό νομίζεις ότι το ονειρεύτηκες ένα βράδυ πριν λίγο καιρό κι απορείς με τη φαντασία σου. Αν δεν ήταν κι οι φωτογραφίες μπορεί και να το πιστεύαμε.

Ευτυχώς τουλάχιστον υπάρχει και μια εναλλακτική στα Prozac - οι δεκάδες καινούριοι δίσκοι! Και προσωπικά έχω πέσει στο πολύ ισχυρό φάρμακο που λέγεται νέοι Dungen...

Ω ναι, το Skit I Allt όχι μόνο κυκλοφόρησε αλλά είναι και εξαιρετικό. Η εβδομάδα που πέρασε ήταν αφιερωμένη στους λατρεμένους μου Σουηδούς που πλέον θα συγκαταλέγονται στις (όχι πάρα πολλές) μπάντες που κάθε τους νέο album θα έχει εξασφαλισμένη μια θέση στο τοπ κάθε χρονιάς πριν καν ακούσω μια νότα. Σύντομα περισσότερα για το απολαυστικό νέο τους πόνημα...

Είναι θλιβερό πλέον να κοιτάς τα tour dates των καλλιτεχνών. Πρόσφατα παραδείγματα η ολοένα επεκτεινόμενη περιοδεία των National ή, ακόμα πιο γλαφυρό, αυτή του Caribou που έφτασε στο email μας πριν κάτι βδομάδες. Μια τεράστια ευρωπαϊκή περιοδεία που περιλαμβάνει στάσεις σε διάφορες γαλλικές και γερμανικές κωμοπόλεις αλλά και στο Βουκουρέστι και το Zagreb μεταξύ άλλων. Οι πάλαι ποτέ φτωχοί συγγενείς μάς ξεπέρασαν κι αυτοί λοιπόν. Και γιατί όχι.

Αν δει κανείς πόσο σύντομα ανέκαμψαν από τις σφαγές αλλά και την απομόνωση τόσων χρόνων και πόσο πολύ προσέχουν και αναπτύσσουν τις πόλεις τους, γιατί όχι; Για ποιό λόγο να προτιμήσει ο καλλιτέχνης μια άσχημη πρωτεύουσα όπου δεν είχε σίγουρα τα λεφτά του ούτε τον καλό καιρό; Είμαστε που είμαστε μακριά, είμαστε και όπως είμαστε, βράστα.

Και αν ο Caribou και οι National δεν είναι ακριβώς «δικοί μας άνθρωποι» που ξέρουν ότι έχουν το πιστό τους κοινό και θα έρχονται βρέξει-χιονίσει, το ότι ο Mark Lanegan δεν ήρθε φέτος μετά από πολλά συνεχόμενα χρόνια που χτύπαγε κάρτα κάτι θα πρέπει να μας πει. Προβλέπεται φτωχός συναυλιακός χειμώνας και ματιές γεμάτες ζήλια στα καλεντάρια άλλων πόλεων, όχι πολύ μακριά απο'δω.

Κι έλεγα τί μας έλειπε αυτές τις μέρες, τί μας έλειπε... Μα φυσικά, μια ακόμα λίστα του Pitchfork, αυτή τη φορά για τα '90s. Και βέβαια το έχουν ξανακάνει αλλά πραγματικά, δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας αν δε μαθαίναμε ποια είναι τα definitive 200 κομμάτια της προπερασμένης (ω θεέ μου!) δεκαετίας από τη σκοπιά ενός τσούρμου 25άχρονων Αμερικανακίων που για κάποιο μυστήριο λόγο νομίζουν ότι (έχουν πιάσει τον παπά από τα καλαμπαλίκια και συνεπώς μπορούν να) καθορίζουν το γούστο της indie οικουμένης. Και δυστυχέστατα ίσως και να έχουν δίκιο.

Εγώ τα '90s τα θυμάμαι να βρωμάνε Αγγλίλα από χιλιόμετρα. Shoegaze, Britpop, twee pop από ξέξασπρους Σκωτσέζους, folk pop από μεθυσμένους Ουαλούς παιγμένη μέσα σε κάστρα περιτριγυρισμένα από ψηλό γρασίδι, διάφορα τέτοια. Belle & Sebastian και Gene και Heavenly και Suede και Gorky's και Divine Comedy και Shed 7 άμα λάχει. ΟΚ, υπήρχε και το τεράστιο κεφάλαιο του grunge από απέναντι, υπήρχαν και Pavement και Dinosaur Jr και Pumpkins και Beck, αλλά τα '90s ήταν από τις λίγες δεκαετίες που οι Βρετανοί είχαν να καυχιώνται ότι τα περισσότερα καλά πράγματα συνέβαιναν στις δικές τους ακτές.

Τα παιδιά του PF μοιάζουν να διαφωνούν, αγνοώντας πολλά από τα παραπάνω (ή χώνοντάς τα σε ανήλιαγες θέσεις όταν απλά δε γινόταν να τ'αποφύγουν - "We Are the Pigs" #169;;;) και γεμίζοντας αντ'αυτών τον κατάλογο με διάφορα πράγματα που συνέβησαν στις χρονολογικές παρυφές της δεκαετίας και που για μας που τη ζήσαμε «γεμάτα» από την αρχή ως το τέλος ήταν σημάδια μετάβασης σε κάτι άλλο και δεν ανήκαν στον ήχο των '90s. Όχι ότι δεν ήταν καλά. Κάθε άλλο. Αλλά μην τρελαθούμε τώρα ότι το "Caught Out There" είναι '90s. Απλά έτυχε να βγει προς το τέλος τους. Και ακόμα πιο απλά, είστε πολύ μικρά και πολύ αμερικανάκια για μια τέτοια ανασκόπηση γλυκά μου χιπστεράκια.

(Ευτυχώς κάποιες παλιές καραβάνες το μάζεψαν λίγο, γιατί διαφορετικά θα εμφάνιζαν top-200 Songs of the '90s χωρίς π.χ. Elastica και Orbital και θα γέλαγε ο κόσμος. Και προς τιμήν τους θυμήθηκαν και τους Broadcast.)

Στην τελική, προσπαθήστε λίγο παραπάνω... Το "Brimful of Asha" είναι 8 κλάσεις ανώτερο χωρίς το χαζοχαρούμενο remix του Mr Cook, το κερατάκι μου!

Tweet