Παραδοσιακά, ο χρόνος στο some beans κυλάει πιο αργά. Όχι τίποτα άλλο, αλλά θα νομίζετε ότι είμαστε παλαιοημερολογίτες που τώρα γιορτάζουν την έλευση του 2012 και ήδη έχουν περάσει τις θηλιές στο λαιμό τους εν όψει της επικείμενης καταστροφής του κόσμου. Βέβαια, από ότι είδα σε μια αφίσα, αυτές τις μέρες πετάνε το σταυρό στη θάλασσα οπότε ακόμα κι έτσι αργήσαμε. Είπαμε όμως, στα αποστκτήρια του some beans ξέρουμε ότι η καλή η λίτα θέλει το χρόνο της. Ιδού λοιπόν το 2ο μέρεος με τα 70 δικά μου αγαπημένα τραγούδια του 2011.
70. Boxer Rebellion - "Caught By The Light" από το The Cold Still
Μια ενδεικτική αγγλική μπάντα των αρχών του 2000. Αποσυντονισμένοι από την αλλαγή κατεύθυνσης των britpop παιδιών και των Radiohead, την ανάδειξη της μελαγχολικής pop των Coldplay, των Embrace, των Athlete αλλά και πιο κριτικά εμφανίσιμων όπως των Doves και των Elbow, ως νέα μπάντα κι αυτοί κατέφυγαν και φώλιασαν σε αυτόν τον ήχο (σε πολλά σημεία μάλιστα μοιάζουν και με τους δικούς μας Closer). Σήμερα θεωρείται παρωχημένο αυτό το στυλ αλλά εμάς δεν θα μας κουράσει εύκολα αυτή η αγγλική μουντάδα που ενίοτε είναι λυτρωτική. Εξάλλου η μπάντα προτιμάται πολύ συχνά λόγω των ξεκάθαρων προθέσεών της από κάποιες αμφιβόλου ποιότητας αμερικανικές σειρές όπως το Ghost Whisperer, το NCIS, το One Tree Hill και το Grey's Anatomy.
69. Veronica Falls - "Found Love In A Graveyard" από το Veronica Falls
Τυπικά το κομμάτι βγήκε την άνοιξη του 2010 όταν οι Veronica Falls δεν είχαν κυκλοφορήσει τον ομώνυμο δίσκο τους. Όμως όταν αυτό συνέβη τον Σεπτέμβρη του 2011 το κλασσικό μικρό και γλυκό πιασάρικο βρετανικό indie pop/rock κομμάτι αποτέλεσε τη ναυαρχίδα του ντεμπούτου δίσκου τους. Single με τα όλα του.
68. Portugal, The Man - "Got It All (This Can't Be Living Now)" από το In the Mountain in the Cloud
Οι καημένοι οι Πορτογαλία, ο άνθρωπος, έχουν την ατυχία να κατάγονται από την πόλη που ξεκίνησε την καριέρα της ως πολιτικός η Sarah Πέηλιν. Προφανώς προσπαθώντας να ξεπεράσουν αυτό το γεγονός άρχισαν να γράφουν χαρούμενα τραγούδια με μυρωδιά glam και στυλ Bowie. Το "Got It All" είναι ένα χαρακτηριστικό και εξόχως ραδιοφωνικό παράδειγμα. Η σκιά όμως της ελαφρώς καθυστερημένης αμερικανίδας συνεχίζει να πλανάται πάνω από την ήσυχη Wasilla της Αλάσκα.
67. Florence And The Machine - "What The Water Gave Me" από το Ceremonials
Δεν μας άρεσε το φετινό πολυαναμενόμενο (από τους άλλους) δισκάκι της Florence. Δεν αναμέναμε μάλιστα να μας αρέσει αφού φαίνεται καιρό τώρα πως η Florence δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τη μουσική της παρά μόνο με την εικόνα της, τις συνεντεύξεις στα ΝΜΕ αυτού του κόσμου και τα υπέροχα πόδια της. Και αν τα πόδια της είναι πραγματικά ένα θέαμα να χαζεύεις το Ceremonials είναι γεμάτο ανούσια πολυλογία που του λείπουν οι καλές μελωδίες που υπήρχαν στο ντεμπούτο της. Το κομμάτι που επιλέξαμε πληρεί αυτή την απλή προϋπόθεση που μας έκανε να ασχοληθούμε μαζί της στην αρχή. Επίσης είναι από τα λίγα σημεία του δίσκου που κολακεύει την αδάμαστη φωνή της χωρίς να την κάνει να φαίνεται υπερβολική.
66. Spokes - "Forever The Bridge" από το Everyone I Ever Met
Δεύτερος δίσκος του κουιντέτου από τον αγγλικό βορρά και το όνομά τους ακούγεται δειλά δειλά όλο και περισσότερο. Ακόμα περνούν κάτω από τα ραντάρ αλλά έχουν δυνατότητες, ιδέες και φιλοδοξία όπως μας δείχνουν σε αυτό το κομμάτι με στοιχεία από τα ευρύχωρα ριφάκια των Talk Talk που μυρίζουν φρέσκια μέντα και από τα φωνητικά του Robert Smith.
65. Lower Heaven - "Fallen Angel" από το Today Is All We Have
Καιρό είχε μπάντα να μας πάει ένα τέτοιο επτάλεπτο ταξίδι ψυχεδέλειας και υπνωτισμού. Το "Fallen Angel" είναι από τον δεύτερο δίσκο του group από το Los Angeles, που συναγελάζεται με τους BRMC και τους Black Angels, και μπορώ να το δω άνετα ως σήμα ραδιοφωνικής εκπομπής ή ως χαλάκι από κάτω της. Ιδιαίτερη μνεία στο μπάσο της Νοτιοκορεάτισσας Christina Park.
64. Bell X1 - "Hey Anna Lena" από το Bloodless Coup
Οι Ιρλανδοί είναι ευαίσθητα παιδιά. Παρότι έχουν πάρει το όνομά τους από ένα πρότυπο πολεμικό αεροσκάφος της αμερικανικής αεροπορίας, προτιμούν τις επαναστάσεις τους βελούδινες και χωρίς αίμα. To "Hey Anna Lena" για παράδειγμα είναι ένα τρυφερό pop κομμάτι με κάποια ηλεκτρονικά στοιχεία, χαρακτηριστικό του ήχου τους που προσφέρει κάποιες όμορφες στιγμές αλλά βαλτώνει στα πλαίσια ενός ολόκληρου άλμπουμ.
63. Washed Out - "Amor Fati" από το Within & Without
Κάποιος νοσταλγεί την club σκηνή των '90s αν κρίνουμε από το video του κομματιού. Η νοσταλγία σίγουρα είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό του μάλλον καλύτερου τραγουδιού του φετινού άλμπουμ των Washed Out (δηλαδή τι «των», ένας νεαρός από την Georgia που τα φτιάχνει όλα στην κρεβατοκάμαρά του είναι ο πανούργος καλλιτέχνης), αλλά η διακριτική του και συνεχής παραγωγή ενέργειας δίνει την ώθηση και για μια βουτιά στο μετά. Χαλαρωτικό, οικείο και αισιόδοξο.
62. Thurston Moore - "Benediction" από το Demolished Thoughts
Τρία μεγάλα μουσικά μυαλά συνεργάστηκαν για μία από τις πιο όμορφες στιγμές της καριέρας του Thurston Moore. Καταρχήν ο ίδιος ο αρχηγός των -αποσυντονισμένων πλέον- Sonic Youth κάνει τα γνωστά του κόλπα στην -ακουστική αυτή τη φορά- κιθάρα, κατά δεύτερον ο Beck πίσω από την κονσόλα του ήχου - πάντα ήθελα να το πω αυτό- αναδεικνύει τα πολλά μικρά πραγματάκια και τις συνθετικές στρώσεις και κατά τρίτον ο Nick Drake από το υπερπέραν που με το σύντομο έργο του αποτελεί ακόμα πιστόνι στις μουσικές διεργασίες των σύγχρονων καλλιτεχνών. Εντωμεταξύ ο στίχος "I know better than to let you go" που ψιθυρίζει ο Thurston αποκτά -μετά τον χωρισμό του με την Kim Gordon- μια άγρια ειρωνία.
61. Snowman - "Absence" από το Absence
Είναι η μία από τις δύο μπάντες τραγούδια των οποίων βάλαμε στα φετινά μας καλύτερα που διαλύθηκαν φέτος παρότι έβγαλαν έναν αξιολογο δίσκο. Μυστηριώδεις, ambient και φυσικοί απόγονοι των Dead Can Dance αυτοί οι Αυστραλοί μας άφησαν αρκετά κομμάτια να σκεφτούμε.Το δράμα του συγκεκριμένου μάλιστα θα μας μείνει αξέχαστο.
60. Keren Ann - "My Name Is Trouble" από το 101
Ένα κλασσικό ραδιοφωνικό κομμάτι που η ακρόασή του δημιουργεί ευχάριστα συναισθήματα κάτω από τις περισσότερες συνθήκες. Σίγουρα δεν είναι από αυτά που θα σε κάνουν να σκεφτείς φιλοσοφικά αλλά θα κολλήσουν στο μυαλό σου για όλη την υπόλοιπη μέρα.
59. DeVotchka - "100 Other Lovers" από το 100 Lovers
Μπορεί οι δίσκοι των DeVotchka να μη μισογεμίζουν το ποτήρι όμως πρέπει να παραδεχτούμε πως ξέρουν να φτιάχνουν αισιόδοξα εώς και αξιαγάπητα singles. Ξεκινήσαμε να τους παρακολουθούμε από τη δουλειά τους στο Little Miss Sunshine και μέχρι σήμερα δεν μας έχουν απογοητεύσει σε αυτά που ψάχνουμε από τη μουσική τους.
58. Maggie Bjorklund - "Coming Home" από το Coming Home
Ο Mark Lanegan ξέρει. Οκτώ χρόνια τώρα πειραματίζεται με όλες αυτές τις συνεργασίες και τον Φεβρουάριο του '12 ετοιμάζεται να απελευθερώσει τον νέο του, ολόδικό του, προσωπικό του δίσκο (ήδη instant classic πέντε αστέρια από το Mojo). Αν μάλιστα έχει όρεξη και ο συνθέτης (όπως στην προκειμένη περίπτωση η Maggie) τότε αυτά που ο Mark εμφανίζεται γίνονται highlights των δίσκων.
57. The Crookes - "Laundry Murder, 1922" από το Chasing After Ghosts
Από το Sheffield, τέσσερις νεαροί που παίζουν μελωδική rock που εστιάζει με ιδιαίτερη φινέτσα στις ιστορίες από τον υπόκοσμο και το πόσο φιλόξενο είναι ένα pint στην pub μετά από την καθημερινή αδικία που υφίσταται η εργατική τάξη. Δεν χρειάζεται να δικαιολογήσω περαιτέρω την παρουσία τους στις λίστες μας.
56.Guillemots - "Walk The River" από το Walk the River
Ένα σχεδόν τέλειο pop κομμάτι (θα μπορούσε να ήταν πιο ψηλά αλλά όπως έχουμε ξαναπεί οι θέσεις είναι ενδεικτικές και ουχί περιοριστικές) από τους ξανά και μετά από καιρό κεφάτους πολυεθνικούς Guillemots. Όταν προς το τέλος μπάινει και το τσέμπαλο στο παιχνίδι γίνεται σωστό κομψοτέχνημα.
55. Active Child - "Johnny Belinda" από το You Are All I See
Πιθανότατα να τον αδίκησα στις προτιμήσεις των άλμπουμ (την αδικία αποκαθιστά η uptight) αφού υπάρχουν ακόμα 2-3 σαν το συγκεκριμένο στον δίσκο. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτός ο συνειδητοποιημένος, καθαρός και κρυσταλλένιος ήχος με goth στοιχεία βγαίνει από ένα άτομο...
54. Hannah Peel - "Is This The Start?" από το The Broken Wave
Ένα πιάνο, μια νεανική αγγελική φωνή, ένα κρύο σπίτι σε ένα μικρό νησάκι της Ιρλανδίας. Μοναχικό αλλά τόσο μεταδοτικό και ζεστό.
Δεν μας άρεσε το φετινό πολυαναμενόμενο (από τους άλλους) δισκάκι της Florence. Δεν αναμέναμε μάλιστα να μας αρέσει αφού φαίνεται καιρό τώρα πως η Florence δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τη μουσική της παρά μόνο με την εικόνα της, τις συνεντεύξεις στα ΝΜΕ αυτού του κόσμου και τα υπέροχα πόδια της. Και αν τα πόδια της είναι πραγματικά ένα θέαμα να χαζεύεις το Ceremonials είναι γεμάτο ανούσια πολυλογία που του λείπουν οι καλές μελωδίες που υπήρχαν στο ντεμπούτο της. Το κομμάτι που επιλέξαμε πληρεί αυτή την απλή προϋπόθεση που μας έκανε να ασχοληθούμε μαζί της στην αρχή. Επίσης είναι από τα λίγα σημεία του δίσκου που κολακεύει την αδάμαστη φωνή της χωρίς να την κάνει να φαίνεται υπερβολική.
66. Spokes - "Forever The Bridge" από το Everyone I Ever Met
Δεύτερος δίσκος του κουιντέτου από τον αγγλικό βορρά και το όνομά τους ακούγεται δειλά δειλά όλο και περισσότερο. Ακόμα περνούν κάτω από τα ραντάρ αλλά έχουν δυνατότητες, ιδέες και φιλοδοξία όπως μας δείχνουν σε αυτό το κομμάτι με στοιχεία από τα ευρύχωρα ριφάκια των Talk Talk που μυρίζουν φρέσκια μέντα και από τα φωνητικά του Robert Smith.
65. Lower Heaven - "Fallen Angel" από το Today Is All We Have
Καιρό είχε μπάντα να μας πάει ένα τέτοιο επτάλεπτο ταξίδι ψυχεδέλειας και υπνωτισμού. Το "Fallen Angel" είναι από τον δεύτερο δίσκο του group από το Los Angeles, που συναγελάζεται με τους BRMC και τους Black Angels, και μπορώ να το δω άνετα ως σήμα ραδιοφωνικής εκπομπής ή ως χαλάκι από κάτω της. Ιδιαίτερη μνεία στο μπάσο της Νοτιοκορεάτισσας Christina Park.
64. Bell X1 - "Hey Anna Lena" από το Bloodless Coup
Οι Ιρλανδοί είναι ευαίσθητα παιδιά. Παρότι έχουν πάρει το όνομά τους από ένα πρότυπο πολεμικό αεροσκάφος της αμερικανικής αεροπορίας, προτιμούν τις επαναστάσεις τους βελούδινες και χωρίς αίμα. To "Hey Anna Lena" για παράδειγμα είναι ένα τρυφερό pop κομμάτι με κάποια ηλεκτρονικά στοιχεία, χαρακτηριστικό του ήχου τους που προσφέρει κάποιες όμορφες στιγμές αλλά βαλτώνει στα πλαίσια ενός ολόκληρου άλμπουμ.
63. Washed Out - "Amor Fati" από το Within & Without
Κάποιος νοσταλγεί την club σκηνή των '90s αν κρίνουμε από το video του κομματιού. Η νοσταλγία σίγουρα είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό του μάλλον καλύτερου τραγουδιού του φετινού άλμπουμ των Washed Out (δηλαδή τι «των», ένας νεαρός από την Georgia που τα φτιάχνει όλα στην κρεβατοκάμαρά του είναι ο πανούργος καλλιτέχνης), αλλά η διακριτική του και συνεχής παραγωγή ενέργειας δίνει την ώθηση και για μια βουτιά στο μετά. Χαλαρωτικό, οικείο και αισιόδοξο.
62. Thurston Moore - "Benediction" από το Demolished Thoughts
Τρία μεγάλα μουσικά μυαλά συνεργάστηκαν για μία από τις πιο όμορφες στιγμές της καριέρας του Thurston Moore. Καταρχήν ο ίδιος ο αρχηγός των -αποσυντονισμένων πλέον- Sonic Youth κάνει τα γνωστά του κόλπα στην -ακουστική αυτή τη φορά- κιθάρα, κατά δεύτερον ο Beck πίσω από την κονσόλα του ήχου - πάντα ήθελα να το πω αυτό- αναδεικνύει τα πολλά μικρά πραγματάκια και τις συνθετικές στρώσεις και κατά τρίτον ο Nick Drake από το υπερπέραν που με το σύντομο έργο του αποτελεί ακόμα πιστόνι στις μουσικές διεργασίες των σύγχρονων καλλιτεχνών. Εντωμεταξύ ο στίχος "I know better than to let you go" που ψιθυρίζει ο Thurston αποκτά -μετά τον χωρισμό του με την Kim Gordon- μια άγρια ειρωνία.
61. Snowman - "Absence" από το Absence
Είναι η μία από τις δύο μπάντες τραγούδια των οποίων βάλαμε στα φετινά μας καλύτερα που διαλύθηκαν φέτος παρότι έβγαλαν έναν αξιολογο δίσκο. Μυστηριώδεις, ambient και φυσικοί απόγονοι των Dead Can Dance αυτοί οι Αυστραλοί μας άφησαν αρκετά κομμάτια να σκεφτούμε.Το δράμα του συγκεκριμένου μάλιστα θα μας μείνει αξέχαστο.
60. Keren Ann - "My Name Is Trouble" από το 101
Ένα κλασσικό ραδιοφωνικό κομμάτι που η ακρόασή του δημιουργεί ευχάριστα συναισθήματα κάτω από τις περισσότερες συνθήκες. Σίγουρα δεν είναι από αυτά που θα σε κάνουν να σκεφτείς φιλοσοφικά αλλά θα κολλήσουν στο μυαλό σου για όλη την υπόλοιπη μέρα.
59. DeVotchka - "100 Other Lovers" από το 100 Lovers
Μπορεί οι δίσκοι των DeVotchka να μη μισογεμίζουν το ποτήρι όμως πρέπει να παραδεχτούμε πως ξέρουν να φτιάχνουν αισιόδοξα εώς και αξιαγάπητα singles. Ξεκινήσαμε να τους παρακολουθούμε από τη δουλειά τους στο Little Miss Sunshine και μέχρι σήμερα δεν μας έχουν απογοητεύσει σε αυτά που ψάχνουμε από τη μουσική τους.
58. Maggie Bjorklund - "Coming Home" από το Coming Home
Ο Mark Lanegan ξέρει. Οκτώ χρόνια τώρα πειραματίζεται με όλες αυτές τις συνεργασίες και τον Φεβρουάριο του '12 ετοιμάζεται να απελευθερώσει τον νέο του, ολόδικό του, προσωπικό του δίσκο (ήδη instant classic πέντε αστέρια από το Mojo). Αν μάλιστα έχει όρεξη και ο συνθέτης (όπως στην προκειμένη περίπτωση η Maggie) τότε αυτά που ο Mark εμφανίζεται γίνονται highlights των δίσκων.
57. The Crookes - "Laundry Murder, 1922" από το Chasing After Ghosts
Από το Sheffield, τέσσερις νεαροί που παίζουν μελωδική rock που εστιάζει με ιδιαίτερη φινέτσα στις ιστορίες από τον υπόκοσμο και το πόσο φιλόξενο είναι ένα pint στην pub μετά από την καθημερινή αδικία που υφίσταται η εργατική τάξη. Δεν χρειάζεται να δικαιολογήσω περαιτέρω την παρουσία τους στις λίστες μας.
56.Guillemots - "Walk The River" από το Walk the River
Ένα σχεδόν τέλειο pop κομμάτι (θα μπορούσε να ήταν πιο ψηλά αλλά όπως έχουμε ξαναπεί οι θέσεις είναι ενδεικτικές και ουχί περιοριστικές) από τους ξανά και μετά από καιρό κεφάτους πολυεθνικούς Guillemots. Όταν προς το τέλος μπάινει και το τσέμπαλο στο παιχνίδι γίνεται σωστό κομψοτέχνημα.
55. Active Child - "Johnny Belinda" από το You Are All I See
Πιθανότατα να τον αδίκησα στις προτιμήσεις των άλμπουμ (την αδικία αποκαθιστά η uptight) αφού υπάρχουν ακόμα 2-3 σαν το συγκεκριμένο στον δίσκο. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτός ο συνειδητοποιημένος, καθαρός και κρυσταλλένιος ήχος με goth στοιχεία βγαίνει από ένα άτομο...
54. Hannah Peel - "Is This The Start?" από το The Broken Wave
Ένα πιάνο, μια νεανική αγγελική φωνή, ένα κρύο σπίτι σε ένα μικρό νησάκι της Ιρλανδίας. Μοναχικό αλλά τόσο μεταδοτικό και ζεστό.
53. Apparat - "Candil De La Calle" από το The Devil's Walk
Όταν είδαμε τον έναν Apparat (μαζί με τον έναν Modeselektor) ως Moderat πριν 2,5 χρόνια support στη συναυλία των Radiohead στην Πράγα δεν φανταζόμασταν πόσο ισχυρή είχε μέσα του την έννοια της μελωδίας. Θυσιάζοντας τους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς έβαλε μέσα στο blender και κάτι για εμάς τους πιο παραδοσιακούς και ξεπερασμένους με το μοναδικό αποτέλεσμα να τον ξεχωρίζει από τους μουσικά σχετικούς συναδέλφους του.
52. Smith Westerns - "Still New" από το Dye It Blonde
Ίσως το πιο Beatles κομμάτι της χρονιάς. Αυτό σημαίνει λιτές αλλά κατευθείαν στον στόχο pop συνθέσεις. Αν έβγαζαν έναν ολόκληρο τέτοιο δίσκο ο κόσμος θα μιλούσε για φαινόμενο αλλά ακόμα και έτσι το "Still New" τους αγόρασε την προσοχή μας για τον επόμενο.
51. Real Estate - "Easy" από το Days
Καθιερώθηκαν ως μοναδικοί μελωδοί και πράγματι αξιοπρόσεκτα παιδιά της Αμερικανικής σκηνής με την έκδοση του 2011.Ίσως κουράζει ο πανομοιότυπος ήχος των οργάνων σε όλο τον δίσκο αλλά αυτό μαζί με το "Green Aisles" είναι μαγευτικές εμπειρίες. Να, με κάτι τέτοια όπως και το "Beach Comber" από τον προηγούμενο δίσκο μας απαγορεύουν να τους ξεχάσουμε.
50. Male Bonding - "Tame the Sun" από το Endless Now
Το ελαφρώς ομοφυλοφιλικό όνομα προδιαθέτει για διαφορετικό είδος μουσικής από αυτό το φρεσκότατο γρήγορο rock -από αυτά που βγαίνουν σπάνια πλέον- κομμάτι. Σε στιγμές μου θύμισαν πιο ξένοιαστους Nirvana αλλά μάλλον αυτό συνέβη επειδή έχω καιρό να ακούσω καλές κιθάρες. Εξάλλου αυτή η πιο εξωστρεφής κατεύθυνση που πήραν φέτος μας αρέσει περισσότερο και παρακαλούμε να τη συνεχίσουν.
49. Luke Temple - "More than Muscle" από το Don't Act Like You Don't Care
Από που ξεφύτρωσε αυτό το σεμνό και ταπεινό αλμπουμάκι του δημιουργού των Here We Go Magic; Εδώ εξερευνά πιο τραγουδιστής-τραγουδοποιός διαδρομές και έχει μερικές καταπληκτικές ιδέες. Αν έπρεπε φέτος να έχει soundtrack η απροσδόκητη ομορφιά θα ήταν αυτό το τραγούδι και κατ'επέκταση αυτό το μικρό γλυκό δισκάκι. Διαβάστε και την περιγραφή του video, θα καταλάβετε περισσότερα για τη φυσιογνωμία του part time γυψαδόρου Luke.
48. Brett Anderson - "This Must Be Where It Ends" από το Black Rainbows
Για να παραφράσω παραπάνω σχόλιό μου, το συγκεκριμένο είναι το πιο Suede κομμάτι της χρονιάς φυσικά από τον αρμόδιο καλλιτέχνη. Λείπουν βέβαια οι τσαχπινιές του Butler όμως κάθε τέτοια προσπάθεια από τον Brett είναι ευπρόσδεκτη και απαραίτητη σε έναν άνευ Britpop κόσμο.
47. Revival Hour - "Hold Back" από το Hold Back / Run Away 7"
Πίσω από αυτές τις δύο μάσκες κρύβονται ο John Mark Lapham από τους Earlies και ο πολυαγαπημένος μας DM Stith. Τα δύο καμάρια της Asthmatic Kitty έκαναν πρόβα δίσκου με αυτό το single και ομολογούμε πως έκαναν τα σάλια μας να τρέχουν. Πιο ευθύ από τη μυστηριώδη ζάλη του υλικού του DM αλλά και πιο ερωτικό. Μωρέ DM να'ναι και τα βρίσκουμε τα άλλα.
46. Cat's Eyes - "I Knew It Was Over" από το Cat's Eyes
Σαν από soundtrack του Ψαλιδοχέρη μας αποχαιρετά αυτό το ζαχαρένιο side project του Badwan Faris. Απαλό και πουπουλένιο, πατάει πάνω στο χιόνι και δεν προλαβαίνει να αφήσει ίχνη στα μόλις 2.15 λεπτά ύπαρξής του. Παρ'ολ'αυτά αξίζει να ακουστεί το live από το Βατικανό που διαρκεί λίγο παραπάνω.
45. Danielson - "Hossana In The Forest" από το Best Of Gloucester County
Μαζί με το προηγούμενο κομμάτι και με τη σωστή ώρα ακρόασης μπορούν να μεταφέρουν και τον πιο αρνητικό ακροατή σε ψυχεδελικές εμπειρίες και υπερβατικές εικόνες. Δυστυχώς - αφού δεν υπάρχει καν στο youtube που όλα τα θωρεί- δεν είχαν πολλοί αυτή την τύχη.
44. Pains Of Being Pure At Heart - "Heaven's Gonna Happen Now" από το Belong
Εντάξει, ψέματα είπα νωρίτερα. Φέτος υπάρχουν αρκετά πολύ καλά κιθαριστικά κομμάτια. Αυτό για παράδειγμα συμβολίζει τη νεανική ορμή, σφριγιλότητα και αισιοδοξία. Όσο γεροκλανιάρης και να αισθάνεσαι δεν μπορεί να μην χοροπηδήσεις με αυτά τα ριφάκια. Προσοχή όμως στο κούνημα μη σπάσει κανάς γοφός.
Όταν είδαμε τον έναν Apparat (μαζί με τον έναν Modeselektor) ως Moderat πριν 2,5 χρόνια support στη συναυλία των Radiohead στην Πράγα δεν φανταζόμασταν πόσο ισχυρή είχε μέσα του την έννοια της μελωδίας. Θυσιάζοντας τους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς έβαλε μέσα στο blender και κάτι για εμάς τους πιο παραδοσιακούς και ξεπερασμένους με το μοναδικό αποτέλεσμα να τον ξεχωρίζει από τους μουσικά σχετικούς συναδέλφους του.
52. Smith Westerns - "Still New" από το Dye It Blonde
Ίσως το πιο Beatles κομμάτι της χρονιάς. Αυτό σημαίνει λιτές αλλά κατευθείαν στον στόχο pop συνθέσεις. Αν έβγαζαν έναν ολόκληρο τέτοιο δίσκο ο κόσμος θα μιλούσε για φαινόμενο αλλά ακόμα και έτσι το "Still New" τους αγόρασε την προσοχή μας για τον επόμενο.
51. Real Estate - "Easy" από το Days
Καθιερώθηκαν ως μοναδικοί μελωδοί και πράγματι αξιοπρόσεκτα παιδιά της Αμερικανικής σκηνής με την έκδοση του 2011.Ίσως κουράζει ο πανομοιότυπος ήχος των οργάνων σε όλο τον δίσκο αλλά αυτό μαζί με το "Green Aisles" είναι μαγευτικές εμπειρίες. Να, με κάτι τέτοια όπως και το "Beach Comber" από τον προηγούμενο δίσκο μας απαγορεύουν να τους ξεχάσουμε.
50. Male Bonding - "Tame the Sun" από το Endless Now
Το ελαφρώς ομοφυλοφιλικό όνομα προδιαθέτει για διαφορετικό είδος μουσικής από αυτό το φρεσκότατο γρήγορο rock -από αυτά που βγαίνουν σπάνια πλέον- κομμάτι. Σε στιγμές μου θύμισαν πιο ξένοιαστους Nirvana αλλά μάλλον αυτό συνέβη επειδή έχω καιρό να ακούσω καλές κιθάρες. Εξάλλου αυτή η πιο εξωστρεφής κατεύθυνση που πήραν φέτος μας αρέσει περισσότερο και παρακαλούμε να τη συνεχίσουν.
49. Luke Temple - "More than Muscle" από το Don't Act Like You Don't Care
Από που ξεφύτρωσε αυτό το σεμνό και ταπεινό αλμπουμάκι του δημιουργού των Here We Go Magic; Εδώ εξερευνά πιο τραγουδιστής-τραγουδοποιός διαδρομές και έχει μερικές καταπληκτικές ιδέες. Αν έπρεπε φέτος να έχει soundtrack η απροσδόκητη ομορφιά θα ήταν αυτό το τραγούδι και κατ'επέκταση αυτό το μικρό γλυκό δισκάκι. Διαβάστε και την περιγραφή του video, θα καταλάβετε περισσότερα για τη φυσιογνωμία του part time γυψαδόρου Luke.
48. Brett Anderson - "This Must Be Where It Ends" από το Black Rainbows
Για να παραφράσω παραπάνω σχόλιό μου, το συγκεκριμένο είναι το πιο Suede κομμάτι της χρονιάς φυσικά από τον αρμόδιο καλλιτέχνη. Λείπουν βέβαια οι τσαχπινιές του Butler όμως κάθε τέτοια προσπάθεια από τον Brett είναι ευπρόσδεκτη και απαραίτητη σε έναν άνευ Britpop κόσμο.
47. Revival Hour - "Hold Back" από το Hold Back / Run Away 7"
Πίσω από αυτές τις δύο μάσκες κρύβονται ο John Mark Lapham από τους Earlies και ο πολυαγαπημένος μας DM Stith. Τα δύο καμάρια της Asthmatic Kitty έκαναν πρόβα δίσκου με αυτό το single και ομολογούμε πως έκαναν τα σάλια μας να τρέχουν. Πιο ευθύ από τη μυστηριώδη ζάλη του υλικού του DM αλλά και πιο ερωτικό. Μωρέ DM να'ναι και τα βρίσκουμε τα άλλα.
46. Cat's Eyes - "I Knew It Was Over" από το Cat's Eyes
Σαν από soundtrack του Ψαλιδοχέρη μας αποχαιρετά αυτό το ζαχαρένιο side project του Badwan Faris. Απαλό και πουπουλένιο, πατάει πάνω στο χιόνι και δεν προλαβαίνει να αφήσει ίχνη στα μόλις 2.15 λεπτά ύπαρξής του. Παρ'ολ'αυτά αξίζει να ακουστεί το live από το Βατικανό που διαρκεί λίγο παραπάνω.
45. Danielson - "Hossana In The Forest" από το Best Of Gloucester County
Μαζί με το προηγούμενο κομμάτι και με τη σωστή ώρα ακρόασης μπορούν να μεταφέρουν και τον πιο αρνητικό ακροατή σε ψυχεδελικές εμπειρίες και υπερβατικές εικόνες. Δυστυχώς - αφού δεν υπάρχει καν στο youtube που όλα τα θωρεί- δεν είχαν πολλοί αυτή την τύχη.
44. Pains Of Being Pure At Heart - "Heaven's Gonna Happen Now" από το Belong
Εντάξει, ψέματα είπα νωρίτερα. Φέτος υπάρχουν αρκετά πολύ καλά κιθαριστικά κομμάτια. Αυτό για παράδειγμα συμβολίζει τη νεανική ορμή, σφριγιλότητα και αισιοδοξία. Όσο γεροκλανιάρης και να αισθάνεσαι δεν μπορεί να μην χοροπηδήσεις με αυτά τα ριφάκια. Προσοχή όμως στο κούνημα μη σπάσει κανάς γοφός.
43. Peggy Sue - "Shadows" από το Acrobats
Μυστήριο πλανάται σε αυτές τις σκιές από το Brighton.Πίσω από τις άγουρες φωνές της Peggy και των φίλων της ακροβατεί σαν αράχνη ένα δυσοίωνο βιολί. Παράξενο αλλλά γοητευτικό κομμάτι.
42. ...Trail Of Dead - "Cover The Days Like A Tidal Wave" από το Tao of the Dead
Κάποια από τα σημεία του κομματιού θα μπορούσαν να τα είχαν γράψει και οι Muse. Άλλωστε φαίνεται ότι οι δύο μπάντες μοιράζονται την άποψη ύπαρξης μιας κοσμικής συνομωσίας που μπορεί να εκφραστεί μονο από κιθαριστικούς μετεωρίτες και keyboards supernova. Εδώ οι Τεξανοί, που περπατούν σε έναν ολισθηρό δρόμο με πολλές αστοχίες, προσπαθούν να βρουν τον τρόπο να γυρίσουν πίσω στην πηγή -ή αλλιώς Source, Tags And Codes όπως έλεγαν το κλασικό τους άλμπουμ- με μία απελευθέρωση ωμής ενέργειας.
41. I Break Horses - "Wired" από το Hearts
Όμορφο και ρυθμικό στο πρώτο του κεφάλαιο δεν σε προετοιμάζει με τίποτα για το λιώσιμο λόγω υψηλών θερμοκρασίων στο δεύτερο. Οι κιθάρες πρέπει να βρίσκονταν σε άθλια κατάσταση όταν το ζευγάρι Σουηδών τελείωσαν με αυτές αλλά κανείς δεν ρωτάει για τον εγκέφαλό μας που με αυτές τις αυξομοιώσεις του ήχου χάνει κάθε αίσθηση ισορροπίας και δεν είμαστε καθόλου σίγουροι αν περπατάμε στο πάτωμα ή το ταβάνι δεν έρχεται σε απόσταση αναπνοής. Ιεροσυλία πιθανόν αλλά μετά από αυτό το κομμάτι ακόμα και ο Kevin Shields θα ένιωθε μια ζαλάδα.
40. Elbow - "Jesus Is A Rochdale Girl" από το Build A Rocket Boys!
Σήμα κατατεθέν της μπάντας με όλα τα κλισέ της που αγαπάμε να βρίσκονται εδώ. Μακάρι να υπήρχαν και άλλα παρόμοια προσωπικά κομμάτια που σε κρατάνε σφιχτά στην αγκαλιά τους και δεν θες να το κουνήσεις ρούπι. Εξάλλου είναι άλλη μια απόδειξη ότι ο Guy Garvey γράφει καλύτερα όταν εμπνέεται από τις δικές του προσωπικές εμπειρίες και αναμνήσεις.
39. James Blake - "I Mind" από το James Blake
To hype αστοχεί για μια ακόμη φορά αλλά αυτό το κομμάτι είναι πραγματικά καλό. Με τις μικρές του λεπτομέρειες και τα minimal εφεδάκια του συν έναν παράξενο χορευτικό -λιγάκι σαν τσιφτετέλι- ρυθμό γίνεται πράγματι απολαυστικό. Για το υπόλοιπο ας μην τα συζητάμε καλύτερα όταν μάλιστα έσφαξε και τον ύμνο της Feist απο το The Reminder.
38. Jesca Hoop - "While You Were Away" από το Snowglobe EP
Δίπλα-δίπλα με τον φίλαράκο της Guy Garvey η πρώην babysitter του Tom Waits (όχι του ίδιου δεν έχει γεράσει τόσο ο Tom- εξάλλου θα φανταζόμασταν κάτι τέτοιο σαν babysitter του) και το highlight του φετινού της μίνι δισκίου. Ότι ξέρει να γράφει παιχνιδιάρικους και φιλοσοφημένους στίχους το ξέραμε, αυτό που δεν ξέραμε είναι ότι μπορεί να σχηματίσει τόσο βαθιές χαρακιές μελωδίας.
37. Still Corners - "Endless Summer" από το Creatures of an Hour
Ζεστό, ευάλωτο αλλά προκλητικό. Το μικρό πληγωμένο ελαφάκι Tessa Murray, με τη χάρη και την σκηνική παρουσία μιας τοστιέρας αλλά γλυκύτερη και ομορφότερη από την Kate Moss, σε προσκαλεί να ακούσεις το τραγούδι της σε μια απομονωμένη καλύβα στο δάσος. Εκεί βέβαια έχει κάτι ωραίες παραμορφωμένες κιθάρες που σε κάνουν να ξεχνάς το όνομά σου και καταλαβαίνεις ότι είναι Μάρτιος 2012 και έχεις παγιδευτεί στα six dogs προκειμένου να τους (ξανα)δεις.
36. Memory Tapes - "Sun Hits" από το Player Piano
Αν πιστεύετε πως υπάρχει κάποιο φετινό κομμάτι περισσότερο καλοκαιρινό, αισιόδοξο, χαρούμενο, ηλιόλουστο, δροσιστικό, κολλητικό, ανεβαστικό, χοροπηδηχτό, ζουμπουρλό, αποβλακωμένο από τη ζέστη τότε κάτι δεν ακούτε καλά. Ξαναδοκιμάστε φέρνοντας στο μυαλό σας εντωμεταξύ beaches και peaches.
35. Gruff Rhys - "Shark-Ridden Waters" από το Hotel Shampoo
Και μιας και βρισκόμαστε στην παραλία και χαζεύουμε τη θάλασσα και τις ομορφιές της να θυμηθούμε την έξοχη δουλειά που έκανε και φέτος ο Gruff, ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά της σύγχρονης μουσικής. Εδώ χρησιμοποιώντας δείγμα από το "It Doesn't Matter Anymore" και την εκτέλεση των Cyrkle κάνει το θαύμα του και ενώνει με το χιούμορ, τις αρμονίες του και την άνεσή του δύο εποχές σε μια ατμόσφαιρα.
34. Connan Mockasin - "Megumi The Milky Way Above" από το Forever Dolphin Love
Συνήθως είμαστε υπέρ της ποιότητας σε σχέση με την ποσότητα αλλά αυτό το ονειρικό κομμάτι του Νεοζηλανδού τελειώνει τόσο γρήγορα και μας αφήνει να ζητάμε και άλλο. Ευτυχώς στα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου παίρνει το χρόνο του όπως τόνισε και η uptight στην παρουσίαση του "Forever Dolphin Love". Εδώ υπάρχει μια υπέροχη ατμόσφαιρα '90s και η κιθάρα μοιάζει αρκετά με το "All Flowers In Sun" της Liz Frazer και του Jeff Buckley αλλά αντί για τα βαρύγδουπα φωνητικά των δύο Φωνών υπάρχουν τα πιτσιρίκια που μας καλοσωρίζουν "hello Connan" και η ελαφρώς art brut, ερασιτεχνική αλλά εκφραστική φωνή του ξανθομάλλη progressivο-ψυχεδελά. Σαν ψωμί με ζάχαρη και γάλα από τα χερια της γιαγιάς.
33. Tuneyards - "Powa" από το W H O K I L L
Αφού είπαμε για δύο φωνές των '90s και πίσω νωρίτερα, ερχόμαστε σε μία φωνή που θα μείνει στη δεκαετία που διανύουμε. Συνθετικά έχει κάνει καλά πράγματα και μπορεί ακόμα περισσότερα αλλά η ασχημούλα Merill έχει μια φωνάρα με τέτοιο εύρος, βάθος, ύψος, τα πάντα όλα, που βρίσκεις μια τέτοια κάθε τόσα χρόνια. Βέβαια για να είμαστε και δίκαιοι το "Powa" είναι εξαιρετικό τραγούδι και σπουδαία σύνθεση που βρίσκεις μόνο σε μεστωμένους μουσικούς. Το δε θέμα του τόσο ζουμερό όσο πρέπει για να ταιριάζει με τα φωνητικά πυροτεχνήματα της Merill ενώ η κιθάρα σιγοκαίει και ζεσταίνει τα δύο σώματα που κουλουριάζονται μπροστά της και πάνω στη φλοκάτη. Ας πούμε επίσης ότι έξω χιονίζει και ότι ο σκύλος, παρότι έχει κάτσει δίπλα στη φωτιά, έχει βάλει τα αυτιά του στα μάτια για να μη βλέπει τις σκιές που κουνιούνται αργά και αισθησιακά.
32. J Mascis - "Several Shades Of Why" από το Several Shades Of Why
Δεν υπήρξαμε ποτέ μεγάλοι θαυμαστές των Dinosaur Jr. αλλά σίγουρα αναγνωρίζουμε τη μεγάλη πορεία που έχουν διαγράψει και οι ίδιοι αλλά και οι Sebadoh. Αυτό εδώ είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Πιο συναισθηματικό, πιο μελωδικό, πιο προσωπικό και πιο κομψό και συνολικά μια πολύ ευχάριστη έκπληξη από τον ασπρομάλλη τραγουδιστή και κιθαρίστα.
Μυστήριο πλανάται σε αυτές τις σκιές από το Brighton.Πίσω από τις άγουρες φωνές της Peggy και των φίλων της ακροβατεί σαν αράχνη ένα δυσοίωνο βιολί. Παράξενο αλλλά γοητευτικό κομμάτι.
42. ...Trail Of Dead - "Cover The Days Like A Tidal Wave" από το Tao of the Dead
Κάποια από τα σημεία του κομματιού θα μπορούσαν να τα είχαν γράψει και οι Muse. Άλλωστε φαίνεται ότι οι δύο μπάντες μοιράζονται την άποψη ύπαρξης μιας κοσμικής συνομωσίας που μπορεί να εκφραστεί μονο από κιθαριστικούς μετεωρίτες και keyboards supernova. Εδώ οι Τεξανοί, που περπατούν σε έναν ολισθηρό δρόμο με πολλές αστοχίες, προσπαθούν να βρουν τον τρόπο να γυρίσουν πίσω στην πηγή -ή αλλιώς Source, Tags And Codes όπως έλεγαν το κλασικό τους άλμπουμ- με μία απελευθέρωση ωμής ενέργειας.
41. I Break Horses - "Wired" από το Hearts
Όμορφο και ρυθμικό στο πρώτο του κεφάλαιο δεν σε προετοιμάζει με τίποτα για το λιώσιμο λόγω υψηλών θερμοκρασίων στο δεύτερο. Οι κιθάρες πρέπει να βρίσκονταν σε άθλια κατάσταση όταν το ζευγάρι Σουηδών τελείωσαν με αυτές αλλά κανείς δεν ρωτάει για τον εγκέφαλό μας που με αυτές τις αυξομοιώσεις του ήχου χάνει κάθε αίσθηση ισορροπίας και δεν είμαστε καθόλου σίγουροι αν περπατάμε στο πάτωμα ή το ταβάνι δεν έρχεται σε απόσταση αναπνοής. Ιεροσυλία πιθανόν αλλά μετά από αυτό το κομμάτι ακόμα και ο Kevin Shields θα ένιωθε μια ζαλάδα.
40. Elbow - "Jesus Is A Rochdale Girl" από το Build A Rocket Boys!
Σήμα κατατεθέν της μπάντας με όλα τα κλισέ της που αγαπάμε να βρίσκονται εδώ. Μακάρι να υπήρχαν και άλλα παρόμοια προσωπικά κομμάτια που σε κρατάνε σφιχτά στην αγκαλιά τους και δεν θες να το κουνήσεις ρούπι. Εξάλλου είναι άλλη μια απόδειξη ότι ο Guy Garvey γράφει καλύτερα όταν εμπνέεται από τις δικές του προσωπικές εμπειρίες και αναμνήσεις.
39. James Blake - "I Mind" από το James Blake
To hype αστοχεί για μια ακόμη φορά αλλά αυτό το κομμάτι είναι πραγματικά καλό. Με τις μικρές του λεπτομέρειες και τα minimal εφεδάκια του συν έναν παράξενο χορευτικό -λιγάκι σαν τσιφτετέλι- ρυθμό γίνεται πράγματι απολαυστικό. Για το υπόλοιπο ας μην τα συζητάμε καλύτερα όταν μάλιστα έσφαξε και τον ύμνο της Feist απο το The Reminder.
38. Jesca Hoop - "While You Were Away" από το Snowglobe EP
Δίπλα-δίπλα με τον φίλαράκο της Guy Garvey η πρώην babysitter του Tom Waits (όχι του ίδιου δεν έχει γεράσει τόσο ο Tom- εξάλλου θα φανταζόμασταν κάτι τέτοιο σαν babysitter του) και το highlight του φετινού της μίνι δισκίου. Ότι ξέρει να γράφει παιχνιδιάρικους και φιλοσοφημένους στίχους το ξέραμε, αυτό που δεν ξέραμε είναι ότι μπορεί να σχηματίσει τόσο βαθιές χαρακιές μελωδίας.
37. Still Corners - "Endless Summer" από το Creatures of an Hour
Ζεστό, ευάλωτο αλλά προκλητικό. Το μικρό πληγωμένο ελαφάκι Tessa Murray, με τη χάρη και την σκηνική παρουσία μιας τοστιέρας αλλά γλυκύτερη και ομορφότερη από την Kate Moss, σε προσκαλεί να ακούσεις το τραγούδι της σε μια απομονωμένη καλύβα στο δάσος. Εκεί βέβαια έχει κάτι ωραίες παραμορφωμένες κιθάρες που σε κάνουν να ξεχνάς το όνομά σου και καταλαβαίνεις ότι είναι Μάρτιος 2012 και έχεις παγιδευτεί στα six dogs προκειμένου να τους (ξανα)δεις.
36. Memory Tapes - "Sun Hits" από το Player Piano
Αν πιστεύετε πως υπάρχει κάποιο φετινό κομμάτι περισσότερο καλοκαιρινό, αισιόδοξο, χαρούμενο, ηλιόλουστο, δροσιστικό, κολλητικό, ανεβαστικό, χοροπηδηχτό, ζουμπουρλό, αποβλακωμένο από τη ζέστη τότε κάτι δεν ακούτε καλά. Ξαναδοκιμάστε φέρνοντας στο μυαλό σας εντωμεταξύ beaches και peaches.
35. Gruff Rhys - "Shark-Ridden Waters" από το Hotel Shampoo
Και μιας και βρισκόμαστε στην παραλία και χαζεύουμε τη θάλασσα και τις ομορφιές της να θυμηθούμε την έξοχη δουλειά που έκανε και φέτος ο Gruff, ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά της σύγχρονης μουσικής. Εδώ χρησιμοποιώντας δείγμα από το "It Doesn't Matter Anymore" και την εκτέλεση των Cyrkle κάνει το θαύμα του και ενώνει με το χιούμορ, τις αρμονίες του και την άνεσή του δύο εποχές σε μια ατμόσφαιρα.
34. Connan Mockasin - "Megumi The Milky Way Above" από το Forever Dolphin Love
Συνήθως είμαστε υπέρ της ποιότητας σε σχέση με την ποσότητα αλλά αυτό το ονειρικό κομμάτι του Νεοζηλανδού τελειώνει τόσο γρήγορα και μας αφήνει να ζητάμε και άλλο. Ευτυχώς στα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου παίρνει το χρόνο του όπως τόνισε και η uptight στην παρουσίαση του "Forever Dolphin Love". Εδώ υπάρχει μια υπέροχη ατμόσφαιρα '90s και η κιθάρα μοιάζει αρκετά με το "All Flowers In Sun" της Liz Frazer και του Jeff Buckley αλλά αντί για τα βαρύγδουπα φωνητικά των δύο Φωνών υπάρχουν τα πιτσιρίκια που μας καλοσωρίζουν "hello Connan" και η ελαφρώς art brut, ερασιτεχνική αλλά εκφραστική φωνή του ξανθομάλλη progressivο-ψυχεδελά. Σαν ψωμί με ζάχαρη και γάλα από τα χερια της γιαγιάς.
33. Tuneyards - "Powa" από το W H O K I L L
Αφού είπαμε για δύο φωνές των '90s και πίσω νωρίτερα, ερχόμαστε σε μία φωνή που θα μείνει στη δεκαετία που διανύουμε. Συνθετικά έχει κάνει καλά πράγματα και μπορεί ακόμα περισσότερα αλλά η ασχημούλα Merill έχει μια φωνάρα με τέτοιο εύρος, βάθος, ύψος, τα πάντα όλα, που βρίσκεις μια τέτοια κάθε τόσα χρόνια. Βέβαια για να είμαστε και δίκαιοι το "Powa" είναι εξαιρετικό τραγούδι και σπουδαία σύνθεση που βρίσκεις μόνο σε μεστωμένους μουσικούς. Το δε θέμα του τόσο ζουμερό όσο πρέπει για να ταιριάζει με τα φωνητικά πυροτεχνήματα της Merill ενώ η κιθάρα σιγοκαίει και ζεσταίνει τα δύο σώματα που κουλουριάζονται μπροστά της και πάνω στη φλοκάτη. Ας πούμε επίσης ότι έξω χιονίζει και ότι ο σκύλος, παρότι έχει κάτσει δίπλα στη φωτιά, έχει βάλει τα αυτιά του στα μάτια για να μη βλέπει τις σκιές που κουνιούνται αργά και αισθησιακά.
32. J Mascis - "Several Shades Of Why" από το Several Shades Of Why
Δεν υπήρξαμε ποτέ μεγάλοι θαυμαστές των Dinosaur Jr. αλλά σίγουρα αναγνωρίζουμε τη μεγάλη πορεία που έχουν διαγράψει και οι ίδιοι αλλά και οι Sebadoh. Αυτό εδώ είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Πιο συναισθηματικό, πιο μελωδικό, πιο προσωπικό και πιο κομψό και συνολικά μια πολύ ευχάριστη έκπληξη από τον ασπρομάλλη τραγουδιστή και κιθαρίστα.
31. The Unthanks - "Gan To The Kye" από το Last
Κάποιοι δεν έχουν καιρό για ζουζουνίσματα στο τζάκι, που το χρειάζονται μόνο για να πετάνε τα περιορισμένα ξύλα που μαζεύτηκαν από καθημερινό μόχθο για να ζεστάνουν ακόμα έναν σκληρό χειμώνα στο βορειότερο σημείο της Αγγλίας. Κομμάτι από μια άλλη εποχή (η Rachel από τη μπάντα σε συνέντευξή της είπε πως διαδραματίζεται την περίοδο που τα αγγλικά και τα σκωτσέζικα σύνορα ήταν ακόμα ασαφή) με λάσπες, αγελάδες (= kye), χωριατοπούλες με πλεξούδες σαν κάδρο των ροδομάγουλων προσώπων τους, και μπαρούτι που σήμαινε νόμο για όποιον το είχε. Αυτά διηγούνται οι κοπέλες από το Northumberland και παρότι οι μελωδίες τους είναι πανέμορφες έχουν από πάνω τους ένα σύννεφο γκριζωπού τονισμού.
30. The Luyas - "Cold Canada" από το Too Beautiful To Work
Την παγωμένη χώρα τους εξυμνούν τα παιδιά από το Μόντρεαλ. Πολύ χειμωνιάτικο, πολύ χιονιστερό, με βαριά και ασήκωτα πνευστά με τη φωνή της Jessie Stein να μοιάζει με παγωμένο βοριά. Ακούγονται σαν το πρώτο EP των Arcade Fire, ιδανικό για όποιον αναπολεί τις πιο αθώες μπαρόκ εποχές τους.
29. Black Keys - "Lonely Boy" από το El Camino
Πιθανότατα η μεγαλύτερη rock μπάντα αυτή τη στιγμή (όσο συνεχίζει τις διακοπές του ο Josh Homme τουλάχιστον). Το rock τους είναι τόσο αθώο και χωρίς κρυφές ατζέντες που δικαίως πουλάνε σαν τρελοί, αντιπροσωπεύοντας παράλληλα και μια υγιή μίξη τρέλας και ειρωνίας που υπάρχει πολύ σπάνια πλέον στη μουσική. Στο συγκεκριμένο κομμάτι βρίσκεται ο πυρήνας του συναισθήματος για το οποίο ουρλιάζει σε όλο το School Of Rock ο Jack Black, ενώ στο βίντεο εκφράζεται η διαχρονική ανάγκη να «τσαντίζεις την εξουσία» ("stick it to the Man"). Οι Black Keys όμως είναι αρκετά ώριμοι για να ξέρουν ότι η εξουσία υπάρχει παντού αλλά με διαφορετικές στολές και αυτή ακριβώς η αυτογνωσία είναι που τους ξεχωρίζει.
28. The Horrors - "You Said" από το Skying
Ένας από τους βασικούς λόγους που το Skying ακούγεται τόσο φρέσκο, επιθετικό και σίγουρο. Αφού το πήγε από εδώ, το πήγε από εκεί ο Faris, πειραματίστηκε με τις μελωδίες των Cat's Eyes, ξεσκόνισε τον goth ήχο από τον ώμο του και έβγαλε ένα εξωστρεφές άλμπουμ που τον εκτόξευσε στις παρυφές του ενδιαφέροντος τύπου και κόσμου. Το Skying είναι αναμφίβολα το άλμπουμ που ξεχώρισε από τα κλασσικά περίεργα Αγγλάκια με τις new wave επιρροές. Όπως είπαμε, το γυαλιστερό "You Said" σαλπίζει αυτή την αλλαγή ανέμου και το κάνει με στυλ.
Κάποιοι δεν έχουν καιρό για ζουζουνίσματα στο τζάκι, που το χρειάζονται μόνο για να πετάνε τα περιορισμένα ξύλα που μαζεύτηκαν από καθημερινό μόχθο για να ζεστάνουν ακόμα έναν σκληρό χειμώνα στο βορειότερο σημείο της Αγγλίας. Κομμάτι από μια άλλη εποχή (η Rachel από τη μπάντα σε συνέντευξή της είπε πως διαδραματίζεται την περίοδο που τα αγγλικά και τα σκωτσέζικα σύνορα ήταν ακόμα ασαφή) με λάσπες, αγελάδες (= kye), χωριατοπούλες με πλεξούδες σαν κάδρο των ροδομάγουλων προσώπων τους, και μπαρούτι που σήμαινε νόμο για όποιον το είχε. Αυτά διηγούνται οι κοπέλες από το Northumberland και παρότι οι μελωδίες τους είναι πανέμορφες έχουν από πάνω τους ένα σύννεφο γκριζωπού τονισμού.
30. The Luyas - "Cold Canada" από το Too Beautiful To Work
Την παγωμένη χώρα τους εξυμνούν τα παιδιά από το Μόντρεαλ. Πολύ χειμωνιάτικο, πολύ χιονιστερό, με βαριά και ασήκωτα πνευστά με τη φωνή της Jessie Stein να μοιάζει με παγωμένο βοριά. Ακούγονται σαν το πρώτο EP των Arcade Fire, ιδανικό για όποιον αναπολεί τις πιο αθώες μπαρόκ εποχές τους.
29. Black Keys - "Lonely Boy" από το El Camino
Πιθανότατα η μεγαλύτερη rock μπάντα αυτή τη στιγμή (όσο συνεχίζει τις διακοπές του ο Josh Homme τουλάχιστον). Το rock τους είναι τόσο αθώο και χωρίς κρυφές ατζέντες που δικαίως πουλάνε σαν τρελοί, αντιπροσωπεύοντας παράλληλα και μια υγιή μίξη τρέλας και ειρωνίας που υπάρχει πολύ σπάνια πλέον στη μουσική. Στο συγκεκριμένο κομμάτι βρίσκεται ο πυρήνας του συναισθήματος για το οποίο ουρλιάζει σε όλο το School Of Rock ο Jack Black, ενώ στο βίντεο εκφράζεται η διαχρονική ανάγκη να «τσαντίζεις την εξουσία» ("stick it to the Man"). Οι Black Keys όμως είναι αρκετά ώριμοι για να ξέρουν ότι η εξουσία υπάρχει παντού αλλά με διαφορετικές στολές και αυτή ακριβώς η αυτογνωσία είναι που τους ξεχωρίζει.
28. The Horrors - "You Said" από το Skying
Ένας από τους βασικούς λόγους που το Skying ακούγεται τόσο φρέσκο, επιθετικό και σίγουρο. Αφού το πήγε από εδώ, το πήγε από εκεί ο Faris, πειραματίστηκε με τις μελωδίες των Cat's Eyes, ξεσκόνισε τον goth ήχο από τον ώμο του και έβγαλε ένα εξωστρεφές άλμπουμ που τον εκτόξευσε στις παρυφές του ενδιαφέροντος τύπου και κόσμου. Το Skying είναι αναμφίβολα το άλμπουμ που ξεχώρισε από τα κλασσικά περίεργα Αγγλάκια με τις new wave επιρροές. Όπως είπαμε, το γυαλιστερό "You Said" σαλπίζει αυτή την αλλαγή ανέμου και το κάνει με στυλ.
27. Low - "Especially Me" από το C'mon
Σιγά το νέο. Οι Low ξέρουν να γράφουν συγκλονιστικά τραγούδια και σε ένα εξαιρετικό άλμπουμ σαν το φετινό τους αποκλείεται να μην υπήρχαν 3-4 χαρακτηριστικά τέτοια. Αυτό ξεκινάει σαν καρδιοχτύπι, και στη συνέχεια αναλαμβάνει η Mimi Parker να υμνήσει την αστική της μελαγχολία με τη φωνή της να μοιάζει με βόμβο της καρδιάς που χάνει το σήμα του στον υπόγειο σιδηρόδρομο. Δεν είναι ότι πιο βαρύ έχει γράψει η μπάντα αλλά σίγουρα είναι ένα παράδειγμα του εσωτερικού αναβρασμού που τόσο καλά ξέρουν να εκφράζουν.
26. Little Dragon - "Brush The Heat" από το Ritual Union
Αν δεν είχε αυτά τα «λοξά» keyboards τότε οι σεξοβόμβες popstar αυτού του κόσμου θα σκοτώνονταν να πιάσουν την ανθοδέσμη και να τραγουδήσουν αυτόν τον ύμνο στην καλοκαιρινή έξαψη. To video στον σύνδεσμο που παραθέσαμε κάνει μια τέλεια ένωση μουσικής και εικόνας και περικλείει όλα όσα θα ήθελα να πω για το κομμάτι. Εναλλακτικά μπορείτε να διαβάσετε και το Rum Diary του Hunter Thompson και τις περιπέτειες του Paul με τον Yeamon και τη Chenault (η επιλογή του να δείτε την ταινία στην οποία λείπει ο Yeamon και η Chenault είναι ανορεξική απορρίπτεται).
25. Rosebuds - "Limitless Arms" από το Loud Planes Fly Low
Ή αλλιώς όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι. Πάντως φροντίζουν να κρατούν χαμηλά το προφίλ τους οι Καρολινέζοι γιατί η αλήθεια είναι πως η μουσική τους δεν έχει και τη μεγαλύτερη ζήτηση σε αυτή τη φάση. Κακώς, κάκιστα γιατί διαμάντια σαν και αυτό πηγαίνουν χαμένα αντί να κυριεύουν τα ραδιοκύματα. Μελωδία, ένρινες κιθάρες και μελαγχολία σε ένα πεντάλεπτο που ούτε καταλαβαίνεις πότε περνά.
24. Lia Ices - "Little Marriage" από το Grown Unknown
Ντυμένη κατάλληλα η Lia Ices, μαζί με το χορό πίσω της, φτιαχνει ένα υποβλητικό σκηνικό και κάνει κουπί στον αρχαίο και σιωπηλό σκοτεινό ποταμό. Ας προσπεράσουμε το ερώτημα για το πόσοι χωράνε επιτέλους σε μια βάρκα (μπορεί να ήταν και γιοτ, ας μην κολλήσουμε εκεί) και ας επικεντρωθούμε στην ηχώ του κομματιού, που μοιάζει να ηχογραφήθηκε σε σπηλιά, αλλά και τη σοπράνο φωνή της που παντρεύει ένω σωρό μυστήρια πλάσματα κάμποσες λεύγες κάτω από τη θάλασσα.
23. St. Vincent - "Strange Mercy" από το Strange Mercy
Δε σου αφήνει πολλές επιλογές αυτό το πανέμορφο και επιτέλους στρογγυλό διάλειμμα από έναν δίσκο με αρκετές οξείες γωνίες. Η Annie Clark χαλαρώνει και αφήνει το απαλό κομμάτι του εγκεφάλου της κιθάρας της να μιλήσει και να βγάλει μερικά ζαχαρένια ριφάκια. Παρότι προσπάθησε να πειραματιστεί αρκετά, νομίζω πως ο καλύτερος πειραματισμός της στον δίσκο ήταν αυτό το ομώνυμο κομμάτι όταν ακριβώς σταμάτησε να προσπαθεί, να πιέζει και να πιέζει. Όχι ότι δεν έχει την κορύφωσή του και αυτό με τον στίχο-στοιχείο "If Ι ever meet the dirty policeman who roughed you up" αλλά εδώ η κατάληξη έρχεται αβάδιστα, χωρίς να σου τη χώνει στο λαιμό, σε μια απολαυστική ομοβροντία '80s γυαλιστερής παραφωνίας και αγγελικών συγχορδιών.
22. Soft Province - "One Was A Lie" από το Soft Province
Μου πήρε καιρό να το καταλάβω (περίεργο για έναν rock δίσκο) αλλά τώρα πίνω νερό στο όνομά του. Η κορωνίδα ενδεχομένως να είναι αυτό το κομμάτι που με τα εκρηκτικά του sing along, τις φρυγανιστές και χορευτικές του κιθάρες και το στενό δέσιμο κιθάρας και drums φτιάχνει έναν άλυτο δεσμό και πέφτει σαν παγάκι στο κεφάλι. Ειδικότερα σε αυτό το κομμάτι οι Soft Province (ουσιαστικά Besnard Lakes χωρίς την παντόφλα της κυρίας Olga) έχουν αποβάλλει αυτή τη διαβόητη σοβαροφάνεια και διστακτικότητα των Καναδών για κάτι πιο αεράτο, ξεχειλίζοντας επιτέλους το ποτήρι που οι Besnard άφηναν μισογεμάτο.
21. Okkervil River - "Show Yourself" από το I Am Very Far
Αν δεν υπήρχε και αυτό θα είμασταν στην πλευρά των απογοητευμένων από τη φετινή βόλτα των Okkervil River. Εμείς έτσι κι αλλιώς εδώ και καιρό ακουλουθούμε τον πρώην Okkervil River Jonathan Meiburg και τους Shearwater του. Άρα είναι περισσότερο εγκυκλοπαιδικές οι ακροάσεις της μπάντας του Will Sheff. Εν τούτοις το "Show Yourself" είναι και φαίνεται ένα αμερικάνικο μοντέρνο folk κομμάτι που με την ατμόσφαιρά του μαγεύει και μας μεταφέρει σε ένα σκονισμένο υπόγειο που η τηλεόραση έχει χαλάσει και ακούγεται μόνο η μουσική που ταξιδεύει στο μισοάδειο δωμάτιο και σταματά μόνο στο ψυγείο για να πάρει μπύρες. Αυτή η ξαφνική ψιχάλα ηλιαχτίδων που έρχεται με το ριφάκι της κιθάρας φωτίζει το δωμάτιο αλλά αποκαλύπτει και τη σκόνη που αιωρείται. Οι ήρωες του Will Sheff θα ήταν περήφανοι.
20. Clare Muldaur Manchon - "Invisible" από το Letters to Distant Cities
Ένα από τα δύο κομμάτια του δίσκου με μελοποιημένα ποίηματα του Τούρκου ποιητή Ziyalan που δεν είναι spoken word. Το συγκεκριμένο το τραγουδά η Clare από τους Clare and the Reasons και ξεχωρίζει λόγω της αιθέριας και νεραϊδένιας φωνής της. Η μουσική σα να έχει βγει από παιδικό μουσικό κουτί είναι απολύτως ταιριαστή με την αθωότητα που διαπνέει το τραγούδι και την αλαφροϊσκιωτη αφήγηση της Clare. Θα μου θυμίζει για πάντα ένα σκισμένο βιβλιαράκι με παιδικά παραμύθια του υπερφυσικού και του μαγικού, όταν η παιδική φαντασία ενωνόταν με το φόβο για τους νάνους που παραμονεύουν στο σκοτεινό δωμάτιο.
19.The Rapture - "How Deep Is Your Love" από το In The Grace Of Your Love
Η επιστροφή των Rapture αναμενόταν πως και πως. Ποιός μπορεί να ξεχάσει την επιτυχία του "House of Jealous Lovers" άλλωστε; Εμείς μπορούμε και το κάνουμε καθημερινά από τότε. Αφού φέτος έβγαλαν και αυτόν τον χορευτικό δυναμίτη που μπορεί να σηκώσει σκόνη σε ένα κλαμπ τότε το έργο μας γίνεται ευκολότερο. Σαν κομμάτι κλαμπ δεν είναι κάτι καινούργιο, αυτές οι δύο-τρεις κινήσεις τους όμως σε βαράνε σαν καφεΐνη το πρωί και σου επιβάλλουν να χορέψεις.
18. Modeselektor - "Blue Clouds" από το Monkeytown
Η ιδανική εισαγωγή για το τι θα ακολουθήσει στον δίσκο. Σκαλοπάτι-σκαλοπάτι ανεβαίνουμε στα beats και τις λούπες μέχρι να φτιαχτεί το οικοδόμημα που είναι φτιαγμένο από μπλε συννεφάκια γεμάτα ηλεκτρισμό που όταν τσουγκρίζουν μεταξύ τους γεννούν μια μεταλλική μωβ και ζεστή βροχή. Η επιρροή του Flying Lotus ξεκάθαρη αλλά οι Γερμαναράδες φτιάχνουν το δικό τους τροπικό τοπίο στη ζούγκλα.
17. Modeselektor - "This" από το Monkeytown
Και εκεί που όλα πήγαιναν μιά χαρά στη λίστα και είχαμε αποφύγει τα δράματα τώρα ετοιμαστείτε για όργια ασυδοσίας και κατάχρησης εξουσίας. Τι να κάνουμε; Αφού παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τον όρο «αγαπημένα κομμάτια της χρονιάς» και δεν θα διστάσουμε να βάλουμε ακριβώς αυτά ανεξαρτήτως αντικειμενικότητας. Εξάλλου έχει σημασία η ύπαρξη των κομμματιών, όχι τόσο η σειρά με την οποία μπαίνουν ή αν έχει ξαναμπεί κάποιο από τον ίδιο καλλιτέχνη. Θα υπάρξουν τρεις τέτοιες παρασπονδίες. Η μία από αυτές είναι για χάρη των Γερμανών με τα κομμάτια τους να βρίσκονται πλάι πλάι. Στο "This" τα πράγματα σοβαρεύουν. Συνεχίζουν το χτίσιμο σκαλοπάτι, σκαλοπάτι που λέγαμε νωρίτερα και αφού μπαζώνουν με κάποια filler κομμάτια πιάνονται από μία λέξη του Thom Yorke και ασελγούν πάνω της πετώντας όλο τους το οπλοστάσιο μέχρι το κομμάτι να αγγίξει τα άστρα. Η ηλεκτρική κιθάρα προς το τέλος είναι η μεγαλύτερη στιγμή του δίσκου (πάμε στοίχημα ότι τη κιθάρα την παίζει ο Yorke) και μετατρέπει το κομμάτι σε κάτι που θα μπορούσε να βρίσκεται στο πλούσιο ρόστερ της δισκογραφίας των Radiohead.
Σιγά το νέο. Οι Low ξέρουν να γράφουν συγκλονιστικά τραγούδια και σε ένα εξαιρετικό άλμπουμ σαν το φετινό τους αποκλείεται να μην υπήρχαν 3-4 χαρακτηριστικά τέτοια. Αυτό ξεκινάει σαν καρδιοχτύπι, και στη συνέχεια αναλαμβάνει η Mimi Parker να υμνήσει την αστική της μελαγχολία με τη φωνή της να μοιάζει με βόμβο της καρδιάς που χάνει το σήμα του στον υπόγειο σιδηρόδρομο. Δεν είναι ότι πιο βαρύ έχει γράψει η μπάντα αλλά σίγουρα είναι ένα παράδειγμα του εσωτερικού αναβρασμού που τόσο καλά ξέρουν να εκφράζουν.
26. Little Dragon - "Brush The Heat" από το Ritual Union
Αν δεν είχε αυτά τα «λοξά» keyboards τότε οι σεξοβόμβες popstar αυτού του κόσμου θα σκοτώνονταν να πιάσουν την ανθοδέσμη και να τραγουδήσουν αυτόν τον ύμνο στην καλοκαιρινή έξαψη. To video στον σύνδεσμο που παραθέσαμε κάνει μια τέλεια ένωση μουσικής και εικόνας και περικλείει όλα όσα θα ήθελα να πω για το κομμάτι. Εναλλακτικά μπορείτε να διαβάσετε και το Rum Diary του Hunter Thompson και τις περιπέτειες του Paul με τον Yeamon και τη Chenault (η επιλογή του να δείτε την ταινία στην οποία λείπει ο Yeamon και η Chenault είναι ανορεξική απορρίπτεται).
25. Rosebuds - "Limitless Arms" από το Loud Planes Fly Low
Ή αλλιώς όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι. Πάντως φροντίζουν να κρατούν χαμηλά το προφίλ τους οι Καρολινέζοι γιατί η αλήθεια είναι πως η μουσική τους δεν έχει και τη μεγαλύτερη ζήτηση σε αυτή τη φάση. Κακώς, κάκιστα γιατί διαμάντια σαν και αυτό πηγαίνουν χαμένα αντί να κυριεύουν τα ραδιοκύματα. Μελωδία, ένρινες κιθάρες και μελαγχολία σε ένα πεντάλεπτο που ούτε καταλαβαίνεις πότε περνά.
24. Lia Ices - "Little Marriage" από το Grown Unknown
Ντυμένη κατάλληλα η Lia Ices, μαζί με το χορό πίσω της, φτιαχνει ένα υποβλητικό σκηνικό και κάνει κουπί στον αρχαίο και σιωπηλό σκοτεινό ποταμό. Ας προσπεράσουμε το ερώτημα για το πόσοι χωράνε επιτέλους σε μια βάρκα (μπορεί να ήταν και γιοτ, ας μην κολλήσουμε εκεί) και ας επικεντρωθούμε στην ηχώ του κομματιού, που μοιάζει να ηχογραφήθηκε σε σπηλιά, αλλά και τη σοπράνο φωνή της που παντρεύει ένω σωρό μυστήρια πλάσματα κάμποσες λεύγες κάτω από τη θάλασσα.
23. St. Vincent - "Strange Mercy" από το Strange Mercy
Δε σου αφήνει πολλές επιλογές αυτό το πανέμορφο και επιτέλους στρογγυλό διάλειμμα από έναν δίσκο με αρκετές οξείες γωνίες. Η Annie Clark χαλαρώνει και αφήνει το απαλό κομμάτι του εγκεφάλου της κιθάρας της να μιλήσει και να βγάλει μερικά ζαχαρένια ριφάκια. Παρότι προσπάθησε να πειραματιστεί αρκετά, νομίζω πως ο καλύτερος πειραματισμός της στον δίσκο ήταν αυτό το ομώνυμο κομμάτι όταν ακριβώς σταμάτησε να προσπαθεί, να πιέζει και να πιέζει. Όχι ότι δεν έχει την κορύφωσή του και αυτό με τον στίχο-στοιχείο "If Ι ever meet the dirty policeman who roughed you up" αλλά εδώ η κατάληξη έρχεται αβάδιστα, χωρίς να σου τη χώνει στο λαιμό, σε μια απολαυστική ομοβροντία '80s γυαλιστερής παραφωνίας και αγγελικών συγχορδιών.
22. Soft Province - "One Was A Lie" από το Soft Province
Μου πήρε καιρό να το καταλάβω (περίεργο για έναν rock δίσκο) αλλά τώρα πίνω νερό στο όνομά του. Η κορωνίδα ενδεχομένως να είναι αυτό το κομμάτι που με τα εκρηκτικά του sing along, τις φρυγανιστές και χορευτικές του κιθάρες και το στενό δέσιμο κιθάρας και drums φτιάχνει έναν άλυτο δεσμό και πέφτει σαν παγάκι στο κεφάλι. Ειδικότερα σε αυτό το κομμάτι οι Soft Province (ουσιαστικά Besnard Lakes χωρίς την παντόφλα της κυρίας Olga) έχουν αποβάλλει αυτή τη διαβόητη σοβαροφάνεια και διστακτικότητα των Καναδών για κάτι πιο αεράτο, ξεχειλίζοντας επιτέλους το ποτήρι που οι Besnard άφηναν μισογεμάτο.
21. Okkervil River - "Show Yourself" από το I Am Very Far
Αν δεν υπήρχε και αυτό θα είμασταν στην πλευρά των απογοητευμένων από τη φετινή βόλτα των Okkervil River. Εμείς έτσι κι αλλιώς εδώ και καιρό ακουλουθούμε τον πρώην Okkervil River Jonathan Meiburg και τους Shearwater του. Άρα είναι περισσότερο εγκυκλοπαιδικές οι ακροάσεις της μπάντας του Will Sheff. Εν τούτοις το "Show Yourself" είναι και φαίνεται ένα αμερικάνικο μοντέρνο folk κομμάτι που με την ατμόσφαιρά του μαγεύει και μας μεταφέρει σε ένα σκονισμένο υπόγειο που η τηλεόραση έχει χαλάσει και ακούγεται μόνο η μουσική που ταξιδεύει στο μισοάδειο δωμάτιο και σταματά μόνο στο ψυγείο για να πάρει μπύρες. Αυτή η ξαφνική ψιχάλα ηλιαχτίδων που έρχεται με το ριφάκι της κιθάρας φωτίζει το δωμάτιο αλλά αποκαλύπτει και τη σκόνη που αιωρείται. Οι ήρωες του Will Sheff θα ήταν περήφανοι.
20. Clare Muldaur Manchon - "Invisible" από το Letters to Distant Cities
Ένα από τα δύο κομμάτια του δίσκου με μελοποιημένα ποίηματα του Τούρκου ποιητή Ziyalan που δεν είναι spoken word. Το συγκεκριμένο το τραγουδά η Clare από τους Clare and the Reasons και ξεχωρίζει λόγω της αιθέριας και νεραϊδένιας φωνής της. Η μουσική σα να έχει βγει από παιδικό μουσικό κουτί είναι απολύτως ταιριαστή με την αθωότητα που διαπνέει το τραγούδι και την αλαφροϊσκιωτη αφήγηση της Clare. Θα μου θυμίζει για πάντα ένα σκισμένο βιβλιαράκι με παιδικά παραμύθια του υπερφυσικού και του μαγικού, όταν η παιδική φαντασία ενωνόταν με το φόβο για τους νάνους που παραμονεύουν στο σκοτεινό δωμάτιο.
19.The Rapture - "How Deep Is Your Love" από το In The Grace Of Your Love
Η επιστροφή των Rapture αναμενόταν πως και πως. Ποιός μπορεί να ξεχάσει την επιτυχία του "House of Jealous Lovers" άλλωστε; Εμείς μπορούμε και το κάνουμε καθημερινά από τότε. Αφού φέτος έβγαλαν και αυτόν τον χορευτικό δυναμίτη που μπορεί να σηκώσει σκόνη σε ένα κλαμπ τότε το έργο μας γίνεται ευκολότερο. Σαν κομμάτι κλαμπ δεν είναι κάτι καινούργιο, αυτές οι δύο-τρεις κινήσεις τους όμως σε βαράνε σαν καφεΐνη το πρωί και σου επιβάλλουν να χορέψεις.
18. Modeselektor - "Blue Clouds" από το Monkeytown
Η ιδανική εισαγωγή για το τι θα ακολουθήσει στον δίσκο. Σκαλοπάτι-σκαλοπάτι ανεβαίνουμε στα beats και τις λούπες μέχρι να φτιαχτεί το οικοδόμημα που είναι φτιαγμένο από μπλε συννεφάκια γεμάτα ηλεκτρισμό που όταν τσουγκρίζουν μεταξύ τους γεννούν μια μεταλλική μωβ και ζεστή βροχή. Η επιρροή του Flying Lotus ξεκάθαρη αλλά οι Γερμαναράδες φτιάχνουν το δικό τους τροπικό τοπίο στη ζούγκλα.
17. Modeselektor - "This" από το Monkeytown
Και εκεί που όλα πήγαιναν μιά χαρά στη λίστα και είχαμε αποφύγει τα δράματα τώρα ετοιμαστείτε για όργια ασυδοσίας και κατάχρησης εξουσίας. Τι να κάνουμε; Αφού παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τον όρο «αγαπημένα κομμάτια της χρονιάς» και δεν θα διστάσουμε να βάλουμε ακριβώς αυτά ανεξαρτήτως αντικειμενικότητας. Εξάλλου έχει σημασία η ύπαρξη των κομμματιών, όχι τόσο η σειρά με την οποία μπαίνουν ή αν έχει ξαναμπεί κάποιο από τον ίδιο καλλιτέχνη. Θα υπάρξουν τρεις τέτοιες παρασπονδίες. Η μία από αυτές είναι για χάρη των Γερμανών με τα κομμάτια τους να βρίσκονται πλάι πλάι. Στο "This" τα πράγματα σοβαρεύουν. Συνεχίζουν το χτίσιμο σκαλοπάτι, σκαλοπάτι που λέγαμε νωρίτερα και αφού μπαζώνουν με κάποια filler κομμάτια πιάνονται από μία λέξη του Thom Yorke και ασελγούν πάνω της πετώντας όλο τους το οπλοστάσιο μέχρι το κομμάτι να αγγίξει τα άστρα. Η ηλεκτρική κιθάρα προς το τέλος είναι η μεγαλύτερη στιγμή του δίσκου (πάμε στοίχημα ότι τη κιθάρα την παίζει ο Yorke) και μετατρέπει το κομμάτι σε κάτι που θα μπορούσε να βρίσκεται στο πλούσιο ρόστερ της δισκογραφίας των Radiohead.
16. Lisa Hannigan - "Paper House" από το Passenger
«Όλοι είμαστε λίγο ερωτευμένοι με τη Lisa Hannigan» έγραφε ένας ξένος αρθρογράφος (συγγνώμη αρθρογράφε, δε θυμάμαι άλλα στοιχεία) και μπορώ να πω ότι συμφωνώ απόλυτα.
Η Lisa είναι πολύ όμορφη γυναίκα όμως ορκίζομαι πως ουδόλως δεν επηρεάστηκα από αυτό το γεγονός ώστε να λάβει την ευμενέστατη θέση που καμαρώνει στη λίστα. Το "Paper House" είναι ένα αυθεντικό μελωδικό ιρλανδικό σύγχρονο folk κομμάτι που διανθίζεται με συναρπαστικά έγχορδα, ένα ρυάκι ακουστικής κιθάρας και φυσικά τη ζαχαρένια φωνή της ζαχαρένιας Lisa. Συνολικά εξάλλου έκανε το βήμα παραπάνω στις συνθέσεις της αλλά αυτό θα το αναλύσουμε στην ειδική καταχώρηση για το Passenger.
15. Dodos - "Companions" από το No Color
Μια μικρή έκπληξη για εμάς να βλέπουμε τους Dodos τόσο ψηλά σε λίστα μας, να όμως που με την επιμονή τους να βγάζουν δίσκο σχεδόν κάθε χρόνο ανταμείφθηκαν. Το "Companions" βοηθά εκείνους να ξεφύγουν από τη συναισθηματική αναπηρία της αμερικανικής indie rock και αγκαλιάζει τον ακροατή στον γρήγορο ρυθμό του. Η δεξιοτεχνία τους αυτή τη φορά είναι σε απόλυτη συνεννόηση με την καρδιά τους και επιτέλους μοιάζουν τα παιδιά να γίνονται άντρες. Η πλάκα είναι πως ένα τόσο όμορφο κομμάτι γράφτηκε χωρίς τη συμμετοχή της Neko Case που κατά τα άλλα την είχαν στη διάθεσή τους σε ολόκληρο τον δίσκο (μικροί μπάσταρδοι!) και ήταν από τους βασικούς παράγοντες που η μπάντα επέστρεψε σε συνθήκες έμπνευσης.
14. Anna Calvi - "Suzanne and I" από το Anna Calvi
Κατευθείαν από τα μούτρα σε πιάνει αυτό το άμεσο χιτάκι της χαμένης κόρης της PJ Harvey. Τελικά όντως η PJ το εννούσε, όταν αναρωτιόντουσαν οι ευκολόπιστοι, πως δεν έπνιξε στην πραγματικότητα την κόρη της στο To Bring You My Love. Η κόρη έζησε, μεγάλωσε, γύφτισσα την εβύζαξε, σχολείο, πανεπιστήμιο, φτερά κ.λ.π.. Εντάξει ηλικιακά ίσως δεν ταιριάζει η ιστορία και η Anna είναι λιγότερο ωμή και πιο ρομαντική από τη μαμά της. Πάντως ο ύμνος στη Suzanne (Vega; του Cohen;) βασιλεύει ήδη ως ένα από τα χαρακτηριστικότερα και αξιομνημόνευτα κομμάτια των τελευταίων χρόνων. Την ώρα που οι καλλιτέχνες σκοτώνονται για το πρώτο hit προκειμένου να μπουν στο χάρτη αυτή το κατάφερε με τη μία και με στυλ.
13. Raphael Saadiq - "The Answer" από το Stone Rollin'
Ο κόσμος είναι καλά και συνεχίζει να γυρίζει όταν ακούμε τέτοια κομμάτια. Ο Raphael σήκωνε μόνος του και με το ένα χέρι την αναβίωση της καλής soul και r'n'b μέχρι που ήρθε η Janelle Monae (χρόνια πολλά παρεμπιπτόντως) για να πάρει λίγο βάρος από τους ώμους του. Εδώ στο τελευταίο και καλύτερο κομμάτι του άψογου Stone Rollin' έχουμε την ιστορία του να μεγαλώνει ένα παιδί στο γκέτο. Ο Raphael περιγράφει πως ήταν να ζει σε «μία όμορφη και σκοτεινή πόλη» και πως μπορεί να ήταν τρομακτικά αλλά ένιωθε πως πολλοί άνθρωποι ήταν η οικογένειά του. Στο "Answer" ο Raphael μας δείχνει τον δρόμο με ευαγγελική διάθεση και εμείς τον ακούμε με κατάνυξη.
12. British Sea Power - "Cleaning Out the Rooms" από το Valhalla Dancehall
Μια δεκαπενταετία αργότερα οι Pumpkins βρήκαν τον μάστορά τους από την Αγγλία στις υπνωτικές κιθαριστικές μελωδίες. Αυτό το ηλεκτρισμένο και συγκινητικό κομμάτι υπάρχει τριγύρω από τους τελευταίους μήνες του 2010 όταν συμπεριελήθει στο Zeus EP και τότε μάλιστα δεν το έβαλα στα καλύτερα του 2010 γιατί είχε ήδη ανακοινωθεί πως θα βρίσκεται στο καινούργιο άλμπουμ των BSP. Πράγματι, το "Cleaning Out The Rooms" είναι μία από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου αλλά όχι το καλύτερο. Αυτό δείχνει τι κατάφεραν και φέτος οι εγκληματικά υποτιμημένοι Brightonιανοί και επίσης αποκαλύπτει και τη δεύτερη παρασπονδία της λίστας. Αργότερα. Περισσότερα για το τραγούδι υπάρχουν εδώ.
11. Radiohead - "Lotus Flower" από το The King of Limbs
Και αυτό υπάρχει τριγύρω από την εκτέλεση του Thom στις συναυλίες με τους Atoms For Peace από τα τέλη του 2009. Εκεί μας παρουσιάστηκε διστακτικό και εσωστρεφές, όμορφο σαν τις κλασσικότερες μπαλάντες Radiohead. Από τότε δουλευόταν και με τα μαγικά του studio, τη σύγχρονη προσέγγιση του Thom στη μουσική, την αντιμετώπιση του παραγωγού Nigel που προσπάθησε να γίνει minimal και την ιδιοφυϊα του Jonny που κάνει σκι στα φάσματα της κλασσικής μουσικής, ξαφνικά εκείνο το μεσημέρι της 18ης Φεβρουαρίου όταν ψάχναμε wireless σύνδεση στο πάρκο του Ευαγγελισμού μας το παρουσίασαν ως μια νεαρή, ζουμερή, ξεβγαλμένη δεσποινίδα έτοιμη για όλα. Τίποτα από τα βασικά στοιχεία του τραγουδιού δεν υπήρχε πια (εκτός από τα φωνητικά) και μάλιστα όλο το θέμα ντύθηκε με το πιο τολμηρό video των Radiohead από εποχής "Pop Is Dead" (που δεν ήταν πραγματικά τολμηρό αφού τότε ήταν μικροί και ανόητοι και τους συγχωρούνταν όλα). Στην αρχή μου ξίνισε το αποτέλεσμα. Πίστευα πως τα φωνητικά δεν ταιριάζουν απόλυτα με τη μουσική όμως σιγά σιγά κατάλαβα πως είναι ένα χαρακτηριστικό κομμάτι Radiohead αυτής της εποχής. Μιας εποχής και μιας φάσης απρόβλεπτης, αυθόρμητης, που ευελπιστεί να αλλάξει τον εμμονικό τρόπο που ακούμε τη μουσική. Το "Lotus Flower" έγινε ένα χαλαρό κομμάτι που απολαμβάνει τον χώρο και φλερτάρει με τον διπλανό του. Το σκοτεινό beat που μοιάζει να βγαίνει από κάποιο σκονισμένο μηχάνημα συνοδεύει τον πιο τρελό χορό του Thom ενώ η ποιότητα αυτού του ακουστικού κομματιού που είχαμε ακούσει πριν δυόμισι χρόνια ξαναβγαίνει στην επιφάνεια παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που για τη νέα γενιά, που δεν έχει ακούσει Radiohead και δεν ξέρει τα "Creep", "Street Spirit" κ.λ.π. αυτό είναι το πιο γνωστό τους κομμάτι (μια ματιά στα αποτέλεσματα του youtube το επιβεβαιώνει).
10. Burial, Four Tet, Thom Yorke - "Ego" από το Ego / Mirror 12"
Κάποτε θα γινόταν και αυτό. Μεγάλος θαυμαστής των δύο καλλιτεχνών της underground χορευτικής σκηνής ο Thom Yorke, με τον Four Tet να έχει συνοδεύσει τους Radiohead αρκετές φορές και να διατηρεί φιλικές σχέσεις μαζί τους, μία τέτοια συνεργασία ήταν αναμενόμενη. Η έκπληξη ήταν η συμμετοχή του απομονωμένου Burial που δε θέλει πολλά πολλά. Τους λόγους που πείστηκε δεν τους γνωρίζουμε (όσο απομονωμένος dubstepάς και να είσαι δεν μπορείς να πεις όχι σε τόση δόξα), πάντως το "Ego" δεν είναι ένας διαγωνισμός εγωισμού αλλά αντίθετα το κομμάτι που περιμέναμε και ονειρευόμασταν και από τους τρεις τους. Με απολύτως δημοκρατικές διαδικασίες ο καθένας ανέλαβε τον τομέα του και επειδή και οι τρεις είναι θιασώτες του less is more αντί να βγει αχταρμάς βγήκε μια γευστικότατη γαριδομακαρονάδα. Είναι ένα μυστήριο γιατί αυτός ο club ύμνος δεν έχει ακουστεί περισσότερο (ειδικά στον Best που διατείνεται ότι παίζει καλή χορευτική και ηλεκτρονική μουσική, και που μας έπρηξε με τον Nicolas Jaar, δεν πήρε πρέφα κανείς εκτός από τον Παπασπυρόπουλο που είναι τσακάλι γενικότερα για το τι θησαυρός βγήκε) και ευρύτερα. Απολαμβάνουμε τον soul Thom να κάνει καμάκι (ομολογούμε πως δεν είχαμε φανταστεί ότι αναπαράγεται σαν κουνέλι αυτός ο τύπος) και να παίζει ένα απλό αλλά εθιστικό ριφάκι στο πιάνο, τον Burial να δανείζει τα τετράγωνα και τεκτονικά beats του και τον Four Tet να φτιάχνει την υποβρύχια ατμόσφαιρα που εκείνος τόσο καλά γνωρίζει. Αυτό που με εκνευρίζει είναι πως έχει μείνει ένα κρυφό μυστικό ανάμεσα στους οπαδούς των τριών καλλιτεχνών αντί να λάβει τη θέση που του αξίζει εκεί έξω. Ας είναι. Τα κρυφά μυστικά είναι και τα γοητευτικότερα.
9. Antlers - "No Widows" από το Burst Apart
Νομίζω του δώσαμε την αναγνώριση που του αξίζει. Νούμερο 2 στη λίστα της uptight και εδώ στο νούμερο 9 για ακόμα ένα κομμάτι των Antlers που σε κάνει χάλια. Ώρες ώρες θυμίζουν φινάλε σκανδιναβικής ταινίας που κάποιος αυτοκτονεί ή πεθαίνει με φόντο την τρομακτική παρουσία της φύσης. Κάπως έτσι είναι και οι ήρωες των Antlers. Καταραμένοι και χωρίς ελπίδα, με τη φυσική πορεία των πραγμάτων να τους κοιτά με απορία και κατανόηση. Μετά το βαρύ αλλά αριστουργηματικό Hospice το "No Widows" είναι μια ξεκάθαρη συνέχειά του όταν ο πρωταγωνιστής έχει μείνει πλέον μόνος του και απαριθμεί με έναν μακάβριο τρόπο τα θετικά της μοναξιάς του σαν ήρωας του Brett Easton Ellis. Οι Antlers φτάνουν για μια ακόμη φορά στα όρια της ψυχής και στις παρυφές του επώδυνου ενδοσκοπισμού με την πιο στοιχιωτική σύνθεσή τους. Πιθανότατα τα καταφέρνουν σε αυτό καλύτερα απ' όλους αυτή τη στιγμή αποτελώντας μια πραγματική έμπνευση όταν έρχεται η ώρα να αποκτήσουμε προοπτική της μεγάλης εικόνας -"no perfect love above, there's no punishment below".
8. Stricken City - "Corridors" από το Losing Colour
Με στενοχωρεί κάθε ακρόαση αυτού του κομματιού γιατί σκέπτομαι ότι η μπάντα που το έγραψε δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Οι Stricken City πήγαν άπατοι και σίγουρα δεν τους άξιζε τέτοιο τέλος. Τουλάχιστον ο νοσταλγικός ήχος τους ταιριάζει με την κατάληξη των γεγονότων και η οδηγική αφήγηση της κιθάρας και της φωνής της Rebekah Raa αφήνουν μια πολύ όμορφη ανάμνηση. Το ριφάκι της κιθάρας και τα drums που περπατάνε έιναι η βάση για όλα τα υπόλοιπα που περιστρέφονται γύρω από αυτά και διανθίζουν μια κιτρινισμένη vintage εικόνα. Σαν όλα τα προπέρσινα hip εξώφυλλα, εδώ όμως είναι πραγματική ζωή και οι Stricken City ήταν αληθινοί και πολλά υποσχόμενοι. Θα μπουν στο ίδιο ράφι με τους Snowman, τους Mono In VCF και τόσους άλλους.
7. Wild Beasts - "Bed of Nails" από το Smother
Θριαμβευτική χρονιά για τους αγαπημένους μας Wild Beasts όπως και αναμενόταν. Έκαναν τα headlining τους σε φεστιβάλ, πήραν εξαιρετικές κριτικές και ανοίχτηκαν σε ένα μεγαλύτερο κοινό. Τώρα αρχίζουν γι'αυτούς τα δύσκολα βέβαια καθώς θα πρέπει να αρχίσουν να αποδεικνύουν πράγματα. Προς το παρόν μακριά από κριτικές και κρίσεις συνεχίζουμε να απολαμβάνουμε το αριστούργημα του τρίτου τους δίσκου που έσπασε τα σύνορα του indie και έγινε μια μεγάλη επιτυχία για τους σταθμούς -όπως το BBC6- που ξέρουν από καλή φέτα. Τι κάνει όμως αυτό το κομμάτι τόσο ιδιαίτερο; Καταρχήν ότι μοιάζει αυθόρμητο μετά από χιλιάδες πρόβες παρόμοιων κομματιών. Ξεχειλίζει σαν αισθησιακή λάβα από μέσα τους σαν έτοιμο από καιρό και επιβεβαιώνει πόσο καλοί μουσικοί είναι. Αυτή τη φορά σολάρει ο Hayden Thorpe στα φωνητικά και καλώς γιατί αυτό χρειάζεται μια λάγνα φωνή έτοιμη να παραδοθεί χωρίς να έχει τη βαρύτητα του Fleming, χωρίς δεύτερες σκέψεις για τις επιλογές που θα γίνουν αυτή τη νύχτα, χωρίς υποχρεώσεις και με τις κάθε λογής ουσίες να παίρνουν τα ηνία. Γιες πληζ...
6. Wilco - "One Sunday Morning" από το The Whole Love
Τους φχαριστηθήκαμε φέτος τους Wilco. Επέστρεψαν στα πολύ καλά τους και μάλιστα έγραψαν ένα από τα καλύτερα τους τραγούδια. Όλα ξεκίνησαν από τη συνάντηση του Jeff Tweedy με τον σύζυγο της λογοτέχνιδος Jane Smiley και την γεμάτη νόημα συζήτηση που είχαν. Ο άντρας της Smiley μίλησε για το θεοσεβούμενο και θεοφοβούμενο πατέρα του που προσπάθησε να επιβάλλει τον τρόπο ζωής του στο γιο του. Από εκεί και πέρα σίγουρα ο Tweedy ως καλλιτέχνης θα το διάνθισε (δεν γνωρίζουμε ποια σημεία είναι από αφήγηση, ποια από εμπειρίες και ποια φανταστικά) και στην καρδιά αυτής της υπέροχης 11λεπτης americana σκηνοθετεί τη σκηνή της κηδείας του πατέρα και των αναμεμειγμένων συναισθημάτων του γιου που από τη μία αισθάνεται την απώλεια αλλά και από την άλλη αισθάνεται ελεύθερος από τα δεσμά του πατέρα του και την μόνιμη αίσθηση απογοήτευσης που του δημιουργούσε. Τελικά έρχεται σε συμβιβασμό με τα συναισθήματα του και αποδέχεται τον πατέρα του έτσι όπως ήταν αναγνωρίζοντας τον εαυτό του και βλέποντας τα πράγματα επιτέλους καθαρά. Ο Tweedy λέει αυτή την ιστορία πάνω από μια ακουστική κιθάρα και ένα διστακτικό πιάνο καταφέρνοντας να επιβάλλεται και να μαγκώνει τον ακροατή για 11,5 ολόκληρα λεπτά (πράγμα σχεδόν ακατόρθωτο με τα σημερινά δεδομένα) αφήνοντάς του όμως χώρο να χαθεί και στις δικές του σκέψεις. Κάπου εκεί στη μέση είσαι σίγουρος ότι έχει πιάσει βροχή έξω αφού έχει συννεφιάσει το δωμάτιο. Μόλις τελειώνει όμως το κομμάτι βλέπεις έξω έναν πεντακάθαρο ουρανό και ένα χειμωνιάτικο απόγευμα τόσο διαυγές όσο και το ζεστότερο ανοιξιάτικο. Μπορεί και να έβρεξε για λίγο βέβαια. Ποιός ξέρει τι έγινε σε αυτά τα 12 λεπτά;
5. Metronomy - "Trouble" από το The English Riviera
Και μιας και λέγαμε για αγγλική Ριβιέρα, σειρά έχουν τα μουσικά ξαδέρφια των Γάλλων Phoenix. Επιτρέψτε μου όμως να πιστεύω πως ακόμα οι Phoenix δεν έχουν βγάλει ένα τόσο φοβερό μίγμα ηλεκτρονικής και jazz μουσικής με λίγο βρετανική pop. Και αν κάνουν καλά τα πιο χορευτικά κομμάτια του δίσκου εδώ περιέργως είναι απείρως καλύτεροι τόσο που θα έπρεπε να σκεφτούν μια μικρή αλλαγή καριέρας ή έναν τέτοιο ολόκληρο δίσκο. Το θέμα είναι ένας κλασσικός καυγάς αγοριού-κοριτσιού που αγαπιούνται αλλά τσακώνονται τα ατιμούλικα. Η ατμόσφαιρα μοιάζει με γαλλικό κινηματογράφο στυλ Nouvelle Vague με τα keyboard να σε κάνουν να φαντάζεσαι πολύωρα πλάνα σε παραλίες και ψιθύρους ενώ ο οργασμός από καραμελένιες κιθάρες στο φινάλε βάζει τα ιδανικά credits σε έναν προβληματικό και μάλλον καταραμένο έρωτα.
4. Bombay Bicycle Club - "Lights Out, Words Gone" από το A Different Kind of Fix
Όπως πολύ σωστά παρατηρεί η uptight, το video του κομματιού είναι άλλο ένα στη σειρά αυτών που κάποιος ή κάποιοι αταίριαστοι με τη μουσική τύποι χορεύουν στο ρυθμό του. Αυτό όμως κάτι δείχνει για ένα τέλειο χορευτικό και χαλαρωτικό pop κομμάτι που τα κάνει όλα σωστά. Είναι τόσο άψογα χρωματισμένη η δομή του που οποιοσδήποτε αργός χορός ταιριάζει σαν ονειρεμένος παρτενέρ μαζί του. Εμείς άλλου είδους μουσική περιμέναμε από τους Βρετανούς αλλά αυτοί έχουν φύγει από τις μελαγχολικές αγγλικές πόλεις και στο "Lights Out, Words Gone" περιφέρονται με ένα κοκτέηλ στο χέρι στις ακτές της αγγλικής Ριβιέρας. Γκαρσόν έβαλες ακριβώς τέσσερα παγάκια στο Long Island; Καιτούλα έφερες την ξύλινη λίμα γιατί έχω ευαίσθητες παρανυχίδες; Ας ανοίξει κάποιος το σιάτσου της πισίνας. χαχαχαχα σιγά τις πατούσες Βαγγελιώ μου γαργαλιέμαι! Καλά βρε Carla δεν ήταν ανάγκη να κάτσεις να φτιάξεις μουσακά πρωί πρωί!
3. British Sea Power - "Mongk II" από το Valhalla Dancehall
Ξέρουν να απολαμβάνουν τα ωραία πράγματα της ζωής αυτοί οι Brightonιανοί. Κάστρα, ιστορικά βιβλία για το τρίτο ραιχ, πλέξιμο, να τραυματίζονται στη σκηνή, να τραυματίζουν κατά λάθος μέλη των Magic Numbers στη σκηνή, και φυσικά να πιάνουν από τα αμελέτητα όλα τα μικρά club στην αγγλική επικράτεια. Αυτή η βόμβα ενέργειας φαίνεται πως μάζεψε πυρήνα από όλα αυτά τα χρόνια στο δρόμο, τα μεθύσια, τους πρησμένους αστράγαλους και απελευθερώθηκε σε ένα ηρωικό τραγούδι μερικά διαμάντενια αποστάγματα σοφίας. Ένας ήχος που μοιάζει με Franz Ferdinand μετά από ένα βαρέλι «ενεργειακά» ποτά και δύο κιλά κότσια περισσότερα σε συνδυασμό με στίχους όπως "And don't place yourself before the bushman/ A fungal farm/ And don't raise yourself up above the Inuit or Gorilla" και "You're an animal you're a homorapien/ There it is but you don't know where it is/ Elevated primatemaia/ And you can't stop dancing till you call an ambulance.../ The human nature show has got no place to go/ It's all just effigies and girls in magazines". Από τη μία μας καλούν να χαθούμε στο ρυθμό μέχρι τελικής πτώσεως, από την άλλη μας θυμίζουν την πηθικοειδή μας προέλευση. Αλλά οι BSP δεν είναι υπεράνω. Τα έχουν κάνει όλα αυτά και όπως θα δειτε στο παραπάνω link τα έχουν πληρώσει σε σπασμένες μύτες και ραγισμένα δόντια και πλευρά. Η ζωή στους BSP είναι ωραία. Κάνεις άλμα από τη σκηνή στο πλατό (όπου δεν βρίσκεται κανείς να σε πιάσει) και το μόνο που κρατάς είναι μια μπύρα και ένα βιβλίο ρώσικης λογοτεχνίας. Σε έναν κόσμο που η κοινωνική σύμβαση βάζει σε ζωηρά γράμματα τη δική σου χαρά, ανάπτυξη του πνέυματος και ελευθερία χωρίς λιλιπούτειες υποσημειώσεις- δεσμά.
«Όλοι είμαστε λίγο ερωτευμένοι με τη Lisa Hannigan» έγραφε ένας ξένος αρθρογράφος (συγγνώμη αρθρογράφε, δε θυμάμαι άλλα στοιχεία) και μπορώ να πω ότι συμφωνώ απόλυτα.
Η Lisa είναι πολύ όμορφη γυναίκα όμως ορκίζομαι πως ουδόλως δεν επηρεάστηκα από αυτό το γεγονός ώστε να λάβει την ευμενέστατη θέση που καμαρώνει στη λίστα. Το "Paper House" είναι ένα αυθεντικό μελωδικό ιρλανδικό σύγχρονο folk κομμάτι που διανθίζεται με συναρπαστικά έγχορδα, ένα ρυάκι ακουστικής κιθάρας και φυσικά τη ζαχαρένια φωνή της ζαχαρένιας Lisa. Συνολικά εξάλλου έκανε το βήμα παραπάνω στις συνθέσεις της αλλά αυτό θα το αναλύσουμε στην ειδική καταχώρηση για το Passenger.
15. Dodos - "Companions" από το No Color
Μια μικρή έκπληξη για εμάς να βλέπουμε τους Dodos τόσο ψηλά σε λίστα μας, να όμως που με την επιμονή τους να βγάζουν δίσκο σχεδόν κάθε χρόνο ανταμείφθηκαν. Το "Companions" βοηθά εκείνους να ξεφύγουν από τη συναισθηματική αναπηρία της αμερικανικής indie rock και αγκαλιάζει τον ακροατή στον γρήγορο ρυθμό του. Η δεξιοτεχνία τους αυτή τη φορά είναι σε απόλυτη συνεννόηση με την καρδιά τους και επιτέλους μοιάζουν τα παιδιά να γίνονται άντρες. Η πλάκα είναι πως ένα τόσο όμορφο κομμάτι γράφτηκε χωρίς τη συμμετοχή της Neko Case που κατά τα άλλα την είχαν στη διάθεσή τους σε ολόκληρο τον δίσκο (μικροί μπάσταρδοι!) και ήταν από τους βασικούς παράγοντες που η μπάντα επέστρεψε σε συνθήκες έμπνευσης.
14. Anna Calvi - "Suzanne and I" από το Anna Calvi
Κατευθείαν από τα μούτρα σε πιάνει αυτό το άμεσο χιτάκι της χαμένης κόρης της PJ Harvey. Τελικά όντως η PJ το εννούσε, όταν αναρωτιόντουσαν οι ευκολόπιστοι, πως δεν έπνιξε στην πραγματικότητα την κόρη της στο To Bring You My Love. Η κόρη έζησε, μεγάλωσε, γύφτισσα την εβύζαξε, σχολείο, πανεπιστήμιο, φτερά κ.λ.π.. Εντάξει ηλικιακά ίσως δεν ταιριάζει η ιστορία και η Anna είναι λιγότερο ωμή και πιο ρομαντική από τη μαμά της. Πάντως ο ύμνος στη Suzanne (Vega; του Cohen;) βασιλεύει ήδη ως ένα από τα χαρακτηριστικότερα και αξιομνημόνευτα κομμάτια των τελευταίων χρόνων. Την ώρα που οι καλλιτέχνες σκοτώνονται για το πρώτο hit προκειμένου να μπουν στο χάρτη αυτή το κατάφερε με τη μία και με στυλ.
13. Raphael Saadiq - "The Answer" από το Stone Rollin'
Ο κόσμος είναι καλά και συνεχίζει να γυρίζει όταν ακούμε τέτοια κομμάτια. Ο Raphael σήκωνε μόνος του και με το ένα χέρι την αναβίωση της καλής soul και r'n'b μέχρι που ήρθε η Janelle Monae (χρόνια πολλά παρεμπιπτόντως) για να πάρει λίγο βάρος από τους ώμους του. Εδώ στο τελευταίο και καλύτερο κομμάτι του άψογου Stone Rollin' έχουμε την ιστορία του να μεγαλώνει ένα παιδί στο γκέτο. Ο Raphael περιγράφει πως ήταν να ζει σε «μία όμορφη και σκοτεινή πόλη» και πως μπορεί να ήταν τρομακτικά αλλά ένιωθε πως πολλοί άνθρωποι ήταν η οικογένειά του. Στο "Answer" ο Raphael μας δείχνει τον δρόμο με ευαγγελική διάθεση και εμείς τον ακούμε με κατάνυξη.
12. British Sea Power - "Cleaning Out the Rooms" από το Valhalla Dancehall
Μια δεκαπενταετία αργότερα οι Pumpkins βρήκαν τον μάστορά τους από την Αγγλία στις υπνωτικές κιθαριστικές μελωδίες. Αυτό το ηλεκτρισμένο και συγκινητικό κομμάτι υπάρχει τριγύρω από τους τελευταίους μήνες του 2010 όταν συμπεριελήθει στο Zeus EP και τότε μάλιστα δεν το έβαλα στα καλύτερα του 2010 γιατί είχε ήδη ανακοινωθεί πως θα βρίσκεται στο καινούργιο άλμπουμ των BSP. Πράγματι, το "Cleaning Out The Rooms" είναι μία από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου αλλά όχι το καλύτερο. Αυτό δείχνει τι κατάφεραν και φέτος οι εγκληματικά υποτιμημένοι Brightonιανοί και επίσης αποκαλύπτει και τη δεύτερη παρασπονδία της λίστας. Αργότερα. Περισσότερα για το τραγούδι υπάρχουν εδώ.
11. Radiohead - "Lotus Flower" από το The King of Limbs
Και αυτό υπάρχει τριγύρω από την εκτέλεση του Thom στις συναυλίες με τους Atoms For Peace από τα τέλη του 2009. Εκεί μας παρουσιάστηκε διστακτικό και εσωστρεφές, όμορφο σαν τις κλασσικότερες μπαλάντες Radiohead. Από τότε δουλευόταν και με τα μαγικά του studio, τη σύγχρονη προσέγγιση του Thom στη μουσική, την αντιμετώπιση του παραγωγού Nigel που προσπάθησε να γίνει minimal και την ιδιοφυϊα του Jonny που κάνει σκι στα φάσματα της κλασσικής μουσικής, ξαφνικά εκείνο το μεσημέρι της 18ης Φεβρουαρίου όταν ψάχναμε wireless σύνδεση στο πάρκο του Ευαγγελισμού μας το παρουσίασαν ως μια νεαρή, ζουμερή, ξεβγαλμένη δεσποινίδα έτοιμη για όλα. Τίποτα από τα βασικά στοιχεία του τραγουδιού δεν υπήρχε πια (εκτός από τα φωνητικά) και μάλιστα όλο το θέμα ντύθηκε με το πιο τολμηρό video των Radiohead από εποχής "Pop Is Dead" (που δεν ήταν πραγματικά τολμηρό αφού τότε ήταν μικροί και ανόητοι και τους συγχωρούνταν όλα). Στην αρχή μου ξίνισε το αποτέλεσμα. Πίστευα πως τα φωνητικά δεν ταιριάζουν απόλυτα με τη μουσική όμως σιγά σιγά κατάλαβα πως είναι ένα χαρακτηριστικό κομμάτι Radiohead αυτής της εποχής. Μιας εποχής και μιας φάσης απρόβλεπτης, αυθόρμητης, που ευελπιστεί να αλλάξει τον εμμονικό τρόπο που ακούμε τη μουσική. Το "Lotus Flower" έγινε ένα χαλαρό κομμάτι που απολαμβάνει τον χώρο και φλερτάρει με τον διπλανό του. Το σκοτεινό beat που μοιάζει να βγαίνει από κάποιο σκονισμένο μηχάνημα συνοδεύει τον πιο τρελό χορό του Thom ενώ η ποιότητα αυτού του ακουστικού κομματιού που είχαμε ακούσει πριν δυόμισι χρόνια ξαναβγαίνει στην επιφάνεια παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που για τη νέα γενιά, που δεν έχει ακούσει Radiohead και δεν ξέρει τα "Creep", "Street Spirit" κ.λ.π. αυτό είναι το πιο γνωστό τους κομμάτι (μια ματιά στα αποτέλεσματα του youtube το επιβεβαιώνει).
10. Burial, Four Tet, Thom Yorke - "Ego" από το Ego / Mirror 12"
Κάποτε θα γινόταν και αυτό. Μεγάλος θαυμαστής των δύο καλλιτεχνών της underground χορευτικής σκηνής ο Thom Yorke, με τον Four Tet να έχει συνοδεύσει τους Radiohead αρκετές φορές και να διατηρεί φιλικές σχέσεις μαζί τους, μία τέτοια συνεργασία ήταν αναμενόμενη. Η έκπληξη ήταν η συμμετοχή του απομονωμένου Burial που δε θέλει πολλά πολλά. Τους λόγους που πείστηκε δεν τους γνωρίζουμε (όσο απομονωμένος dubstepάς και να είσαι δεν μπορείς να πεις όχι σε τόση δόξα), πάντως το "Ego" δεν είναι ένας διαγωνισμός εγωισμού αλλά αντίθετα το κομμάτι που περιμέναμε και ονειρευόμασταν και από τους τρεις τους. Με απολύτως δημοκρατικές διαδικασίες ο καθένας ανέλαβε τον τομέα του και επειδή και οι τρεις είναι θιασώτες του less is more αντί να βγει αχταρμάς βγήκε μια γευστικότατη γαριδομακαρονάδα. Είναι ένα μυστήριο γιατί αυτός ο club ύμνος δεν έχει ακουστεί περισσότερο (ειδικά στον Best που διατείνεται ότι παίζει καλή χορευτική και ηλεκτρονική μουσική, και που μας έπρηξε με τον Nicolas Jaar, δεν πήρε πρέφα κανείς εκτός από τον Παπασπυρόπουλο που είναι τσακάλι γενικότερα για το τι θησαυρός βγήκε) και ευρύτερα. Απολαμβάνουμε τον soul Thom να κάνει καμάκι (ομολογούμε πως δεν είχαμε φανταστεί ότι αναπαράγεται σαν κουνέλι αυτός ο τύπος) και να παίζει ένα απλό αλλά εθιστικό ριφάκι στο πιάνο, τον Burial να δανείζει τα τετράγωνα και τεκτονικά beats του και τον Four Tet να φτιάχνει την υποβρύχια ατμόσφαιρα που εκείνος τόσο καλά γνωρίζει. Αυτό που με εκνευρίζει είναι πως έχει μείνει ένα κρυφό μυστικό ανάμεσα στους οπαδούς των τριών καλλιτεχνών αντί να λάβει τη θέση που του αξίζει εκεί έξω. Ας είναι. Τα κρυφά μυστικά είναι και τα γοητευτικότερα.
9. Antlers - "No Widows" από το Burst Apart
Νομίζω του δώσαμε την αναγνώριση που του αξίζει. Νούμερο 2 στη λίστα της uptight και εδώ στο νούμερο 9 για ακόμα ένα κομμάτι των Antlers που σε κάνει χάλια. Ώρες ώρες θυμίζουν φινάλε σκανδιναβικής ταινίας που κάποιος αυτοκτονεί ή πεθαίνει με φόντο την τρομακτική παρουσία της φύσης. Κάπως έτσι είναι και οι ήρωες των Antlers. Καταραμένοι και χωρίς ελπίδα, με τη φυσική πορεία των πραγμάτων να τους κοιτά με απορία και κατανόηση. Μετά το βαρύ αλλά αριστουργηματικό Hospice το "No Widows" είναι μια ξεκάθαρη συνέχειά του όταν ο πρωταγωνιστής έχει μείνει πλέον μόνος του και απαριθμεί με έναν μακάβριο τρόπο τα θετικά της μοναξιάς του σαν ήρωας του Brett Easton Ellis. Οι Antlers φτάνουν για μια ακόμη φορά στα όρια της ψυχής και στις παρυφές του επώδυνου ενδοσκοπισμού με την πιο στοιχιωτική σύνθεσή τους. Πιθανότατα τα καταφέρνουν σε αυτό καλύτερα απ' όλους αυτή τη στιγμή αποτελώντας μια πραγματική έμπνευση όταν έρχεται η ώρα να αποκτήσουμε προοπτική της μεγάλης εικόνας -"no perfect love above, there's no punishment below".
8. Stricken City - "Corridors" από το Losing Colour
Με στενοχωρεί κάθε ακρόαση αυτού του κομματιού γιατί σκέπτομαι ότι η μπάντα που το έγραψε δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Οι Stricken City πήγαν άπατοι και σίγουρα δεν τους άξιζε τέτοιο τέλος. Τουλάχιστον ο νοσταλγικός ήχος τους ταιριάζει με την κατάληξη των γεγονότων και η οδηγική αφήγηση της κιθάρας και της φωνής της Rebekah Raa αφήνουν μια πολύ όμορφη ανάμνηση. Το ριφάκι της κιθάρας και τα drums που περπατάνε έιναι η βάση για όλα τα υπόλοιπα που περιστρέφονται γύρω από αυτά και διανθίζουν μια κιτρινισμένη vintage εικόνα. Σαν όλα τα προπέρσινα hip εξώφυλλα, εδώ όμως είναι πραγματική ζωή και οι Stricken City ήταν αληθινοί και πολλά υποσχόμενοι. Θα μπουν στο ίδιο ράφι με τους Snowman, τους Mono In VCF και τόσους άλλους.
7. Wild Beasts - "Bed of Nails" από το Smother
Θριαμβευτική χρονιά για τους αγαπημένους μας Wild Beasts όπως και αναμενόταν. Έκαναν τα headlining τους σε φεστιβάλ, πήραν εξαιρετικές κριτικές και ανοίχτηκαν σε ένα μεγαλύτερο κοινό. Τώρα αρχίζουν γι'αυτούς τα δύσκολα βέβαια καθώς θα πρέπει να αρχίσουν να αποδεικνύουν πράγματα. Προς το παρόν μακριά από κριτικές και κρίσεις συνεχίζουμε να απολαμβάνουμε το αριστούργημα του τρίτου τους δίσκου που έσπασε τα σύνορα του indie και έγινε μια μεγάλη επιτυχία για τους σταθμούς -όπως το BBC6- που ξέρουν από καλή φέτα. Τι κάνει όμως αυτό το κομμάτι τόσο ιδιαίτερο; Καταρχήν ότι μοιάζει αυθόρμητο μετά από χιλιάδες πρόβες παρόμοιων κομματιών. Ξεχειλίζει σαν αισθησιακή λάβα από μέσα τους σαν έτοιμο από καιρό και επιβεβαιώνει πόσο καλοί μουσικοί είναι. Αυτή τη φορά σολάρει ο Hayden Thorpe στα φωνητικά και καλώς γιατί αυτό χρειάζεται μια λάγνα φωνή έτοιμη να παραδοθεί χωρίς να έχει τη βαρύτητα του Fleming, χωρίς δεύτερες σκέψεις για τις επιλογές που θα γίνουν αυτή τη νύχτα, χωρίς υποχρεώσεις και με τις κάθε λογής ουσίες να παίρνουν τα ηνία. Γιες πληζ...
6. Wilco - "One Sunday Morning" από το The Whole Love
Τους φχαριστηθήκαμε φέτος τους Wilco. Επέστρεψαν στα πολύ καλά τους και μάλιστα έγραψαν ένα από τα καλύτερα τους τραγούδια. Όλα ξεκίνησαν από τη συνάντηση του Jeff Tweedy με τον σύζυγο της λογοτέχνιδος Jane Smiley και την γεμάτη νόημα συζήτηση που είχαν. Ο άντρας της Smiley μίλησε για το θεοσεβούμενο και θεοφοβούμενο πατέρα του που προσπάθησε να επιβάλλει τον τρόπο ζωής του στο γιο του. Από εκεί και πέρα σίγουρα ο Tweedy ως καλλιτέχνης θα το διάνθισε (δεν γνωρίζουμε ποια σημεία είναι από αφήγηση, ποια από εμπειρίες και ποια φανταστικά) και στην καρδιά αυτής της υπέροχης 11λεπτης americana σκηνοθετεί τη σκηνή της κηδείας του πατέρα και των αναμεμειγμένων συναισθημάτων του γιου που από τη μία αισθάνεται την απώλεια αλλά και από την άλλη αισθάνεται ελεύθερος από τα δεσμά του πατέρα του και την μόνιμη αίσθηση απογοήτευσης που του δημιουργούσε. Τελικά έρχεται σε συμβιβασμό με τα συναισθήματα του και αποδέχεται τον πατέρα του έτσι όπως ήταν αναγνωρίζοντας τον εαυτό του και βλέποντας τα πράγματα επιτέλους καθαρά. Ο Tweedy λέει αυτή την ιστορία πάνω από μια ακουστική κιθάρα και ένα διστακτικό πιάνο καταφέρνοντας να επιβάλλεται και να μαγκώνει τον ακροατή για 11,5 ολόκληρα λεπτά (πράγμα σχεδόν ακατόρθωτο με τα σημερινά δεδομένα) αφήνοντάς του όμως χώρο να χαθεί και στις δικές του σκέψεις. Κάπου εκεί στη μέση είσαι σίγουρος ότι έχει πιάσει βροχή έξω αφού έχει συννεφιάσει το δωμάτιο. Μόλις τελειώνει όμως το κομμάτι βλέπεις έξω έναν πεντακάθαρο ουρανό και ένα χειμωνιάτικο απόγευμα τόσο διαυγές όσο και το ζεστότερο ανοιξιάτικο. Μπορεί και να έβρεξε για λίγο βέβαια. Ποιός ξέρει τι έγινε σε αυτά τα 12 λεπτά;
5. Metronomy - "Trouble" από το The English Riviera
Και μιας και λέγαμε για αγγλική Ριβιέρα, σειρά έχουν τα μουσικά ξαδέρφια των Γάλλων Phoenix. Επιτρέψτε μου όμως να πιστεύω πως ακόμα οι Phoenix δεν έχουν βγάλει ένα τόσο φοβερό μίγμα ηλεκτρονικής και jazz μουσικής με λίγο βρετανική pop. Και αν κάνουν καλά τα πιο χορευτικά κομμάτια του δίσκου εδώ περιέργως είναι απείρως καλύτεροι τόσο που θα έπρεπε να σκεφτούν μια μικρή αλλαγή καριέρας ή έναν τέτοιο ολόκληρο δίσκο. Το θέμα είναι ένας κλασσικός καυγάς αγοριού-κοριτσιού που αγαπιούνται αλλά τσακώνονται τα ατιμούλικα. Η ατμόσφαιρα μοιάζει με γαλλικό κινηματογράφο στυλ Nouvelle Vague με τα keyboard να σε κάνουν να φαντάζεσαι πολύωρα πλάνα σε παραλίες και ψιθύρους ενώ ο οργασμός από καραμελένιες κιθάρες στο φινάλε βάζει τα ιδανικά credits σε έναν προβληματικό και μάλλον καταραμένο έρωτα.
4. Bombay Bicycle Club - "Lights Out, Words Gone" από το A Different Kind of Fix
Όπως πολύ σωστά παρατηρεί η uptight, το video του κομματιού είναι άλλο ένα στη σειρά αυτών που κάποιος ή κάποιοι αταίριαστοι με τη μουσική τύποι χορεύουν στο ρυθμό του. Αυτό όμως κάτι δείχνει για ένα τέλειο χορευτικό και χαλαρωτικό pop κομμάτι που τα κάνει όλα σωστά. Είναι τόσο άψογα χρωματισμένη η δομή του που οποιοσδήποτε αργός χορός ταιριάζει σαν ονειρεμένος παρτενέρ μαζί του. Εμείς άλλου είδους μουσική περιμέναμε από τους Βρετανούς αλλά αυτοί έχουν φύγει από τις μελαγχολικές αγγλικές πόλεις και στο "Lights Out, Words Gone" περιφέρονται με ένα κοκτέηλ στο χέρι στις ακτές της αγγλικής Ριβιέρας. Γκαρσόν έβαλες ακριβώς τέσσερα παγάκια στο Long Island; Καιτούλα έφερες την ξύλινη λίμα γιατί έχω ευαίσθητες παρανυχίδες; Ας ανοίξει κάποιος το σιάτσου της πισίνας. χαχαχαχα σιγά τις πατούσες Βαγγελιώ μου γαργαλιέμαι! Καλά βρε Carla δεν ήταν ανάγκη να κάτσεις να φτιάξεις μουσακά πρωί πρωί!
3. British Sea Power - "Mongk II" από το Valhalla Dancehall
Ξέρουν να απολαμβάνουν τα ωραία πράγματα της ζωής αυτοί οι Brightonιανοί. Κάστρα, ιστορικά βιβλία για το τρίτο ραιχ, πλέξιμο, να τραυματίζονται στη σκηνή, να τραυματίζουν κατά λάθος μέλη των Magic Numbers στη σκηνή, και φυσικά να πιάνουν από τα αμελέτητα όλα τα μικρά club στην αγγλική επικράτεια. Αυτή η βόμβα ενέργειας φαίνεται πως μάζεψε πυρήνα από όλα αυτά τα χρόνια στο δρόμο, τα μεθύσια, τους πρησμένους αστράγαλους και απελευθερώθηκε σε ένα ηρωικό τραγούδι μερικά διαμάντενια αποστάγματα σοφίας. Ένας ήχος που μοιάζει με Franz Ferdinand μετά από ένα βαρέλι «ενεργειακά» ποτά και δύο κιλά κότσια περισσότερα σε συνδυασμό με στίχους όπως "And don't place yourself before the bushman/ A fungal farm/ And don't raise yourself up above the Inuit or Gorilla" και "You're an animal you're a homorapien/ There it is but you don't know where it is/ Elevated primatemaia/ And you can't stop dancing till you call an ambulance.../ The human nature show has got no place to go/ It's all just effigies and girls in magazines". Από τη μία μας καλούν να χαθούμε στο ρυθμό μέχρι τελικής πτώσεως, από την άλλη μας θυμίζουν την πηθικοειδή μας προέλευση. Αλλά οι BSP δεν είναι υπεράνω. Τα έχουν κάνει όλα αυτά και όπως θα δειτε στο παραπάνω link τα έχουν πληρώσει σε σπασμένες μύτες και ραγισμένα δόντια και πλευρά. Η ζωή στους BSP είναι ωραία. Κάνεις άλμα από τη σκηνή στο πλατό (όπου δεν βρίσκεται κανείς να σε πιάσει) και το μόνο που κρατάς είναι μια μπύρα και ένα βιβλίο ρώσικης λογοτεχνίας. Σε έναν κόσμο που η κοινωνική σύμβαση βάζει σε ζωηρά γράμματα τη δική σου χαρά, ανάπτυξη του πνέυματος και ελευθερία χωρίς λιλιπούτειες υποσημειώσεις- δεσμά.
2. Fleet Foxes - "The Shrine/An Argument" από το Helplessness Blues
Το πρώτο σχόλιο στο youtube κάτω από το καταπληκτικό επίσημο βίντεο (της χρονιάς) του κομματιού γράφει: "1971 - Led Zeppelin - Stairway to Heaven , 1975 - Queen - Bohemian Rhapsody, 1997 - Radiohead - Paranoid Android, 2011 - Fleet Foxes - The Shrine / An Argument. True Story, guys." Υπερβολή πιθανότατα αλλά το γεγονός πως το συγκεκριμένο σχόλιο έχει 41 likes και επίσης ότι τίθεται τέτοια συζήτηση λέει κάποια πράγματα για αυτόν τον ύμνο των Fleet Foxes. Συνθετικά η μεγαλύτερη ομοιότητα με τα υπόλοιπα μεγάλα τραγούδια είναι πως υπάρχουν τρεις κινήσεις. Στις δύο πρώτες είναι σα να ακούμε μαζί δύο πολύ καλά κομμάτια τους -όχι όμως κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει από αυτούς. Το τελευταίο δίλεπτο όμως είναι μια εξωσωματική εμπειρία. Αλλά ας μην αγνοήσουμε το πρώτο κεφάλαιο που στηρίζεται στην ακουστική κιθάρα και στην καλύτερη ερμηνεία του Robin Pecknold που σαν bluesman του δίνει και καταλαβαίνει. Ούτε την αλλαγή που μετατρέπει το κομμάτι σε μία πιο κλασσική folk rock σύνθεση από τις πολλές που έχει η μπάντα. Ούτε καν αργότερα στην σχεδόν εκκλησιαστική ησυχία της κορύφωσης της «διαφωνίας» που ο Pecknold φωνάζει εγωιστικά "Green apples hanging from my tree/ Τhey belong only to, only to me". Και πάλι όμως η σημαντικότερη στιγμή του κομματιού είναι αυτό το τελευταίο jazz δίλεπτο με τα έγχορδα στην ανάποδη που ο εγωισμός γίνεται κλωστές και αποσυντίθεται. Ο ακροατής βυθίζεται σε μια ψυχεδελική και μυσταγωγική εμπειρία που δοκιμάζει το μυαλό με την άνωση να μας πλησιάζει σε κάτι Θείο και ανώτερο. Το βιντεάκι μου θυμίζει ένα πιο folklore και πιο δραματικό "Paranoid Android" αλλά σαν τραγούδι, εκεί που σε εξέπλητε το πόσο μπροστά ήταν από την εποχή του το επτάλεπτο των Radiohead, εδώ οι Fleet Foxes (μεγάλοι θαυμαστές έτσι κι αλλιώς) γυρίζουν πολλές εκατοντάδες χρόνια πίσω σε κάτι πιο αγνό, πιο φυσικό και πιο αρχαίο. Σα να ξεθάβουν μια αρχαία τοιχογραφία και ανάβουν ένα τρεμάμενο σπίρτο για να μας διηγηθούν μία μία την κάθε εικόνα και τους αιώνες που κουβαλάει πίσω της. Η κορύφωση της δικής τους μυθολογίας και του δικού τους δράματος "Ι will lay down in the sand and let the ocean lead/ Carry me to Innisfree like pollen on the breeze".
Το πρώτο σχόλιο στο youtube κάτω από το καταπληκτικό επίσημο βίντεο (της χρονιάς) του κομματιού γράφει: "1971 - Led Zeppelin - Stairway to Heaven , 1975 - Queen - Bohemian Rhapsody, 1997 - Radiohead - Paranoid Android, 2011 - Fleet Foxes - The Shrine / An Argument. True Story, guys." Υπερβολή πιθανότατα αλλά το γεγονός πως το συγκεκριμένο σχόλιο έχει 41 likes και επίσης ότι τίθεται τέτοια συζήτηση λέει κάποια πράγματα για αυτόν τον ύμνο των Fleet Foxes. Συνθετικά η μεγαλύτερη ομοιότητα με τα υπόλοιπα μεγάλα τραγούδια είναι πως υπάρχουν τρεις κινήσεις. Στις δύο πρώτες είναι σα να ακούμε μαζί δύο πολύ καλά κομμάτια τους -όχι όμως κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει από αυτούς. Το τελευταίο δίλεπτο όμως είναι μια εξωσωματική εμπειρία. Αλλά ας μην αγνοήσουμε το πρώτο κεφάλαιο που στηρίζεται στην ακουστική κιθάρα και στην καλύτερη ερμηνεία του Robin Pecknold που σαν bluesman του δίνει και καταλαβαίνει. Ούτε την αλλαγή που μετατρέπει το κομμάτι σε μία πιο κλασσική folk rock σύνθεση από τις πολλές που έχει η μπάντα. Ούτε καν αργότερα στην σχεδόν εκκλησιαστική ησυχία της κορύφωσης της «διαφωνίας» που ο Pecknold φωνάζει εγωιστικά "Green apples hanging from my tree/ Τhey belong only to, only to me". Και πάλι όμως η σημαντικότερη στιγμή του κομματιού είναι αυτό το τελευταίο jazz δίλεπτο με τα έγχορδα στην ανάποδη που ο εγωισμός γίνεται κλωστές και αποσυντίθεται. Ο ακροατής βυθίζεται σε μια ψυχεδελική και μυσταγωγική εμπειρία που δοκιμάζει το μυαλό με την άνωση να μας πλησιάζει σε κάτι Θείο και ανώτερο. Το βιντεάκι μου θυμίζει ένα πιο folklore και πιο δραματικό "Paranoid Android" αλλά σαν τραγούδι, εκεί που σε εξέπλητε το πόσο μπροστά ήταν από την εποχή του το επτάλεπτο των Radiohead, εδώ οι Fleet Foxes (μεγάλοι θαυμαστές έτσι κι αλλιώς) γυρίζουν πολλές εκατοντάδες χρόνια πίσω σε κάτι πιο αγνό, πιο φυσικό και πιο αρχαίο. Σα να ξεθάβουν μια αρχαία τοιχογραφία και ανάβουν ένα τρεμάμενο σπίρτο για να μας διηγηθούν μία μία την κάθε εικόνα και τους αιώνες που κουβαλάει πίσω της. Η κορύφωση της δικής τους μυθολογίας και του δικού τους δράματος "Ι will lay down in the sand and let the ocean lead/ Carry me to Innisfree like pollen on the breeze".
1. Radiohead - "Bloom" από το The King of Limbs
Τόσες και τόσες λίστες γράφτηκαν φέτος και μόνο από ένα μικρό blog με όνομα A Reminder έβαλε το "Bloom" στο νούμερο ένα. Όλες οι άλλες λίστες το αγνόησαν πανηγυρικά. Και αν μπορώ να δεχτώ εκείνες που απουσιάζει το King Of Limbs, ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί προσπεράστηκε ένα κομμάτι που για μένα βρίσκεται πιθανότατα στα 10 καλύτερα των Radiohead. Μετά από περίπου 20 χρόνια καριέρας νομίζω πως είναι άλλο ένα παράσημο και άλλο ένα κατόρθωμα για τους πέντε.
Τώρα... Γιατί μας άρεσε τόσο το κομμάτι; Γιατί μπήκε στην πρώτη θέση και των δύο μας, και γιατί ξεπέρασε δεκάδες άλλα εξαιρετικά, πανέμορφα, μαγικά τραγούδια; Είπαμε ότι οι αριθμοί της λίστας είναι ενδεικτικοί. Δηλαδή οποιοδήποτε κομμάτι βρίσκεται στην τέταρτη δεκάδα, για παράδειγμα, θα μπορούσε μια άλλη στιγμή να βρίσκεται στην δεκάδα. Όλα τα κομμάτια της 20αδας θα μπορούσαν να αλλάξουν θέση μεταξύ τους. Μόνο τα πρώτα τρια θα παρέμεναν εκεί που βρίσκονται και πλησιάζοντας στο νούμερο ένα αυτή η θέση θα γινόταν ακόμα πιο αμετακίνητη. Οφείλω να ομολογήσω πως το "The Shrine/ An Argument" με κλόνισε λιγάκι. Μια οποιαδήποτε άλλη χρονιά θα ήταν πρώτο χωρίς συζήτηση. Όμως το θέμα είναι πως, ενώ κάποια από τα 8 λεπτά του είναι ανατριχιαστικά, στο "Bloom" από την αρχή μέχρι το τέλος οι τρίχες του λαιμού στέκονται όρθιες προσοχή.
Από το ανάποδο πιάνο στην άρχη, στις τραχιές κιθαριστικές γλειψιές, στα afrojazz ντραμς, στα πυρετικά εφέ του Jonny Greenwood, στην ιδιοφυή μπασογραμμή του Colin, στα φωνητικά του Thom που ακούγονται πολύ καθαρά, σχεδόν οπερατικά (στην αρχή μου θύμιζε πολύ τον Rufus Wainwright), τα πνευστά που κάνουν βουτιά σε ένα λιβάδι από καταπράσινα και ανθισμένα έγχορδα, τα εκλεπτισμένα και κομψά keyboards, τον Thom να κάνει αρμονίες με τον εαυτό του σε μια υπερφόρτωση ομορφιάς και ξανά το μπάσο του Colin Greenwood να χαρίζει μια μπασογραμμή ζωής και να δίνει στο κομμάτι ένα μοναδικό τελείωμα που παρόμοιό του δεν μπορεί να επαναληφθεί.
Γιατί όμως μας αρέσει το "Bloom"; Γιατί είναι μια εμπειρία βουτιάς αλλά και ανθίσματος. Σαν ένα αγνό πνεύμα, που δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο, να βουτάει σε έναν καταγάλανο ωκεανό, να βλέπει τα τεράστια χελωνίσια μάτια, να βλέπει τις ζελεδοειδείς τσούχτρες να περνούν, να ξαναβγαίνει στην επιφάνεια για να ξαναπάρει ανάσα και μετά ξανά μέσα στο απέραντο και πεντακάθαρο γαλάζιο που το προσκαλεί. Όχι για να κόψει την επαφή με τον πάνω κόσμο και να πεθάνει ήσυχο στο ερήπιο των αναμνήσεων όπως στο "Pyramid Song" αλλά για να βουτήξει, να χαρεί, να ζήσει δυνατά, να κάνει μπουρμπουλήθρες, να πιάσει, να αγγίξει. Σαν ένα αγνό πνεύμα άρρηκτα συνδεδεμένο με τη φύση (ή universal sigh όπως το λένε και οι ίδιοι), που ολοκληρώνει την ύπαρξή του με το άνθισμα, και που ζει μόνο γι' αυτό.
Γιατί όμως μας αρέσει το "Bloom"; Γιατί στην ερώτηση "So why does it still hurt? " η απάντηση είναι "Don't blow your mind with whys". Γιατί είναι ένας μικρός διαλογισμός που αποκαλύπτει μέσα μας, με σεμνότητα αλλά διακριτική μεγαλοπρέπεια, σαν τα βότανα ενός σαμάνου, τη δική μας αρμονία και αλήθεια. Η Jay Griffiths το αφηγείται καθηλωτικά στην ιστορία της Forests Of The Mind που δημοσιεύτηκε στο εφημεριδάκι των Radiohead Universal Sigh.
Γιατί όμως μας αρέσει το "Bloom"; Γιατί είναι σαν ένα τελευταίο μπάνιο που θα εξαλείψει τις επίγειες αμαρτίες και θα παραδώσει το σώμα στη θάλασσα και στον ουράνιο ορίζοντα. Και μπορεί πια ο ορίζοντας να είναι άδειος για το γυμνό μας μάτι αλλά η τελευταία εικόνα έμεινε ζωγραφισμένη εκεί σαν τόπος λατρείας και σαν τόπος αποχαιρετισμού. Η αναγέννηση ήρθε με έναν τρόπο που δεν την κατανοούμε, ούτε την βλέπουμε, ούτε την μυρίζουμε. Δεν σημαίνει όμως ότι αυτή η νέα μορφή δεν είναι εδώ και εκεί και μαζί μας και κοντά μας. Γιατί απλούστατα την αισθανόμαστε. Μέχρι να ξανασυναντηθούμε κάπου πάνω από το ουράνιο τόξο...
2010: Arcade Fire - "The Suburbs"
2009: Bat For Lashes - "Siren Song"
2008: Elbow - "The Loneliness of a Tower Crane Driver"
2007: Radiohead - "Reckoner"
Τόσες και τόσες λίστες γράφτηκαν φέτος και μόνο από ένα μικρό blog με όνομα A Reminder έβαλε το "Bloom" στο νούμερο ένα. Όλες οι άλλες λίστες το αγνόησαν πανηγυρικά. Και αν μπορώ να δεχτώ εκείνες που απουσιάζει το King Of Limbs, ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί προσπεράστηκε ένα κομμάτι που για μένα βρίσκεται πιθανότατα στα 10 καλύτερα των Radiohead. Μετά από περίπου 20 χρόνια καριέρας νομίζω πως είναι άλλο ένα παράσημο και άλλο ένα κατόρθωμα για τους πέντε.
Τώρα... Γιατί μας άρεσε τόσο το κομμάτι; Γιατί μπήκε στην πρώτη θέση και των δύο μας, και γιατί ξεπέρασε δεκάδες άλλα εξαιρετικά, πανέμορφα, μαγικά τραγούδια; Είπαμε ότι οι αριθμοί της λίστας είναι ενδεικτικοί. Δηλαδή οποιοδήποτε κομμάτι βρίσκεται στην τέταρτη δεκάδα, για παράδειγμα, θα μπορούσε μια άλλη στιγμή να βρίσκεται στην δεκάδα. Όλα τα κομμάτια της 20αδας θα μπορούσαν να αλλάξουν θέση μεταξύ τους. Μόνο τα πρώτα τρια θα παρέμεναν εκεί που βρίσκονται και πλησιάζοντας στο νούμερο ένα αυτή η θέση θα γινόταν ακόμα πιο αμετακίνητη. Οφείλω να ομολογήσω πως το "The Shrine/ An Argument" με κλόνισε λιγάκι. Μια οποιαδήποτε άλλη χρονιά θα ήταν πρώτο χωρίς συζήτηση. Όμως το θέμα είναι πως, ενώ κάποια από τα 8 λεπτά του είναι ανατριχιαστικά, στο "Bloom" από την αρχή μέχρι το τέλος οι τρίχες του λαιμού στέκονται όρθιες προσοχή.
Από το ανάποδο πιάνο στην άρχη, στις τραχιές κιθαριστικές γλειψιές, στα afrojazz ντραμς, στα πυρετικά εφέ του Jonny Greenwood, στην ιδιοφυή μπασογραμμή του Colin, στα φωνητικά του Thom που ακούγονται πολύ καθαρά, σχεδόν οπερατικά (στην αρχή μου θύμιζε πολύ τον Rufus Wainwright), τα πνευστά που κάνουν βουτιά σε ένα λιβάδι από καταπράσινα και ανθισμένα έγχορδα, τα εκλεπτισμένα και κομψά keyboards, τον Thom να κάνει αρμονίες με τον εαυτό του σε μια υπερφόρτωση ομορφιάς και ξανά το μπάσο του Colin Greenwood να χαρίζει μια μπασογραμμή ζωής και να δίνει στο κομμάτι ένα μοναδικό τελείωμα που παρόμοιό του δεν μπορεί να επαναληφθεί.
Γιατί όμως μας αρέσει το "Bloom"; Γιατί είναι μια εμπειρία βουτιάς αλλά και ανθίσματος. Σαν ένα αγνό πνεύμα, που δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο, να βουτάει σε έναν καταγάλανο ωκεανό, να βλέπει τα τεράστια χελωνίσια μάτια, να βλέπει τις ζελεδοειδείς τσούχτρες να περνούν, να ξαναβγαίνει στην επιφάνεια για να ξαναπάρει ανάσα και μετά ξανά μέσα στο απέραντο και πεντακάθαρο γαλάζιο που το προσκαλεί. Όχι για να κόψει την επαφή με τον πάνω κόσμο και να πεθάνει ήσυχο στο ερήπιο των αναμνήσεων όπως στο "Pyramid Song" αλλά για να βουτήξει, να χαρεί, να ζήσει δυνατά, να κάνει μπουρμπουλήθρες, να πιάσει, να αγγίξει. Σαν ένα αγνό πνεύμα άρρηκτα συνδεδεμένο με τη φύση (ή universal sigh όπως το λένε και οι ίδιοι), που ολοκληρώνει την ύπαρξή του με το άνθισμα, και που ζει μόνο γι' αυτό.
Γιατί όμως μας αρέσει το "Bloom"; Γιατί στην ερώτηση "So why does it still hurt? " η απάντηση είναι "Don't blow your mind with whys". Γιατί είναι ένας μικρός διαλογισμός που αποκαλύπτει μέσα μας, με σεμνότητα αλλά διακριτική μεγαλοπρέπεια, σαν τα βότανα ενός σαμάνου, τη δική μας αρμονία και αλήθεια. Η Jay Griffiths το αφηγείται καθηλωτικά στην ιστορία της Forests Of The Mind που δημοσιεύτηκε στο εφημεριδάκι των Radiohead Universal Sigh.
Γιατί όμως μας αρέσει το "Bloom"; Γιατί είναι σαν ένα τελευταίο μπάνιο που θα εξαλείψει τις επίγειες αμαρτίες και θα παραδώσει το σώμα στη θάλασσα και στον ουράνιο ορίζοντα. Και μπορεί πια ο ορίζοντας να είναι άδειος για το γυμνό μας μάτι αλλά η τελευταία εικόνα έμεινε ζωγραφισμένη εκεί σαν τόπος λατρείας και σαν τόπος αποχαιρετισμού. Η αναγέννηση ήρθε με έναν τρόπο που δεν την κατανοούμε, ούτε την βλέπουμε, ούτε την μυρίζουμε. Δεν σημαίνει όμως ότι αυτή η νέα μορφή δεν είναι εδώ και εκεί και μαζί μας και κοντά μας. Γιατί απλούστατα την αισθανόμαστε. Μέχρι να ξανασυναντηθούμε κάπου πάνω από το ουράνιο τόξο...
2010: Arcade Fire - "The Suburbs"
2009: Bat For Lashes - "Siren Song"
2008: Elbow - "The Loneliness of a Tower Crane Driver"
2007: Radiohead - "Reckoner"
