Τα αγαπημένα μας άλμπουμ για το 2017
15. Public Service Broadcasting - Every Valley
Το
Λονδρέζικο τρίο συνεχίζει τις θεματικές βραδιές. Στον προηγούμενο δίσκο
ασχολήθηκε με τον αγώνα για την κατάκτηση του διαστήματος από τον
άνθρωπο (τρομάρα μας). Το 2017 το αντικείμενο ήταν η βιομηχανία εξόρυξης
στην Ουαλία και πιο συγκεκριμένα η άνοδος και η πτώση της. Στα πλαίσια
αυτά φώναξαν, εκτός της Tracyanne Campbell, τον πλέον ειδικό για τα
Ουαλικά θέματα James Dean Bradfield. Σα να κάνεις αφιέρωμα στη
Στυλίδα. Ε, θα φωνάξεις και τον Απόστολο Γκλέτσο. Τα δύο κομμάτια με
τους guest stars ήταν από τα πιο άμεσα κολλητικά της καριέρας τους, ενώ
στα υπόλοιπα επικεντρώθηκαν στο πολύ σοβαρά τους κιθαριστικά ορχηστρικά.
Αυτό που κάνουν οι Public Service Broadcasting παραμένει πρωτότυπο.
Soundtrack χωρίς εικόνα, με το μυαλό και τις πληροφορίες να γεμίζουν τα
κενά.
14. Alvvays - Antisocialites
Δεύτερος δίσκος της
καναδικής indie pop/ dream pop μπάντας και σίγουρα πολύ καλύτερος από
τον πρώτο (το "Marry me Archie" ήταν ένα αρκετά μισητό άκουσμα στα
αρχηγεία του Some Beans). Προπονήθηκαν, συγκεντρώθηκαν, έκαναν
περισσότερες πρόβες και τελικά εκτός από το ότι έγραψαν καλύτερα
τραγούδια ακούγονται σφιχτοί και καλοκουρδισμένοι. Η γοητευτική παιδική
αφέλεια της φωνής της Kerri MacLellan μας πηγαίνει μια περιπετειώδη
βόλτα σε ένα βαγονάκι που το σπρώχνει ο συμμαθητής μας και οι κιθάρες,
ειδικότερα στο πρώτο μισό του δίσκου, προσθέτουν πολύ όμορφα μελωδικά
στοιχεία. Μπορεί να βάλαμε στα αγαπημένα μας κομμάτια της χρονιάς το
"Not my Baby" αλλά αναγνωρίζουμε ότι αδικήσαμε το "Dreams Tonite", ένα
-τουλάχιστον- ισάξιο εφηβικό Άρλεκιν.
13. Grizzly Bear - Painted Ruins
Περισσότερο υποτονικοί απ' ότι θα θέλαμε (περίεργη
επιλογή το "Wasted Acres" για εναρκτήριο του δίσκου). Γρήγορα ευτυχώς
στρώνει το πράγμα όταν ξεκινούν οι συνθέσεις του Ed Droste. Βλέπετε, οι
Grizzly Bear συνεχίζουν το ιδιαίτερο παιχνίδι τους με το να εναλλάσσουν
τα κομμάτια που έχουν γράψει δύο εξαιρετικοί σύγχρονοι τραγουδοποιοί, ο
Droste και ο Daniel Rossen. Την συνοχή που μπορεί να κινδυνεύσει σε
αυτήν την περίπτωση εξασφαλίζει να τη διατηρήσει ο πολυρρυθμικός ντράμερ
Christopher Bear. Στο τέλος όμως τα "Three Rings", "Losing All Sense",
"Mourning Sound" και "Neighbors" είναι κλασσικοί αγαπημένοι Grizzly
Bear. Όλα συνθέσεις του Ed Droste. Διόλου τυχαίο.
12. Slowdive - Slowdive
20 χρόνια μετά την τελευταία τους
κυκλοφορία, ο τέταρτος -ομώνυμος- δίσκος τους μπορεί να χαρακτηριστεί
μόνο με ένα ουσιαστικό: βουτιά. Βουτιά σε μια δίνη μελωδικού shoegaze
τυλιγμένοι με μια κουβέρτα αιθέριων φωνητικών της Rachel Goswell. Το
καλοκαίρι του 2016, σε ένα περίφημο Release Festival, με ένα lineup που
έρχεται μια φορά στα 10 χρόνια, ξεκίνησαν ένα ηλιόλουστο απόγευμα να
γυρίζουν το χρόνο πίσω χωρίς να χάνουν ούτε νότα. Ο Neil Halstead
βρισκόταν κι εκείνος σε top φόρμα και χαιρόμαστε που αυτή η όρεξη που
μας έδειξαν εκείνη τη μέρα μετατράπηκε σε έναν όμορφο δίσκο με σταθερά
υψηλή ποιότητα. και highlights το "Sugar for the Pill", το "Star Roving"
και το απαραίτητο ξέσπασμα "Go Get It".
11. Moses Sumney - Aromanticism
Όνομα και πράγμα ο δίσκος αυτού
του πρωτοεμφανιζόμενου νεαρού. Αθεράπευτα ρομαντικός, σκίζει την καρδιά
του από το στήθος του και μας την προσφέρει στο πιάτο με τη συνοδεία
απαλών εγχόρδων και αρωματικών κεριών. Ιδιαιτέρως τρυφερός αν σκεφτεί
κανείς ότι είναι το ντεμπούτο του μπορεί να σε τρομάξει στην αρχή με τις
μεγάλες και γενναιόδωρες χειρονομίες του αλλά σύντομα συνηθίζεις το
πουπουλένιο κρεβάτι όπου σε ξαπλώνει με το φαλσέττο του για 35 μεθυστικά
λεπτά. Η στιγμή του δίσκου που σου παίρνει την ανάσα είναι από το
"Doomed" στο "Indulge me" όπου χάνεσαι μέσα σε πυγολαμπίδες και βρύσες
από σοκολάτα να τρέχουν. Σχεδόν λιγωτικό.
10. The Horrors - V
Μηχανικός και ρυθμικός δίσκος φτιαγμένος από χέρια ανθρώπινα και ξασμένα μακριά μαλλιά. Σε αυτόν τον δίσκο αποπνέουν μια σιγουριά για το τι θέλουν να κάνουν. Όταν θέλουν προσθέτουν υπερβολικά στη μουσική τους (lazer, κλαπατσίμπαλα, ακόμα και κρωξίματα σπάνιων άλμπατρος μπορεί να ακούσει κανείς) ενώ κατά βούληση αμέσως μετά φτιάχνουν μια σφιχτή και περιχαρακωμένη μελωδία χωρίς να ακούγονται κυκλοθυμικοί. Ο δίσκος δεν βασίζεται στα σπουδαία κομμάτια του και στα singles που θα κάνουν το χρήμα να βρέχει πάνω από το κεφάλι τους, αλλά στηρίζεται στο σύνολό του και στην ομαδικότητά του. Σαν ομάδα που ξέρει τι θέλει στο γήπεδο, που λένε και οι ποδοσφαιρικοί.
9. Laura Marling - Semper Femina
28 χρονών,με 6 δίσκους στην πλάτη της και συνεχώς σε ανοδική πορεία από άποψη συνθέσεων. Σε κάνει να σκέφτεσαι τι είχες κάνει στην ηλικία της και τι κάνεις σήμερα στη ζωή σου και να μελαγχολείς. Μετά ακούς και τη μουσική της και μελαγχολείς (γλυκά αυτή τη φορά) περισσότερο. Δεν είναι ακόμα το αριστούργημα που μπορεί κάποτε να μας προσφέρει αλλά σίγουρα είναι το αγαπημένο μας άλμπουμ από την συγκεκριμένη. Ο τίτλος προέρχεται από τον ποιητή Βιργίλιο και περιγράφει την γυναίκα ως ον με ρευστή γνώμη και ύπαρξη, με αποτέλεσμα να εξελίσσεται και να κάνει τον κόσμο να γυρνάει γρηγορότερα, προσθέτω εγώ. Είναι ένας θηλυκός δίσκος -όσο αδόκιμο και αν ακούγεται αυτό- που η δύναμη του φαίνεται όταν η Laura Marling ανατρέπει τους ρόλους και τα στερεότυπα και κάνει τα δικά της, αυτή και η κιθάρα της. Εκτός από το "Soothing" που ξεκινήσαμε να ακούμε από το 2016 επιβάλλεται να αναγνωριστεί το "Don't Pass Me By" ως μια από τις πιο κινηματογραφικές μουσικές στιγμές της χρονιάς.
8.This Is The Kit - Moonshine Freeze
Χρόνια
τώρα ακούγονται ψίθυροι για το σχήμα της Βρετανής Kate Stables.
Ξεκίνησε να παίζεται από τους περισσότερους dj's του BBC6 και σιγά σιγά
άρχισε να στηρίζεται από τα μεγάλα περιοδικά αλλά και γνωστούς μουσικούς
του χώρου φθάνοντάς τους να κάνουν support -μεταξύ άλλων- στους
National και τη Sharon Van Etten. Ο τρίτος δίσκος των This Is The Kit
ήταν αυτός που θεωρήθηκε ότι τους έβγαλε ακόμα περισσότερο στην
επιφάνεια ενώ φέτος επέστρεψαν με το τέταρτό τους LP σε παραγωγή για μια
ακόμη φορά του John Parish. Η φωνή θυμίζει την Shara Worden, αν και σε
αντίθεση με την My Brightest Diamond που πετάει σε έναν νεραϊδόκοσμο, η
ερμηνεία της Stables είναι βαθιά ριζωμένη και συνδεδεμένη με τη γη. Ο
ήχος τους ένα διακριτικό μελωδικό εναλλακτικό ροκ με πινελιές
αφρικανικής folk. Στο πρώτο single του δίσκου "Hotter Colder" (που μας
τους έμαθε) προσθέτουν μια πινελιά από τρομπέτες στην γνωστή και
αγαπημένη φόρμα του πιασάρικου ροκ τριαμισάλεπτου. Καθαρή φωνή, καθαρές
μελωδίες και καθαρή εντολή αυτοδυναμίας.
7. Nadine Shah - Holiday Destination
Μια υπενθύμιση ότι η ιδέα των άλμπουμ παραμένει επίκαιρη. Όταν μάλιστα τα κομμάτια συνδέονται από μια αόρατη και ευαίσθητη κλωστή τότε ακόμα καλύτερα. Η Nadine Shah τολμάει να πειραματιστεί μουσικά πάνω στη ροκ, βάζοντας ανατολίτικους ρυθμούς και jazz ζαλάδες, αλλά τολμάει και να μιλήσει. Έχοντας ασχοληθεί με αρκετά ταμπού θέματα (ψυχική υγεία, μεταναστευτικές ροές) ξεφεύγει από τα στερεότυπα των καλλιτεχνών που αιωρούνται πάνω από τους υπόλοιπους κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους και που για το μόνο που επιτρέπεται δια να ομιλούν είναι το περιβάλλον και η -έτσι και αλλιώς δεδομένη- ανάγκη για την προστασία της φύσης. Βάλτε και μερικά αγαλματάκια του Βούδα και δημιουργείται το ανατριχιαστικό σκηνικό. Η Nadine Shah λοιπόν είναι αληθινό κορίτσι με απλές ανάγκες. Θέλει να μας κάνει να σκεφτούμε αλλά και να ξεδώσουμε με την ανυπότακτη μουσική της. Πιστεύουμε πως είναι κάτι παραπάνω από άλλη μια «νέα Pj Harvey»
6. Four Tet - New Energy
Σε δαιμονιώδη φόρμα βρίσκεται ο Kieran
Hebden στους τελευταίους του δίσκους. Ίσως αυτό να οφείλεται στην
αλλαγή του πως προσεγγίζει τη μουσική βιομηχανία από την αρχή της
δεκαετίας που διανύουμε και το ταξιδιάρικο There is Love in You (2010)
που ολοκλήρωσε τη συνεργασία του με την Domino. Από τότε τα άλμπουμ του
τα κυκλοφορεί στην ολόδική του Text Records και δεν χρειάζεται να
υπακούει στον κύκλο «κυκλοφορώ έναν δίσκο - κάνω προώθηση - κάνω tour - περιμένω με αγωνία τα charts» και με ό,τι αυτός συνεπάγεται. Το New
Energy είναι μια ζεστή και φωτεινή ακρόαση, με ομιχλώδη τμήματα που δεν
σου υπαγορεύει να τα ξεπεράσεις αλλά να τα αγκαλιάσεις και αυτά. Το
"Daughter" σε μεταφέρει στη γωνία του μυαλού σου που προσπαθείς να την
αναμοχλεύεις όταν θες να θυμηθείς την ομορφιά και την απλότητα της ζωής
ενώ το "Lush" είναι μια ρυθμική πεταλούδα που θα μπορούσε να βρίσκεται
στο κλασσικό Rounds (2003). Ένθα ουκ εστί πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός.
5. The National - Sleep Well Beast
Εμπνευσμένο ακούγεται σε αυτόν τον δίσκο το συγκρότημα από το Σινσινάααατιι. Το
μικρό διάλειμμα τους έκανε καλό και μπόρεσαν να μας προσφέρουν πιασάρικα rock
singles όπως το " Day I Die" και το "The System Only Dreams in Total
Darkness". Το ευαίσθητο πιάνο και το μεθυσμένο μουρμουρητό του Matt
Berninger στο "Empire Line" διακόπτεται από κοφτερές κιθάρες που σκίζουν
το μελωδικό στρώμα στο οργισμένο "Turtleneck" όπου ακούγονται (επιτέλους;) αγνώριστα
πρωτόγονοι. Βέβαια πέφτουν και στα πατώματα στα "Born to Beg" και "Carin
at the Lliquor Store" ενθυμούμενοι τις αναφορές σε πρώιμους
Tindersticks. Μετά από καιρό οι National ικανοποιούν και τους
καινούργιους ακροατές εκτός από τους πολυάριθμους πλέον οπαδούς τους.
4. St. Vincent - Masseduction
Επιστροφή στη φόρμα για την Annie Clark μετά το έτσι-κι-έτσι ομώνυμο άλμπουμ του 2014. Το βασικό της επίτευγμα είναι ότι προσπαθεί - και καταφέρνει- να κάνει πιο «οικουμενικό» τον δίσκο της. Όχι τυχαία η συνύπαρξη της γκλαμουριάς του Λος Άντζελες με το διανοουμενίστικο κυριλέ της Νέας Υόρκης.
Εδώ κάθε κομμάτι έχει να διηγηθεί μια διαφορετική ιστορία, κυρίως για τον έρωτα σαν συναίσθημα αλλά και σαν βίτσιο, ενώ η μουσική πηδάει από τα παρανοϊκά οργιαστικά ("Pills", "Sugarboy"και "Fear the Future") σε ευαίσθητες αφιερώσεις ("Happy Birthday, Johnny", "New York", "Slow Disco"). Αν ήταν νουβέλα θα είχε πολύ σεξ και ντροπιαστικές καταστάσεις, σωματικά υγρά σε μαύρα δερμάτινα ρούχα και τρυπημένα από τσιγάρο καλσόν, κόκκινα μάγουλα από ντροπή και πόθο που δεν μπορεί να τιθασευτεί ούτε και μπροστά στα αδιάκριτα βλέμματα. Μια αναπόδραστη αμαρτία.
