Τα τελευταία 10 χρόνια για το some beans οι ταινίες του Paul Thomas Anderson είναι μια ιεροτελεστία. Ειδικότερα η παρακολούθησή τους για πρώτη φορά στο σκοτάδι της κινηματογραφικής αίθουσας αποτελεί μια ικανοποίηση με την οποία αισθάνεσαι ότι κακομαθαίνεις τον εαυτό σου. Είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα της παλιομοδίτικης έννοιας που αναφέρεται ως «Η μαγεία του κινηματογράφου», ό,τι και αν σημαίνει αυτό.
Ταινίες χορταστικές σε νοήματα που δημιουργούν διακλαδώσεις σχολιασμού αργότερα την ώρα του καφέ. Φωτογραφία χαρακτηριστική με έντονα πατημένες χρωματιστές γραμμές και αποτυπωμένες παραστάσεις βαθιά χαραγμένες στο υποσυνείδητο του σύγχρονου κινηματογράφου. Και βέβαια από την εποχή του There Will Be Blood η μουσική συνοδεία του Jonny Greenwood φτιάχνει έναν συμπρωταγωνιστή που αφηγείται τις εκάστοτε ιστορίες με νευρωτική και δυσοίωνη διάθεση με επιρροές από Penderecki (There Will Be Blood), με μεγαλοπρεπή κλασσικισμό (The Master), με χαλαρό ποτ πουρί από Can έως Minnie Riperton (Inherent Vice) και εσχάτως με τακτοποιημένες αλλά θαλερές ενορχηστρώσεις (Phantom Thread).
Αφορμή για το παρόν κείμενο είναι το soundtrack του Jonny Greenwood για την πιο πρόσφατη ταινία του P.T. Anderson στην οποία η παρουσία της μουσικής είναι κάτι παραπάνω από σημαντική στη διήγηση μιας ανορθόδοξης αλλά τελικά βαθύτατα ρομαντικής ιστορίας. Δεν θα πούμε κάτι παραπάνω για το ανατρεπτικό σενάριο. Έτσι και αλλιώς δεν είμαστε -ακόμα- κινηματογραφικό blog. Αυτό που θυμόμαστε πάντως είναι να μένουμε καρφωμένοι στην οθόνη με -κυριολεκτικά- ανοιχτό το στόμα προσπαθώντας να απορροφήσουμε το δηλητηριώδες, σαν μανιτάρι του δάσους, νέκταρ οπτικής και ηχητικής αλληλουχίας.
Στο σπίτι, οι ακροάσεις του soundtrack αποκτούν έναν άλλον χαρακτήρα. Στην αρχή προσπαθείς να ανασύρεις τους ήρωες της ταινίας και τις σκηνές που ντύνονται από το κάθε κομμάτι. Σύντομα όμως απλά χάνεσαι στα επώδυνα όμορφα μονοπάτια με τα μεγάλα πολύχρωμα έγχορδα και τις πλούσιες παρτιτούρες. Με δύο εξαιρέσεις. Στο "Never Cursed" δεν μπορείς να ξεχάσεις τη στοιχειωμένη, παρότι φαινομενικά απλή στη σύλληψή της, τοποθέτηση των χαρακτήρων, που δεν είναι παρά μια πνευματική τελετή με το βλέμμα στο υπερπέραν. Εξάλλου, το "Phantom Thread III" θα είναι για πάντα η ατάκα της κομψής κυρίας στην έβδομη δεκαετία της ζωής της μετά το τέλος της ταινίας («πρέπει να κάνεις ό,τι χρειάζεται για να δουλέψει η σχέση σου»).
Ίσως η καλύτερη συνεργασία που γεννήθηκε μέχρι στιγμής από το (κατα ομολογία του Jonny Greenwood) «ελαφρώς αηδιαστικό bromance» μεταξύ των δύο ανδρών.
"I was never a breast man, anyway"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου