Από σήμερα το Some Beans εγκαινιάζει μια ακόμα καινούργια στήλη (να δούμε τι θα τις κάνουμε τόσες πολλές).Πέρασε η δεκαετία και διαβάσατε τόσες ανασκοπήσεις ταινιών, μουσικής κλπ. Αν λοιπόν νομίζατε ότι δεν προσέξαμε ότι άλλαξε η δεκαετία και ότι θα μείνουμε στην απ’έξω είστε γελασμένοι. Και για να το αποδείξουμε θα κάνουμε αρκετά συχνά διάφορα posts με γενικό τίτλο Some 00’s.Τα νούμερα σε κάθε post δεν θα αντιπροσωπεύουν τη σημασία του εκάστοτε θέματος, ούτε κινούμαστε χρονολογικά. Απλά θα μιλήσουμε για διάφορα πράγματα που σημάδεψαν την δεκαετία μας και θα τα αποτυπώνουμε στο blog όπως μας έρχονται τυχαία στο μυαλό.
Την στήλη θα εγκαινιάσουν οι Clinic, μια μπάντα που έστω και τυπικά (η πρώτη μεγάλη κυκλοφορία με το όνομά τους ήταν ένα compilation με τα προηγούμενα ΕΡs τους, ο πρώτος τους δίσκος όμως κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2000) γεννήθηκε στα '00s και διέπρεψε σε αυτά. Συγκεκριμένα θα ασχοληθούμε με το εκρηκτικό εναρκτήριό τους λάκτισμα (όπως θα έλεγε και ο Μανόλο Μαυρομάτης) που έδωσε την ώθηση στη μπάντα για τους συνολικά πέντε δίσκους της καθώς και μια σπουδαία θέση σαν support των Radiohead που εκτόξευσε την δημοτικότητά τους. Όσο θα μπορούσε να εκτοξευθεί η δημοτικότητα μιας μπάντας που φοράει χειρουργικές μάσκες και ανάλογες φόρμες βεβαίως βεβαίως.
Οι μεταπηδήσεις από το ένα garage και κοφτερό άκρο στα χαλαρά και χαλαρωτικά όμορφα ριφάκια γίνονται αρκετά συχνά. Δύσκολο να πεις ποιο προτιμάς αφού και τα δύο έχουν τις μεγάλες τους στιγμές. Πιθανότατα το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, στη δισκογραφία των Clinic, αντιθέσεων που κολυμπάνε όμως στην ίδια ποιοτική στάθμη είναι το ντεμπούτο των Λιβερπουλιανών με τίτλο Internal Wrangler.
Τα τύμπανα του "Voodoo Wop" και οι μικρές κραυγούλες του Ade Blackburn σου ανάβουν τα λαμπάκια για πόλεμο. Και εκεί που ετοιμάζεσαι για μια κλιμακούμενη ηχητικά μάχη μεταξύ κιθάρων και ντραμς, ξαφνικά η ίδια σύνθεση (που παρεμπιπτόντως κρατάει μόλις 1 λεπτό και 42 δευτερόλεπτα), η θάλασσα που είχε ανταριάσει σαν τσαντισμένο κήτος γαληνεύει και ένα ήρεμο και καλοαναθρεμμένο keyboard μας οδηγεί στο τέρμα του τραγουδιού. Και μετά το "Return Of Evil Bill" που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι στη θέση του "DP" και να ξεσηκώνει πρόβατα….
Σχεδόν εξίσου μεγάλη εντύπωση με τον αποπροσανατολιστικά απολαυστικό δίσκο τους έκανε και η αμφίεσή τους στις ζωντανές τους εμφανίσεις αλλά και στις φωτογραφήσεις για promotion του δίσκου και συνεντεύξεις. Αυτό που δεν άλλαζε ποτέ ήταν οι χειρουργικές τους μάσκες και από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα εξαρτιόνταν από την διάθεση τους. Άλλοτε ντυμένοι σαν τους συντοπίτες τους Beatles, άλλοτε με χαβανέζικα πουκάμισα (όταν επρόκειτο για συναυλία σε εξωτερικούς χώρους) και άλλοτε με ιατρικές στολές. Αυτές τις πρασινωπές που δείχνουν ότι ετοιμάζονται να ανοίξουν κάποιον και να θαυμάσουν τα ζωτικά του όργανα.
Αυτή η αγωνία τους να μη δείξουν τα πρόσωπα τους εντείνει το μυστήριο και δένει ακόμα περισσότερο τα μάτια του ακροατή που οδηγείται στο κρησφύγετό τους χωρίς να ξέρει τι του γίνεται. Οι Clinic δε δίνουν τίποτα παραπάνω από μουσική και μια εικόνα που ενδόμυχα σε τρομάζει (όποιος δε φοβάται τους χειρούργους ας χαρεί το γεγονός ότι μπορεί να χορέψει χωρίς να ακούγεται το γκλιν γκλον από τα κλειδιά της γκαρσονιέρας που πήγαινε ο γιατρός τη γκόμενά του, τα οποία έχουν κολλήσει κάπου ανάμεσα στη σπλήνα και το συκώτι).
Ο κακός Μπίλ επιστρέφει πιο κακός και πιο θηριώδης από πριν σε μια πολύ χαρακτηριστική στιγμή του δίσκου αλλά και της πορείας της μπάντας. Αφού επιστρατεύουν παλιομοδίτικα όργανα όπως μελόντικα και εκκλησιαστικά όργανα που μοιάζουν να τα έχουν αρπάξει και ξεσκονίσει από την αποθήκη του παππού, αφήνουν τον Ade Blackburn να μονολογεί ασυναρτησίες με μια φωνή που νομίζεις ότι έρχεται από τρόφιμο ψυχιατρείου που αισθάνεται φαγούρα στην πλάτη αλλά είναι λίγο δύσκολο να ξυστεί μέσα στον ζουρλομανδύα, και με έντονες και επίμονες κιθαριστικές τσιμπιές να ασελγούν πάνω στους νόμους περί μελωδίας μοιάζοντας με πιθήκους που τους έχουν δώσει όργανα και τους έχουν πει «Τώρα παίξτε μουσική για να τσαντίσετε τον γείτονα που ακούει κλασσική».
Όμως μη νομίζετε ότι το Internal Wrangler δεν είχε συναίσθημα. Απλά ακόμα δεν ξέρουμε ακριβώς τι συναίσθημα. Κοιτάξτε το θρυλικό πλέον "Distortions" (κακή ιδέα να το διασκευάσουν οι Arcade Fire μιας και είμαστε στο θέμα). H μελωδία και ο πένθιμος ρυθμός σε προδιαθέτουν για μια εξομολόγηση όμως τελικά καταλήγεις να μην ξέρεις τι νιώθεις με στίχους όπως "I don't know who to marry, your sister came to bait me" και "I've pictured you in coffins, my baby in a coffin" όταν συνδέονται με το τρυφερό "I love it when you blink your eyes". Τελικά αναρωτιέσαι πως συνυπάρχουν τέτοιοι στίχοι και τέτοια τραγούδια με τόσο ετερόκλητα στοιχεία. Από τη μια το γλυκό σαν πισινό μοντέλου σε στενά παντελόνια χαϊδολόγημα της κιθάρας του “Second Line” και από την άλλη η γεμάτη σπιντάκια παραισθησιογόνος τρέλα του "2/4".
Κάπως έτσι μένουν κάτω από την ίδια στέγη όλα αυτά τα ακραία στοιχεία. Όχι αρμονικά αλλά με καβγάδες και μαλλιοτραβήγματα για το ποιος θα βγει από πάνω. Στον κόσμο του Internal Wrangler οι ελέφαντες δεν είναι ροζ και σε συννεφάκια μέσα στο μυαλό μας. Αντ'αυτών υπάρχει ένα τσαντισμένο μαμούθ που έχει μπουκάρει στην είσοδο της πολυκατοικίας και στον ένα χαυλιόδοντα έχει κρεμάσει τη διαχειρίστρια ενώ στον άλλον κάθεται ένας κλόουν και παίζει κλαρινέτο τσιμπώντας μας για να πιστέψουμε ότι αυτό που βλέπουμε είναι αληθινό.
Και αν η απλοϊκή ομορφιά Velvet Undergroundικών τόνων του υπέροχου "Goodnight Georgie" σας θολώσει την εικόνα γι'αυτούς τους Άγγλους θυμηθείτε οτι είναι οι ίδιοι που έφτιαξαν το βρώμικο πανκ του "Internal Wrangler" βάζοντας στο μίξερ ακόμα και καστανιέτες οι αθεόφοβοι. Ενέργεια η οποιία ισοδυναμεί με χριστουγεννιάτικη κάρτα που εύχεται καλά στερνά στον John Lydon και τους υπόλοιπους πιουρίστες πανκ υποκριτές.
Clinic - "2/4" από το Internal Wrangler
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου