Σε ένα σχόλιο κάτω από ένα βιντεάκι της Josephine Foster στο youtube κάποιος χρήστης την περιέγραφε ως «η τελευταία σειρήνα». Αυτό δεν μπορεί να είναι αλήθεια γιατί ανέκαθεν οι σειρήνες προχώραγαν χεράκι χεράκι με την ανθρωπότητα. Έστω και αν αυτές οι σειρήνες ήταν φτιαχτές προκειμένου να δικαιολογήσουν την τεράστια και ανίκητη έλξη του πειρασμού. Σημασία έχει ότι σαν συμβολισμός αλλά και σαν πραγματικότητα τελικά παραμένουν ζωντανές.Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο αγαπητός χρήστης εννοούσε ως σειρήνα την Josephine Foster καθαρά για το μουσικό της στυλ και τον «απομακρυσμένο» τρόπο που τραγουδάει μοιάζοντας να βρίσκεται σε παράλληλο σύμπαν ή με το πνεύμα της αποκομμένο από το σώμα της. Ναι, θα μπορούσε να την πει κανείς σειρήνα για τις ψηλές της νότες που ήταν η αφορμή να καταφύγει στα κεριά στ'αυτιά ο Οδυσσέας για να γλυτώσει από τις αυθεντικές. Εδώ δεν χρειαζόμαστε κεριά στα αυτιά μας γιατί κάθε μέρα ψάχνουμε μελωδίες και έργα σαν το “All I Wanted Was The Moon”.
Ο τρόπος που προσεγγίζει την μουσική η Foster μου θύμισε αρκετά την Grouper. Και αν η Grouper ακούγεται σα να παίζει μουσική από το διπλανό δωμάτιο που σας χωρίζει ένας παχύς ξύλινος τοίχος η Josephine έχει πάρει τον λιγοστό εξοπλισμό της, την κιθάρα της, την φυσαρμόνικά της και τα πετάλια παραμόρφωσής της και κάθεται σε ένα σκαμνί μπροστά σου.
Ανέκαθεν η σημερινή μας πρωταγωνίστρια ήταν θαρραλέα. Αφού το 2004 έβγαλε με τους Supposed έναν «τρελό» δίσκο με πολλές αλλαγές τέμπο που άλλοτε συνοδευόταν από τα κρωξίματά της και άλλοτε από τα ακούνητα σαν κάρο στην λάσπη φωνητικά της δημιουργώντας ένα τρενάκι του τρόμου που σε μπέρδευε αλλά δε σε άφηνε να παρατήσεις στη μέση την ακρόαση. Μετά το All the Leaves Are Gone λοιπόν άφησε τους Supposed και έβγαλε έναν καθαρά προσωπικό δίσκο που κυκλοφόρησε έναν χρόνο αργότερα με τίτλο Hazel Eyes, I Will Lead You ο οποίος κινήθηκε και περπάτησε σε πιο ασφαλή folk στενάκια. Πιο σαφής αυτή τη φορά αν και λιγότερο περιπετειώδης με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Στη συνέχεια, και συγκεκριμένα το 2006, δίνει τις δικές της εκδοχές σε γερμανικά παραδοσιακά τραγούδια προηγούμενων αιώνων. Και το αποτέλεσμα ακούγεται πραγματικά δουλειά προηγούμενων αιώνων. Με όλη την καλή έννοια φυσικά. Το A Wolf In Sheep's Clothing μας ταξιδεύει σε ανθισμένες γερμανικές εξοχές και στους ποταμούς που τις διατρέχουν και σιγοψιθυρίζουν απαγορευμένα και απόκρυφα λόγια. Στην ουσία παίρνει τη δουλειά που έκανε με τους Supposed και της δίνει ένα πιο «σκοτεινό» και μυστηριώδες στρίψιμο.
Την καλύτερη δουλειά της όμως την φύλαγε για το 2008. Το This Coming Gladness είναι ένας ονειρεμένος και ονειρικός δίσκος. Η εικόνα της μοιάζει με φιγούρα και ζωγραφιά γεμάτη μελαγχολία και εσωτερικότητα. Όπως και ένα από τα είδωλά της απ’ ότι φαίνεται αφού πέρυσι το Graphic As A Star ήταν βασισμένο σε ποιήματα της βασίλισσας και συμβόλου της εσωτερικότητας Emily Dickinson.
Στο This Coming Gladness είχε τη βοήθεια του ντράμερ Alex Nielson που έχει συνεργαστεί με τον Will Oldham καθώς και του κιθαρίστα Victor Herrero. Άλλοτε αποστεωμένο και ετοιμόρροπο και άλλοτε μεγαλοπρεπές ανεβαίνει πάνω στη σκεπή της πιο ψηλής σοπράνο νότας που υπάρχει. Η κλασσική της παιδεία βοηθά πολύ ενώ στις εξάρσεις της επίδειξης αυτής της παιδείας έρχεται η δυτικότροπη ηλεκτρική παρεμβολή που δημιουργεί μια ένωση διαφορετικών εποχών. Τα μακριά αυστηρά της φορέματα φουσκώνουν όταν δέχονται τα καλέσματα της ηλεκτρικής κιθάρας του Herrero στο "Garden of earthly delights". Η «στραβή» μελωδία του "Lullaby To All" θυμίζει Bowie αλλά δεν θα πέρναγε καλά σε κάποιο καμπαρέ εκτός αν σε αυτό χορεύανε στραβοκάνες γυναίκες με τρία πόδια και μούρη αλόγου και οι πελάτες ήταν τραπουλόχαρτα με οπλές στα πόδια.
Ο θάνατος και η ζωή περιγράφονται χωμένα στα blues που μόνο να ονειρευτεί θα μπορούσε η κατά τα άλλα εξαιρετικά καλοβαλμένη Joanna Newsom, με τα παιχνιδίσματα της φωνής της Foster να κυλιούνται στα φρεσκοποτισμένα γρασίδια στο " Love You And The Summertime Blues".
Το πανέμορφο "All I Wanted Was The Moon" δεν μπορεί παρά να μας θυμίσει αυτή την ιστορία. Προφανώς εμπνέει πολύ κόσμο αυτό που δεν μπορεί να έχει. Μια πραγματικά αξιομνημόνευτη μελωδία που συνοδεύεται από χαοτικά κιθαριστικά εφέ που κολλάνε άψογα στο γενικότερο δεμένο με χοντρό σχοινί σύνολο για το οποίο οι ιστορικοί του μέλλοντος θα αναρωτιούνται σε ποιόν διαολεμένο αιώνα ηχογραφήθηκε. Το folk χτυποκάρδι του "Indelible Rainbows" κλείνει ακριβώς όσο δερβίσικα και μαστουρωμένα πρέπει, για ένα δίσκο που σου αφήνει σημάδια και μεγάλη εντύπωση.
Α ναι, ήρθε και τον χειμώνα στο Rodeo ως support στους Band Of Holy Joy όταν ακόμα δεν της είχε κάνει δώρο ο ξάδερφος της uptight το "This Coming Gladness" που μας εισήγαγε στον κόσμο της Josephine. Ακολουθεί χτύπημα κεφαλιού στο τοίχο. Γκντούπ, γκντούπ, γκντούπ…..
Josephine Foster - "All I Wanted Was the Moon" από το This Coming Gladness
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου