Στις συνεργασίες της PJ Harvey με τον John Parish το πρώτο που μπορούμε να παρατηρήσουμε είναι το πόσο απελευθερωμένη ακούγεται η Polly Jean. Ενώ είναι γενική παραδοχή πως απολαμβάνει και αναγεννάται με τις στυλιστικές αλλά και μουσικές μεταμορφώσεις που επιδιώκει σε κάθε δίσκο, όταν συνεργάζεται με τον Parish φαίνεται ξαφνικά πως το ρεπερτόριό της μεγαλώνει απότομα.Μετά από τόσα χρόνια στο κουρμπέτι μάλλον γνωρίζει τα πλεονεκτήματά της, οπότε ξέρει και πόσο εκφραστική είναι. Η καλλιτεχνική ελευθερία που έχει κερδίσει εδώ και κάποια χρόνια την κάνει να μοιάζει με ηθοποιό που δοκιμάζει πάνω στο πάλκο διαφορετικά ρούχα, στιχουργικά πυροτεχνήματα και εκφορές του λόγου που πολλοί δοκιμάζουν μόνο με κλειστές τις κουρτίνες.
Αν η Polly Jean απαντούσε στο ερωτηματολόγιό μας στην ερώτηση για το ποιον ρόλο θα προτιμούσε να ερμηνεύσει αν ήταν ηθοποιός, εκείνη θα μας παρέπεμπε στην δισκογραφία της. Επαγγελματίες ηθοποιοί έχουν διερευνήσει πολύ λιγότερο τις εκφάνσεις της αβυσσαλέας γυναικείας ψυχολογίας και δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι, αν η PJ διάλεγε αυτήν την καριέρα, θα μάζευε υποψηφιότητες για Όσκαρ.
Εν προκειμένω, οι πρώτες ακροάσεις, όπως και σε κάθε παρατήρηση ενός δοκιμαστικού σωλήνα, σε ξεγελούν και δεν σε αφήνουν να διαμορφώσεις χωρίς υπομονή ολοκληρωμένη άποψη. Με τις ευκαιρίες όμως που κάθε καλλιτέχνης σαν την συγκεκριμένη κερδίζει άκοπα, καταλαβαίνεις ότι έχεις κάτι πολύ καλό στα χέρια σου. Κάτι που συνεχίζει την γεμάτη ποικιλία τρέλα του Dance Hall At Louse Point.
Όπως 13 χρόνια πριν γοητευόμασταν απο τη μηδενιστική μελαγχολία του "Is That All There Is?"(πρώτη εκτέλεση της Peggy Lee βεβαίως), την blues σκόνη του "Un Cercle Autour Du Soleil", τους ξεχαρβαλωμένους αυτοσχεδιασμούς του "Rope Bridge Crossing" και την πανκ παράνοια του "Taut", μόλις ακούσαμε για το sequel στη συνεργασία PJ και Parish σκεφτήκαμε πως το A Woman A Man Walked By είχε να γεμίσει μεγάλα και δύστροπα παπούτσια.
Τελικά μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι το ζητούμενο επετεύχθη και όχι μόνο αυτό, αλλά η τωρινή προσπάθεια μοιάζει περισσότερο συγκεντρωμένη και με μεγαλύτερη δημιουργική ποικιλία απο τον προκάτοχο της. Και τα δύο άλμπουμ φαίνεται ότι κρατούν τις ρίζες τους απο το εκάστοτε πρόσφατο παρελθόν της PJ. Έτσι όπως το Dancehall... ήταν προσανατολισμένο σε πιο άγριες στιγμές στυλ Rid of Me και To Bring you My Love, το A Woman A Man Walked By φοράει εν μέρει τα γοτθικά ρούχα του White Chalk και άλλοτε τις πιασάρικες μελωδίες του Stories From The City....
Η αρχή στο AWAMWB σε πιάνει απ'τα μούτρα, προσφέροντάς σου μια απίθανη σύνθεση, σημαδεμένη απο τη χαρακτηριστικά σφυρηλατημένη φωνή της PJ,και τις κιθάρες του Parish που μοιάζουν με τσαγιέρες λίγο πριν εκραγούν. Το κομμάτι λογικά θα γίνει ένας απο τους ραδιοφωνικούς έρωτες της χρονιάς και όχι αδίκως. Είναι ό,τι πιο άμεσο και δυναμικό έχει γράψει η Polly Jean απο τότε που άφησε στην άκρη την πιο επιθετική περσόνα της.
Το "Leaving California" συγγενέυει με τα ουκελέλε του "White Chalk", με την PJ σε λιγότερο δραματική διάθεση αλλά αποφασισμένη να αφήσει τo παρελθόν της θαμμένο και πίσω της. Στο "April" η φωνή της σπάει για να αναπαραστήσει μια γέρικη φωνή φτάνοντας στην απελευθερωτική επίκληση προς την νεότητα, που δένει πολύ ομαλά και όμαρφα με την πολυορχηστρική μαστοριά του Parish. Για να τονιστεί μάλιστα η αυθεντικότητα της ιστορίας, πολλές φορές η PJ δε διστάζει να ξεφύγει απο την πεπατημένη της μέχρι εκείνη τη στιγμή μελωδίας.
Η εύθραυστη Αγγλίδα όμως απο το Dorset μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε αθυρόστομη μαινάδα αν κάποιος την προδώσει ή την προσπεράσει. Αυτό μαθαίνουμε στο εκδικητικό πρώτο μισό του ομώνυμου κομμάτιου πριν περάσουμε σε ένα ορχηστρικό ξεπέταγμα που μας κάνει να ξεχνάμε το αρχικό θέμα.
Η ιστορία συνεχίζεται με το υπεροχο "Soldier" που μας επαναφέρει στον τρόπο που η PJ αντιλαμβάνεται τώρα τη μουσική, ίσα ίσα για να μας αποσυντονίσει ο επώδυνος θόρυβος του "Pig Will Not" και τα λυσσασμένα γαυγίσματα της λεγάμενης που μοιάζουν σαν κάποιος άγνωστος να τόλμησε να την παρενοχλήσει.
Στο τέλος, η δεύτερη πιο αξιομνημόνευτη στιγμή του δίσκου, το "Passionless, Pointless”, αναδεικνύεται μέσα απο ένα πένθιμο φλάουτο και μια διστακτική κιθάρα, ενώ η PJ κάνει ακόμα μια καταπληκτικά ανοιχτόκαρδη (με την έννοια της ειλικρίνειας) εξομολόγηση. Η ανατριχιαστική ερμηνεία της απαλύνει τις γωνίες στο χαμηλό της ψιθύρισμα, και καθηλώνει με τη βραχνάδα της όπου και δείχνει ένα μονο μέρος απο τις μοναδικές φωνητικές της ικανότητες.
Συνολικά το A Woman A Man Walked By δεν είναι μια συλλογή καλών b-sides. Δεν είναι το διεκπεραιωτικό διάλειμμα πριν την συνέχεια των αμιγώς προσωπικών δημιουργημάτων. Είναι η αξιοποίηση κάποιων δύσκολων στη σύλληψή τους ιδεών και το άπλωμα των καρτών στο τραπέζι μέχρι να αποφασίσουν οι παίκτες μας πως θα κινηθούν, παίζοντας τελικά με όλους τους τρόπους αλλά φτιάχνοντας παράλληλα μια νίκη.
Γιατί μόνο ως νίκη μπορεί να περιγραφεί ένας δίσκος τόσο συντονισμένος που προβάλλει τα πλεονεκτήματα και των δύο δημιουργών. Ένας δίσκος με στόχο όχι να είναι στους καλύτερους της χρονιάς ή να εντυπωσιάσει με την προτωτυπία του, αλλά με σκοπό να στέκεται περήφανος στην δισκογραφία της PJ Harvey και του John Parish. Και με τον κατάλογο που ήδη φιγουράρει δίπλα στην πρώτη, αυτό δεν είναι καθόλου μικρό παράσημο.
PJ Harvey & John Parish - "Black-Hearted Love" (A Woman A Man Walked By)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου