Cause when you see a wall, I see a door

Dylan Dog #84- Zed

Tweet

When love ends

Ας το ξεκαθαρίσουμε επ' ευκαιρίας. Ο υποφαινόμενος προσπαθεί με ιδρώτα να προλάβει να ακούσει τα καινούργια μουσικά πράγματα που πετάγονται στο internet κάθε λίγο και λιγάκι. Όταν τρέχεις να διατηρήσεις ένα νορμάλ επίπεδο ενημέρωσης συνήθως επιλέγεις τα πράγματα που γνωρίζεις για να ακούσεις. Η uptight από την άλλη (έχει τόσο καιρό να γράψει που θα νομίζει κάποιος ότι είναι κάποιος χαρακτήρας αποκύημα της φαντασίας μου) έρχεται, απλώνει τα πόδια της στο τραπέζι, ρωτάει τι μαγείρεψα σήμερα και στη συνέχεια φέρνει στο τραπέζι κάποιους δίσκους που τους έχει ακούσει μόνο ο στενός κύκλος συγγενών της εκάστοτε μπάντας. Τα βρίσκουμε πάντως έτσι και δημιουργείται και μια ποικιλία στο blog.

Ένα από τα συγκροτήματα που μου παρουσιάσε λοιπόν η uptight ήταν οι Little Chords από το Βανκούβερ («έχω ακούσει ότι είναι όμορφα εκεί αυτή την εποχή» όπως θα έλεγε και ο Κλαρκ Γκειμπολ (όχι ο γάτος, ο κανονικός)).  Όπως διαβάζουμε οι Little Chords είναι το άλλο όχημα του καλλιτέχνη Teen Daze ο οποίος κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του (ως Teen Daze) τον Απρίλιο και τον Νοέμβριο ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει το δέυτερό του άλμπουμ. Συνολικά δηλαδή τρείς φετινοί δίσκοι θα φτάσουν από τα χεράκια του στα αυτάκια μας.

Οι Little Chords μουσικά μοιiάζουν σαν μια μίξη των It Hugs Back και των Real Estate. Μπλε φωσφοριζέ μουσικοί τοίχοι και ατμόσφαιρα ονείρου όπως ο πρώτος δίσκος των It Hugs Back και συναισθηματικές πενιές όπως στο "Green Aisles" των Real Estate. Αυτά από τα πρόσφατα ακούσματα γιατί κατά τα άλλα καβαλάνε το παλιό αλλά έμπιστο dream pop/shoegaze άλογο για τα καλά. Μπουκωμένα στο reverb φωνητικά, παρθένα δροσερά riffs σε πρώτο πλάνο και μερικά διακριτικά keyboard  εκεί κάτω δίπλα στο βροχερό απόγευμα. Κάποιες στιγμές όμως δεν ντρέπονται να αφήσουν να φανούν οι pop ευαισθησίες τους.

Όπως για παράδειγμα στο "When Love Ends" που με λίγη φαντασία οι κιθάρες του στην αρχή θυμίζουν και Coldplay. Ακούστε το από εδώ:

όπως και ολόκληρο το μεθυστικό Afterlife που σε κάνει να ψάχνεσαι στον πάτο ενός ποτηριού που έχει γεμίσει μέχρι πάνω με εκλεκτό ζωμό από κύματα Δέλτα.

Tweet

In the West End of Derby/ Lives a working man/ He says "I can't fly but me pigeons can/ And when I set them free/ It's just like part of me/ Gets lifted up on shining wings"

Το έχουμε ξαναπεί. Η εκπομπή του Guy Garvey στο BBC6 είναι μια από τις απολαύσεις της εβδομάδας.

Αυτό οφείλεται εν πολλοίς και στην ώρα της εβδομάδας που μεταδίδεται. 12 η ώρα το βράδυ Κυριακής. Εκεί χαλαρωμένος και «αδειασμένος» από το Σαββατοκύριακο και τις εργάσιμες μέρες αναπολείς, ανακαλείς αναμνήσεις και σχεδιάζεις. Το βράδυ της Κυριακής είναι ιερό, ήρεμο και νηφάλιο. Τόσο ώστε να αντέξει κανείς το Δευτεριάτικο ξύπνημα.

Εκείνη την ιερή ώρα λοιπόν έρχεται ο Guy Garvey, the lead singer of Elbow and this could be his finest hour όπως λέει και ίδιος, και μας βάζει μουσική ονειρική και μαγευτική. Όπως ταιριάζει σε αυτή την ώρα. Ο Guy, όπως και οι περισσότεροι ραδιοφωνικοί παραγωγοί στην Αγγλία κάνουν τη δουλειά τους με συνέπεια και αρτιότητα δίνοντάς σου την αίσθηση ότι συνέχεια στίβουν το μυαλό τους για να κρατήσουν το ενδιαφέρον των εκπομπών τους. Και, όπως θα περίμενε κανείς, το γούστο του τραγουδιστή και frontman των Elbow είναι εκλεκτό και ζουμερό. Όπως ακριβώς προτιμάει και την μπριζόλα του.

Για να καταλάβουμε το ποιόν του ανδρός, ας κάνουμε μια αναφορά σε μια τυπική Κυριακάτικη εκπομπή του (πριν τρεις μέρες για παράδειγμα). Αφού βάζει αρκετούς Grizzly Bear, στους οποίους είχε αφιέρωμα, κάπου ανάμεσα σε Black Keys και Eels χώνει το "Tea For The Tillerman" του Cat Stevens που μας έφερε αναμνήσεις από το Extras του Ricky Gervais, συνεχίζει με την μυθικών διαστάσεων εκτέλεση των Unthanks από τα Folk Music Awards 2012 στο παραδοσιακό "King Of Rome" που θα ακούσουμε παρακάτω.

Και δεν σταμάτησε εκεί. Το υπέροχο "Starla" των Pumpkins που για 6-7 χρόνια έχτισαν μια τρομακτική περιουσία σπουδαίων κομματιών από άλμπουμ και b-sides, Liz Frazer και Jeff Buckley που τους φαντάζεσαι όταν τραγουδούν το "Ι know you say there's no one for you, but here is one" από το "All Flowers In Time Bend Towards The Sun" να κοιτάζονται στα μάτια, και μετά το "Give Up The Ghost" των Radiohead για να μας αποτελειώσει. Αλλά όοοχι. "Sunday Morning" των Velvet Underground σε μια soundtrackική (που θα έλεγε και η uptight) και υπερβατική στιγμή, Laura Veirs στο απλό και καθαρό "Life Is Good Blues" (ναι κάτι τέτοιες στιγμές είναι!) και οι Acorn με το "Flood Part Two" που επέπλεε με μια σχεδία ανάμεσα στον ύπνο και τον ξύπνιο γύρω στις 2 παρά τέταρτο.

Τελικά μετά από όλα αυτά η καθησυχαστική φωνή του Guy όταν μας εύχεται "happy new week" είναι το πρώτο βήμα για να την έχουμε τελικά. Ακολουθούν οι Unthanks με το "King Of Rome" ένα τραγούδι που αφορά το αγωνιστικό περιστέρι με αυτό το προσωνύμιο το οποίο κέρδισε στην κούρσα Ρώμη - Αγγλία το 1913 ξεπερνώντας τεράστιες δυσκολίες από τις καιρικές συνθήκες και την κούραση χαρίζοντας στον ιδιοκτήτη του -φτωχό εργάτη από το Derby- Charles Hudson την πιο χαρούμενη στιγμή στη ζωή του και στην εργατική τάξη την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον και το δικαίωμα στα όνειρα.

" "Charlie we told you so, Surely by now you know, When you're living in the West End, there ain't many dreams come true".
"Yeah, I know, but I had to try, A man can crawl around or he can learn to fly, And if you live 'round here, The ground seems awful near, Sometimes I need a lift from victory""

Tweet

Je vais aller/ A mon abris non loin d'ici/ Mais elles passeraient/ De l'autre côté, là-bas où tout le monde disparaît

Πρώτη φορά ακούσαμε το "Illuminomi" στην εκπομπή του Χρήστου Δασκαλόπουλου. Μετά από πολλά χρόνια ήταν η στιγμή που το ενδιαφέρον μας για τους Brian Jonestown Massacre ξύπνησε, χασμουρήθηκε και τέντωσε τα χέρια του αναζωογονημένο και ξεκούραστο.

Για κάποιο καιρό είχα απορρίψει το συγκρότημα του Anton Newcombe ως «Black Rebel Motorcycle Club των φτωχών» μέχρι να μάθω ότι τελικά οι BRMC ως πιο σύγχρονοι τους έχουν εμπνευστεί βαρέως από τους BJM.

Το φετινό Aufheben των BJM είναι ένας ειρηνικός δίσκος (χιλιόμετρα μακριά από την πικρόχολη ατμόσφαιρα της ταινίας Dig! με πρωταγωνιστές τους BJM και τους Dandy Warhols) που θυμίζει τις στιγμές γαλήνης και πνευματικής αυτογνωσίας που φωτίζουν τους δίσκους των Spiritualized.

Η γερμανική λέξη "Aufheben", όπως πληροφορούμαστε, εκτός των άλλων χρησιμοποιήθηκε και στην φιλοσοφία του Χέγκελ ως μια έννοια που περιγράφει την αλληλεπίδραση της Θέσης και της Αντίθεσης. Υπό αυτή την ερμηνεία ο δίσκος αποκτά μια άλλη οπτική γωνία και μοιάζει με καταγραφή του γόνιμου πεδίου που έρχεται ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης των δύο κινητήριων μοχλών του σύμπαντος.

Αυτές οι συγκρούσεις φαίνεται πως είναι το κύριο θέμα της καριέρας τους (άλλωστε ο Anton Newcombe μπορεί να περιγραφεί ως εριστική φυσιογνωμία) που περνάει από τον πασιφισμό της ψυχεδέλειας στην επεκτατικότητα του garage rock. Στο Aufheben φαίνεται πως κερδίζει το πρώτο και μπορούμε να πούμε πως τους πάει φοβερά. Τόσο που ο Faris Badwan πρέπει να στίψει το κεφάλι του για να βγάλουν οι Horrors του κάτι καλύτερο.

Το πρώτο κομμάτι "Panic In Babylon" είναι ένα παγανιστικό τσιφτετέλι, το "Blue Order/New Monday" έχει πάρει μια ειδυλλιακή εικόνα, με ενα παιδί να τρέχει και να κρατάει ένα κόκκινο μπαλόνι, και τη γυρίζει ανάποδα σαν ακτίνα ποδηλάτου ενώ το ενδιάμεσο και προαναφερθέν "Illuminomi" χαρακτηρίζει το μεσαίο μέρος του δίσκου πιτσιλίζοντας με πράσινες πινελιές που ζωγραφίζουν λιβάδια που πατάει το παιδί πάνω τους και θερμόαιμα ζουζούνια που πετάνε γύρω από τα δέντρα που ξαπλώνει για να κοιμηθεί. Μια λαμπερή, πράσινη φύση σε αναβρασμό και εγρήγορση.

Tweet

We are magnificent machineries of joy

Όπως θα έλεγε και ο Withnail "Ι feel like a pig shat in my head".

Η δεύτερη ετήσια movie day πέρασε από πάνω μας και η μπότα της άφησε αποτυπώματα κυρίως στο στομάχι μας, που επιβαρύνθηκε με τροφές και συνταγές ταξιδεμένες στις πέντε ηπείρους, αλλά και στο πάνω μέρος του κεφαλιού που στερεώθηκαν πάνω του διαφόρων χρωμάτων είδη ποτών . Από την άλλη, όπως και την πρώτη φορά, μας άφησε ένα γεμάτο καζάνι με όμορφες εικόνες και σκέψεις.

Σαν να φιλοξενούμε κινηματογραφική μηχανή στον εγκέφαλό μας πετάγονται σαν καρέ φιλμ διάφορες σκηνές που θα μας συντροφέψουν για καιρό ακόμα προκαλώντας μας νοσταλγία για μερικές εξαιρετικές ταινίες αλλά και ικανοποίηση με την συνειδητοποίηση ότι τελικά, όπως και με τη μουσική, οι ταινίες ποτέ δεν είναι αρκετές.

Σχετικά με τη μουσική τώρα.

Μέσα στο καλοκαίρι ολοκληρώθηκε το εξαιρετικά φιλόδοξο δώρο των British Sea Power -κυρίως- προς τους οπαδούς τους. Από τον Φεβρουάριο μέχρι περίπου τον Ιούλιο, κάθε μήνα κυκλοφορούσαν και από ένα EΡ (συνολικά 6) με την ποιότητά τους να κυμαίνεται σε εντυπωσιακά, για το είδος του μέσου, επίπεδα. Παράλληλα έπαιξαν αρκετές βραδιές στο Krankenhaus, το ολόδικό τους club, ενώ έφτιαξαν το soundtrack του ντοκιμαντέρ Out of the Present που παρουσιάζει τις δραστηριότητες του Ρώσου αστροναύτη Sergei Krikalev στον διαστημικό σταθμό Mir και προβλήθηκε σε φεστιβάλ ταινιών στα πλαίσια του CERN. Αμ, πως;

Αυτό που έχω να παρατηρήσω είναι πως η ύπαρξη των EP's δεν είναι ευρέως γνωστή ενώ υπάρχει μόνο ένα από αυτά τα κομμάτια στο youtube (!). Επίσης ακόμα και εμάς τους φανατικούς BSPΙκούς μας αφήνει ενεούς η παραγωγικότητα του συγκροτήματος που ετοιμάζεται να βγάλει νέο δίσκο μέσα στο 2013.

Όπως και να'χει, αφού καλέσουμε σε ακρόαση, και μάλιστα γρήγορη, τους οπαδούς των BSP ας κάνουμε μια λίστα με τα καλύτερα κομμάτια των EP's που αστεία-αστεία θα έκαναν έναν από τους δίσκους της χρονιάς. Γι' αυτό λοιπόν από απόψε η παρακάτω συλλογή κομματιών, από τα 6 φετινά EP's των British Sea Power, θα βαφτιστεί Krankenhaus και θα γίνει δίσκος. Ακόμα μια δικαιολογία για την τοποθέτησή τους σε μια ακόμη ετήσια λίστα.

01. "Facts Not Right" (Ξεκινάμε δυναμικά με ένα επικό, στυλ New Order κομμάτι)
02. "K-Hole" (Χτυπιόμαστε)
03. "Monsters of Sutherland" (Κελαριστές κιθάρες και μακρινές τρομπέτες)
04. "Machineries οf Joy" (Βροχερή και μελαγχολική Αγγλία)
05. "Brand New Century" (Φουτουριστικό)
06. "Wishful Thinking" (Ανάλαφρο)
07. "When A Warm Wind Blows Through the Grass" (Ένα ποίημα στα αυτιά σου)
08. "French Pornographic Novel" (Γαλλική πορνογραφική νουβέλα)
 09."Evening Will Come We Will Sew the Blue Sails" (Το δεύτερο ποίημα του EP3 που μάλιστα έχει πάρει και από υπαρκτό ποιήμα του Ian Hamilton Finlay το όνομά του)
10. "A Light Above Descending" (Αιθέριο)
11. "Unto the End" (Το απαραίτητο επικό φινάλε)

Tweet

See you on a dark night

Μια από τιθ πιο ευχάριθτεθ εκπλήκθειθ τηθ χρονιάθ -ειδικότερα για όθουθ από εμάθ είμαθτε θκεπτικιστέθ προθ οποιονδήποτε καλλιτέχνη προμοτάρει χυδαία το pitchfork- ήταν η χαριτωμένη Γκράιμθ.

Εκτόθ ότι τα εκθώφυλλα τηθ προϊδέαζαν για κάτι θχετικό με την αναβίωθη τηθ goth (ελπίζουμε αυτή η μόδα να πέραθε) ιστορίεθ θαν και αυτήν άθχετεθ με τη μουθική και καταυκευαθμένεθ μόνο και μόνο για ένα καλό δελτίο τύπου μαθ κάνουν να μένουμε μακριά και να θφίγγουμε οργιθμένοι τιθ γροθιέθ μαθ (κατά προτίμηθη τη θτιγμή που κρατάμε ένα μικρό και χαριτωμένο ζώο μέθα τουθ). Για να μην αναφέρουμε ότι το ντεμπούτο τηθ βγήκε σε καθθέτα. Ανουθιότητεθ.

Όταν όμωθ ακούθαμε το φετινό τηθ άλμπουμ Visions απολαύθαμε τη τόλμη τηθ, τουθ νεανικούθ τηθ χυμούθ και την κεφάτη αλλά και θυναρπαστική μίκθη ήχων που έφτιακθε. Παράδειγμα αυτήθ τηθ μίκθης είναι το φουτουριθτικό "Nightmusic"  που το γλεντάει σε ένα μεταμεθονύχτιο club κάτω από τη θάλαθθα (τα βράδια γίνεται bar και τον χειμώνα ιγκλού για κρύα αστεία σαν και αυτό).

Αθ μην κθεχνάμε όμωθ τα δύο πρώτα κομμάτια που έπαικθαν βαθικό ρόλο θτο να μαθ κάνει όχι μόνο να προθέκθουμε την τέχνη τηθ αλλά να την θαυμάθουμε για τιθ δύο - εκ των πιο εμπνευθμένων τηθ χρονιάθ- pop εμπνεύθειθ τηθ.Το "Oblivion" είναι έναθ, περιέργωθ, ευκίνητοθ μεταλλικόθ γίγανταθ που χαρίζει μια μαργαρίτα στο ειλικρινέθ και αθώο χαμόγελο τηθ Γκράιμθ.

Το "Genesis" που βρίθκεται θτο παρακάτω video είναι το θφύριγμα των δοντιών τηθ μάγιθθας που θιγοπθυθίριζεται μέθα από τιθ κουφάλεθ των δέντρων ενόθ μαγεμένου δάθουθ, η μαμά δελφίνι Bjork που διαβάζει με τη μέθοδο των υπερήχων ένα υποβρύχιο παραμύθι θτα δελφινάκια που την κυκλώνουν ή μια πρόχειρη υπαίθρια όπερα τρία τετράγωνα μακριά από το θπίτι θου. Το "Genesis" είναι ακούραθτο και το πλαθτικό βερνίκι που πέραθε από πάνω του με θπουδή η Γκράιμθ φαίνεται πωθ θα το διατηρεί για πολύ καιρό ακόμα φρέθκο.

Και να μην τολμήθει κανείθ να ερμηνεύθει το θημερινό ψεύδηθμα του πληκτρολογίου ωθ θκωπτικό θχόλιο θτη λεκτική αδυναμία τηθ Γκράιμθ. Αντίθετα είναι κθεκάθαρα προθ τιμήν τηθ και περιμένουμε να ακούθουμε πολύ από αυτό ακόμα. Ίθως καθιερώθουμε και μέρα ομιλίαθ Γκράιμθ.

Tweet

Moon on the land

Επιστροφή από τις διακοπές μακράς διαρκείας και επιστροφή του some beans.

Θα ήταν. Αν δεν ήσασταν από τους τυχερούς που είναι εγγεγραμμένοι συνδρομητές του some beans (στην προνομιακή τιμή των -μόλις- 40 ευρώ το μήνα (και δώρο μία ώρα πλοήγησης στο αγαπημένο σας πορνοσάιτ)) οι οποίοι απήλαυσαν άρθρα όπως «Η δική μας τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου: Από την Britpop στους Wild Beasts και από τον Neil Hannon στο In Rainbows», «Γιατί ο ειδικός πράκτορας του FBI Dale Cooper είναι ο καλύτερος χαρακτήρας που εμφανίστηκε ποτέ στην τηλεόραση - Κοινά στοιχεία με τον Dylan Dog - Μελέτη», «Τα κανάλια της Γάνδης σαν μέσο διαλογισμού και πνευματικής ενσωμάτωσης στον αστρικό κύκλο», «Φαίη Σκορδά-Γιώργος Λιάγκας, το μέλλον του τηλεοπτικού ζευγαριού και πως επηρεάζει η επέλαση των τουρκικών σήριαλ τις ευαίσθητες ισορροπίες στις σχέσεις μεταξύ των αμνοεριφίων στη βραχονησίδα των Ιμίων» κ.α..

Το πρόβλημα είναι πως είχα προγραμματίσει μια ηρωική έξοδο με όλες αυτές τις ανασκοπήσεις, πίσω στον μακρινό Μάρτιο (ή μήπως Φεβρουάριο;) αλλά πηγαίνει η uptight και μου κάνει post για τους Tindersticks, πίσω στον μακρινό Μάρτιο (ή μήπως Απρίλιο;) οπότε κάθε φορά που μπαίνω στο blog τα θεμέλια του τσι μου τρίζουν, σαν τα δόντια νεοσύλλεκτου που τον ξυπνάνε στις 6 το πρωί και πρέπει να πλυθεί, να ντυθεί και να στρώσει,  και μου δημιουργείται η αίσθηση πως αφήσαμε κάτι ανολοκλήρωτο.

Από τη μία δεν χρειάζονται ένδοξα (πόσο μάλλον για κάτι που ενδιαφέρει λιγοστούς ανθρώπους)  φινάλε και ενίοτε τα τελειώματα που δε γνωρίζουν ότι είναι τελευταίες λέξεις πνίγονται και καταπιέζονται από την πορεία του χρόνου πιο αποτελεσματικά από ένα τελευταίο χειροκρότημα. Ειδικότερα οι υποσχέσεις της Πρωτοχρονιάς για το μέλλον μοίαζουν να γράφτηκαν με κάποιο αόρατο μελάνι που ειδικεύεται στις απατεωνιές αφού εξαφανίζεται μετά από σύντομο χρονικό διάστημα.

Συμπερασματικά, έχουμε ακόμα αυτή τη φαγούρα και χρειαζόμαστε το blog για να τεντωθούν και να ξεκουραστούν κάποιες σκέψεις ασήμαντες (κυρίως) ή σημαντικές (σπάνια)  που τριγυρίζουν σαν επιθετικά κουνούπια γύρω από το κεφάλι μας. Ελπίζω σε τέσσερα χρόνια η uptight να με αφήσει να κάνω το δίπλο τόλουπ με τριπλό άξελ ένδοξο τελείωμα.

Και ένα quiz για το τέλος. Τι σχέση έχει η Αλκυόνη, το πανέμορφο πτηνό με την αστροκάπα για φτερά και την ερημική σαχάρα στο στήθος, με τον bluesman Νίκο Τσιαμτσίκα;  Η απάντηση στο παρακάτω video:

Ας πούμε ότι όταν ακούμε το παρακάτω κομμάτι φανταζόμαστε το ήρεμο καρδιοχτύπι της Αλκυόνης όταν ατενίζει τον παγωμένο ποταμό.

Tweet

Complexities/ Treacheries/ We watch through glass/ We see nothing

Να λοιπόν που έφτασε η ώρα να πούμε αντίο σε άλλον ένα χειμώνα. Με ένα θεαματικό επιθανατιο ρογχο που έστειλε στο κρεβάτι τους λίγους γνωστούς μας που την είχαν ως τώρα γλιτώσει, ο σκληροτερος χειμώνας εδώ και πολλά χρόνια έφυγε οριστικά χωρίς να μας αφήσει ούτε ένα χιονακι για να τον θυμόμαστε -εμάς που μένουμε στον Πειραιά τουλάχιστον γιατί αν μας διαβάζει κανείς από Θεσσαλία π.χ. θα αναρωτιέται τί στην ευχή εννοούμε. Μας άφησε όμως μουσική, η οποία μας κράτησε ζεστούς και μας προφύλαξε από τους ιούς που σερνονταν ολόγυρά μας.

Η δισκογραφική παραγωγή ξεκίνησε για το 2012 με εντυπωσιακούς ρυθμούς με αποτέλεσμα ήδη να έχουν κατακλύσει το ακουστικό μας πεδίο δεκάδες δίσκοι και πολλοί ακόμα να στριμώχνονται για μια θεσούλα. Το ακόμα εντυπωσιακότερο είναι ότι, μέχρι στιγμής, αν υπάρχει ένας απ'αυτούς που να μας έχει στοιχειώσει το μυαλό, προέρχεται από μια από τις πιο παλιές καραβάνες. Ίσως όμως να μην είναι και τόσο μεγάλη έκπληξη καθώς πρόκειται για ένα από τα αγαπημένα μας συγκροτήματα ever. Κυρίες και κύριοι, οι Tindersticks είναι και πάλι εδώ.

Το The Something Rain σε κερδίζει αμέσως με το ατμοσφαιρικό spoken-word "Chocolate" και δεν αφήνει την προσοχή σου να φύγει καθώς συνεχίζει με το κολλητικό "Show Me Everything" που, με τις καθαρές κιθάρες του και την κλιμακούμενη έντασή του, θυμίζει κάτι από το μακρινό παρελθόν. Το "This Fire of Autumn" καβαλάει μια απαστράπτουσα μπασογραμμή και περνάει σαν άνεμος, ενώ το "A Night To Still" μπορεί εκ πρώτης όψεως να μοιάζει με Tindersticks στον αυτόματο αλλά είναι δύσκολο να του αρνηθείς κάτι όταν ο Stuart Staples λιώνει ηδονικά το μυαλό σου.

Αν υπάρχει ένα συγκρότημα στον πλανήτη εκτός από τους Radiohead που ξεκινάει με ένα πολύ μεγάλο headstart μόνο και μόνο λόγω της φωνής που μεταφέρει τα τραγούδια του και που αποτελεί το νούμερο ένα συστατικό του ήχου και του είναι του, αυτό είναι οι Tindersticks. Πάντα έλεγα ότι στο στόμα ενός αυθεντικού baritone οι λέξεις αποκτούν εξέχουσα βαρύτητα κι ο Stuart ήταν πάντα χαρακτηριστικό παράδειγμα - στα 27, 28 του χρόνια ακουγόταν ήδη μπαρουτοκαπνισμένος, σαν κάποιος που είχε ήδη φέρει αμέτρητα ασόδυα στα ζάρια της ζωής και της αγάπης. Ταυτόχρονα όμως, κι ακόμα περισσότερο τώρα, το ζεστό fudge της φωνής του έμοιαζε να περιχύνει κάθε λέξη με μια καραμελωμένη θέρμη και να τη διαλύει σε μικρά κομματάκια, σε μικρούλια ξέφτια σαν του βαμβακιού που μπορεί να τα πάρει ο αέρας. Πιθανότατα όλα αυτά τα φαντάζομαι μόνο εγώ αλλά κάπως έτσι στο περίπου μπορώ να εξηγήσω γιατί η απόλαυση που μου έχει δώσει η ακρόασή του όλα αυτά τα χρόνια είναι τεράστια.

Σε αυτήν προσθέστε το ότι η μπάντα μοιάζει να έχει τη μεγαλύτερη εδώ και πολλά χρόνια διάθεση να πειραματιστεί. Τα έγχορδα έχουν φύγει, οι jazz και soul επιρροές τους έχουν πιάσει μεγαλύτερο χώρο, το παρεξηγημένο σαξόφωνο που έχει επανέλθει τελευταία στη μόδα εδώ κάνει πάρτι, ακόμα περισσότερο από ότι έκαναν στους παλιούς τους δίσκους οι τρομπέτες. Η drum machine δίνει τον τόνο στο πονεμένο "Medicine" ενώ το εκπληκτικό "Frozen" είναι το δικό τους "National Anthem". Το δε "Goodbye Joe" μοιάζει να κλείνει το μάτι στους Primal Scream θυμίζοντας το θρυλικό "Inner Flight" από το Screamadelica και κάπως έτσι, μέσα σε 9 τραγούδια, χωρίς κοιλιά και χωρίς filler, οι Tindersticks φτιάχνουν τον πιο δυνατό δίσκο τους από το 2000 και μετά.

Σε μια εποχή που οτιδήποτε υπάρχει για παραπάνω από 3-4 μήνες θεωρείται παλιό και που τα συγκροτήματα φορτώνονται παράσημα από τα P4K αυτού του κόσμου πριν καν υπογράψουν, το να βγαίνουν τέτοιες δισκάρες από παλιοσείρια σαν τους Tindersticks (και βγαίνουν, όπως θα θυμάστε κι από πέρυσι) μας κάνει απλά να χαμογελάμε και, στα κρυφά, να ψιλοπερηφανευόμαστε που «οι δικοί μας» μουσικοί μας βγάζουν ασπροπρόσωπους κάθε φορά εμάς τους 35άρηδες. Μπορεί να έχουν περάσει 20 χρόνια από τις μέρες του "Patchwork" και του "Marbles" όμως οι παλιόφιλοι από τη 2η αγαπημένη μου πόλη στον κόσμο επέστρεψαν για τα καλά και δεν μπορώ να μην καταχαρώ.

Tweet

Τα απόκρυφα

6 Φεβρουαρίου 2010
Slamhound προς Mr. Grieves
MALAKAAAA gyrnwntas apo ergastirio ena amaksi patise sto 1 metro apo mena ena apta skylia tou ergastiriou..tou gamise ton profylaktira kai petaxtike sto enamisi gipedo basket makrytera..malaka toda brosta mou kai den kounisa vlefaro..eimai anaisthitos? thaprepe na na ntrepomai? isws einai oti to sygekrimeno itan gasmas kai epipleon kinigouse avoithites gates..de kserw aisthanomai confused ...

18 Ιουνίου 2010
Slamhound προς Mr. Grieves
xtes sto treno enas eksisou skatypsyxos salonikios geros mourmourage "gamw tin psixi sas" stous ypallilous pou pigainoerxontan epeidi den anavane to air condition kai eixe idi pathei 2 emfragmata apoti elege xxaxaxxaxXD

7 Μαϊου 2010
Slamhound προς Mr. Grieves
malaka to mounopano tis eidikis didaktikis de mou perase vathmo stin ergasia mallon epeidi ksenerwse me to epithetiko yfos tis...oxi oti de tin eide i tpt tetoio...na sapisoun ta kokkala tou tou vrwmiari...ton kwlo mou plenei, TON KWLO mou...re de daxoume kala kseberdemata me dautous, mou gamise ti mera prwiniatika..tha tou tin ksanafisw ton septemvri omws, tin idia k na dw ti tha mou leei to sixama X(to kanei se periptwseis pou einai ektos thematos mia ergasiai kai logw aplis malakias(tis perissoteres fores) epeidi de tou aresoun ta moutra mou p.x. i i grammatoseira pou xrisimopoiisa......pyrwmeno atsali sta opisthia tou kai sto kefali tou ta feretra....sena paidi eixe pei: tin exasa sti ntoulapa me ta paixnidia twn paidiwn...k otan o allos toupe vrestin pire 5...ase

9 Αυγούστου 2010
Slamhound προς Mr. Grieves
diavases metrosport ekei pou grafei: "nearos PAOKtsis katevainei apto poulman me leventia"??!! hahaha! thelw k gw na mathw na katevainw me leventia apta poulman....aaa re metrosport.....

25 Οκτωβρίου 2010
Slamhound προς Mr. Grieves
i stamatina ektos aptauta pou aneferes, eimai sigouros oti katevene k sto dromo gia na stamatisei tis metarythmiseis arseni (eksou k stamatina, aou aou aou ma xioumor pou toxw o poustis)

17 Μαρτίου 2011
Slamhound προς Mr. Grieves
malaka...einai ena kammeno pouro-androgyno dipla mou akrivws auti ti stigmi pou akouei streaming ntalares, marineles k alles paremfereis malakies k tragoudane kiola k lene malakies fwnaxta k xaidevontai...ypopsiazomai oti einai mastourwmenoi..opws katalaveneis prepei na eimai syntomos gia to kalo tis swmatikis kai pneymatikis mou ygeias

19 Ιουνίου 2011
Slamhound προς Mr. Grieves
aaaaaaaaaaaaaaaahahahahahahahahahhaahah camp twn bulls leei....poion "doulevei synexws" o bogrhs re? emas? na sou ferw all star persino na deis fwtografia tou, o typos exei valei tlxst 20 kila lipos. auti ti stigmi prepei na zygizei oso enas enilikas krokodilos peripou

3 Αυγούστου 2011
Slamhound προς Mr. Grieves
akousa tv oti o peponokefalos o miltiadis papaiwannou katargei tin anwnymia twn blogs btw. auto mas marane

9 Σεπτεμβρίου 2011
Slamhound προς Mr. Grieves
τελικά ο γιώργος μπόγρης δεν παρεβρέθη στο καμπ των μπουλς οπότε μετά τα σνίτσελ τις σοκολατίνες και τα πιτόγυρα ο κόσμος δυστυχώς έχασε τη μοναδική ευκαιρία να μάθει σε live tweeting τι γεύση έχουνε ταρχίδια του derrick rose

14 Σεπτεμβρίου 2011
Mr. Grieves προς Slamhound
γιατι ρε sovara asxolhthika; kai ti sxesh exei to ena me to allo re malaka. ti sxesh exei o thrylos poy exei proedro kai apopneeei ygeia apo oles tis mpantes me to karnavali ton vazelo. o megalos proedros ta kanonise etsi wste na mporesei na apolysei me thn hsyxia toy ton valverde o opoios exei ayth th stigmh to megalytero symvolaio sthn omada.
Slamhound προς Mr. Grievest
elllleiwses re. 7 i wra sto tounel zwgrafou, fere k ti parea sou. tha se deirw kai tha sou parw tis konkardes apto fly. kateliksa edw btw: http://www.skroutz.gr/s/324999/Apple-MacBook-Pro-13-3-2-3GHz-4GB-320GB.html solid decision nomizw
Mr. Grieves προς Slamhound
τουμπανο einai to mhxanhmataki. kai me ena eksarthma besg ston triaksoniko difragmiko debugarismeno disko tha kanei papades.
Slamhound προς Mr. Grieves
vazw kai ena sonar me diagnwmiki diaspasi comple me 18ara zanta + full aircondition kai tha pigainei gamiwntas to marafeti.

6 Φεβρουαρίου 2012
Slamhound προς Mr. Grieves
emena pali mentypwsiase perissotero i vlammeni fatsa tou matzari. pws ginetai na paizei baske epi plirwmi auto to samiamidi?
Mr. Grieves προς Slamhound
tha hthela para poly na ton dw kapote na paizei amyna ston griffin re gmt. giayto prepei na ton kalesoyn sthn ethnikh gia thn olympiada to kalokairi poy tha katevasei dream team h amerikh. tha einai kai o griffin mesa. sigoyra kai o nikos zhshs./
Slamhound προς Mr. Grieves
olololol! sa ta provata sti sfagi- esy vaggeli tha piaseis ton blake griffin- ...ma coach autos einai xtistos- min anysixeis tha sou dinei voithies k double team o nikos zisis
Mr. Grieves προς Slamhound
wp re sy!! oso kai an soy fainetai apisteyto vrhka stygimiotypa apo ton eperxomenoagwna thw ethnikhs mas. edw einai o blake griffin se enan aifnidiasmo apenanti apo thn pentada ths ethnikhs mas poy apoteleitai apo niko zhsh, vaggelh matzarh, strato perperogloy, giwrgo printezh kai sofoklh sxortsianithhttp://www.youtube.com/watch?v=NEb_Oh0NC7M&feature=player_embedded#!
Slamhound προς Mr. Grieves
nai maresei auti i synthesi, o matzaris tha markarei to pouli tou griffin k o printezis ton ypoloipo.

24 Φεβρουαρίου 2012
Slamhound προς Mr. Grieves
sigoura gavroi ton anatinaksan. tha m peis bazeloi ton eixane kapsei perysi k eixane to know how alla de nomizw nanai provokatsia..prwtoporos o kosmos tou banathinaikou gialli mia fora. mas antigrapsate pali. i plaka einai oti ama sfyrage to penalti tha ekatigoreito oti pige na swsei to mats gia ton gavro k tha tou ton ksanaekegan...protimise na swsei ta prosximata...den thelise na parei ksekathari thesi...eprepe mallon na to skeftotane kalytera o kyrios kwnstantineas prin apofasisei na ginei diaititis giati kamia fora stous fournous ginontai diarroes k atyximata
Mr. Grieves προς Slamhound
kala ta les. shmera to syzhtoysa kai me ton panagiwtakh tsoykala otan phga kai efaga mia zamponotyropita apo to taxyfagio toy. ksekathara eythinh ths deh. mia diarroh kai mpoym egine to atyxhma. na prosexei kai pws odhgei vevaia na mhn xalasoyn tipota frena klp.

2 Μαρτίου 2012
Slamhound προς Mr. Grieves
siga min ekane xryso disko h katerina..ti exoume? 95?tha tous xrimatodotei kanas pateras tou dj malakisti fantazomai. olokliro gomari 40 para tetarto k na paristanei akoma ton rapper den eksigeitai alliws

3 Μαρτίου 2012
Mr. Grieves προς Slamhound
etsi mprabo. aytes tis ahdies na tis vgaleis apo to kefalaki soy. tromokrates htan poy eixan trelathei epeidh htan tempelides kai viaioi kai variontoysan kai den sevontoysan thn dhmokratia. droysan monoi toys fysika kai twra eimaste asfaleis apo aytoys giati synelhfthisan. gkegke?apla twra hrthe mia nea genia tromokratwn poy prepei na thn antimetwpisoyme giati thelei mia ellada boythgmenh sto aima kai thn anypolhpsia. einai kathikon mas na anaferoyme stis arxes otidhpote parakseno ypopesei sthn antilhpsh mas.

Slamhound προς Mr. Grieves
ekei ithela na kataliksw, nai. xairomai pou symfwnoume, prokeitai anamfivola gia anarxikous k narkomaneis.

Tweet

Post Beans #3

Μπορεί να μη γράφουμε συχνά στην στήλη του post beans αλλά προσπαθούμε όταν το κάνουμε να αξίζει τον κόπο. Τα παρακάτω παιδιά ήρθαν ουρανοκατέβατα στο πεδίο μας παρότι υπάρχουν στην πιάτσα περίπου 10 χρόνια. Το «υπάρχουν» είναι σχετικό βεβαίως αφού λίγοι γνωρίζουν την ύπαρξή τους ενώ και η χρηματοδότηση του καινούργιου τους δίσκου (αποτέλεσμα της ελάχιστης ανταπόκρισης που γνώρισαν) δεν ήταν και ό,τι ευκολότερο. Ακόμα κι έτσι όμως μας υπενθύμισαν ότι καλό είναι που και που να αδειάζουμε το γραμματοκιβώτιό μας γιατί ποιός ξέρει τι πολύτιμο μπορεί να βρούμε μέσα στο σωρό;

The Minor Leagues

Τον Ιανουάριο η επταμελής μπάντα The Minor Leagues από το Cincinati (διαβάζεται Σινσενέεετι) που συμπληρώνει περίπου δέκα χρόνια ζωής κυκλοφόρησε τον έκτο δίσκο της με τίτλο North College Hill. Γεμάτος πιασάρικα ζωηρά ρεφρέν και κολλητικά κομματάκια εμπνευσμένα από τις καλές στιγμές της κιθαριστικής pop, είναι μια απόδειξη της πολύ καλής αντίληψης της μελωδίας που διαθέτουν. Μπαίνουν με αυτοπεποίθηση, λένε τα δέκα κομμάτια τους, τα μαζεύουν και φεύγουν.

Ο κόσμος λέει ότι μοιάζουν με τους Belle & Sebastian και τους New Pornographers. Ισχύει εν μέρει, σχετικά με τους Καναδούς, αφού δεν φοβούνται να βάλουν ενέργεια στην pop τους, αλλά οι Minor Leagues είναι πιο συγκρατημένοι και δεν προσπαθούν να εκμαιεύσουν τα hooks. Αντίστοιχα είναι πολύ εξωστρεφείς και Αμερικανοί για να ταιριάξουν με τους Belle And Sebastian (εκτός από τις κιθάρες του "Sister" που εύκολα θα μπορούσαν να έχουν γυρίσει από την απογευματινή τους βόλτα στην μουντή Γλασκώβη). Αυτή η αμεσότητά τους που πετσοκόβει το λίπος και κρατάει το ψαχνό -θα το πω και αμαρτίαν ουκ έχω- θα μπορούσε να θυμίσει έναν Morrissey σε άλλη ηλικία (και χωρίς τους τόνους κυνικότητας, σαρκασμού και χιούμορ). Επίσης θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι σαν πολύ πολύ (πολύ) καλύτεροι Los Campesinos.

Παραδόξως μετά το καταπληκτικό single "Sister" πιο πολύ συμπαθήσαμε το κομμάτι που δεν μοιάζει με τα υπόλοιπα και είναι πιο δραματικό και αργόσυρτο. Το "Smoke" θυμίζει '90s britpop ραδιοφωνικά παράσιτα και η Hilly Kenkel (που τραγουδά κατ' εξαίρεση στη θέση του βασικού τραγουδιστή Ben Walpole) φέρνει στο μυαλό την Sonya Madan των Echobelly.

Για να καταλήξουμε ως πρώτη παρουσίαση, θα παραθέσουμε την περιγραφή της μπάντας στο Bandcamp: "Ben Walpole wishes he were British, fronting Pulp in 1995. Patrick Helmes wishes he were playing lead for Megadeth in 1988. But cruel fate has instead placed them both in the Minor Leagues, playing insidiously catchy indiepop for most of the last decade from their Cincinnati, Ohio homebase".

Μετά και από αυτά επιβάλλεται Some Questions για αυτούς τους εξαιρετικούς μελωδούς. Ακούστε όλο το άλμπουμ από εδώ και δώστε ιδιαίτερη βάση στην ακολουθία 3-5 καθώς και στο δυναμικό τελείωμα 9-10.

The Minor Leagues - "Smoke" από το North College Hill

Οι Minor Leagues στο MySpace
Οι Minor Leagues στο Bandcamp
Το επίσημο site τους

Tweet

Cos you're my number one/ I'm like a dog to get you

Τώρα που τελειώσαμε και επισήμως με τις λίστες μας μπορώ επιτέλους να τολμήσω να επιχειρήσω κάτι που θέλαμε να κάνουμε καιρό.

Η uptight ως άλλη Βίκυ Παγιατάκη θα ερμήνευε αυτήν την παρόρμηση ως αποτέλεσμα των αναγκών των ζωδίων της γης. Εγώ από την άλλη δεν μπορώ να το εξηγήσω. Απλώς μου αρέσει όλα να κατηγοριοποιούνται σε λίστες και σε μικρά τακτοποιημένα κουτάκια. Αν είναι αυτό αμαρτία ας βγω να το φωνάξω με λατρεία.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση βεβαίως μπορώ να δικαιολογηθώ από τη συμπλήρωση 1316 ημερών και 277 posts (περίπου ένα post κάθε πέντε μέρες) στην ιστορία του some beans. Αυτή η αξιομνημόνευτη επέτειος επιβάλλεται να γιορταστεί με μια στατιστική ανάλυση των best-of δίσκων που έχουμε αναρτήσει 8 φορές (από τέσσερις ο καθένας) αυτά τα 4 τελευταία χρόνια. Μια στατιστική ανάλυση που θα γίνει με τα κριτήρια της εθνικότητας, της ηλικίας και του στυλ (όσο είναι δυνατόν να εντοπιστεί αυτό) του κάθε συγκροτήματος που επελέγη σε αυτές τις λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της κάθε χρονιάς από το 2008 ως και το 2011. Είναι μια καλή ευκαιρία να παρατηρήσουμε τις αλλαγές (ή όχι) στο γούστο μας σε ένα μεγάλο βαθμό και δευτερευόντως να δώσουμε και μια ιδέα στον ιστορικό του μέλλοντος για την εξέλιξη της μουσικής μέσα από την ταπεινή μας ματιά (υπόκλιση).

Ας ξεκινήσουμε με τις κυρίες που πάντοτε προηγούνται. Το 2008 λοιπόν η uptight στα πλαίσια του πρώτου μας best-of όπου ο καθένας διάλεξε από 20 αγαπημένους του δίσκους κατέθεσε την εξής λίστα:

20. Duffy - Rockferry

19.Goldfrapp - Seventh Tree

18. Tindersticks - The Hungry Saw

17. of Montreal - Skeletal Lamping

16. Shearwater - Rook

15. Dungen- 4

14. Paavoharju - Laulu Laakson Kukista

13. Beck -Modern Guilt

12. MGMT - Oracular Spectacular

11. Deerhunter - Microcastle

10. Fleet Foxes - Fleet Foxes

9. M83 - Saturdays = Youth

8. Beach House - Devotion

7. Nick Cave & the Bad Seeds - Dig! Lazarus, Dig!

6. Mono In VCF - Mono In VCF

5. R.E.M. - Accelerate

4.Portishead - Third

3. Sigur Rós - Með Suð I Eyrum Við Spilum Endalaust

2. TV On The Radio - Dear Science

1. Elbow - The Seldom Seen Kid

Κοιτάζοντας κατ'αρχήν το κριτήριο του στυλ παρατηρούμε ένα ξεκίνημα πιο pop εώς και disco (Duffy, Goldfrapp) αλλά μία συνέχεια πιο ψυχεδελική και πειραματική με μία πιο ενδοσκοπική διάθεση (Of Montreal, Dungen, Paavoharju, MGMT) αλλά με προσοχή στη μελωδία. Στην δεκάδα γίνεται πιο εξωστρεφής με τον Nick Cave, τους R.E.M., τους TV On The Radio και την αγαπημένη '60s αισθητικής pop των Mono In VCF. Το σημάδι αφήνει όμως στο νούμερο ένα ένας ξεκάθαρα προσωπικός δίσκος που χτυπάει κατευθείαν στο θυμικό. Είναι μια πολύ ισορροπημένη λίστα που πριμοδοτεί όμως πιο διακριτικές προσπάθειες όπως των Elbow που αναφέραμε και των Portishead.

Σε ότι αφορά τις «ηλικίες» των καλλιτεχνών και το πόσα χρόνια βρίσκονται στη σκηνή, η uptight προτίμησε 4 ντεμπούτα (Mono In VCF, MGMT, Fleet Foxes, Duffy), 11 δίσκους από καλλιτέχνες που έχουν μία δεκαετία και βάλε (ή βγάλε) ζωής (Elbow, TV On The Radio, Sigur Ros, M83, Dungen, Shearwater, Of Montreal, Goldfrapp, Beach House, Deerhunter, Paavoharju) και πέντε παλιοσειρές που πλησιάζουν ή ξεπερνάνε την εικοσαετία (Portishead, R.E.M., Nick Cave, Beck, Tindersticks).

Τέλος, στις εθνικότητες κυριαρχούν Αμερικανοί καλλιτέχνες με 10 συμμετοχές, 5 έχουν Βρετανοί καλλιτέχνες και άλλες πέντε διαφόρων εθνικοτήτων (Ισλανδία, Σουηδία, Αυστραλία, Γαλλία, Φινλανδία).

Το 2009 η uptight διπλασίασε τις προτιμήσεις της και σημείωσε 40 δίσκους της χρονιάς.

40. Blindfold - Faking Dreams

39. The Decemberists- The Hazards of Love

38. The Pains Of Being Pure At Heart - Pains Of Being Pure At Heart

37. Weinland - Breaks in the Sun

36. Fanfarlo - Reservoir

35. Taxi Taxi! - Still Standing At Your Back Door

34. Them Crooked Vultures - Them Crooked Vultures

33. Sharon Van Etten - Because I Was in Love

32. Califone - All My Friends Are Funeral Singers

31. Andrew Bird - Noble Beast

30. Miike Snow - Miike Snow

29. Yo La Tengo - Popular Songs

28. Yeah Yeah Yeahs - It's Blitz!

27. PJ Harvey & John Parish - A Woman A Man Walked By

26. Pink Mountaintops - Outside Love

25. The Dirty Projectors - Bitte Orca

24. Julian Plenti - Julian Plenti Is Skyscraper

23. The Duckworth Lewis Method - The Duckworth Lewis Method

22. Papercuts - You Can Have What You Want

21. Röyksopp - Junior

20. Soulsavers - Broken

19. Antony& the Johnsons - The Crying Light

18. The xx - xx

17. The Flaming Lips- Embryonic

16. Super Furry Animals - Dark Days/Light Years

15. St Vincent- Actor

14. Telefon Tel Aviv - Immolate Yourself

13. Golden Silvers - True Romance

12. Bat for Lashes - Two Suns

11. The Tiny - Gravity & Grace

10. The Antlers - Hospice

9. Circulatory System - Signal Morning

8. Fever Ray - Fever Ray

7. Animal Collective - Merriweather Post Pavilion

6. GrizzlyBear - Veckatimest

5. Soap & Skin - Lovetune for Vacuum

4. Atlas Sound - Logos

3. Wild Beasts - Two Dancers

2. DM Stith - Heavy Ghost

1. Patrick Watson - Wooden Arms

Σαν στυλ και πάλι στην πρώτη δεκάδα υπάρχουν πολλοί δίσκοι με μελωδίες προσωπικές, όχι για μαζική κατανάλωση, και ιδιαίτεροι. Παρατηρούμε όμως στη δεύτερη και την τρίτη δεκάδα περισσότερες παρουσίες χορευτικών δίσκων (κατά ένα ποσοστό βοήθησε σε αυτό και το «άνοιγμα» των δίσκων που έδωσε μεγαλύτερη ποικιλία τις επιλογές) αλλά και folk στιγμών. Υπάρχει ακόμα ψυχεδέλεια και progressive rock αλλά σίγουρα σε μικρότερη ποσότητα σε αναλογία με του 2008.

Η 40άδα αποτελείται από το εντυπωσιακό νούμερο των 14 ντεμπούτων (τα τρία από αυτά μάλιστα βρίσκονται στη δεκάδα -DM Stith, Soap & Skin, Antlers, Golden Silvers, XX, Miike Snow, Sharon Van Etten, Taxi Taxi!, Fanfarlo, Pains Of Being Pure At Heart). Στα ντεμπούτα υπολογίζουμε τους Duckworth Lewis Method, Julian Plenti, Them Crooked Vultures, Fever Ray, παρότι είναι οι πρώτοι τους δίσκοι με αυτό το όνομα οι καλλιτέχνες που τα έφτιαξαν είναι αρκετά χρόνια στο κουρμπέτι με τους Divine Comedy, τους Interpol, τους Queens Of The Stone Age και τους The Knife αντίστοιχα. 'Αλλοι 14 από αυτούς τους καλλιτέχνες έβγαλαν το 2ο με 5ο άλμπουμ τους ενώ 12 από αυτούς είναι πάνω από δέκα χρόνια στο χώρο. Αξίζει να σημειωθεί πως μόλις δύο από αυτούς συμπλήρωναν κάτι παραπάνω ή κάτι παρακάτω από 15ετία ενώ οι Flaming Lips ήταν οι μόνοι εκπρόσωποι της δεκαετίας του '80 στη λίστα του 2009. Σαφής διαφορά με την αναλογία του 2008 όπου υπήρχαν περισσότεροι μπαρουτοκαπνισμένοι. Γενικότερα υπάρχει εντυπωσιακή ισορροπία στον τομέα αυτό.

Τώρα σε ότι αφορά τις εθνικότητες η Αμερική κερδίζει άνετα για μια ακόμη φορά με 21 καλλιτέχνες, η Βρετανία ανεβασμένη αλλά πολύ πίσω με 10 (θα μπορούσαμε να πούμε και 9 γιατί ο Mark Lanegan είναι Αμερικάνος και αυτός έκανε τη διαφορά στον δίσκο των Soulsavers παρότι η μουσική είναι των δύο Άγγλων), η Σουηδία επιστρέφει με τέσσερις καλλιτέχνες, ο Καναδάς μπαίνει για πρώτη φορά με δύο (ο ένας μάλιστα στην πρώτη θέση) και από μία συμμετοχή η Νορβηγία, η Αυστρία και η Ισλανδία.

Το 2010 η uptight επέλεξε ακόμα περισσότερους δίσκους με τις επιλογές της να φτάνουν τις 48.

48. Interpol - Interpol

47. Yeasayer - Odd Blood

46. Spoon - Transference

45. Black Angels - Phosphene Dream

44. Natureboy - Natureboy

43. Get Well Soon - Vexations

42. School of Seven Bells - Disconnect from Desire

41. Ariel Pink's Haunted Graffiti - Before Today

40. Amiina - Puzzle

39. Frightened Rabbit - Winter of Mixed Drinks

38. Caribou - Swim

37. MGMT - Congratulations

36. Efterklang - Magic Chairs

35. Deerhunter - Halcyon Digest

34. Morning Benders - Big Echo

33. CocoRosie - Grey Oceans

32. Cherry Ghost - Beneath this Burning Shoreline

31. Jeremy Jay - Splash

30. Belle & Sebastian - ... Write About Love

29. RufusWainwright - All Days Are Nights: Songs for Lulu

28. Serena-Maneesh - No 2: Abyss in B-Minor

27. Perfume Genius - Learning

26. Joanna Newsom - Have One On Me

25. Here We Go Magic - Pigeons

24. Beach House - Teen Dream

23. Of Montreal - False Priest

22. White Hinterland - Kairos

21. Hjaltalin - Terminal

20. Ólöf Arnalds - Innendur Skinni

19. Autolux - Transit Transit

18. Owen Pallett - Heartland

17. Gorillaz - Plastic Beach

16. Arcade Fire - The Suburbs

15. Flying Lotus - Cosmogramma

14. The National - High Violet

13. The Radio Dept - Clinging to a Scheme

12. Vampire Weekend - Contra

11. Murder - Gospel of Man

10. Dungen - Skit I Allt

9. Janelle Monáe - The ArchAndroid

8. Anais Mitchell - Hadestown

7. The Divine Comedy - Bang Goes the Knighthood

6. Hot Chip - One Life Stand

5. Liars - Sisterworld

4. The Besnard Lakes - … Are the Roaring Night

3. The Ancients - The Ancients

2. Sunset - Loveshines But the Moon Is Shining Too

1. The Irrepressibles - Mirror Mirror

Εδώ η αγαπητή uptight έχει επιλέξει μερικούς πιο συμφωνικούς δίσκους στις υψηλότερες θέσεις. Αρκετά έγχορδα αλλά και δυναμική παρουσία pop, r&b ρυθμών όπως της Janelle Monae (χρόνια πολλά παρεμπιπτόντως) και των Hot Chip. Κάποιες κλασσικές αδυναμίες όπως των Divine Comedy και των Of Montreal αλλά και πολλά αρκετά άγνωστα ονόματα όπως των Ancients, των Sunset, των Murder, των Hjaltalin κ.τ.λ.. Μία πιο indie και περιπετειώδης λίστα εν κατακλείδι.

Τα ντεμπούτα υπέστησαν μια υποχώρηση το 2010 αν και περήφανο κρατάει την πρώτη θέση ένα τέτοιο. Συνολικά πρώτοι δίσκοι καλλιτεχνών υπήρξαν πέντε στη λίστα, μια μεγάλη αλλαγή σε σχέση με του 2009 τη στιγμή μάλιστα που το 2010 οι επιλογές ήταν 48 αντί 40. Αντίθετα, συντριπτική ήταν η κυριαρχία των μουσικών της τελευταίας δεκαετίας που έπιασαν το απίστευτο νούμερο των 39. Δηλαδή το 81% των επιλογών ήταν άλμπουμ καλλιτεχνών που εμφανίστηκαν περίπου από το 2000 μέχρι και το 2010 με όχι παραπάνω από 4-5 δίσκους. Τα παλαιότερα συγκροτήματα ήταν 4 με τεράστια πτώση από τα 12 του '09. Συνολικά το αποτέλεσμα δείχνει κυριαρχία των συγκροτημάτων του καιρού μας και πολύ μικρή παρουσία παλιών και νεόκοπων. Ποιός είπε ότι τα δεύτερα και τα τρίτα άλμπουμ είναι τα δύσκολα;

Οι σημαίες που κυματίζουν περήφανες αυτή τη χρονιά είναι αναμφίβολα της Αμερικής με 28/48, 7 συμμετοχές από τη Βρετανία, από τρείς Καναδάς και Ισλανδία που πήραν δυναμικά κομμάτι της πίτας, από δύο Σουηδία και Δανία και από μία πενιχρή θέση Αυστραλία, Γερμανία και Νορβηγία. Εντυπωσιακή άνοδος της Σκανδιναβίας (αν βάλουμε και την Ισλανδία μέσα) και απόλυτη κυριαρχία της Βόρειας Αμερικής.

Τέλος, για το 2011 η λίστα της uptight (αυτή τη φορά καταλήξαμε στις 40 επιλογές, κάτι που θα διατηρηθεί) ήταν η παρακάτω.

40. John Maus - We Must Become the Pitiless Censors of Ourselves

39. Nicolas Jaar - Space Is Only Noise

38. Lykke Li - Wounded Rhymes

37. Micachu & the Shapes/ London Sinfonietta - Chopped & Screwed

36. Thurston Moore - Demolished Thoughts

35. Elbow - Build A Rocket Boys!

34. St Vincent - Strange Mercy

33. Snowman - Absence

32. The Unthanks - Last

31. Bombay Bicycle Club - A Different Kind of Fix

30. Tom Waits - Bad As Me

29. Wye Oak - Civilian

28. Wilco - The Whole Love

27. Panda Bear - Tomboy

26. Timber Timbre - Creep On Creepin' On

25. The Soft Province - The Soft Province

24. The Horrors - Skying

23. Metronomy - The English Riviera

22. HighLlamas - Talahomi Way

21. Gruff Rhys - Hotel Shampoo

20. Dakota Suite - The Hearts of Empty

19. Raphael Saadiq - Stone Rollin'

18. Antlers - Burst Apart

17. Bjork - Biophilia

16. Alexander Tucker - Dorwytch

15. The Amazing - Gentle Stream

14. TuneYards - W H O K I L L

13. British Sea Power - Valhalla Dancehall

12. John Vanderslice - White Wilderness

11. Grouper - A I A : Alien Observer / Dream Loss

10. Low - C'mon

9. Deerhoof - Deerhoof vs Evil

8. ActiveChild - You Are All I See

7. Atlas Sound - Parallax

6. Wild Beasts - Smother

5. King Creosote & Jon Hopkins - Diamond Mine

4. Cass McCombs - Wit's End

3. Connan Mockasin - Forever Dolphin Love
2. PJ Harvey - Let England Shake

1. Radiohead - The King of Limbs

Η φετινή λίστα ήταν σαφέστατα λιγότερο ηλεκτρονική σηματοδοτώντας μια επιστροφή στις πιο παραδοσιακές αξίες. Περισσότερο progressive, πιο γήινος ήχος και μερικά πραγματικά φιλόδοξα projects που διατήρησαν παρόλαυτα τη διακριτικότητά τους. Παρότι δεν έλειψαν οι αναζητήσεις όπως της Grouper και του Alexander Tucker το 2011 ήταν μια μικρή επιστροφή της uptight στην comfort zone της με κλασσικούς αγαπημένους (Radiohead, Pj Harvey) αλλά και καινούργιους οικείους ήρωες όπως τον Cass McCombs, τον King Creosote και τον Atlas Sound.

Από τους 40 δίσκους μόλις τα τρία ήταν ντεμπούτα (ουσιαστικά δύο αν αφαιρέσουμε το side project των Soft Province), συγκομιδή πολύ φτωχή για τους νέους που θέλουν να πρωταγωνιστήσουν. 25 από τις επιλογές είναι από συγκροτήματα της τελευταίας δεκαετίας (σημαντική υποχώρηση σε σχέση με πέρυσι) ενώ 12 τα παλιότερα συγκροτήματα που ήταν οι αληθινοί θριαμβευτές του 2011 αφού κατέλαβαν και τις δύο πρώτες θέσεις.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρατηρείται στις εθνικότητες όπου, μετά από ένα μεγάλο και σκληρό ντέρμπι, οι Αμερικάνοι επικράτησαν με 17 με τους Βρετανούς να ακολουθούν με 15. Στην ουσία όμως πρόκειται για μεγάλη Βρετανική νίκη (καταλαμβάνουν και τις δύο πρώτες θέσεις) κάτι που με ικανοποιεί αφάνταστα. Επιτέλους, η αποικία καταλαβαίνει τη θέση της ενώ η βρετανική καλλιτεχνική έξαρση έχει ήδη σημειωθεί από πολλά περιοδικά του χώρου. Οι υπόλοιπες οκτώ θέσεις αποτελούνται από δύο Σουηδούς καλλιτέχνες, δύο Καναδούς, και από μία Χιλή, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Ισλανδία. Επιτέλους η uptight μπήκε στον ίσιο δρόμο και η αγγλίλα μύρισε σε όλο το blog.

Συνολικό πόρισμα: Εάν είστε Αμερικάνος καλλιτέχνης, ξεκινήσατε γύρω στο 2000 και βγάζετε τον 3ο με 4ο δίσκο σας ενώ παίζετε progressive, alternative folk με κάποια χορευτικά στοιχεία η uptight πιθανότατα θα σας προτιμήσει. Γενικότερα πάντως μεγάλη ποικιλία και ένα υγιές μίγμα παλιών και καινούργιων αγαπημένων.

Ας ξεκουραστούμε τώρα και επιστρέφουμε σε λίγο με τη στατιστική ανάλυση του υποφαινόμενου. Συνεχίζοντας ακριβώς από εκεί που μείναμε.


Αφού ολοκληρώσαμε την στατιστική (και κατ'επέκταση ψυχολογική) ανάλυση των επιλογών της uptight, και αφού συμπεράναμε ότι το σύμπαν έχει έναν μοναδικό τρόπο να εξισορροπεί τα πράγματα από όσο αντίρροπες τάσεις και να ξεκινάνε, προχωράμε στη στατιστική ανάλυση του mr.grieves (πάντα ήθελα να αναφέρομαι στον εαυτό μου σε τρίτο πρόσωπο).Το 2008 επέλεξα τους 20 κάτωθι δίσκους.

20. Mark Lanegan & Isobel Campbell - Sunday At Devil Dirt

19. Duffy - Rockferry

18. Okkervil River - The Stand-Ins

17. Last Shadow Puppets - Age of the Understatement

16. Mono InVCF - Mono In VCF

15. Spiritualized - Songs in A & E

14. Tindersticks - The Hungry Saw

13. Sigur Ros - Med Sud I Eyrum Vid Spilum Endalaust

12. The Walkmen - Υou & Μe

11. Beach House - Devotion

10. Nick Cave - Dig! Lazarus, Dig!

9. British Sea Power - Do You Like Rock Music?

8. Deerhunter - Microcastle

7. Gutter Τwins - Saturnalia

6. Fleet Foxes - Fleet Foxes

5. R.Ε.Μ - Accelerate

4. Tv onthe Radio - Dear Science

3. Portishead- Third

2. Shearwater - Rook

1. Elbow -The Seldom Seen Kid

Οι επιλογές καταρχήν έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό την ύπαρξη κιθάρας. Αντρικά πράγματα δηλαδή. Ούτε gay ηλεκτρονικά στοιχεία ούτε μπλιμπλίκια. Και αν θέλω να χορέψω (να κουνήσω δηλαδή ρυθμικά τα δάχτυλα των ποδιών μέσα από τα παπούτσια) υπάρχουν και οι TV On The Radio. Κυρίως όμως η μελωδία είναι το βασικό και απαραίτητο συστατικό (Elbow, Shearwater, Fleet Foxes, Beach House). Κατά τα αλλα Σαπίλα (Nick Cave, Spiritualized) Ξεφτίλα (Last Shadow Puppets, Duffy) και Τεκίλα (Gutter Twins).

Στη λίστα υπάρχουν πέντε ντεμπούτα, αξίζει όμως κανείς να αναφέρει πως τα δύο από αυτά είναι side projects καλλιτεχνών όπως των Last Shadow Puppets και των Gutter Twins. Επίσης 9 δίσκοι είναι από καλλιτέχνες της τελευταίας δεκαετίας ενώ 6 είναι από καλλιτέχνες της δεκαετίας του '90 και πίσω. 10 δίσκοι έχουν καταγωγή από τις Ηνωμένες Πολιτείες, 7 από την Βρετανία, ένας από την Ισλανδία, ένας από την Αυστραλία και ένας είναι συνεργασία Αμερικάνου και Σκωτσέζας.

Το 2009 το υποκείμενο επέλεξε 30 δίσκους.

30. Blindfold - Faking Dreams

29. Taxi Taxi! - Still Standing At Your Back Door

28. The Pains Of Being Pure At Heart - Pains Of Being Pure At Heart

27. Regina Spektor - Far

26. The Veils - Sun Gangs

25. The Flaming Lips - Embryonic

24. Soap & Skin - Lovetune for Vacuum

23. Phoenix - Wolfgang Amadeus Phoenix

22. The Tiny - Gravity & Grace

21. The Decemberists - The Hazards of Love

20. ... And You Will Know Us By The Trail Of Dead - The Century Of Self

19. Animal Collective - Merriweather Post Pavilion

18. PJ Harvey & John Parish - A Woman A Man Walked By

17. Eels - Hombre Lobo

16. Yeah Yeah Yeahs - It's Blitz!

15. Andrew Bird - Noble Beast

14. The Duckworth Lewis Method - The Duckworth Lewis Method

13. Antony & The Johnsons - The Crying Light

12. The Antlers - Hospice

11. Julian Plenti - Julian Plenti Is Skyscraper

10. Manic Street Preachers - Journal for Plague Lovers

09. Atlas Sound - Logos

08. Them Crooked Vultures - Them Crooked Vultures

07. Grizzly Bear - Veckatimest

06. Patrick Watson - Wooden Arms

05. St Vincent - Actor

04. Soulsavers - Broken

03. Bat For Lashes - Two Suns

02. DM Stith - Heavy Ghost

01. Wild Beasts - Two Dancers

Το στοιχείο της μελωδίας συνεχίζει να είναι το σημαντικότερο ενώ υπάρχουν και πιο σκληροί rock δίσκοι όπως των Them Crooked Vultures, των Manic Street Preachers και των Trail Of Dead. Σε γενικές γραμμές όμως πολλά έγχορδα και πιο γλυκός και απόκοσμος ήχος.

Πρωτοεμφανιζόμενοι ήταν 8 καλλιτέχνες (σε αυτούς προσθέτουμε και τους πρώτους δίσκους των side projects Them Crooked Vultures, Duckworth Lewid Method, Julian Plenti). Μία καλή χρονιά για ντεμπούτα αν συνυπολογίσουμε και τις παρόμοιες επιλογές της uptight. 15 από τη λίστα δραστηριοποιούνται την τελευταία δεκαετία ενώ 7 είναι αυτοί που ηχογραφούν από τη δεκαετία του '90 αλλά και νωρίτερα. Παρότι ισορροπημένες οι επιλογές, εδωσα περισσότερο χώρο στους καλλιτέχνες της τελευταίας δεκαετίας συγκριτικά με την αντίστοιχη λίστα της uptight.

Από τα 30 άλμπουμ τα 16 είναι από τις Η.Π.Α., τα 8 από τη Βρετανία, δύο από τη Σουηδία, ένα από τον Καναδά, ένα από την Γαλλία, ένα από την Ισλανδία και ένα από την Αυστρία. Ας είναι, τουλάχιστον οι Βρετανοί καταλαμβάνουν τις 2 από τις τρείς πρώτες θέσεις.

Το 2010 ο λογαριασμός καθιερώθηκε στους 40 δίσκους.

40. The Besnard Lakes - … Are the Roaring Night

39. M.I.A. - Maya

38. The Radio Dept - Clinging To A Scheme

37. Fran Healy - Wrecorder

36. Janelle Monáe - The ArchAndroid

35. Antony & The Johnsons - Swanlights

34. Shearwater - The Golden Archipelago

33. Working For A Nuclear Free City - JoJo Burger Project

32. Hot Chip - One Life Stand

31. Ed Harcourt - Lustre

30. Murder - Gospel Of Man

29. Efterklang - Magic Chairs

28. Dungen - Skit I Allt

27. School of Seven Bells - Disconnect from Desire

26. Beach House - Teen Dream

25. Cherry Ghost - Beneath This Burning Shoreline

24. Plan B - The Defarmation of Stickland Banks

23. Hjaltalin - Terminal

22. I Am Kloot - Sky at Night

21. Interpol - Interpol

20. Kaki King - Junior

19. Deerhunter - Halcyon Digest

18. ArcadeFire - The Suburbs

17. Caribou - Swim

16. The National - High Violet

15. Vampire Weekend - Contra

14. Menomena - Mines

13. Charlotte Gainsbourg & Beck - IRM

12. Massive Attack - Heligoland

11. Aloha - Home Acres

10. MorningBenders - Big Echo

09. Gorillaz - Plastic Beach

08. Spoon - Transference

07. The Divine Comedy - Bang Goes The Knighthood

06. The Irrepressibles - Mirror Mirror

05. Flying Lotus - Cosmogramma

04. Grinderman - Grinderman 2

03. Anais Mitchell - Hadestown

02. Rufus Wainwright - All Days Are Nights: Songs for Lulu

01. Owen Pallett – Heartland

Δυστυχώς η μάχη με τα μπλιμπλίκια είναι άνιση. Ήδη από το 2010 παρείσφρησαν δυναμικά στην λίστα και την έκαναν πιο γυναικωτή. Πόσο μάλλον όταν τις δύο πρώτες θέσεις τις καταλαμβάνουν συμπαθείς ομοφυλόφιλοι. Τι λέω; Μέχρι το 6 υπάρχουν τρείς αναγνώστες της lifo, και κάπου εκεί ανάμεσα ο Nick Cave να τρίβει άβολα το μουστάκι του (για να μην αναφέρω το συγκρότημα με την ονομασία Morning Benders).
Από τα 40 άλμπουμ μόλις τρία ήταν τα ντεμπούτα (το ένα μάλιστα ήταν άπο τον πολλά χρόνια ενεργό τραγουδιστή των Travis Fran Healy), πράγμα που σημαίνει ότι κάποιος δεν εμπιστεύεται τους νέους καλλιτέχνες. 31 δραστηριοποιούνται την τελευταία δεκαετία (θυμηθείτε τους αντίστοιχους 39/48 της uptight) ενώ 6 είναι οι παλιοί καλλιτέχνες. Εντυπωσιακό στοιχείο πως όλοι τους βρίσκονται μέχρι τη θέση 13, πράγμα που δείχνει πως μπορεί να ήταν λίγοι αλλά ήταν πολύ επιδραστικοί.

Από εθνικότητες είχαμε μεγάλη ισορροπία: 19 από τις Η.Π.Α., 12 από τη Βρετανία (ακούς uptight;), από δύο Καναδάς, Σουηδία και Δανία ενώ από μία Αυστραλία και Ισλανδία. Να σημειώσουμε επίσης τη μία συμμετοχή Γαλλοαμερικανικής συμμαχίας (Charlotte Gainsbourg και Beck).

Τέλος, το 2011 διάλεξα τα εξής 40.

40. Micachu & the Shapes/ London Sinfonietta - Chopped & Screwed

39. Ensemble - Excerpts

38. The Field - Looping State Of Mind

37. John Vanderslice - White Wilderness

36. Elbow - Build A Rocket Boys!

35. My Brightest Diamond - All Things Will Unwind

34. Ben +Vesper - Honors

33. TheDodos - No Color

32. Cant - Dreams Come True

31. Atlas Sound - Parallax

30. Modeselektor - Monkeytown

29. Wye Oak - Civilian

28. Bombay Bicycle Club - A Different Kind of Fix

27. Wilco - The Whole Love

26. StVincent - Strange Mercy

25. R.E.M.- Collapse Into Now

24. Lisa Hannigan - Passenger

23. Twilight Singers - Dynamite Steps

22. Apparat - The Devil's Walk

21. TuneΥards - W H O K I L L

20. Connan Mockasin - Forever Dolphin Love

19. Deerhoof - Deerhoof vs Evil

18. Gruff Rhys - Hotel Shampoo

17. Metronomy - The English Riviera

16. Cat's Eyes - Cat's Eyes

15. Anna Calvi - Anna Calvi

14. Low - C'mon

13. TheSoft Province - The Soft Province

12. Raphael Saadiq - Stone Rollin'

11. TomWaits - Bad As Me

10. The Horrors - Skying

9. The Amazing - Gentle Stream

8. Fleet Foxes - Helplessness Blues

7. King Creosote & Jon Hopkins - Diamond Mine

6. British Sea Power - Valhalla Dancehall

5. Antlers - Burst Apart

4. Wild Beasts - Smother

3. Radiohead - The King of Limbs

2. PJ Harvey - Let England Shake

1. Bill Callahan - Apocalypse

Είναι μια καλή χρονιά όταν τουλάχιστον τέσσερις δίσκοι θα μπορούσαν εύκολα να ήταν στο νούμερο ένα. Μια χρονιά γεμάτη επιλογές από πιο μελωδικό rock μέχρι πιο δυναμικό, από folk, από χαλαρωτικό μίγμα ηλεκτρονικής και rock μουσικής και από ξεκάθαρα ηλεκτρονικής.

Οι πρωτοεμφανίζομενοι ήταν τέσσερις ενώ μέσα στην τελευταία δεκαετία ηχογραφούν οι 25. Οι παλιόφιλοι είναι 11 αλλά όπως βλέπετε κατέλαβαν τις τρεις πρώτες θέσεις. Οι γέροντες συνεχίζουν να κινούν τα νήματα.

Από τους 40 καλλιτέχνες οι 19 έρχονται από τις Η.Π.Α. ενώ οι 14 έρχονται από τη Βρετανία που αντεπιτίθεται. Δύο από τη Σουηδία, δύο από τη Γερμανία (φίλοι αυτοκόλλητοι βέβαια), ένα συγκρότημα από τον Καναδά, ένας τύπος από τη Νέα Ζηλανδία και ένας Γάλλος. Σαν ανέκδοτο ακούγεται.

Συμπέρασμα: Αν παίζετε μελωδκή rock με έγχορδα, ενδοσκοπικά τραγούδια, ηχογραφείτε γύρω στα 15 χρόνια και πάνω και έρχεστε από τις Η.Π.Α. (αλλά ο πατέρας σας είναι Βρετανός) τότε έχετε μεγάλες πιθανότητες να μπείτε στη λίστα μου.

Σαν συμπληρωματικά στοιχεία να πούμε πως, αυτά τα τέσσερα χρόνια, στις 8 συνολικά επιλογές μας για νούμερο ένα προτιμήσαμε 4 Άγγλους (την πρώτη χρονιά βάλαμε από κοινού τους Elbow), δύο Καναδούς (!) και έναν Αμερικάνο (που πολιορκήθηκε στενά από τρεις Άγγλους).

Τέλος, η αγαπημένη μου στιγμή, ο πόλεμος των φύλων. Αγόρια ιππότες κορίτσια μαύρες κότες. Κορίτσια στη Βουλή αγόρια στο Δαφνί. Θα μετρήσουμε τις γυναίκες καλλιτέχνιδες που είναι solo είτε έχουν βασικό ρόλο σε συγκροτήματα.

Το 2008 η uptight διάλεξε 5/20 τέτοιες περιπτώσεις. Την ίδια χρονιά εγώ διάλεξα επίσης 5/20.

Το 2009 η uptight διάλεξε 10/40 δηλαδή πάλι 1/4. Στην αντίστοιχη λίστα διάλεξα 8/30. Πρακτικά το ίδιο ποσοστό δηλαδή.

Το 2010 η uptight διάλεξε 12/48 δηλαδή ακόμα μία φορά το 1/4. Αντιστοίχως έριξα το ποσοστό των γυναικών στο 1/5 αφού επέλεξα 8/40.

Το 2011 η uptight διάλεξε 11/40 χαλώντας το άψογο ποσοστό του 1/4 από τις προηγούμενες χρονιές. Εγώ τη χρονιά που μας πέρασε διάλεξα 12/40 δηλαδή σχεδόν 30% δίνοντας μαθήματα φεμινισμού στην uptight που φαίνεται να αποδέχεται πως ο Αδάμ έδωσε το 1/4 του σώματος του για να φτιαχτεί η γυναίκα. Σε γενικές γραμμές αυτό είναι το ποσοστό αλλά δε σημαίνει ότι είναι και σωστό. Θέλουμε περισσότερες γυναίκες να κάνουν καλή μουσική και λιγότερες Κέισες κτλ. Άμα είναι και σαν την Roisin Murphy ή την Alison Goldfrapp ακόμα καλύτερα. Ευχαριστώ. Και του χρόνου με υγεία.

Tweet