Όπως οι Suede το 2016, έτσι και το 2017 οι Ride μας υπενθύμισαν ότι τα γέρικα σκυλιά μπορούν να εντυπωσιάσουν χωρίς να μάθουν καινούργια κόλπα. Αρκεί να έχουν τόσο δυνατές συνθέσεις ώστε να μην αισθάνονται μειονεκτικά σε σχέση με το ένδοξο παρελθόν. Το «ένδοξο» βέβαια, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, είναι πολύ σχετικό. Γενικότερα άγνωστοι στην Αμερική και τον υπόλοιπο κόσμο, οι Ride ήταν από τους πρωτοπόρους της shoegaze. Δηλαδή φέξε μου και γλίστρησα για τους ακροατές που δεν είναι Βρετανοί ή όσους δεν παρακολουθούν στενά. Μετά τη διάλυση της κοινής τους πορείας ακολούθησαν ξεχωριστούς υπόγειους δρόμους. O τρομακτικός κιθαρίστας Andy Bell συνεργάστηκε στους Oasis και τους Beady Eye με τον τρομπακτικό Liam Gallagher, ενώ ο ηγέτης Mark Gardener κατέληξε να παίζει μεταξύ συγγενών και φίλων στο Rodeo (δεν ξεχνάμε ότι η uptight ζήτησε σε email το "Unfamilliar" και η πρότασή της ικανοποιήθηκε πλήρως από τον τραγουδοποιό εκείνο το βροχερό βράδυ της 2ας Νοεμβρίου του 2009). Σκεπτόμενοι το "Unfamilliar", το "Vapour Trail" ή το "Leave Them All Behind" για παράδειγμα ίσως καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχει κάτι τόσο καλό στο Weather Diaries. Σαν σύνολο όμως η κυκλοφορία του 2017 είναι στους τοπ δίσκους τους καθώς έχουν μαζέψει εμπειρία και αγάπη χρόνων και την απελευθερώνουν με την ένταση και την ορμή που αρμόζει σε κάποιον που είχε ραμμένο το στόμα του για 22 χρόνια. Καλώς τους βρήκαμε και πάλι.
Αν δεις τις βαθμολογίες του δίσκου από το σύνολο του τύπου θα θεωρήσεις ότι είναι ένας ακόμα καλός δίσκος της μπάντας από το Seattle με τα πολλά μπες-βγες στα μέλη της. Ειδικότερα όμως υπήρξε αρκετή γκρίνια. Κάποια πράγματα δεν έγιναν κατανοητά και κάποια δεν εκτιμήθηκαν. Εμείς από την άλλη το καταλάβαμε (μπορεί να είμαστε πιο έξυπνοι, τι να κάνουμε;) και μας άρεσε ιδιαιτέρως και τόσο ώστε, εδώ στα αρχηγεία μας, να τον θεωρούμε ως τον καλύτερο και πιο ώριμό τους δίσκο.
Ενώ μετρούν αισίως σχεδόν 10 χρόνια ύπαρξης, βρισκόμενοι σε μια ηλικία που θα έπρεπε να στύβουν την πέτρα και να φτιάχνουν το όνομά τους, έχουν να παρουσιάσουν μόλις τρεις δίσκους. Και μάλιστα πέρασαν 6 χρόνια από τον προηγούμενό τους. Είναι προφανές ότι κάτι δεν δουλεύει καλά στο εργοστάσιό τους. Και δε νομίζουμε να είναι μόνο θέμα τελειομανίας Πάμε παρακάτω όμως.
Το πολυαναμενόμενο Crack-Up είναι από τα πιο φιλόδοξα άλμπουμ της χρονιάς, με τις ηλιόλουστες μέρες των τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας να έχουν περάσει και να έχουν αντικατασταθεί από αλληγορικές αναζητήσεις και επικά κομμάτια που κρύβουν μέσα τους δύο και τρεις αλλαγές στην μελωδία και το ρυθμό. Κα, Ένα σύνολο κομματιών που έχει τελειοποιηθεί με ακρίβεια, λεπτότητα και, στον πυρήνα του, καθαρή αγάπη.
Οι Αγγλόφωνοι περιγράφουν τη μοναδική έμπνευση και επιτυχία. που πιθανότατα δεν μπορεί να επαναληφθεί, με την έκφραση "Lightning in a bottle". Δεν ξέρουμε τι επιφυλάσσει το μέλλον αλλά αυτόν τον δίσκο-επίτευγμα η Αγγλίδα από το Λίβερπουλ είναι περίπου αδύνατον να τον επαναλάβει. Οπότε ας ασχοληθεί με κάτι άλλο. Ποίηση, θέατρο, αρχιτεκτονική κλπ.
Γρήγορα καταλαβαίνεις ότι είναι ένας πολύ ξεχωριστός «διαπλανητικός» δίσκος (αστρική προβολή τον χαρακτηρίζει η ίδια) που μιλάει την τρυφερή, διαχρονική και δύσκολο να κωδικοποιήσεις γλώσσα της ψυχής. Οι νότες είναι συναισθήματα και τα φωνητικά φαντασία που αφήνεται ελεύθερη πάνω από το κλεινόν άστυ, στον ουρανό, στα σύννεφα, σαν ένα αστρικό σώμα που παρατηρούν οι αστροφυσικοί αυτού του κόσμου.
Μετά από τόσα χρόνια παρατήρησης, η μουσική είναι αποδεδειγμένα από τα κλειδιά κατανόησης των χιλιάδων ερωτημάτων που μας θέτει κάθε μέρα το σύμπαν. Υπάρχει παντού, στο καρδιοχτύπι μας, στο νερό και στον άνεμο, στη σιωπή του διαστήματος ακόμα και οι αινιγματικές μαύρες τρύπες παράγουν ηχητικά κύματα όταν ρουφάνε διαστημικά σκουπίδια και μπουκώνονται με την ύλη τους. Όταν λοιπόν τιθασεύει κάποιος αυτές τις μυστήριες ηχητικές ενώσεις γίνεται ένα με κάτι μεγαλύτερο και άπειρο σε σχέση με εμάς.
Η Jane Weaver εξασκεί με τον δικό της πανέμορφο τρόπο την Κοσμολογία και εμπνέεται από τα σωματίδια αστρόσκονης που αναπνέουμε καθημερινά (χωρίς να την αντιλαμβανόμαστε) για να φτιάξει ονειρεμένη ηλεκτρονική folk ψυχεδέλεια. "We're on our way to dust" τονίζει για κάποιες στιγμές στον δίσκο ο Malcolm Mooney των Can και η Jane Weaver γυρεύει τη στιγμή που θα μετατραπεί αυτή η κυνική αλλά και δυσοίωνη αλήθεια της ζωής σε αποδοχή και κομμάτι της φευγαλέας ομορφιάς της. Όταν συμβεί αυτή η στιγμή δεν θα το καταλάβουμε. Είναι φυσιολογικό, είναι κομμάτι της αποδοχής. Αρκετό καιρό μετά θα δούμε -επιτέλους- το πολύτιμο φως της λουσμένης στις ηλιακές ακτίνες αστρόσκονης και όλα θα είναι εντάξει.
Honorable mentions
Bjork - Utopia
Σε αντίθεση με τον περισσότερο κόσμο μας άρεσε λίγο περισσότερο από τον προηγούμενο δίσκο της. Άλλη μιά φορά που βγάζει τα εσώψυχά της αν και μας δίνει υπερβολικές πληροφορίες για τη σχέση της με τον πρώην άντρα της. Ειδικά το "Sue me" δημιουργεί ένα άβολο «εεεχμμμ» στο δωμάτιο.
Cigarettes After Sex - Cigarettes After Sex
Ένα άξιο ντεμπούτο που σε βάζει να ψάχνεις «τι είναι αυτό; ωραίο είναι». Το μόνο πρόβλημα είναι ότι κάνουν ένα κόλπο σε όλον τον δίσκο που μπορεί να κουράσει λιγάκι.
Benjamin Clementine - I Tell a Fly
Πολυτάλαντος ο -ούτε 30 χρονών- Άγγλος. Ποιητής, μουσικός, τραγουδιστής και παραγωγός των δίσκων του. Στον δεύτερο δίσκο του είναι αρκετά πειραματικός παίζοντας κάτι σαν «κλασσική μουσική του δρόμου». Ένας μουσικός αρλεκίνος που θα μπορούσε να ανήκει σε θεατρικό μπουλούκι. Αν το ακούσετε (να το ακούσετε) θα καταλάβετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου