Αμπελοφασουλοσοφίες

Κάθε χρόνο περίπου τέτοια εποχή παθαίνουμε υπερφόρτωση απ' όλη αυτή τη μουσική που κυκλοφορεί γύρω μας.

Έτσι εξηγείται και η σχετική ησυχία τον τελευταίο 1-1,5 μήνα. Ακόμα και τα προηγούμενα 3-1 πρέπει να γράφτηκαν κάπου τον Μάρτιο.

Σε τέτοιες περιόδους συνηθίζουμε (εντάξει συνηθιζω) να λέω διάφορα μεγαλόστομα του στυλ «όλο απογοητεύσεις η φετινή χρονιά», «κάθε πέρυσι και καλύτερα», «δεν έχει βγει ακόμα ο δίσκος που θα με συνταράξει» και άλλα τέτοια. Όταν μάλιστα αυτό το διάστημα συνοδεύεται και απο υπαρξιακές αγωνίες άστα να πάνε.

Ευτυχώς κάποτε αυτή η φάση περνά και μετά τρέχουμε να προλάβουμε όλη αυτή την υπέροχη μουσική που τιτιβίζει γύρω μας. Περίπου όταν σταματά αυτό το σφίξιμο στο στομάχι (τι θα γίνει άυριο; τι θα τρώμε; θα πτωχεύσουμε; γιατί πεθαίνουν όλοι οι καλοί;) και αρχίζει να καθαρίζει το βλέμμα και το μυαλό να σκέφτεται «θα μπορούσαν να ήταν πολύ χειρότερα τα πράγματα».

Με το ατσάλωμα των χρόνων το μυαλό αρχίζει και συνηθίζει και αποφεύγει τον κίνδυνο εσωτερικής ανάφλεξης. Κάποιοι θα πουν μάλιστα ότι γίνεται σούπα.

Όπως και να' χει γίνεται πιο ευέλικτο. Θα πρέπει να γίνεται πιο ευέλικτο γιατί αλλιώς πως θα περάσουν τα 100 και χρόνια που θα ζούμε απο εδώ και πέρα;

Για την εξάλειψη του θανάτου φρόντισαν λοιπόν τα ηρωΐκά ποντικάκια που θυσιάστηκαν για το καλό μιάς φυλής που τα κυνηγάει να τα λιώσει, να τα πατήσει και να τα δηλητηριάσει. Εξ' ου και η αυτοθυσία τους βεβαίως.

Και σε περίπτωση πολέμου; Μια σφαίρα ή μια βόμβα σίγουρα θα επιτάχυνε την διαδικασία γήρανσης. Μην ανησυχείτε, οι σημερινές συλλεκτικές αμπελοφασουλοσοφίες-οδηγός επίβιωσης έχουν βρει τα 12 ασφαλέστερα μέρη σε περιπτώσεις πυρηνικού πολέμου μέχρι και επιδημίας zombie.

Αφού εξασφαλίστηκε η επιβίωση κάπως θα πρέπει να γίνει ευχάριστη. Για εμάς θα γίνει με ένα καλοκαιρινό ταξιδάκι στο Field Day Festival (να περιμένετε αναλυτικό ρεπορτάζζζ στα μέσα Αυγούστου) στο Λονδίνο.

Wild Beasts, Electrelane, John Cale, Gruff Ruys, Jamie XX, Mark Kozelek, Coral, Still Corners, Horrors, Zola Jesus και καμμιά 40αριά ακόμα. Μια βολτούλα στο Νότινγκχαμ, ίσως και κανά ματσάκι της Forest που μάλλον ούτε φέτος θα ανέβει. Όλα αυτά θεού θέλοντος βεβαίως και Bin Laden επιτρέποντως (έλα τώρα Barrack που τους πίστεψες. Κάπου θα βρίσκεται ο Osama και θα καταστρώνει τα σχέδια του με τον Αδόλφο, τον Ιωσήφ, τον Έλβις και την Μέριλυν επιδιδόμενοι σε αγωνιώδης παρτίδες Jenga).

Ένα μελλοντικό ταξίδι πάντως με αρκετή περιπέτεια θα μπορούσε να είναι η ανακάλυψη αυτών των φουτουριστικών και τιτάνιων μνημείων που βρίσκονται διασκορπισμένα στα Βαλκάνια.

Για να ολοκληρωθεί ο φουλ κύκλος του σημερινού post θα πρέπει να πούμε και για μια-δύο απογοητεύσεις.

Οι Vaccines σιγούρευσαν τη μη παρουσία μας στο Eject Festival με τον ξεζουμισμένο ντεμπούτο τους (και όμως γίνεται) και την σταθερή πορεία προς τον πάτο που ακολουθεί η Amy Winehouse. Επίσης οι Raveonettes επιμένουν εξοργιστικά να προσπαθούν να είναι στη Vogue (σημ.: στη μόδα) ενώ οι Strokes κατήντησαν μια παρωδία του εαυτού τους. Αφού βαρέθηκαν τα παιδιά γιατί δεν το κόβουν;

Αλλά εκεί που απογοητεύσε ξαφνικά βλέπεις ένα φως στην άκρη του τούνελ. Και δεν είναι τρένο.

Τα ποιήματα του Αμερικανο-Τούρκου Mustafa Ziyalan μελοποιήθηκαν απο τον συνθέτη κλασσικής μουσικής Rob Moose (Sufjan Stevens, Antony And The Johnsons) και τραγουδήθηκαν (σε δύο περιπτώσεις) ή απαγγέλθηκαν απο την Sarah Worden και την Clare απο τους Clare And The Reasons. Το Letters to Distant Cities μέσα σε 22 λεπτά είναι ό,τι πρέπει για να επανεκκινήσει τον έρωτα για τη μουσική και τη δημιουργία.

Όπως έλεγε και ο Θρασύβουλας «ο έρωτας εισερχόμενος από την πόρτα ο Χάρος φεύγει απο το παράθυρο.» Ακόμα και αν είναι όλα ατμός...

Tweet