Τα αγαπημένα μας κομμάτια του 2017
Οι JAMC μας λένε ότι το καλύτερο ναρκωτικό είναι ο έρωτας και η συντροφικότητα. Ο ασύγκριτος εθισμός είναι ένα ζεστό σώμα δίπλα σου να ανταποκρίνεται στα χάδια σου. Όλα αυτά μας τα λένε βουτηγμένοι στην πρέζα αλλά ας είναι.
31. Mark Lanegan - "First day of winter"
από το Gargoyle
Ο Δημήτρης Μητροπάνος (Ⓒuptight) της αμερικανικής μουσικής είναι ένας τραγουδοποιός στον οποίο μπορείς να βασιστείς σε χιόνια και σε ξαστεριά. Ένας ειδυλλιακός ύμνος για τον χειμώνα τραγουδισμένος με τον μοναδικό του τρόπο.
Η αιχμή του δόρατος αυτής της αγγλικής pop ηλεκτρονικής μπάντας είναι ο φωνακλάς Jonathan Higgs. Η πολύ ενεργητική ερμηνεία του σε απογειώνει και τονίζει μία μια τις λέξεις στο δρόμο προς το ιδανικό ραδιοφωνικό τρίλεπτο.
29. Lorde - "Homemade Dynamite"
από το Melodrama
Λίγο πριν την συναισθηματική και σωματική εκπόρνευσή της από το σύστημα η Lorde κυκλοφόρησε έναν καλογυαλισμένο δίσκο για τον οποίο φρόντισαν δεκάδες άτομα ώστε να εξασφαλίσουν το hit και τις καλές κριτικές. Η εταιρεία ποντάρει πολλά πάνω της και η νεαρά αποδίδει προς το παρόν. Το συγκεκριμένο κομμάτι το ακούς μια φορά και το θυμάσαι μέχρι τα βαθιά σου γεράματα, που λέει ο λόγος.
28. Alt J - "Pleader"
από το Relaxer
Οι Άγγλοι αγαπημένοι των κριτικών και των βραβείων Mercury έβγαλαν πολύ σύντομα έναν ακόμα δίσκο, κάτι που όμως τους κόστισε σε εφευρετικότητα. Το τελευταίο σημείωμα στο δίσκο τους κάνει εντύπωση αφού καταλήγει σε ένα λυρικό ξέσπασμα που διερωτάται "how green was my valley". Αυτό είναι σεξουαλικό υπονοούμενο; Δεν μπορώ να καταλάβω.
Καιρό είχαν να μας προσφέρουν κάτι τόσο πιασάρικο οι Spoon που με ένα απλό ριφάκι και ένα κουδουνάκι κλέβουν την προσοχή σου απ'ό,τι και να κάνεις εκείνη τη στιγμή. Τους βγαίνει τόσο εύκολα αυτό που σου δίνουν την αίσθηση πως αν ήθελαν θα μπορούσαν να είναι εκατομμυριούχοι. Μπορεί και να είναι οι άνθρωποι δηλαδή, δεν έχω δει το E1 τους.
Μια γραφική περίπτωση καλλιτέχνη που του αρέσει να μιλάει πολύ και να κινείται μεταξύ σοβαρού και αστείου. Σε αυτόν το δίσκο το ήμισυ των αδελφών Gallagher βάζει τα δυνατά του και μας δίνει δύο-τρία πολύ δυνατά ραδιοφωνικά κομμάτια.
Ένα ενδιαφέρον αλλά και δύσκολο άκουσμα ήταν ο δίσκος της Feist. Στο επίκεντρο αυτό το 6λεπτο σκληροτράχηλο και μεταλλικό κομμάτι που προς το τέλος του εμφανίζεται ο αισθαντικός Jarvis Cocker.
Ως γνωστόν τα videogames είναι για σπασίκλες και σπυριάρηδες εφήβους. Οι Daughter έφτιαξαν ένα παθιασμένο και δραματικό κομμάτι βασισμένο στο videogame
Life is Strange Before the Storm του οποίου επιμελήθηκαν το soundtrack με εξαιρετικά αποτελέσματα. Μην ξεχνάτε όμως πως τα videogames ευθύνονται για τη βία, τους κακούς βαθμούς στο σχολείο και για ένα σωρό ακόμα δεινά που δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή (εγώ πάντως στο πρώτο παιχνίδι διάλεξα να σώσω το
μωρό αντί της πόλης).
23. Fever Ray - "To The Moon and Back"
από το Plunge
Προσπαθεί σκληρά να μας πείσει ότι είναι παράξενη και τα καταφέρνει. Λυπάμαι πραγματικά όποιον βρει την
Karin Dreijer σε κάποιο μπαρ στη Σουηδία και προσπαθήσει να της την πέσει. Σίγουρα μοιάζει με κάποια που κουβαλάει μαζί της παγοκόφτη και κονφετί. Κατά τα άλλα αυτό το άρθρο τα εξηγεί όλα.
22. Charlotte Gainsbourg - "Deadly Valentine"
από το Rest
Ένα διαβολικά πιασάρικο κομμάτι από την κόρη του Serge που όπως και να το κάνουμε έχει μουσικό αυτί. Η ευέλικτη φωνή της και το ανοιχτό μυαλό της καταφέρνουν να προσκαλούν στους δίσκους της εκλεκτούς καλεσμένους που μαζί τους φτιάχνει ποιοτικούς pop δίσκους.
Από τα πρώτα συγκροτήματα που - επιτέλους - έβαλαν στη θεματική τους παλέτα το προσφυγικό θέμα. Καιρός είναι άλλωστε η εκκωφαντική σιωπή των καλλιτεχνών να σπάσει. Ένα κατ'εξοχήν πολιτικό συγκρότημα (αρκεί να διαβάσει κανείς από που πήραν το όνομά τους) οι Maximo Park ενώνουν τις δικές τους κραυγές απελπισίας με τους κατατρεγμένους πρόσφυγες. Πως είναι άραγε να αισθάνεσαι ότι πολλοί άνθρωποι θα προτιμούσαν να πνιγείς πριν φτάσεις στις ακτές των χωρών τους;
"Put your arms around me,
I've come too far and the ocean's deep
Show some empathy
It's a risk just to exist
As we emerge in to the light
It's a risk just to exist
I'm so glad to be alive"
Βασισμένο σε ένα φολκλόρ αφρικανικό παραμύθι με τη χελώνα και τον ψεύτη λαγό (καμία σχέση με τον αγώνα ταχύτητας λαγού και χελώνας) αυτό το πανέμορφο, γλυκό αλλά και απλό τραγούδι κλέβει καρδιές.
Δεν ξέρω τι το ιδιαίτερο έχει το Γιαπωνέζικο πρωίνό. Έχω να πω όμως δύο σχετικά πράγματα. Πρώτον, ο ξάδερφός μου μέχρι και το λύκειο έλεγε τους Ιάπωνες, Γιάπωνες και την Ιαπωνία, Γιαπωνία. Δεύτερον, σε όμορφο ξενοδοχείο στη Σταμάτα Αττικής έφαγα το χειρότερο πρωινό που δοκίμασα ποτέ στη ζωή μου. Μαζί με τον αηδιαστικό συμπυκνωμένο χυμό, υπήρχε ένα λιγδιασμένο ζαμπόν και ένα ανθότυρο. Επίσης οι φρυγανιές ήταν ξερές και το γάλα πρέπει να ήταν μάρκας σουπερμάρκετ. Το κομμάτι είναι ιδανικό για οδήγηση, επαναλαμβανόμενο, σε φτάνει στο τέρμα του ηλιοβασιλέματος ένα καλοκαιρινό απόγευμα μετά το μπάνιο, με το αλάτι να σκάει στο μαυρισμένο δέρμα σου και τα βρεγμένα μαλλιά να ανακατεύονται από τον αέρα. Η στιγμή που το μόνο που σε ενδιαφέρει σε όλον τον κόσμο είναι όσοι βρίσκονται μέσα σε αυτό το αυτοκίνητο.
Άλλη μια γραφική περίπτωση τραγουδιστή. Ίσως και η πιο γραφική παγκοσμίως. Παρ'όλ'αυτά κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι δεν είναι σαφής και ειλικρινής. Στο συγκεκριμένο κομμάτι η ιδέα του είναι απλή. Μας καλεί να περάσουμε την ημέρα στο κρεβάτι και να μην πάρουμε το λεωφορείο για τη δουλειά. Ούτε αφεντικό, ούτε βροχή, ούτε ψυχολογικός ευνουχισμός. Έτοιμος για κομματική νεολαία ακούγεται.
Αν έχεις βαρεθεί τη Laura Marling, αν και δεν βλέπω γιατί να θες να αντικαταστήσεις τη γλυκιά χρυσομαλλούσα με τα γαλανά μάτια, αυτή εδώ είναι μια μίνι εκδοχή της. Αγγλιδούλα με αισθαντική φωνή, μελαγχολικά έγχορδα και ταξιδιάρικα κομμάτια στην αγγλική ύπαιθρο. Κάνει τσεκ όλα τα κουτάκια.
Η Nadine Shah έχει μελετήσει όλα αυτά που συμβαίνουν με τους πρόσφυγες τα τελευταία χρόνια. Η καταγωγή της (Νορβηγοπακιστανική) έχει παίξει κάποιο ρόλο στο ενδιαφέρον της, αλλά πάνω απ' όλα η κοπέλα είναι άνθρωπος. Σε αυτό το δίσκο εμπνέεται από τα δικά μας χάλια -μεταξύ άλλων- στην Κω και από τις δηλώσεις τουριστών που η ύπαρξη προσφύγων «τους χάλασε τις διακοπές». Στο "Evil" προσπαθεί να μπει στα παπούτσια αυτών των ταλαιπωρημένων ανθρώπων (όχι των τουριστών), κάτι που αν το κάναμε όλοι μας περισσότερο «θα'ταν όλα αληθινά» που λέει και το τραγούδι.
Σαφέστατη βελτίωση σημείωσαν οι Alvvays με αυτόν τον δίσκο. Μαζί με το "Dreams Tonite" το "Not my Baby" είναι μια τρία άλφα προσπάθεια, βουτηγμένη στο reverb, ονειρικής pop.
Ένα συγκρότημα που ανακαλύψαμε από την Lauren Laverne του BBC6. Πανέμορφος, μονότονα μελωμένος ήχος βουτηγμένος στη μελατονίνη. Ένα από τα κομμάτια του όλου που ξεχωρίζει είναι το συγκεκριμένο, που ρίχνει μικρές μαχαιριές απελπισμένου πόθου κάτω από τη φωνή του (και όμως είναι άντρας) Greg Gonzalez.
Έντεχνο άσμα που θα μπορούσε να συνοδεύει θεατρικές παραστάσεις με μονολόγους για γεροντοκόρες και εμμηνόπαυση. Είναι σαν την εργένισσα φίλη σου που σε παίρνει υπό την προστασία της όταν θες να μιζεριάσεις επειδή χώρισες από τον γκόμενο. Παρ'όλ'αυτά είναι μια όμορφη και ωμά συναισθηματική πεντάλεπτη εξομολόγηση.
Αυτή τη φορά δεν είχαν να μας πουν πολλά οι Elbow. Αυτό είναι ένα από τα λίγα αβίαστα επικά κομμάτια του δίσκου, που θυμίζει εποχές Seldom Seen Kid. Ο Guy Garvey για μια ακόμα φορά δεσπόζει στην ερμηνεία σαν μπαρουτοκαπνισμένος στρατηγός.
11. The Horrors - "Gathering"
από το V
Έκπληκτους μας άφησαν οι Horrors με την ποιοτική μελωδικότητά τους σε αυτό το κομμάτι που έχει κάτι από Suede και όψιμους Duran Duran (σύμφωνα με την uptight). Επιβάλλεται να συνεχίσουν (και σε) αυτό το στυλ που τους βγαίνει άνετα και φυσικά.
Σαν αναλγητικό που διαλύεται μέσα στο νερό, κάνει την καρδιά σου να καθαρίζει από τις τοξίνες τις καθημερινότητας. Από τότε που έγινε πατέρας ο Kieran Hebden, αισθάνεσαι μόνιμα στη μουσική του την αθωότητα της παιδικής ματιάς και τη μυρωδιά των βρεφικών μαλλιών.
Κάπως έτσι ακούγεται η αληθινή μουσική ωρίμανση μιας καλλιτέχνιδος που έτσι και αλλιώς από πολύ μικρή καταπιάνονταν με «ενήλικα» θέματα. Στο κομμάτι ξεχωρίζει ένα μυστηριώδες μπάσο που το οδηγεί αργά και βασανιστικά στην κορύφωσή του.
8. Public Service Broadcasting - "Progress"
από το Every Valley
Μπορεί να μην είμαστε οπαδοί των Camera Obscura αλλά αναγνωρίζουμε τη ζαχαρένια φωνή της Tracyanne Campbell. Πάνω σ'αυτήν βασίζεται η αποθέωση της ιδέας της πρόοδου της τεχνολογίας και της ανθρώπινης σκέψης. όπως την φαντάζονται οι Public Service Broadcasting που πάντα σκέφτονται μεγαλεπήβολα.
Οι γνωστοί Grizzly Bear ενισχύουν τον ήχο τους με μυστηριώδη και στοιχειωμένα keyboards και περίεργα pedals που ανακάλυψαν μετά από καταδύσεις μερικές χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα. Ο Ed Droste για μια ακόμα φορά μας κάνει αλοιφή, και συγκεκριμένα αλοιφή φυστικοβούτυρο με σοκολάτα.
Η Annie Clark βγάζει τον νταλκά της σε αυτό το κομμάτι. Δεν είναι απαραιτήτως για τον χωρισμό της με το μοντέλο Cara Delevingne, αλλά μιλάει για το πόσο λογικός μπορεί να μείνει κάποιος όταν χάνει ένα ιδανικό (όπως πιστεύει εκείνη τη στιγμή) ταίρι. Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια; Επειδή όμως η τραγουδοποιός είναι και μυστήριο κομμάτι του λόγου αυτόν τον χωρισμό τον ντύνει με γιορτινές τρομπέτες, σαξόφωνα και άλλα ανεβαστικά πνευστά.
5. Amber Arcades - "It changes"
από το Cannonball EP
Η μικρή Ολλανδέζα δικηγόρος Annelotte de Graaf από την Ουτρέχτη κάνει σοβαρή δουλειά σ'αυτό το κομμάτι. Πέρα απ'το ότι είναι κοινωνικά δραστήρια (όπως ενημερωνόμαστε από την wikipedia της έχει αναπτύξει μια θέση για το δίκαιο αίτημα των προσφύγων να φέρουν μαζί και τις οικογένειές τους στην Ευρώπη) αυτοχρηματοδότησε τον πρώτο της προσωπικό δίσκο και από εκεί και έπειτα μας χάρισε ένα από τα πιο έντονα singles του 2017. Η θλιβερή πραγματικότητα όμως ξέρετε ποιά είναι; Έχετε ήδη ξεχάσει το δύσκολο ολλανδέζικο όνομα της. ΜΗΝ ΑΝΕΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ! ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ!
Εκρηκτικό κομμάτι που υπενθυμίζει ότι τα νιάτα και το σφρίγος μπορούν να σώσουν το ροκ (όπως λένε και κάτι πενηντάρηδες που βρωμάνε ναφθαλίνη και μένουν ακόμα με τη μάνα τους). Αν το κομμάτι έβγαινε στα τέλη '70s αρχές των '80s θα ήταν κλασσικό post punk και απαραίτητο άκουσμα. Έχουμε αφιερώσει
ολόκληρη ανάρτηση προηγουμένως, και παρακαλείστε να ανατρέξετε σ'αυτήν.
Στο "Cali" οι Ride ζουν την απόλυτη αγγλική φαντασίωση. Από την βροχερή Οξφόρδη στα αειθαλή καλοκαίρια της ηλιόλουστης Καλιφόρνια. Τόσο κολλητικό που θέλουμε να πάμε κι εμείς (μόλις ξεκουμπιστεί ο Τραμπ). Από την άλλη το "Charm Assault" ήταν το πρώτο single του δίσκου που τους έκανε να μπουκάρουν ξανά στα αυτιά μας μετά από 20 και βάλε χρόνια. Βασικό ρόλο έπαιξε η τέλεια παραγωγή του Erol Alkan που μετέφερε στον 21ο αιώνα το θορυβώδες αλλά και μελωδικό shoegaze τους. Δεν μπορέσαμε να ξεχωρίσουμε κάποιο από τα δύο κομμάτια.
Αδυσώπητα όμορφο τραγούδι από έναν εμπνευσμένο δίσκο που ρίχνει ένα κεφάλι στους υπόλοιπους της χρονιάς που μας πέρασε. Ο ίδιος ο θρίαμβος της απλότητας. Μια γλυκιά και παραπονιάρικη φωνή, ένα δαντελένιο keyboard που φτιάχνει πολύχρωμα σχήματα και ένα μικρό και κρύο (είχε χαλάσει η θέρμανση εκείνη τη μέρα) στούντιο κάποιο βαρύ φθινοπωρινό πρωινό σε κάποιο -shire της Αγγλίας. Για περισσότερα, μπορείτε να ανατρέξετε σε
παλαιότερη ανάρτησή μας.
1. Fleet Foxes - "Third of May/ Ōdaigahara"
από το Crack-Up
Σε κάθε δίσκο τους οι Fleet Foxes μας προσφέρουν και από ένα έπος. Το συγκεκριμένο, εμπνευσμένο από τον
ομώνυμο πίνακα του Γκόγια, χαρακτηρίζεται από τις νοσταλγικές φωνητικές μελωδίες του Robin Pecknold και μια εννιάλεπτη συνοδεία παραδοσιακών οργάνων που απλώνουν απαλά χρώματα στον μουσικό καμβά. Πίσω από τους φιλοσοφικής φύσεως, αινιγματικούς στίχους κρύβεται μια ιστορία φιλίας (μεταξύ του τραγουδιστή Robin Pecknold και του κιθαρίστα, παιδικού του φίλου, Skyler Skjelset) που μεταλλάσσεται στο χρόνο, αλλοιώνεται μέσα από πολλά συναισθηματικά φάσματα αλλά παραμένει δυνατή να εμπνέει και να μεταφέρεται μαζί με τη ζωή προς τα εμπρός.
"Aren't we made to be crowded together, like leaves?"
