30. Blindfold - Faking DreamsΌμορφες αργόσυρτες μελωδίες που εκθειάζουν τα κενά διαστήματα του ρυθμού, και μια λεπτεπίλεπτη αλλά γεμάτη αντοχή φωνή. Οι συγκρίσεις με τους συμπατριώτες τους Sigur Ros είναι σωστές, όπως και αυτές με την, ευκολοχώνευτη μέσα στην πολυπλοκότητά της, μουσική των Radiohead.
Οι Blindfold κατοικοεδρεύουν πλέον στο πολυσυλλεκτικό Λονδίνο αφήνοντας πίσω την «ζεστασιά» (που λέει ο λόγος) της Ισλανδίας τους. Αυτή η μετακίνηση τους ωφέλησε, αφού βρήκαν άκρες με το ΒBC πραγματοποιώντας μια αξιομνημόνευτη (όπως λέει και η ραδιοφωνική παραγωγός Janice Long) live εμφάνιση εκεί. Το Faking Dreams δεν βιάζεται να γίνει αγαπητό. Παίρνει τον χρόνο του και αφήνει την πραγματικά ξεχωριστή φωνή του Biggi να απλωθεί μαζί με το μουσικό χαλί που φαίνεται να πλέκεται την στιγμή που το ακούς, με αθωότητα και καθαρή έμπνευση. Ο Biggi Hilmarsson (ή Biggie Smalls για τους φίλους) το λέει καθαρά άλλωστε σε συνέντευξή του: "During recording sessions we tend to close our eyes and play whatever comes - nothing is too certain or too structured, we like to play around with small notes or melodies and build on them, almost like scoring a film." Ορίστε λοιπόν, όποιος σκηνοθέτης ετοιμάζει ταινία με όμορφα φυσικά τοπία που έρχονται σε αντίθεση με τον φρενήρη αστικό ρυθμό ας πάρει τα παιδιά τηλέφωνο.
29. Taxi Taxi! - Still Standing At Your Back Door
Αυτές οι γλυκύτατες και ταλαντούχες δίδυμες από τη Σουηδία ακόμα στέκονται στην εξώπορτά (δεν θα πω πίσω πόρτα ώστε να αποφευχθούν οι συνειρμοί) μας, διακριτικά και εκλεπτυσμένα με όμορφα φωνητικά, πιανιστικούς μελαγχολικούς κύκλους πίσω από την πλάτη μας, και προσεκτικές αρμονίες σα να προσπαθούν να μην ξυπνήσουν το παιδί. Μοιάζουν διστακτικές να βγουν στον έξω κόσμο αλλά ακόμα κι έτσι η συστολή τους αυτή λειτουργεί θεραπευτικά σε αυτά τα αδιόρατα απογεύματα που κοιτάζουμε το ταβάνι προσπαθώντας να βρούμε το κρυφό του νόημα (συνεχίστε να κοιτάτε, υπάρχει κάτι σίγουρα). Μοιάζουν με μικροσκοπικά κεράσια που δεν έχουν ωριμάσει ακόμα αλλά μπορείς να φανταστείς και να ανυπομονείς για τον καιρό που θα κοκκινίζουν και θα γίνονται κάθε μέρα όλο και πιο γευστικά.
28. The Pains Of Being Pure At Heart - Pains Of Being Pure At Heart
Αν αυτή τη στιγμή μου χτύπαγε κάποιος άγνωστος την πόρτα, έκανα τη βλακεία να του ανοίξω και μου έβαζε το μαχαίρι του στο λαιμό μου απαιτώντας να του πω έναν φετινό shoegaze/indie pop δίσκο, θα του πρότεινα τον συγκεκριμένο με την σιγουριά ότι δεν θα ανοίξει ρουθούνι. Αυτά τα παιδιά από τη Νέα Υόρκη ακούγονται πραγματικά χαρούμενα φτιάχνοντας μουσική για εξίσου χαρούμενους νέους αλλά και για κυνικούς κωλόγερους όπως στην περίπτωσή μας. Πρέπει να έχεις θάψει βαθιά στον κήπο σου την καρδιά σου (μαζί με το απεχθές Τσιουάουα της γειτόνισσας) για να μην σε ξεσηκώσει και δεν σου φέρει ένα νοσταλγικό χαμόγελο ένα κομμάτι σαν το "Everything With You" ή μια ζεστασιά στην κοιλίτσα σου το 3λεπτο «σαν μέλι» "Come Saturday". Δικαίως αγαπήθηκε από το Pitchfork και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις το μικρό μου, το μανάρι μου, το γούτσου γούτσου μου. Μισό λεπτό γιατί κάποιος μου χτυπάει το κουδούνι.
27. Regina Spektor - Far
Περίμενα κάτι αρκετά καλύτερο από μια έτσι και αλλιώς αγαπημένη στιχουργό και ερμηνεύτρια. Όχι ότι δεν υπήρχε δείγμα της καλπάζουσας φαντασίας της και της ικανότητάς της να «σκαρώνει» ένα σωρό πιανιστικά και άλλα παιχνιδίσματα αλλά το Far δεν διαθέτει ούτε ένα "Apres Moi" όπως το Begin To Hope ούτε ένα "Chemo Limo" όπως το Soviet Kitsch. Τα αξιομνημόνευτα κομμάτια του Far βρίσκονται μαζεμένα στη μέση του δίσκου ο οποίος δυστυχώς φλερτάρει και κάποιες φορές με το μελό. Όπως είπαμε όμως η Regina σώζεται εν μέρει από τις ερμηνείες της που είναι πάντοτε υπεύθυνες και επαγγελματικές προσπαθώντας να ξεζουμίσουν ακόμα και μια αδύναμη σύνθεση, αλλά και από την πεντάδα "Folding Chair", "Machine", "Laughing With", "Human Of The Year" και "Dance Anthem Of The '80s" που πραγματικά μας υπενθυμίζουν την ασύνορη φαντασία της και τις ολοζώντανες και ροδομάγουλες παρομοιώσεις της.
26. The Veils - Sun Gangs
Τους πήρε τρεις δίσκους για να τους ανακαλύψω. Και αυτό δεν τους τιμάει. Το Sun Gangs όμως είναι ακριβώς ό,τι μπορεί να ελπίζει το ελληνικό μελαγχολικό εναλλακτικό κοινό που αρέσκεται στο λα μινόρε. Σκοτεινές, μυστηριώδης και μυστικοπαθείς συνθέσεις, κάποιες βαριές και ασήκωτες κιθάρες που φέρονται σαν να έχουν να κοιμηθούν καμιά βδομάδα και θεατρικά φωνητικά από τον Finn Andrews. Κι επειδή ανήκουμε στο ελληνικό μελαγχολικό εναλλακτικό κοινό που αρέσκεται στο λα μινόρε αφήσαμε τον δίσκο να περπατήσει μαζί μας τα βαριά χειμωνιάτικα (ποια;) βράδια. Το "It Hits Deeper" ειδικά χτυπάει βαθιά ανεξαρτήτως εποχών και διάθεσης.
25. The Flaming Lips - Embryonic
Δεν ήμουν ακόμα έτοιμος γι’ αυτό το άλμπουμ. Ήρθε στο τέλος μιας γεμάτης χρονιάς που μάλλον έδειχνε στο ζύγι ένα θλιμμένο προσωπάκι. Το Embryonic μοιάζει με άλμπουμ που θέλεις καιρό να το χωνέψεις και δεν θα υποκριθώ ότι βρήκα αυτόν τον καιρό. Αυτό που ξέρω μέχρι στιγμής είναι ότι πρόκειται για ένα ίσως υπερβολικά γεμάτο άλμπουμ σε διάρκεια και όχι απαραιτήτως σε ιδέες. Οι ιδέες που υπάρχουν σε τραβάνε προς το δρόμο τους αλλά η κομματάκι ανυπόφορη παραγωγή σε διώχνει από τις συνεχόμενες ακροάσεις. Ο Wayne είναι στις μαύρες του στιχουργικά κυνηγώντας με τη σκούπα έξω από το σπίτι τους γλυκόπικρους αλλά αισιόδοξους στίχους του παρελθόντος, κρατώντας μόνο το δεύτερο συνθετικό της λέξης «γλυκόπικρους». "I wish I could go back/ Go back in time/ But no one ever really can/ Go back in time/ I would have shown you/ Those people are evil/ And they'll hurt you if they can" προειδοποιεί κατόπιν εορτής στο "Evil" ενώ στο υπέροχο "I Can Be A Frog", ενώ απαριθμεί ατέλειωτες δυνατότητες μεταμόρφωσης υπενθυμίζοντας τη δύναμη της ανθρώπινης βούλησης, κατά κάποιον τρόπο καταλήγει με σπασμένα φτερά αφού «αυτή» μπορεί να γίνει ό,τι επιθυμεί, ο ίδιος όμως παραμένει φυλακισμένος στον εγωισμό του και ας κατάρρευσε εκείνος νωρίτερα. Progressive rock κλαγγή που κρύβει επιμελώς τις κρίσεις ωριμότητας του παιχνιδιάρη Wayne.
24. Soap & Skin - Lovetune for Vacuum
Δεν ξέρω τι λέει για ένα κορίτσι 18 χρονών ότι βγάζει έναν τόσο βαρύ και τραγικό θεματικά αλλά και εντυπωσιακό μουσικά δίσκο. Η Anja μπορεί να είναι υπερβολικά πολύπλοκη για τον κόσμο ή ο κόσμος υπερβολικά πολύπλοκος γι’αυτήν. Όπως και να’χει κατάφερε να εκθέσει τη δουλειά της με το δικό της τρόπο αφήνοντας σε όλους τους τομείς (δείτε post uptight) τη σφραγίδα της. Ακόμα και αν δεν κάνει τίποτα τα επόμενα χρόνια, ή ακόμα καλύτερα βγάζει δίσκους κάθε δύο χρόνια, μπορεί να υπερηφανεύεται ότι το Lovetune For Vacuum τύλιξε σε συσκευασία CD όλη την ύπαρξη της 18χρονης Αυστριακής. Το θέμα με αυτή τη μαυροφορεμένη κλαίουσα που μοιάζει να θρηνεί για όλα τα βάσανα του κόσμου, ακόμα και αν δεν τα έχει προκαλέσει αυτή, είναι ότι δεν πρέπει να την ενδιαφέρουν πολύ οι πανηγυρισμοί. Ας είναι. Το "Extinguish Me" θα σημαδεύει τις μελαγχολικές μας μέρες ενώ θα γκριζάρει απαλά, δίνοντας την προοπτική της μεγαλύτερης εικόνας, τις πιο χαρούμενες.
23. Phoenix - Wolfgang Amadeus Phoenix
Στην εντελώς άλλη πλευρά της όχθης, οι Φράγκοι από τας Βερσαλλίας φτιάχνουν ένα γρήγορο, τρομερά ευκολοχώνευτο indie pop άλμπουμ βασισμένο στα synthesizers που σχεδόν σου επιβάλλει να μην το βγάλεις τον επόμενο χρόνο από τον mp3 παίχτη σου. Υπερβολικά γυαλισμένο μέχρι εκτυφλωτικού βαθμού αλλά η pop έτσι μας έχουν πει ότι πρέπει να είναι. Ο δίσκος ξεκινά με μια τριάδα μικρών αριστουργημάτων, από αυτά που οι τύποι από την δισκογραφική θα έτριβαν τα χέρια τους στη σκέψη των single που θα πωλούνταν σαν κρύο και μπαγιάτικο ψωμί στην κατοχή, ενώ στη συνέχεια οι «φοίνικες» θυμούνται το πιο ηλεκτρονικό παρελθόν τους με το επτάλεπτο "Love Like A Sunset" που μοιάζει με τη μουσική παρουσίασης του Ρόκυ Μπαλμπόα και είναι, θα τολμούσα να πω, εξίσου πορωτικό. Από εκεί κι έπειτα υπάρχει μια ποιοτική κατηφόρα στον δίσκο (όχι απότομη) αλλά η δουλειά έχει γίνει. Σαν ψωμί στην κατοχή…
22. The Tiny - Gravity & Grace
Κι άλλοι Σουηδοί! Ο τρίτος δίσκος αυτού του ζευγαριού από την πατρίδα του αρχηγού Όλοφ Μέλμπεργκ είναι ένα πολύ λεπτομερές, μινιμαλιστικό κτίσμα, χτισμένο σε κλασσική γκοθ μουσική. Το ζευγάρι (και στη ζωή) της Ellekari Larsson και του Leo Svensson είναι multi-instrumentalists και πολύ ταλαντούχοι. Η φωνή της Ellekari μικροσκοπική και εύθραυστη ενώ η παραγωγή μοιάζει σαν η ηχογράφηση να έχει γίνει σε ένα δωμάτιο δύο επί τρία. Καμαρούλα μια σταλιά λέει νωρίτερα όμως το τραγούδι και αν μη τι άλλο οι Tiny μοιάζουν να ηχογραφούν δεκαετίες αφού ακούγονται σφιχτοί και δεμένοι μουσικά. Χαιρετούμε την γαλαζοκίτρινη σημαία για μια ακόμη φορά.
21.The Decemberists - The Hazards of Love
Οι ασπρουλιάρηδες απο την πιο «λευκή» πολιτεία της Αμερικής, το Όρεγκον, έφθασαν στον πέμπτο τους δίσκο προκειμένου να εξωτερικεύσουν τις progressive rock ανάγκες τους. Το Hazards of Love είναι μια ροκ όπερα με δολοπλοκίες, έρωτες, ζήλιες και φόνους. Ό,τι πρέπει για τις απογευματινές τηλεθεάσεις δηλαδή. Είναι η ιστορία της Margaret που ερωτεύεται τον William που τυγχάνει να είναι ένα τέρας που αλλάζει μορφές. Σαφές το υποννοούμενο.
Στον δίσκο συμμετέχει και η αγαπημένη Sarah Worden που παραδίδει ερμηνεία μεγατόνων στο "The Wanting Comes in Waves/Repaid". Ο Colin Meloy φτιάχνει έναν δίσκο που πατάει γερά στα πόδια του και μας αφήνει μερικές πολύ ωραίες μελωδίες. Η ανάγκη να δομήσει μια συγκεκριμένη ιστορία τού έκανε καλό και τον έκανε να πολυλογεί και να περιττολογεί μόνο με τα ριφάκια του αυτή τη φορά.
20. ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead - The Century Of Self
Αφού ο μουσικός τύπος τους ανέβασε στο Έβερεστ μετά το Source Tags & Codes, τους καταβαράθρωσε στα σκοτεινά υπόγεια με το Worlds Apart και σταμάτησε να ασχολείται μαζί τους με το So Divided στο φετινό Century Of Self έχουν ηρεμήσει από αυτά τα σκαμπανεβάσματα και βγάζουν τον καλύτερό τους δίσκο μετά το Source Tags & Codes. Το πρώτο μισό του δίσκου είναι καλή και ευφάνταστη progressive rock και στο δεύτερο μισό κυριαρχούν οι Beatlικές επιρροές του Conrad Keely. Αυτή τη φορά πετυχαίνουν να περάσουν το μήνυμα και στις δύο περιπτώσεις. Γεμάτο ενέργεια και sing-alongs, σκληρότητα αλλά και τρυφερές προσεγγίσεις. Πάντα θα έχουμε ανοιχτά τα αυτιά μας γι'αυτούς.
19. Animal Collective - Merriweather Post Pavilion
Τους πήρε αρκετό καιρό για να κάνουν το μεγάλο άνοιγμα στο ευρύτερο μουσικό κοινό. 8 δίσκους για την ακρίβεια. Η αστραπή τους όμως έσκισε το ήσυχο νυχτερινό τοπίο πίσω από το βουνό. Διαρκής κίνηση και μια πολύχρωμη παλέτα διαθέσεων που κάλυψε τα γούστα αρκετών μουσικόφιλων. Δύσκολα θα απορριφθούν όλα τα τραγούδια ακόμα και αν είναι κάποιος σκληρά προκατειλημμένος απέναντί τους και στη μόδα που τους αναδεικνύει. Μπορεί να αισθάνθηκα ότι με τράβηξε το hype με το ζόρι στην ακρόαση του δίσκου, αλλά δεν θα ήμουν με τα σωστά μου αν δε μου άρεσαν τα "My Girls", "Lion In A Coma", "Summertime Clothes" και "No More Running". Οπότε χαλάλι το πρήξιμο των ώτων μας για τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς απο τον Ιανουάριο.
18. PJ Harvey & John Parish - A Woman A Man Walked By
Αποδείχθηκε ότι δεν είχε μεγάλη αντοχή καθώς στο τέλος της χρονιάς δυσκολευτήκαμε να τον ξανακούσουμε ολόκληρο. Παρ'όλα αυτά είναι μεγάλο επίτευγμα αφού δύο σπουδαίοι καλλιτέχνες βρέθηκαν μαζί μετά από 13 χρόνια προσπαθώντας να αναβιώσουν το επιτυχημένο πείραμα του Dance Hall At Louse Point. Ο Parish μοιάζει λίγο κουρασμένος και ανέμπνευστος αυτή τη φορά με τα κόλπα του καταμετρημένα και περιορισμένα, η PJ Harvey όμως είναι πραγματικά ιδιοφυής, και μετά από τόσα χρόνια καριέρας βρίσκει ακόμα «χαρακτήρες» γυναικών να υποδύεται. Φτύνει, απειλεί, σπαράζει σε μια κουνιστή καρέκλα, δεν γουστάρει την απόρριψη και μαγεύει σαν ερινύα με την τρομακτικά τεράστια γκάμα των ερμηνείων της. Απλά παίρνει το άλμπουμ μόνη της και το κουβαλάει. Και όχι μόνο το κουβαλάει δασώνοντάς το αλλά και το βγάζει και πιο ψηλά από εκεί που ίσως θα του άξιζε να ήταν.
17. Eels - Hombre Lobo
Ένας τρελός τύπος κυκλοφορεί 12 τραγούδια επιθυμίας. Και το κάνει καλά. Σύντομες και αξιομνημόνευτες απλούστατες μελωδίες δείχνουν τις επιρροές του κυρίου E, από '60s rock and roll μέχρι κολεγιακό ροκ των '80s. Ο E κάνει κύκλους γύρω από αυτή τη γκόμενα. Την τρομάζει για να της τραβήξει την προσοχή, μένει αξύριστος για τον ίδιο λόγο, τις γράφει ποιήματα θαυμασμού, της υπόσχεται αιώνια αγάπη και τελικά μένει μόνος του και αναρωτιέται "Whats A Fella Got To Do". Εξίσου διασκεδαστικές και οι μελωδικές indie στιγμές του όπως στο "My Timing Is Off" με τα φασαριόζικα κλαπατσίμπαλα του "Tremendous Dynamite". Ίσως παραείναι απλοϊκό για τη σημερινή εποχή, αλλά από την άλλη έχει πιο πολύ χαρακτήρα από πολλά hype κούφια δέντρα.
16. Yeah Yeah Yeahs - It's Blitz!
Ποιός είπε ότι το να ακολουθείς τη μόδα δεν θα σε βγάλει πουθενά; Οι YYY's καβάλησαν κι αυτοί το κύμα του '80s revival και έβγαλαν τον καλύτερό τους δίσκο μέχρι σήμερα. Έναν δίσκο που τους καθιερώνει στη «γεμάτη» Νεοϋορκέζικη σκηνή και στρογγυλοκαθίζει στο θρόνο της την αυτοφορτιζόμενη μπαταρία που ονομάζεται Karen O. Υπήρχε παντού φέτος και άφησε το σημάδι της και μουσικά αλλά και στον τομέα του στυλ, όπου δείχνει σε κάτι φθηνές και κακάσχημες τσουλάρες α λα Lady Gaga πως ντύνονται οι καλλιτέχνες όταν ενδιαφέρονται για το στυλ τους. Τραγούδια όπως το "Hysteric", το "Runaway" και το "Zero" αποτελούν highlights σε αυτόν τον άψογο από όλες τις απόψεις dance punk δίσκο που ολοκληρώνει έναν κύκλο που οι YYY’s έψαχναν καιρό να φτάσουν στο 100%.
15. Andrew Bird - Noble Beast
Ένας κύριος και θαυμάσιο παιδί, ήταν ακριβής και στο φετινό του μουσικό ραντεβού. Το υπέροχο Noble Beast βρίθει από επιστρώσεις πανέμορφων μελωδιών, το α-ηδονικό σφύριγμα του Andrew, και τη γοητευτική του ανάγκη και προσπάθεια να βρίσκει όσο το δυνατόν μεγαλύτερες λέξεις από το αγγλικό λεξιλόγιο. Το πρώτο κομμάτι που μου τράβηξε την προσοχή ήταν το "Masterswarm" με την ταξιδιάρική του μελωδία, ενώ στη συνέχεια αγάπησα και τις πενιές του "Tenuousness" με τη θανατηφόρα του ατάκα "So procreate and pay your taxes" και φυσικά την αγνή ομορφιά και το καθαρό δράμα του "Anonanimal". Απορώ πώς το αδίκησα και δεν ήθελα καν να το βάλω στην (υποθετική) σαραντάδα μου. Πραγματικά δεν μου έχει ξανασυμβεί να λανθάνει η μουσική μου κρίση. Ποτέ. Αλήθεια.
Αλήθεια.
14. The Duckworth Lewis Method - The Duckworth Lewis Method
Τι τρελή ιδέα! Και τελικά πόσο επιτυχημένη! Οι Άγγλοι πιστεύουν ότι ο κόσμος γίνεται καλύτερος με το να κάθονται να παίζουν κρίκετ με τις ώρες και τελικά άλμπουμ σαν και αυτό μπορεί να αποδεικνύουν ότι έχουν δίκιο. Μια τέλεια αγγλική ποπ στιγμή διαπερνάει το πρώτο και κατά πάσα πιθανότητα μοναδικό μουσικό γάμο του Neil Hannon και του Thomas Walsh. Μελαγχολικά νυχτερινά περάσματα-ύμνοι στην μοναχική και αναλώσιμη «ζωή» του "Nightwatchman" (κάτι σαν τον μπαλαντέρ του παιχνιδιού) και το λεπτεπίλεπτο βικτωριανό “Gentlemen And Players”. Αν δεν έχετε πειστεί ακόμα δείτε αυτές τις δύο φωτογραφίες. Είναι δυνατόν αυτοί οι δύο Ιρλανδοί να μην φτιάξουν ένα αριστούργημα που καταπίνεται μονορούφι; (σαν το αίμα του θρύλου που το πίνετε με το καλαμάκι κουφάλες διαιτητές!).
13. Antony & the Johnsons - The Crying Light
Πάμε σε πιο βαριά πράγματα. Ο Antony άκουσε δράμα και έσουρε το βαρύ του φόρεμα και την άτακτη μαλλούρα του και κατσικώθηκε σε ένα πιάνο. Εκεί έκανε αυτό που κάνει πάντα. Έβγαλε την ψυχή του και την απόθεσε σε έναν συμπιεσμένο δίσκο. Ο Antony μοιάζει με ταξιδιώτη που παρατηρεί και περιγράφει τα βαθύτερα ανθρώπινα συναισθήματα. Τα βαθύτερα και βασικά ανθρώπινα συναισθήματα. Αγάπη, θάνατος, τρυφερότητα, αποξένωση. Οι ερμηνείες του δε χρειάζονται tour guide. Είναι απλές, εσωτερικές και χαμένες στις ατελείωτες οκτάβες της φωνής του. Στο "Aeon" μάλιστα κάνει την έκπληξη μπαίνοντας στο σώμα ενός bluesman σε απευθείας σύνδεση με τον Θεό και σε ό,τι είναι ιερό εκεί έξω. Το εξώφυλλο επίσης χρίζει ειδικής μνείας γιατί μας υπενθυμίζει ότι ο Antony βρίσκει την ομορφιά και τη χάρη σε αυτά που πολλοί θεωρούμε αντιτουριστικά και αποκρουστικά.
12. The Antlers - Hospice
Πιο βαρύ από αυτό δε γίνεται. Ένα concept album για τον θάνατο κάποιου αγαπημένου σου προσώπου από τον καρκίνο και τις τελευταίες του μέρες. Ακόμα στο μενού υπάρχει έκτρωση και μια παραπομπή στην αυτοκτονία της Sylvia Plath. Μπορεί να το αισθανθείτε λίγο ψυχαναγκαστικά τραγικό και σίγουρα δεν είναι για επαναλαμβανόμενες ακροάσεις. Εκτός αν είστε σαν τον Tyler Durden και γουστάρετε να πηγαίνετε σε συγκεντρώσεις ομάδων με ανθρώπους προσβεβλημένους από θανατηφόρες αρρώστιες. Όπως και να’χει είναι η εξομολόγηση της χρονιάς. Εκ βαθέων αλλά όχι και εκ χυδαίων. Κρατιόμαστε γερά από την μελωδία του παραπλανητικά «ζωντανού» "Bear" και αφήνουμε τελικά το ταλαιπωρημένο χέρι της Sylvia στην επανάληψη της φωνητικής μελωδίας του "Bear" στο "Epilogue" που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι θα γινόταν αν ο Jeff Buckley κελαηδούσε ακόμα και δεν κουραζόταν από τις επερχόμενες μέρες του ως superstar με αποτέλεσμα να προσπαθήσει να κολυμπήσει με τις μπότες του.
11. Julian Plenti - Julian Plenti Is Skyscraper
Αυτός ο Julian κερδίζει κατά κράτος τον άλλον Julian που έβγαλε και αυτός δίσκο φέτος και είναι επίσης τραγουδιστής μπάντας που θεωρήθηκε ότι έσωσε το rock στις αρχές τις δεκαετίας που μας πέρασε. Είναι αστείο πώς τα φέρνει η μοίρα καμιά φορά. Ο Julian Plenti ή αλλιώς Paul Banks εκτός από τον ουρανό έξυσε και το βαθύ κομμάτι της ψυχής του που την καταπιέζει όταν πρέπει να ηγηθεί των Interpol. Δηλαδή μιας μπάντας που αρκετά συχνά βάζει παραπάνω το στυλ από το περιεχόμενο. Το Skyscraper είναι ένας δίσκος με ποικιλία, γρήγορα και έξυπνα ποστ πανκ ριφακια και - αυτό είναι η έκπληξη - απίστευτης ομορφιάς ορχηστρικές στιγμές. Φαίνεται ότι το τελείωμα του Our Love to Admire που ονομαζόταν "Lighthouse" είχε την υπογραφή του Banks. Ξεχωρίζει ακούραστα η εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς του "On The Esplanade", οι ανέλπιστα φρέσκες τρομπέτες του "Unwind" και το ανεξερεύνητο "Girl On The Sporting News". Ας συνεχίσει να σκέφτεται εντός και εκτός του Interpol κουτιού.
10. Manic Street Preachers - Journal for Plague Lovers
Το ταξίδι του Richey Edwards τελειώνει σε αυτόν τον δίσκο. Και ολοκληρώνεται τιμητικά και αποθεωτικά στον πιο σοβαρό δίσκο που έβγαλαν οι Manics εδώ και πολύ καιρό. Αν μου έλεγαν ότι είχαν ηχογραφήσει αυτόν τον δίσκο στα '90s και περίμεναν να τον κυκλοφορήσουν όταν ο Richey θα θεωρούνταν και επίσημα νεκρός από την οικογένεια του, θα το πίστευα. Ο ήχος δείχνει '90s, ο James Dean Bradfield ακούγεται όσο τσαντισμένος ήταν στα '90s και οι στίχοι του Richey ήταν τελείως αντιπροσωπευτικοί της κατεδάφισης που συνέβη στα '90s στους παρωχημένους και ανέξοδους κανόνες των προηγούμενων γενεών. "It's not what's wrong/ It's what's right/ It's the facts of life sunshine" καταλήγουν στο οργισμένο "All Is Vanity" και κλείνουν ένα κεφάλαιο αλλά όχι και το τεράστιο σημάδι που άφησε στην μπάντα η εξαφάνιση ενός υπερβολικά ταλαντούχου αλλά δυστυχώς αυτοκτονικού τύπου.
9. Atlas Sound - Logos
Το ανήσυχο πνεύμα του Bradford Cox ξαναχτυπά. Δεν ξέρουμε πώς θα συνεχιστεί η ιστορία και αν ο αγαπητός και λίγο παράξενος Brad θα συνεχίσει να κυκλοφορεί δίσκους από δύο μέτωπα (τους Deerhunter και τους Atlas Sound) αλλά φαίνεται οτι διανύει αυτό που θα θυμάται σε 20 χρόνια ως η δημιουργική του ακμή. Στο Logos γράφει ένα τραγούδι Animal Collective που ο Panda Bear θα φθονούσε σφόδρα να είχε γράψει ο ίδιος ενώ στο "Quick Canal" γράφει την κομματάρα των Stereolab που έχουν ξεχάσει να γράψουν εδώ και κάποια χρόνια. Χτυπάει δηλαδή τις επιρροές του εκεί που πονούν ενώ κάνει και μια περίληψη των indie rock επιρροών των Deerhunter. Όπως στα υπέροχα "Criminals" και "Shelia" που αποτελούν τις καλύτερες lo-fi ωδές που ακούσαμε τελευταία. Τί άλλο έχεις στο καπέλο σου Bradford; Γρήγορα πριν ο λαγός ψοφήσει από την πείνα.
8. Them Crooked Vultures - Them Crooked Vultures
Ο μεγαλύτερος ροκ σταρ της δεκαετίας συναντά τον ντράμερ της μεγαλύτερης ροκ μπάντας της προηγούμενης δεκαετίας και μετά κάνουν και οι δύο παρέα με τον μπασίστα της μεγαλύτερης ροκ μπάντας των '70s. Το αποτέλεσμα είναι όσο καλό ελπίζαμε. Και όσο μεγαλύτερο και ροκ περιμέναμε. Άγριο, γεμάτο ψευτομαγκιά, σεξ και ταχύτητα. Ολόκληρη η μυθολογία του Rock and Roll σε έναν δίσκο. Έχουν το στυλ , έχουν και το υλικό να το στηρίξουν. Όμως δε μένουν εκεί. Το περιέργο είναι ότι αποφασίζουν να πειραματιστούν κιόλας. Απο τα βαριά riffs στα πεταχτά πανκ ντραμς, μετά στην ψυχεδέλεια των '70s και πάλι πίσω στο πανκ. Και όλα αυτά μόνο στο "Elephants". Για την '70s τσόντα του "Scumbag Blues" για την οποία ο Isaac Hayes μαζί με τον Barry White θα ένιωθαν περήφανοι τα ξανάπαμε. Να μην ξεχάσουμε το κολλεγιακό (στην κυριολεξία) α λα Angus Young ναρκοληπτικό jamming του "Warsaw Or The First Moment You Take After You Give Up", το μεξικάνικο ,σκονισμένο, εμπνευσμένο απο το ράντζο των Desert Sessions ροκ του "Bandoliers" και το ταξίδι στον κόσμο των ναρκωτικών (που θα’λεγε και ο Χαρδαβέλλας) του χαοτικού "Spinning In Daffodils".
7. Grizzly Bear - Veckatimest
Δεν ξέρω αν είναι καλύτερο απο το Yellow House ή το Horn of Plenty αλλά είναι ένας ακόμα σοβαρός και γεμάτος ιδέες δίσκος απο τις αγαπημένες μας αρκούδες. Ακόμα δεν πιστεύω οτι έχουν φτάσει στο peak τους (αν ψάχναμε τους καινούργιους Radiohead εγώ αυτούς θα διάλεγα πάντως) αλλά συνεχίζουν να μην πέφτουν κάτω απο τη βάση ακόμα και στις πιο λιμνάζουσες στιγμές τους.Τα "Two Weeks", "Cheerleader", "Ready, Able" και "Foreground" ξεχωρίζουν σαν συνθέσεις όχι μόνο για την ψυχεδελική ποικιλία και ποπ υφή τους αλλα και σαν ερμηνείες της πραγματικά πανέμορφης φωνής που ανήκει στον Ed Droste. Πιο εξωστρεφές απο το Horn of Plenty και πιο σπασμωδικό απο το Yellow House, το Veckatimest είναι μια ταιριαστή σελίδα του βιβλιου της ιστορίας τους παραμένοντας παράλληλα διαφορετική και γεμάτη καινούργιες πληροφορίες.
6. Patrick Watson - Wooden Arms
Μα γιατί δεν αγαπάει κανείς αυτόν τον Καναδό; Εντάξει, όχι κανείς. Όμως θλίβομαι. Θλίβομαι λέγω κυρίες και κύριοι γιατί τα γνωστά άγνωστα Μ.Μ.Ε που αφόδευσαν τον Patrick τον καταδίκασαν στην αφάνεια. Κι όμως. Εδώ στο some beans συνεχίζουμε να τον πιστεύουμε ως καλλιτέχνη και ειδικά συνεχίζουμε να θεωρούμε τον συγκεκριμένο δίσκο ένα μικρό σκονισμένο αριστούργημα.
Ο Patrick πρέπει να κάνει δύο πράγματα. Να αλλάξει εταιρία και να απολύσει τον manager του. Είναι κρίμα πραγματικά να μην ακούγονται περισσότερο τραγούδια σαν το "Travelling Salesman", το "Big Bird In A Small Cage" και το "Wooden Arms". Βαρύ και πρωτόγονο χειροποιήτο percussion, αριστοτεχνικά δομημένες κορυφώσεις, πλατύς ήχος ώστε να μπορεί να αναπνέει και fingerpicking όσο πατάει η γάτα - αναφορά σε ένα απο τα είδωλά του, τον Nick Drake. Σαφέστατα ξεπέρασε όλες τις προηγούμενές του προσπάθειες και έχει πάρα πολύ βάθος ακόμα μέσα του. Ο Patrick ξέρει που βρίσκονται τα άγρια πράγματα και μπορεί να τα ημερεύσει.
5. St Vincent - Actor
Ένας δίσκος όπου τα φαινόμενα απατούν. Μπορεί να νομίζετε οτι είναι ένας γλυκύτατος δίσκος εξαιτίας των κοριτσίστικων φωνητικών της Annie Clark και του ανάλαφρα εκλεπτυσμένου παρουσιαστικού της. Όμως στην πραγματικότητα ο δίσκος είναι πιο ενήλικος. Όχι μίζερος ή δυσοίωνος αλλά περισσότερο εμπνευσμένος από τα προβλήματα που έχει προκαλέσει στον Woody Allen το γεγονός οτι κάποιος του έσκισε σελίδες απο το υπαρξιακό του βιβλίο όταν ήταν μικρός και την προσπάθεια που κάνει χρόνια τώρα για να τις ανακτήσει. Ηθοποιοί που εκτίθενται αλλά αδυνατούν να βρούν δουλειά, παιδικοί εφιάλτες που αντιμετωπίζονται με ένα καλό και κυρίως γεμάτο Smith & Wesson, να βλέπεις οτι είσαι άφραγκος τη στιγμή που πας να πληρώσεις το γεύμα σου με την γυναίκα των ονείρων σου και άλλα πολλά. Τα ίδια προβλήματα που έχουμε όλοι απο την αρχή της ζωής μας και που παραλλάσσονται ανάλογα την ηλικία.
Από το να σε κοροιδέψουν στο δημοτικό για το μόλις χαμένο σου δόντι, μέχρι το ειρωνικό, γεμάτο ακμή γέλιο των συμμαθητών σου στο γυμνάσιο όταν έκανες αυτή την απίστευτα ατσούμπαλη τούμπα στην γυμναστική, μέχρι το λάθος στη δουλειά που σε εκθέτει στον προιστάμενό σου, όλα αυτά συνοψίζονται στο κλασσικό όνειρο που έχει ο καθένας μας. Αυτό που ξυπνάμε το πρωί, πηγαίνουμε στη δουλειά/ στο σχολείο/ για ψώνια και παρατηρούμε στη μέση της διαδρομής οτι μας λείπει το παντελόνι. Αυτό το συναίσθημα πιάνει τέλεια η Annie Clark. Το κοκκίνισμα στις ντροπιαστικές μας στιγμές. Και το κάνει καλά. Άλλοτε με κοφτές κιθάρες που κάνουν όσο περισσότερη φασαρία γίνεται ώστε να τσαντιστεί ο γείτονας και άλλοτε με πανέμορφες κλασσικές ενορχηστρώσεις που σταματάνε το show όπως λένε και οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι. Το Actor είναι ένα τεράστιο άλμα προς τα εμπρός για την αξιαγάπητη St. Vincent.
4. Soulsavers - Broken
Κάποια στιγμή το σκέφτηκα για νούμερο ένα αλλά μετά ηρέμησα. Η αλήθεια είναι πως η αδυναμία μου για τον Mark θα με οδηγούσε σε πολλές παρασπονδίες. Το να έμπαινε αυτός ο δίσκος βέβαια στο νούμερο ένα δεν θα ήταν παρασπονδία, απλά υπερβολή.
Παρ'όλ'αυτά θα ήταν άδικο να μη βρίσκεται εδώ που βρίσκεται. Το Broken βασίζεται κυρίως στην κινηματογραφική του ατμόσφαιρα που πετάει απο ιδρωμένες υπόνοιες επερχόμενων σκηνών μάχης ανάμεσα σε δύο βασικά πιόνια (το "Unbalanced Pieces" ιδιαίτερα μου φέρνει στο μυαλό τη σχέση Pacino και De Niro στο Heat) μέχρι βροχερές εξομολογήσεις μοναξιάς όπως το "You Will Miss Me When I Burn" και απο προσευχές σε όποιον βρίσκεται εκεί πάνω στο "All The Way Down" και την κρυστάλλινα τρυφερή και επικλητική ερμηνεία του Lanegan μέχρι τον αποχαιρετισμό στο τελευταίο τρένο που δεν μπορείς πια να προλάβεις και που μας ξαναέφτιαξε την εικόνα τον αποχαιρετισμών στα τρένα που είχε διαταραχθεί σοβαρά απο τον αποχαιρετισμό της Άννας Βίσσης σε έναν ύποπτα «πεταχτό» ναύτη σε κάποιο παλιό της hit.
Το τραγούδι όμως που θα έπρεπε να συνοδεύει ένα μεγάλο western αν ακόμα γυρίζονταν τέτοια είναι το "Shadows Fall" με την τεράστια παλέτα συναισθημάτων του και τις χιλιάδες εικόνες απο τη μαγικά πρωτόγονη ζωή της Αμερικής στα τέλη του προπερασμένου αιώνα. Εικόνες μια απλούστερης ζωής όπου οι άνθρωποι είχαν μειωμένη ελευθερία αλλά σταθερά (υπαρκτά ή ανύπαρκτα) πράγματα να πιστεύουν. Το θέμα είναι, και μάλλον αυτό είναι που βγάζει τον δίσκο στον αφρό, πως δύο dj απο την Αγγλία αποκλείεται να πραγματοποιούσαν τον παραδοσιακό ήχο και τις μεταφυσικές εικόνες του Broken. Οπότε κάτι μου λέει πως κάποιος τους χρησιμοποιήσε σαν «βιτρίνα» ώστε να βγάλει έναν κρυμμένο σόλο δίσκο μιας και περιμένουμε από το 2004 για έναν φανερό. Ε, Mark;
3. Bat for Lashes - Two Suns
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Πιστεύω πως το Fur and Gold είναι ένα πραγματικό επίτευγμα και ένα απο τα καλύτερα ντεμπούτα που έχω ακούσει. Υπό αυτή την οπτική θεωρώ πως είναι καλύτερα απο το φετινό Two Suns. Διαφορετικές χρονιές όμως το 2006 και το 2009. Και δυστυχώς δεν υπήρχε το some beans το 2006 ώστε το Fur and Gold να πρωτεύσει στις λίστες μας.
Εν προκειμένω, το Two Suns είναι μια βουτιά προς τον συνθετικό ήχο των '80s και λιγότερο στον ορχηστρικό και μεγαλοπρεπή ήχο της Bjork όπως στο Fur and Gold. Το καλύτερο κομμάτι του Two Suns, "Siren Song", βέβαια μυρίζει Bjork απο χιλιόμετρα. Έχει και άλλα κόλπα όμως η αγαπητή Natasha, που σημειωτέον όπως κάθε παιδί μετανάστη - πόσο μάλλον Πακιστανού - που έχει μεγαλώσει στην Αγγλία έχει υποστεί τα πάνδεινα απο τα Εγγλεζάκια με την συμπεριφορά αποικιοκράτη. Στο "Glass" παίρνει εναν tribal ρυθμό και του δίνει και καταλαβαίνει περνώντας αυτούσιο το πάθος και τον παλμό ενός γεμάτου γηπέδου. Στο "Daniel" και στην απλή του σύνθεση απλώνει τον καπνό απο τα keyboards δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα εφηβικής ονείρωξης. Το μενού έχει και λίγο Cat Power στα "Good Love" και "Peace Of Mind" ενώ η συνεργασία με τον «πολύ» (που θα’λεγε και ο πουρουπουπού) Scott Walker μιλάει απο μόνη της. Γιατί για να διαλέγει να συνεργαστεί μαζί σου ερημίτης μεγαλοφυία κάτι ξεχωριστό πρέπει να’χεις. Και δε νομίζω να είναι μόνο το γλυκό σου μουτράκι. Αυτό μπορεί να σου εξασφαλίσει support στους Coldplay αλλά μόνο το ξεχωριστό ταλέντο σού εξασφαλίζει support στους Radiohead. Είναι αλήθεια, η Natasha έχει τα πάντα όλα.
2. DM Stith - Heavy Ghost
Ακόμα δεν έχουμε βρεί πόσα ακριβώς στρώματα ήχου υπάρχουν σε αυτόν τον κυριολεκτικά μαγικό και αριστοτεχνικό δίσκο. Μας εμπνέει και θα συνεχίσει να το κάνει μάλλον για πάντα. Απο τον «ρώσικο» κυνισμό του "Pity Dance", στην σπειροειδή πτώση του "Pigs", και από το κυκλικό πιάνο του ανατριχιαστικού "BMB" στις διακριτικές τρομπέτες που έχουν θαφτεί κάτω απο εκατομμύρια backing vocals στο "Thanksgiving Moon". Μιας και μιλήσαμε νωρίτερα για ντεμπούτα, αυτό είναι αδιαμφισβήτητα το ντεμπούτο της χρονιάς. Σα να ηχογραφεί ήδη κάμποσα χρόνια, έχει πειραματιστεί με κάποια είδη και έχει καταλήξει στον ήχο του. Το αστείο είναι πως πρόκειται για το εντελώς αντίθετο. Ο David Michael Stith ήταν γραφίστας βασικά, αλλά η γνωριμία του με την Sarah Worden και η ανάγκη του να εξωτερικεύσει μουσικά τις περίεργες εικόνες του μυαλού του τον έκαναν να στραφεί στην μουσική. Με λίγη βοήθεια από τους φίλους του (και τις αδερφές του που είναι μουσικοί κλασσικά εκπαιδευμένες) έβγαλε ένα πλήρες και ολοκληρωμένο κομψοτέχνημα. Απο το άψογο και ταιριαστό σαν γάντι artwork (είπαμε είναι γραφίστας ο άνθρωπος) μέχρι την απίστευτη λεπτοδουλειά που έχει γίνει μουσικά στο Heavy Ghost, το απότελεσμα είναι τρομακτικά καλό και αποτελεί μια καλή σφαλιάρα σε όσους λένε «μα δεν βγαίνει τίποτα καλό σήμερα» ή « κάθε πέρυσι και καλύτερα». Ο DM Stith είναι απο τους καλλιτέχνες που σου επιβάλλουν να τους δώσεις προσοχή και αν δεν το κάνεις ο μόνος χαμένος είσαι εσύ.
1. Wild Beasts - Two Dancers
Πώς τα καταφέρνουν οι Άγγλοι και σε μια σχετικά άδεια γι'αυτούς χρονιά κερδίζουν την πρώτη θέση; Έχει να κάνει με τα γονίδιά τους μάλλον.
Εδώ οι Wild Beasts για δεύτερο άλμπουμ μάς παρουσιάζουν κάτι τόσο φρέσκο και ζωντανό που το αισθάνεσαι να αναπνέει, να κινείται και να συσπάται. Οι θεατρινισμοί δίνουν και παίρνουν και οι ρόλοι θυμίζουν παραστάσεις του δρόμου. Ωμές, άγριες και στα μούτρα μας. Το αντίβαρο στον κοχλάζοντα σεξουαλισμό του Hayden Thorpe που θυμίζει κάτι απο Alex de Large είναι ο ψυχρός αλλά βαθύς τρόπος που περιγράφει τα γεγονότα ο βαρύτονος Tom Fleming. Άλλοτε μυστηριώδεις και κρυψίνοοι και άλλες φλογεροί και επώδυνα αναλυτικοί.
Οι Wild Beasts στην ουσία σχηματίστηκαν το 2002 στο Kendal. Το 2007 μετά απο κάποια singles υπέγραψαν στην Domino και χωρίς να χάσουν χρόνο το 2008 κυκλοφόρησαν το Limbo, Panto. Κι αν πέρυσι ξέφυγαν απο τα ραντάρ μας, φέτος ήταν αδύνατον να τους χάναμε. Θα έπρεπε να προσπαθήσουμε πολύ δηλαδή αφου οι κριτικές ήταν πολύ θετικές. Και χρησιμοποιώ επίτηδες το σχετικά ουδέτερο «θετικές» γιατί είναι γνωστό πως όταν πρόκειται για κάτι πραγματικά πολύ καλό ο μουσικός τύπος σφίγγεται και συγκρατείται. Όταν πρόκειται για μια χρυσή μετριότητα με καλές επαφές όμως ξάφνου σκίζουν όλοι τα εσώρουχά τους.
Ας είναι. Οι Wild Beasts έβγαλαν έναν σπουδαίο δίσκο και αυτό δεν θα άλλαζε σε οποιαδήποτε θέση και να τους βάζαμε. Ούτε θα άλλαζε με τη βαθμολογία του κάθε Pitchfork. Οι τύποι φτιάχνουν απλά και καθαρά καταπληκτική μουσική. Κονγκρατσουλαίησιονς άγρια κτήνη.
mr.grieves: «Ουφ, αυτό ήταν. Τέρμα οι λίστες για φέτος, του χρόνου πάλι. Έτσι και ξαναδώ top δείνα θα βάλω βόμβα στο Σύνταγμα. Εκεί που είναι οι τσολιάδες. Μπουμ! Πατσές και ποδαράκια!»
uptight: «Δεν κατάλαβες, πρέπει να γράψουμε και για τις καλύτερες συναυλίες του 2009.»
mr.grieves: «.......»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου