Εν μέσω πολέμων, σεισμών, τσουνάμι, ραδιενεργών αντιδραστήρων, γιαουρτωμάτων, οικονομικής εξαφάνισης της μεσαίας τάξης, άδειων δρόμων, άδειων καφέ, άδειων φαγάδικων, ξύλου στα γήπεδα υπάρχει και η μουσική ευτυχώς.Στο Magiska, στο Isohunt, σε βόλτες στο Metropolis (που καταλήγουν τελικά σε ψώνια απο το πολύ φθηνότερο Amazon) τα χρώματα δεν είναι τόσο μελανά και η εικόνα αποσύνθεσης τέτοια.Υποθέτω κάποια στιγμή η ζωή στην Αθήνα θα επανέλθει και όλοι θα είμαστε πληγωμένοι αλλά πιο σοφοί.Είναι ευχάριστο πάντως ότι υπάρχει ακόμα ζωή (ή έστω ημιζωή) και στα μουσικά δρώμενα της χώρας.Καινούργιες ελληνικές μπάντες βγαίνουν στον ορίζοντα που υποστηρίζονται απο σοβαρές μικρές εταιρείες με ενιαία αισθητική, τα ελληνικά μουσικά sites ανανεώνονται εμφανισιακά και ξεφυτρώνουν καινούργια, υπάρχουν ακόμα ακόμα δειλά-δειλά και κάποιες ενδιαφέρουσες συναυλίες.Αυτή είναι η μισογεμάτη άποψη γιατί αυτό που σκεφτόμαστε συνήθως είναι ότι καμία ελληνική μπάντα εδώ και καιρό δε μας έχει τραβήξει την προσοχή (όχι τους 2L8 δεν τους έχουμε ακούσει ακόμα, επιφυλασσόμεθα), οι μικρές εταιρείες επιβάλλουν μια αισθητική που αντιγράφει κατευθείαν τις ξένες μόδες χωρίς καμία διάθεση πρωτοτυπίας (vintage φωτισμός στα εξώφυλλα, αφηρημένες εικόνες διάφορων hipsters), τα ελληνικά μουσικά sites κινούνται ανάλογα με τις επιταγές (διττή έννοια σε αυτό το σημείο) των ελληνικών παραρτημάτων των εταιρειών, ενώ έχουμε κουραστεί να ψάχνουμε tour dates καλλιτεχνών και να βρίσκουμε στη θέση της χώρας μας Κροατίες, Σερβίες, Τουρκίες. Αντ'αυτού οι ίδιοι και οι ίδιοι κουρασμένοι ταξιδιώτες.Αυτή ήταν η μισοάδεια άποψη που ως φύσιν απαισιόδοξοι άνθρωποι υποστηρίζουμε πιο συχνά.Στην πραγματικότητα όμως ευτυχώς που υπάρχουν και αυτά. Ευτυχώς που υπάρχει έστω και αυτή η ημιθανής κίνηση, ευτυχώς που μπορεί να μην εξελισσόμαστε αλλά τουλάχιστον βαδίζουμε.Ευτυχώς που έρχεται ξανά ο Dulli να μας παίξει τον καινούργιο δίσκο των Twilight Singers, οι Echo & the Bunnymen για να μας τα ξαναπούνε, ο UNKLE, οι άνεργοι Kyuss για να γεμίσουν το χρόνο τους και τις τσέπες τους, οι Swans για να τους αγκαλιάσει ένα κοινό που ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία τους, οι Buzzcocks για τους γραφικούς πανκοροκαμπιλάδες, οι φθηνοί Tindersticks-lite Black Heart Procession, το όλο και χειρότερο Rockwave (πόσες φορές θα έρθουν οι Gogol μπουρδέλο πιά;), το Ejekt που έδωσε όλο το «μαρούλι» στην Amy Winehouse (ελπίζω να έχουν δει αυτό το βιντεάκι και να είναι έτοιμοι για όλα) και το Synch που θα έχει δυο-τρία φρέσκα ονόματα.Αυτά γίνονται. Δεν υπάρχουν λεφτά αλλά συνεχίζουμε και λέμε κι ευχαριστώ όσοι δεν έχουμε τη δυνατότητα να φεύγουμε τρεις φορές το χρόνο από τη χώρα.Γιατί ρε μάνα δε με γέννησες χαρντροκά ή μεταλά να βλέπω όλη την αφρόκρεμα της μουσικής που αγαπώ;Και το χειρότερο είναι πως αυτά είμαι σίγουρος ότι τα έχω ξαναγράψει.Κάτι σαν τη μηνιαία γκρίνια του mr. grieves τείνει να εξελιχθεί η στήλη.Η αγαπητή elafini πάντως ανέφερε μέσω twitter κάποιες φήμες περί συναυλίας των Irrepressibles τον Μάιο. Πολύ καλό για να είναι αληθινό αλλά απο την άλλη τα ελάφια φημίζονται για την καλή τους ακοή.Μιας και αναφέραμε τo Metropolis νωρίτερα θα έχετε ακούσει για το Δευτεριάτικο event που διοργάνωνουν οι Radiohead με αφορμή την κυκλοφορία σε cd του King Of Limbs. Οι πρώτοι κάμποσοι τυχεροί που θα προσέλθουν θα πάρουν το εφημεριδάκι-promo που σχεδίασε ο Stanley Donwood και ο Tchock (Thom Yorke).Και μιας και είπαμε Thom Yorke ευκαιρία να ακούσετε (όσοι δεν το έχετε κάνει) τις δύο πραγματικά εξαιρετικές συνεργασίες με τον Burial και τον Four Tet εδώ και εδώ.Σε άλλα νέα, γλυκόπικρη αίσθηση μας άφησε ο δίσκος των Stricken City. Μιά μπάντα που το some beans ανακάλυψε με την κυκλοφορία του φετινού δεύτερου τους δίσκου με τίτλο Losing Colour.Γλυκιά-γλυκύτατη αίσθηση μας άφησαν τα πολύ όμορφα τέσσερα πρώτα κομμάτια που θύμιζαν πιο ονειρικούς School Of Seven Bells, και μια περισσότερο κιθαριστική Fever Ray. Λίγο άνοστη γεύση τα υπόλοιπα κομμάτια που αναλώνονταν σε στυλ εις βάρος της ουσίας και λιγότερο καλές συνθέσεις στις οποίες τουλάχιστον δέσποζε η δυναμική φωνή της Rebekah Raa.Πικρή γεύση μας ήρθε όμως όταν διαβάσαμε πως αυτό είναι το τελευταίο τους άλμπουμ ως μπάντα (αντίο Stricken City φεύγεις νωρίς αλλά χαρήκαμε που σε γνωρίσαμε, καλημέρα καριέρα της Rebekah Raa) ραγίζοντάς μας την καρδιά με αυτό το "we never stood a chance" της αποχαιρετιστήριας ανακοίνωσης αλλά εμείς θα σας αφήσουμε με κάτι γλυκό στα πλαίσια της διπολικής (και λίγο μεγάλης) σημερινής αμπελοφασουλοσοφίας.Το καταπληκτικό "Corridors" με την επίμονη κιθάρα του να οδηγεί γενναία μέσα απο τα διαμαντένια keyboards της Rebekah και την ισχυρή φωνή της να κόβει με μαχαίρι τον παχύ ιδρωμένο αέρα είναι ένα απο τα καλύτερα πράγματα που άκουσα φέτος (για την ιστορία το "Bella Writer" είναι το αγαπημένο της uptight).Μπορείτε να διαμορφώσετε τη δική σας γνώμη απο το site της μπάντας που διαθέτει όλο το άλμπουμ δωρεάν για ακρόαση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου