Καλή είναι η ιστορία αλλά τώρα (όχι ακριβώς τώρα δηλαδή, τον Ιανουάριο) ήρθαν τα φρέσκα κουλούρια απο το στρατοπεδο των British Sea Power. Μετά τα παραπονάκια που έκαναν την εμφάνισή τους στον δεύτερο και τον τρίτο δίσκο τους η μπάντα απο το Brighton επιχείρησε μια ολική επαναφορά στον πλούσιο, γεμάτο στρώσεις και συναισθήματα ήχο του The Decline of British Sea Power. Ο σκοπός επετεύχθη. Και αν είναι νωρίς ακόμα να μιλάμε για τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους ή για δίσκο ισάξιο με το πρώτο τους αριστούργημα αναμφίβολα μπορούμε να κατατάξουμε το Valhalla Dancehall στις καλύτερές τους στιγμές.Μετά και το 40λεπτο Zeus EP που κυκλοφόρησαν το περασμένο φθινόπωρο θα νόμιζε κανείς πως το LP τους θα ήταν κάπως πετσοκομμένο. Αμ, δε.... 60 ολόκληρα λεπτά μουσικής εκ των οποίων ένα 6λεπτο, ένα 8λεπτο και ένα 11λεπτο κομμάτι ενώ η μπάντα ακούγεται γεμάτη ενέργεια, ορεξάτη να φύγει απο την σκηνή εξουθενωμένη και αυτή αλλά και ο ακροατής.
Ο ήχος των τεσσάρων πρώτων κομματιών είναι κλασσικός και προβλέψιμος British Sea Power χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δεν σου τραβάνε την προσοχή. Απλά μοιάζουν σα να οδηγούνται με αυτόματο πιλότο που πετάει το αεροπλάνο χωρίς αναταράξεις σε έναν πεντακάθαρο ουρανό. Αν θυμηθούμε μάλιστα πού σταμάτησε το προηγούμενο Do You Like Rock Music? τότε επιβαλλόταν να μας προβάλλουν και ένα "Στο προηγούμενο επεισόδιο...".
Το χοροπηδηχτό "Who's In Control" μας ανοίγει την πόρτα σε αυτό το πάρτι που γίνεται στην μυθική σάλα των νεκρών. Στο χωλ των μαχητών που έπεσαν πολεμώντας. Τα ταβάνια μοιάζουν να βρίσκονται πολλά μέτρα πάνω απο το έδαφος και μάλιστα με τον μειωμένο φωτισμό που υπάρχει στα πάνω πατώματα δεν βλέπεις το τέλος αυτής της θεόρατης σάλας. Τα κεριά λάμπουν σαν πυγολαμπίδες στα κηροπήγια που βρίσκονται στους τοίχους. Οι βλοσυρές μορφές των Νορβηγών Θεών, βασιλιάδων και ηρώων δεσπόζουν στους ζωγραφισμένους με λάδι πίνακες ενώ το επικριτικό βλέμμα τους μαστιγώνει τους νεκρούς που έχουν μαζευτεί και έχουν γεμίσει ασφυκτικά το χωλ.
Οι καλεσμένοι όλοι ντυμένοι στα μαύρα, με τα λευκά τους πουκάμισα, τα κομψά παπιγιόν, τα φράκα που ανεβοκατέβαιναν σαν γρίλιες καταστήματος, οι καρφίτσες που είχαν στο πέτο τους και απεικόνιζαν μια νεαρή κοπέλα να πετάει με φτερά πεταλούδας στους ώμους της, τα γυαλισμένα σαν φρεσκοσφουγγαρισμένο παρκέ μαύρα σκαρπίνια τους, τα ψηλά μαύρα καπέλα τους και τα μονόκλ που κράταγαν στα κοκαλιάρικά τους χέρια οι άντρες, γεμίζουν το βλέμμα του θεατή που αν είναι αρκετά απρόσεκτος δεν θα παρατηρήσει τους σκελετωμένους καρπούς των πρώην πολεμιστών, τα αποστεωμένα δάχτυλά τους, τους σκληρούς, λείους και αμετακίνητους σαν βράχο στην έρημο κροτάφους τους, τις μαύρες τρύπες που είχαν χωθεί στα βαθουλωμένα τους μάτια και τα δόντια τους που προεξείχαν καφετιά και μισοραγισμένα.
Θα περίμενε κανείς ο Οντίν να τους χάριζε κάτι παραπάνω από ένα καθαρό κοστούμι και μερικά ζευγάρια ακριβά παπούτσια. Αν αυτή ήταν η ιδέα του για την αθανασία και τον βίαιο θάνατο που βρήκαν πολλοί απ'αυτούς τους περήφανους Βίκινγκ στις ακτές της Βρετανίας για παράδειγμα τότε η δυσαρέσκεια που είχε αρχίσει να εμφανίζεται εδώ και καιρό σε κάποιους από τους πρώην πολεμιστές -νυν καλεσμένους στο αιώνιο πάρτι- ήταν απολύτως δικαιολογημένη.
Το μαρμάρινο πάτωμα καταπιεζόταν από τους εκατοντάδες καλεσμένους ενώ κάποιοι είχαν βγάλει τα παπούτσια τους και χόρευαν, με τις γυμνές απο σάρκες πατούσες τους να ακούγονται σαν κλακέτες που εξασκούνται με ντάμα το έδαφος. Μέχρι να πλησιάσουμε στη σπειρωτή σκάλα όπου ένας κεφάτος καλεσμένος κατεβάζει μια μπουκάλα ρούμι στο άδειο του στομάχι έχει ήδη ξεκινήσει να αντηχεί στη σάλα το "Mongk II". Η συστάδα κοκάλων στον σβέρκο του ενός -που σημειωτέον έχει καταπονηθεί από ένα βέλος που ήταν καρφωμένο στο κεφάλι του- τρίζει σαν σκουριασμένος μεντεσές ενώ ένας άλλος ξεβουλώνει το αριστερό του αυτί για να βγάλει από το δεξί ένα σκουληκάκι που ενοχλημένο απο το θόρυβο έχει βγει να δει τι γίνεται.
Στον ξέφρενο ρυθμό που έμοιαζε με Franz Ferdinand βουτηγμένους στα σπιντάκια και στους μισανθρωπικούς αλλά αληθινούς στίχους που απευθύνονται στο ανθρώπινο γένος -"You are unworthy of/ Breathe in the air" ή "And don't raise yourself up above the Inuit or Gorilla" ή ακόμα ακόμα "The human nature show has got no place to go/ It's all just effigies and girls in magazines"- οι καλεσμένοι απαντάνε κουνώντας τις ξεχαρβαλωμένες τους λεκάνες με κατανόηση ενώ οι κοκαλιάρικοι γοφοί τους προεξέχουν απο τα μαύρα στενά τους παντελόνια. Τα γιγάντια σπαθιά που κρέμονται απο τους τοίχους τρίζουν στον ρυθμό του percussion, μερικοί μεθυσμένοι πηδάνε από το δεύτερο όροφο με την ελπίδα να τους πιάσει το κοινό που ωρύεται από κάτω αλλά αντί να πετύχει το stage diving καταλήγουν ένας σωρός απο κόκαλα.
Καθώς ο δυσαρεστημένος dj, που βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα είναι η αλήθεια, βγάζει από το ποτό του ένα μετακάρπιο οστό που έπεσε μέσα αποφασίζει να χαλαρώσει το κλίμα. Η εξαιρετική ακολουθία τραγουδιών συνεχίζει με το "Luna" στο οποίο το μακρινό γυναικείο γέλιο που αντηχεί μελαγχολεί κάπως τους καλεσμένους που θυμούνται τις μακρυμαλλούσες γαλανομάτες κυράδες που τους περιμένουν στο Gimle. Στο "Baby" τους θυμίζει (πολύ) παλιούς Pumpkins και την υπνωτική κάπως folk, κάπως ambient '90s μελωδία που είναι αδύνατον να χορέψεις εκτός από έναν αργό χορό που επιβάλλει την παρουσία της Σκανδιναβής κυράς, κάτι που όμως όπως είπαμε είναι κάπως δύσκολο τώρα. Μη μπορώντας να κάνουν πολλά πράγματα κοιτάζουν υπνωτισμένοι τον γιγάντιο πολυέλαιο με τα διαμάντια που κρέμεται πάνω από τα κούφια κεφάλια τους.
Η μελαγχολία κρατά λίγο. Ο dj δε θέλει να καταθλίψει περισσότερο τους καλεσμένους και προχωρά στο επόμενο "Living Is So Easy" με το ρεφρέν "Living is so easy/ Shopping is so easy/ Dying is so easy" αυτού του πολύ πιασάρικου πρώτου single να αποκτά μια άλλη διάσταση δεδομένων των συνθηκών. Για μια ακόμη φορά λασκαρισμένες αρθρώσεις κροταλίζουν και η παράνοια του punkίζοντος "Thin Black Sail" χάνεται στην ηχώ του παλατιού καθώς ανεβαίνουμε στον παραπάνω όροφο.
Εκεί είναι πιο ήσυχα τα πράγματα . Οι πίνακες με παλιότερες θρυλικές μάχες στολίζουν τη σιωπηλή σκάλα που πλέον έχει απομονώσει τελείως τους χορούς και τη δυνατή μουσική. Οι τοίχοι έχουν το χρώμα της έναστρης νύχτας και οι βιβλικές σκηνές που προβάλλονται σε μια 60" τηλεόραση με επίπεδη οθόνη δεν είναι άλλες από το περίφημο Ragnarok. O θάνατος των Θεών, οι πλημμύρες που ισοπέδωσαν τη Γη, οι σεισμοί που άνοιξαν στα δύο τα βουνά, οι Βαλκυρίες στα φλεγόμενά τους άρματα. Η τελική μοίρα των θεών ήταν σημαδεμένη και ο σκελετωμένος κονφερανσιέ μας παρακάλεσε να συνεχίσουμε να ανεβαίνουμε τις σκάλες.
Από πάνω ακουγόταν το μοναχικό πιάνο του "Cleaning Out The Rooms". Ακολουθήσαμε τη σπαρακτική μελωδία του και βρεθήκαμε σε ένα δωμάτιο που καλυπτόταν από μια παχιά σαν δέρμα ελέφαντα μοκέτα που είχε κεντημένα τα ηλιακά μας συστήματα. Εδώ οι πολεμιστές φορούσαν τα αληθινά τους ρούχα. Τα ρούχα των Βίκινγκ. Τα ρούχα που είχαν λερώσει με το αίμα των εχθρών, το δικό τους, το αλάτι της θάλασσας και το λίπος των γάδων. Συνέχιζαν να είναι σκελετωμένοι αλλά τουλάχιστον φορούσαν τις στολές που δόξασαν και μέσα στις οποίες έφτασαν στην Valhalla. Αυτό που τους έλειπε ήταν τα σπαθιά τους καθώς οι θήκες τους ήταν άδειες. Κάτι πάντως που δεν εμπόδισε έναν απο αυτούς να τραβήξει το μπράτσο του από τη σάπια άρθρωσή του και να το ανεμίζει στον αέρα σα να διατάζει επίθεση. Γύρω γύρω η θάλασσα που ξέπλενε τις αναμνήσεις τους και όλα τα μικρά δωμάτια του μυαλού τους που δεν έλεγαν να ξεχάσουν αυτούς που πέθαναν, αυτούς που άφησαν πίσω αλλά κυρίως αυτούς που σκότωσαν. Μια πινακίδα κρεμασμένη στον τοίχο έγραφε "I'll wake up in a new life, down by the seaside/ In a new life down by the seaside". Δίπλα της μια ζωντανή θάλασσα φουρτουνιασμένη αλλά και προκλητική κατάπινε όποιον ήθελε να ξεχάσει ενώ το βιολί τον συνόδευε στον αποχαιρετισμό του και την ελπίδα του "Cleaning out the room/ I'll clean it up/ Dark clouds/ She'll be coming soon". Μια σειρά γονατισμένων συμπολεμιστών τον αποχαιρετούσε σε αυτό το ταξίδι που δεν είχε τελειωμό και που όλοι ήλπιζαν ότι θα τελείωνε στη Valhalla.
Η δυσφορία έπνιγε το στήθος. "Δεν υπάρχει τέλος στο ταξίδι;" ρώτουσαν τον σερβιτόρο που μοιραζε τις καλοψημένες γαρίδες. Κι εκείνος δε μιλούσε αλλά έδειχνε την πόρτα στο βάθος του δωματίου. Βεβαίως όλοι αυτοί οι πολεμιστές που ήταν μαζεμένοι δεν μπορούσαν να πάνε εκεί αφού υπήρχε μια διαδικασία που έπρεπε να ακολουθήσουν. Για τον επισκέπτη που προχώρησε με ανυπομονησία και δέος στην επτασφράγιστη πόρτα αυτό δεν ήταν πρόβλημα. Όταν την πλησίασε προσπάθησε να διαβάσει την επιγραφή της σε άπταιστα αρχαία σκανδιναβικά. Κ-Ο-Ι-Τ-Α-Ξ-Τ-Ε Τ-Ο Κ-Ο-Κ-Κ-Ι-Ν-Ο Φ-Ω-Τ-Α-Κ-Ι. Πράγματι στα δεξιά της πόρτας αναβόσβηνε ένα κόκκινο φωτάκι. Μόλις εντόπισε την ίριδα του ματιού του επισκέπτη αυτομάτως οι επτασφράγιστες πόρτες άνοιξαν προκαλώντας τη ζήλεια των υπομονετικών πολεμιστών που περίμεναν τη σειρά τους μερικές χιλιάδες χρόνια.
Εκεί ο μύθος λέει πως είδε πάλι τη θάλασσα. Αυτή τη φορά όμως ήταν ήρεμη και δοτική. Τι άλλο είδε; Είδε ένα δάσος γεμάτο καρπούς, νόστιμους και εύγευστους, όαση μετά την πείνα τόσων χρόνων. Είδε ένα ζευγάρι επιζησάντων να περπατάει στην ακτή. Η γυναίκα γόνιμη ετοιμαζόταν να επανεποικήσει με απογόνους τη Γη. Οι Θεοί απο τον ουράνιο θόλο της Άσγκαρντ ξανασυναντιούνταν με νέες μορφές και ψηλάφιζαν τα πρόσωπα ο ένας του άλλου για να αναγνωριστούν μεταξύ τους. "Once More Now" και ο θρίαμβος επι του θανάτου ξεπλένει τη γερασμένη και μολυσμένη ζωή που κατέρρεε αρχίζοντάς τα όλα από την αρχή. Αναπόφευκτα και αυτή θα γεράσει και θα φθίνει αλλά πάλι η νέα ζωή θα βρει τρόπο να ξαναγεννηθεί.
Προβλήματα, φτώχεια, πόνος, αρρώστιες θα εμφανιστούν ξανά αλλά νέες ζωές θα επιμένουν να ανοίγουν τα μάτια τους. Την ώρα που θάβεται ένα κουρασμένο σώμα ένα νέο άφθαρτο με ελπίδα, σφρίγος και ζωή θα γεννιέται. Άλλη μια φορά απο την αρχή.
Ο ήχος των τεσσάρων πρώτων κομματιών είναι κλασσικός και προβλέψιμος British Sea Power χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δεν σου τραβάνε την προσοχή. Απλά μοιάζουν σα να οδηγούνται με αυτόματο πιλότο που πετάει το αεροπλάνο χωρίς αναταράξεις σε έναν πεντακάθαρο ουρανό. Αν θυμηθούμε μάλιστα πού σταμάτησε το προηγούμενο Do You Like Rock Music? τότε επιβαλλόταν να μας προβάλλουν και ένα "Στο προηγούμενο επεισόδιο...".
Το χοροπηδηχτό "Who's In Control" μας ανοίγει την πόρτα σε αυτό το πάρτι που γίνεται στην μυθική σάλα των νεκρών. Στο χωλ των μαχητών που έπεσαν πολεμώντας. Τα ταβάνια μοιάζουν να βρίσκονται πολλά μέτρα πάνω απο το έδαφος και μάλιστα με τον μειωμένο φωτισμό που υπάρχει στα πάνω πατώματα δεν βλέπεις το τέλος αυτής της θεόρατης σάλας. Τα κεριά λάμπουν σαν πυγολαμπίδες στα κηροπήγια που βρίσκονται στους τοίχους. Οι βλοσυρές μορφές των Νορβηγών Θεών, βασιλιάδων και ηρώων δεσπόζουν στους ζωγραφισμένους με λάδι πίνακες ενώ το επικριτικό βλέμμα τους μαστιγώνει τους νεκρούς που έχουν μαζευτεί και έχουν γεμίσει ασφυκτικά το χωλ.
Οι καλεσμένοι όλοι ντυμένοι στα μαύρα, με τα λευκά τους πουκάμισα, τα κομψά παπιγιόν, τα φράκα που ανεβοκατέβαιναν σαν γρίλιες καταστήματος, οι καρφίτσες που είχαν στο πέτο τους και απεικόνιζαν μια νεαρή κοπέλα να πετάει με φτερά πεταλούδας στους ώμους της, τα γυαλισμένα σαν φρεσκοσφουγγαρισμένο παρκέ μαύρα σκαρπίνια τους, τα ψηλά μαύρα καπέλα τους και τα μονόκλ που κράταγαν στα κοκαλιάρικά τους χέρια οι άντρες, γεμίζουν το βλέμμα του θεατή που αν είναι αρκετά απρόσεκτος δεν θα παρατηρήσει τους σκελετωμένους καρπούς των πρώην πολεμιστών, τα αποστεωμένα δάχτυλά τους, τους σκληρούς, λείους και αμετακίνητους σαν βράχο στην έρημο κροτάφους τους, τις μαύρες τρύπες που είχαν χωθεί στα βαθουλωμένα τους μάτια και τα δόντια τους που προεξείχαν καφετιά και μισοραγισμένα.
Θα περίμενε κανείς ο Οντίν να τους χάριζε κάτι παραπάνω από ένα καθαρό κοστούμι και μερικά ζευγάρια ακριβά παπούτσια. Αν αυτή ήταν η ιδέα του για την αθανασία και τον βίαιο θάνατο που βρήκαν πολλοί απ'αυτούς τους περήφανους Βίκινγκ στις ακτές της Βρετανίας για παράδειγμα τότε η δυσαρέσκεια που είχε αρχίσει να εμφανίζεται εδώ και καιρό σε κάποιους από τους πρώην πολεμιστές -νυν καλεσμένους στο αιώνιο πάρτι- ήταν απολύτως δικαιολογημένη.
Το μαρμάρινο πάτωμα καταπιεζόταν από τους εκατοντάδες καλεσμένους ενώ κάποιοι είχαν βγάλει τα παπούτσια τους και χόρευαν, με τις γυμνές απο σάρκες πατούσες τους να ακούγονται σαν κλακέτες που εξασκούνται με ντάμα το έδαφος. Μέχρι να πλησιάσουμε στη σπειρωτή σκάλα όπου ένας κεφάτος καλεσμένος κατεβάζει μια μπουκάλα ρούμι στο άδειο του στομάχι έχει ήδη ξεκινήσει να αντηχεί στη σάλα το "Mongk II". Η συστάδα κοκάλων στον σβέρκο του ενός -που σημειωτέον έχει καταπονηθεί από ένα βέλος που ήταν καρφωμένο στο κεφάλι του- τρίζει σαν σκουριασμένος μεντεσές ενώ ένας άλλος ξεβουλώνει το αριστερό του αυτί για να βγάλει από το δεξί ένα σκουληκάκι που ενοχλημένο απο το θόρυβο έχει βγει να δει τι γίνεται.
Στον ξέφρενο ρυθμό που έμοιαζε με Franz Ferdinand βουτηγμένους στα σπιντάκια και στους μισανθρωπικούς αλλά αληθινούς στίχους που απευθύνονται στο ανθρώπινο γένος -"You are unworthy of/ Breathe in the air" ή "And don't raise yourself up above the Inuit or Gorilla" ή ακόμα ακόμα "The human nature show has got no place to go/ It's all just effigies and girls in magazines"- οι καλεσμένοι απαντάνε κουνώντας τις ξεχαρβαλωμένες τους λεκάνες με κατανόηση ενώ οι κοκαλιάρικοι γοφοί τους προεξέχουν απο τα μαύρα στενά τους παντελόνια. Τα γιγάντια σπαθιά που κρέμονται απο τους τοίχους τρίζουν στον ρυθμό του percussion, μερικοί μεθυσμένοι πηδάνε από το δεύτερο όροφο με την ελπίδα να τους πιάσει το κοινό που ωρύεται από κάτω αλλά αντί να πετύχει το stage diving καταλήγουν ένας σωρός απο κόκαλα.
Καθώς ο δυσαρεστημένος dj, που βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα είναι η αλήθεια, βγάζει από το ποτό του ένα μετακάρπιο οστό που έπεσε μέσα αποφασίζει να χαλαρώσει το κλίμα. Η εξαιρετική ακολουθία τραγουδιών συνεχίζει με το "Luna" στο οποίο το μακρινό γυναικείο γέλιο που αντηχεί μελαγχολεί κάπως τους καλεσμένους που θυμούνται τις μακρυμαλλούσες γαλανομάτες κυράδες που τους περιμένουν στο Gimle. Στο "Baby" τους θυμίζει (πολύ) παλιούς Pumpkins και την υπνωτική κάπως folk, κάπως ambient '90s μελωδία που είναι αδύνατον να χορέψεις εκτός από έναν αργό χορό που επιβάλλει την παρουσία της Σκανδιναβής κυράς, κάτι που όμως όπως είπαμε είναι κάπως δύσκολο τώρα. Μη μπορώντας να κάνουν πολλά πράγματα κοιτάζουν υπνωτισμένοι τον γιγάντιο πολυέλαιο με τα διαμάντια που κρέμεται πάνω από τα κούφια κεφάλια τους.
Η μελαγχολία κρατά λίγο. Ο dj δε θέλει να καταθλίψει περισσότερο τους καλεσμένους και προχωρά στο επόμενο "Living Is So Easy" με το ρεφρέν "Living is so easy/ Shopping is so easy/ Dying is so easy" αυτού του πολύ πιασάρικου πρώτου single να αποκτά μια άλλη διάσταση δεδομένων των συνθηκών. Για μια ακόμη φορά λασκαρισμένες αρθρώσεις κροταλίζουν και η παράνοια του punkίζοντος "Thin Black Sail" χάνεται στην ηχώ του παλατιού καθώς ανεβαίνουμε στον παραπάνω όροφο.
Εκεί είναι πιο ήσυχα τα πράγματα . Οι πίνακες με παλιότερες θρυλικές μάχες στολίζουν τη σιωπηλή σκάλα που πλέον έχει απομονώσει τελείως τους χορούς και τη δυνατή μουσική. Οι τοίχοι έχουν το χρώμα της έναστρης νύχτας και οι βιβλικές σκηνές που προβάλλονται σε μια 60" τηλεόραση με επίπεδη οθόνη δεν είναι άλλες από το περίφημο Ragnarok. O θάνατος των Θεών, οι πλημμύρες που ισοπέδωσαν τη Γη, οι σεισμοί που άνοιξαν στα δύο τα βουνά, οι Βαλκυρίες στα φλεγόμενά τους άρματα. Η τελική μοίρα των θεών ήταν σημαδεμένη και ο σκελετωμένος κονφερανσιέ μας παρακάλεσε να συνεχίσουμε να ανεβαίνουμε τις σκάλες.
Από πάνω ακουγόταν το μοναχικό πιάνο του "Cleaning Out The Rooms". Ακολουθήσαμε τη σπαρακτική μελωδία του και βρεθήκαμε σε ένα δωμάτιο που καλυπτόταν από μια παχιά σαν δέρμα ελέφαντα μοκέτα που είχε κεντημένα τα ηλιακά μας συστήματα. Εδώ οι πολεμιστές φορούσαν τα αληθινά τους ρούχα. Τα ρούχα των Βίκινγκ. Τα ρούχα που είχαν λερώσει με το αίμα των εχθρών, το δικό τους, το αλάτι της θάλασσας και το λίπος των γάδων. Συνέχιζαν να είναι σκελετωμένοι αλλά τουλάχιστον φορούσαν τις στολές που δόξασαν και μέσα στις οποίες έφτασαν στην Valhalla. Αυτό που τους έλειπε ήταν τα σπαθιά τους καθώς οι θήκες τους ήταν άδειες. Κάτι πάντως που δεν εμπόδισε έναν απο αυτούς να τραβήξει το μπράτσο του από τη σάπια άρθρωσή του και να το ανεμίζει στον αέρα σα να διατάζει επίθεση. Γύρω γύρω η θάλασσα που ξέπλενε τις αναμνήσεις τους και όλα τα μικρά δωμάτια του μυαλού τους που δεν έλεγαν να ξεχάσουν αυτούς που πέθαναν, αυτούς που άφησαν πίσω αλλά κυρίως αυτούς που σκότωσαν. Μια πινακίδα κρεμασμένη στον τοίχο έγραφε "I'll wake up in a new life, down by the seaside/ In a new life down by the seaside". Δίπλα της μια ζωντανή θάλασσα φουρτουνιασμένη αλλά και προκλητική κατάπινε όποιον ήθελε να ξεχάσει ενώ το βιολί τον συνόδευε στον αποχαιρετισμό του και την ελπίδα του "Cleaning out the room/ I'll clean it up/ Dark clouds/ She'll be coming soon". Μια σειρά γονατισμένων συμπολεμιστών τον αποχαιρετούσε σε αυτό το ταξίδι που δεν είχε τελειωμό και που όλοι ήλπιζαν ότι θα τελείωνε στη Valhalla.
Η δυσφορία έπνιγε το στήθος. "Δεν υπάρχει τέλος στο ταξίδι;" ρώτουσαν τον σερβιτόρο που μοιραζε τις καλοψημένες γαρίδες. Κι εκείνος δε μιλούσε αλλά έδειχνε την πόρτα στο βάθος του δωματίου. Βεβαίως όλοι αυτοί οι πολεμιστές που ήταν μαζεμένοι δεν μπορούσαν να πάνε εκεί αφού υπήρχε μια διαδικασία που έπρεπε να ακολουθήσουν. Για τον επισκέπτη που προχώρησε με ανυπομονησία και δέος στην επτασφράγιστη πόρτα αυτό δεν ήταν πρόβλημα. Όταν την πλησίασε προσπάθησε να διαβάσει την επιγραφή της σε άπταιστα αρχαία σκανδιναβικά. Κ-Ο-Ι-Τ-Α-Ξ-Τ-Ε Τ-Ο Κ-Ο-Κ-Κ-Ι-Ν-Ο Φ-Ω-Τ-Α-Κ-Ι. Πράγματι στα δεξιά της πόρτας αναβόσβηνε ένα κόκκινο φωτάκι. Μόλις εντόπισε την ίριδα του ματιού του επισκέπτη αυτομάτως οι επτασφράγιστες πόρτες άνοιξαν προκαλώντας τη ζήλεια των υπομονετικών πολεμιστών που περίμεναν τη σειρά τους μερικές χιλιάδες χρόνια.
Εκεί ο μύθος λέει πως είδε πάλι τη θάλασσα. Αυτή τη φορά όμως ήταν ήρεμη και δοτική. Τι άλλο είδε; Είδε ένα δάσος γεμάτο καρπούς, νόστιμους και εύγευστους, όαση μετά την πείνα τόσων χρόνων. Είδε ένα ζευγάρι επιζησάντων να περπατάει στην ακτή. Η γυναίκα γόνιμη ετοιμαζόταν να επανεποικήσει με απογόνους τη Γη. Οι Θεοί απο τον ουράνιο θόλο της Άσγκαρντ ξανασυναντιούνταν με νέες μορφές και ψηλάφιζαν τα πρόσωπα ο ένας του άλλου για να αναγνωριστούν μεταξύ τους. "Once More Now" και ο θρίαμβος επι του θανάτου ξεπλένει τη γερασμένη και μολυσμένη ζωή που κατέρρεε αρχίζοντάς τα όλα από την αρχή. Αναπόφευκτα και αυτή θα γεράσει και θα φθίνει αλλά πάλι η νέα ζωή θα βρει τρόπο να ξαναγεννηθεί.
Προβλήματα, φτώχεια, πόνος, αρρώστιες θα εμφανιστούν ξανά αλλά νέες ζωές θα επιμένουν να ανοίγουν τα μάτια τους. Την ώρα που θάβεται ένα κουρασμένο σώμα ένα νέο άφθαρτο με ελπίδα, σφρίγος και ζωή θα γεννιέται. Άλλη μια φορά απο την αρχή.
2 σχόλια:
Το μόνο που απομένει είναι να μεταφραστεί (όπως και το προηγούμενο post) και να αποσταλεί στους British sea power. Τέτοιο κείμενο που να τους αφορά αποκλείεται να έχουν ξαναδιαβάσει. Σχεδόν πείστηκα ότι το 'Valhalla dancehall' είναι αριστούργημα (αν και συνεχίζω να προτιμώ τους πρώτους δύο δίσκους τους). Αν απουσίαζε το "Baby", στη θέση του οποίου θα επέλεγα το "Bear" από το 'Zeus EP' και η διάρκειά του ήταν μικρότερη (45 λεπτά θα ήταν ιδανικά. Σε αυτή την περίπτωση όμως δε θα έφτανε ένα bonus cd για να τα χωρέσει) δε βρίσκω λόγο γιατί δεν έτυχε μεγαλύτερης προσοχής. Εκτός αυτού διαθέτει και ένα όμορφα σχεδιασμένο booklet.
Πολύ καλό το "Bear" αλλά όχι το κακόμοιρο το "Baby". Έχω flashback παλιούς καλούς pumpkins και δεν μπορώ να το διώξω. Το "Stunde Null" απο την άλλη....
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια!
Δημοσίευση σχολίου