Δεν μπορώ να θυμηθώ πού πρωτοείδα το όνομα. Ου γαρ έρχεται μόνον, λένε... Σίγουρα όμως ήταν σε κάποιο tracklisting από κάποια εκπομπή που έπεσα πάνω του περίπου τυχαία στο διαδίκτυο. Μου έκανε πάντως εντύπωση. Soap & Skin. Τι μπορεί να υπονοούσε αυτό για τη μουσική όποιου ή όποιων κρύβονταν πίσω απ'αυτό το όνομα; Δεν ήταν δήθεν παράξενο ή kooky, δεν άρχιζε με The..., δεν δήλωνε φύλο ούτε αριθμό ούτε προέλευση, μόνο δυο απλές, οικείες λέξεις στην πιο γνωστή γλώσσα του κόσμου. Έψαξα να βρω κάποια τραγούδια. Τελικά βρήκα το δίσκο. Πριν πάρω οποιαδήποτε άλλη πληροφορία, τον άκουσα μονοκοπανιά, και τρελάθηκα.Αμέσως έτρεξα στον πιστό μου φίλο last.fm να δω τουλάχιστον μια σύντομη περιγραφή, ένα βιογραφικό, ένα κάτι. Αυτό που είδα έκανε την έκπληξή μου ακόμα μεγαλύτερη: πίσω από το όνομα Soap & Skin κρύβεται μια κοπελιά 18 μόλις χρονών. Τo όνομά της είναι Anja Plaschg και είναι από την Αυστρία. Μια εύθραυστη κοπελίτσα με σχεδόν τα μισά μου χρόνια έφτιαξε αυτόν τον δίσκο που μοιάζει σαν η Cat Power του πρώτου καιρού να τραγουδάει κομμάτια που έχουν ξεφύγει από το White Chalk της PJ περνώντας κι από την Tori Amos, αλλά αρκετά πιο μελαγχολικά απ'ό,τι μπορεί ένα τέτοιο κράμα να ακούγεται. Και ίσως ακόμα πιο όμορφα.
Τα υλικά της είναι μετρημένα: πιάνο, βιολί, λιγάκι ακορντεόν κι ένας υπολογιστής να αντιπαραθέτει ενίοτε σ'αυτά λούπες και beats που θυμίζουν trip hop και βασική IDM. Χρησιμοποιώντας τα με εντυπωσιακή ωριμότητα, στήνει ένα σκηνικό που μοιάζει να έχει βγει από βαθιά δάση του Βορρά όπου ο ήλιος, τις λίγες φορές που βγαίνει, δε φτάνει σχεδόν ποτέ στο χώμα. Κι οι εικόνες που πλημμυρίζουν αυτόν τον κόσμο μοιάζουν με άσχημα όνειρα, ή με υλικό για φτηνά θρίλερ - με τη διαφορά ότι, όσο κυνικός κι αν είσαι πλησιάζοντάς τες, δεν υπάρχει τίποτα που να σε κάνει ν'αμφιβάλλεις ότι τις είδε ή τις φαντάστηκε στ'αλήθεια η Anja και δεν πρόκειται ούτε για διαφημιστικό κόλπο ούτε για δημιούργημα κανενός.
Απόκοσμα παιδιά με κόκκινα μάτια βασανίζουν σαλιγκάρια και μερμήγκια, οδηγώντας τα σε αργό, φρικτό θάνατο. Απειλητικά χορτάρια σκαρφαλώνουν γρήγορα και πνίγουν τη ζωή με την απόλυτη σιγουριά του αναπόφευκτου στο "Marche Funèbre" ("νεκρώσιμη πομπή/ εμβατήριο") που δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Ερωμένες μπουσουλάνε, σέρνονται στο χιόνι ψάχνοντας απεγνωσμένα για οικεία χνάρια. Φθινοπωρινά φύλλα στρώνουν τη γη και γεμίζουν το κενό που ολοένα και μεγαλώνει. Ο ήλιος είναι γυναίκα, αρρωσταίνει και πεθαίνει. Το κρύο χέρι του "Thanatos" είναι παντού. Το "Cry Wolf" μοιάζει να δραπέτευσε από το soundtrack του Amélie με το ακορντεόν και το γλυκό πιανάκι του, αλλά δεν υπάρχει τίποτα το ρομαντικό εδώ: το παιδί που ακούγεται να παίζει είναι φάντασμα, και η φωνή που τρυφερά διηγείται το ασυνάρτητο μοιρολόι θα μπορούσε να προέρχεται από τον χαρακτήρα της Nicole Kidman στο The Others αν αυτό είχε σκηνοθετηθεί από κάποιον Βορειοευρωπαίο τρεις δεκαετίες πίσω.
Κι αν ακούγεται δύσκολο να γράφεις για κάτι τέτοιο μέσα στη λαμπερή μαγιάτικη λιακάδα, κι ακόμα πιο δύσκολο να τ'ακούσεις ενώ έξω έχει 27 βαθμούς και κατεβάζεις τα καλοκαιρινά, δεν τίθεται καν θέμα. Η Anja σε τραβάει μέσα στον κόσμο της ξανά και ξανά, χωρίς κόπο, φυσικά και εύκολα. Ακριβώς όπως μοιάζει να έγραψε αυτά τα τραγούδια, σε μια ηλικία που δε συνδέεται συνήθως με βαθιές πληγές. Πολύ συχνά μου ήρθαν στο μυαλό οι σκληρές, σπαρακτικές εικόνες του, συμπατριώτη της, Egon Schiele. Μα καλά, η Αυστρία δεν είναι γεμάτη χαρούμενους κοκκινομάγουλους ανθρώπους που σφυρίζουν και τραγουδάνε γιοντελ-έ-ι-οοο; Για δες, παραπληροφορούν τον κόσμο...
Soap & Skin - "The Sun" (Lovetune for Vacuum)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου