Οι απελπισμένοι καιροί ζητούν και απελπισμένα μέτρα. Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να περιγράψουμε το σημερινό μας κρύψιμο στο καταφύγιο των Radiohead. Βλέπετε, την επίδραση που έχουν ακόμα αυτοί οι Οξφορδιανοί δεν θα την ξεπεράσουμε ποτέ και δεν είμαστε καθόλου δυσαρεστημένοι γι’ αυτό. Σαν μια μούσα που σχηματίζεται μέσα από τους καπνούς σε δύσκολες περιόδους, μας βγάζουν από την ευθεία πορεία που οδηγεί κατευθείαν στον τοίχο της απραξίας και μας αναγκάζουν να γράψουμε, να ακούσουμε και να μιλήσουμε.Το επόμενο κομμάτι ξεκινάει με τον Thom Yorke να μιλάει για την κόρη του που αναρωτιέται τι στο καλό διακοπές είναι αυτές που ο μπαμπάς της δουλεύει. Το να ακούς τον άνθρωπο που σε μια επίδειξη δημοσιογραφικής αμυαλιάς και αφέλειας πριν μερικά χρόνια παρουσιάστηκε ως «ο πιο πιθανός να αυτοκτονήσει rock star» να μιλάει άνετα για την κόρη του μπροστά στο κοινό μιας συναυλίας που απλώς περιγράφηκε ως «απόψε παίζουν ο Thom και οι φίλοι του» σίγουρα δείχνει ότι πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι. Και όχι μόνο κύλησε το νερό, αλλά λίμνασε, ξεράθηκε, ανανεώθηκε, ελαττώθηκε, υπερχείλισε και τέλος πάντων συνεχίζει να υπάρχει.
Σχεδόν δύο μήνες πριν ο Thom Yorke, μαζί με τον Mauro Refosco (έμπειρο ντράμερ με στενή συνεργασία με τον David Byrne) τον Joey Waronker (άλλος ένας ντράμερ που δούλεψε δίπλα σε Beck, Smashing Pumpkins, R.E.M., Elliott Smith και δεν συμμαζεύεται), τον Flea (μπασίστα των Red Hot Chili Peppers, με ευφάνταστες μπασογραμές, αδαμιαίες περιβολές και γενικότερα φοβερό τύπο) και τον παραγωγό των Radiohead Nigel Godrich, βγήκαν παγανιά για τρεις μέρες και τρεις συναυλίες στο Los Angeles και προκάλεσαν πανικό, απορίες, ενθουσιασμό και τελικά ανυπομονησία για το νέο άλμπουμ των Radiohead. Βλέπετε, ο Thom σε μια κίνηση όλο νόημα, αφού τελείωσε μαζί με τη νεοσύστατη αλλά όχι ακόμα νεοφώτιστη μπάντα του τις εκτελέσεις όλων των τραγουδιών του Eraser, φρόντισε να βγει για ένα encore παίζοντας 5 τραγούδια εκ των οποίων τα 4, όπως δείχνουν τα στοιχεία, είναι σίγουρα Radiohead. Το πρωινό αξύριστο μελαγχολικό ξύπνημα του “Open the Floodgates”, τη γλυκιά υπαρξιακή επιφοίτηση του “Skirting on the Surface”, τη χαμογελαστή φάτσα κάποιου περαστικού στο “Super Collider”, το αδερφάκι του “There There”, “Judge, Jury and Executioner” (του οποίου η πατρότητα αγνοείται) και την αφορμή αυτού του post, το πανέμορφο, γεμάτο ψυχή και συναίσθημα "Lotus Flower".
Οι στίχοι γεμάτοι παιδική πονηριά, απορία, αισιοδοξία και απλότητα. Ίσως γι’ αυτό ο Thom ανέφερε την κόρη του. Έτσι όπως ένα παιδί θα ήθελε το φεγγάρι σε μια οδοντογλυφίδα επειδή του μοιάζει όμορφο και φωτεινό για να κάνει παρέα με τα άλλα παιχνίδια του. Έτσι όπως ένα παιδί θα ήθελε να χωθεί στη τσέπη του μπαμπά του που βλέπει σπάνια και δεν καταλαβαίνει (και ούτε πρέπει να καταλάβει) τον λόγο που πρέπει να μην παίζει πιο συχνά γύρω από τα γόνατά του. Έτσι όπως ένα παιδί θα ήθελε να γίνει τοσοδούλικο και σιωπηλό σαν ένα ποντικάκι προκειμένου να πηγαίνει όπου θέλει χωρίς να φοβάται και να ενοχλεί τη γάτα που κόβει βόλτες.
Για κάθε μια από αυτές τις «παιδικές» επιθυμίες μπορεί να γίνει και μια σύνδεση και με μια «ενήλικη» ανάγκη. Επειδή είμαστε ενήλικοι (δυστυχώς) πρέπει να το ερμηνεύσουμε με έναν μεγαλίστικο τρόπο, δηλαδή είτε ως την επιθυμία κάποιου να κάνει απαγορευμένα και πρόσκαιρα πράγματα εκτός σχέσης είτε ως αποδοχή κατάθλιψης από τα συσσωρευμένα μπιχλιμπίδια ανικανοποίητης και προσποιητής ζωής.
Γιατί να «μολύνουμε» όμως μια πανέμορφη σύνθεση και τόσο πεντακάθαρα λαμπερούς στίχους με τις λαβυρινθώδεις αναλύσεις που απλά απορρέουν από την ανάγκη του ανθρώπου να κουκουλώσει τα βασικά του ένστικτα; Δεν υπάρχει τίποτα πιο απλό και τίποτα πιο όμορφο από το να θέλεις το φεγγάρι στο πιάτο σου. Γιατί δεν μπορούμε να το έχουμε απλά έτσι όπως το βλέπουμε; Στρογγυλό, κιτρινωπό να παλεύει και να γλιστράει γύρω γύρω από το πιάτο, ή ήσυχο ακίνητο και εκτυφλωτικό, παραδομένο και καθισμένο πάνω σε μια οδοντογλυφίδα. Ας φανταστούμε το soul falsetto του Yorke να κάνει παγοδρομίες πάνω στην διστακτική κιθάρα που το ριφάκι της βγάζει φοβισμένα το κεφαλάκι του για να μην ενοχλήσει το κρεσέντο του Thom που ανοίγει σαν σπάνιο λουλούδι μια ξεχωριστή στιγμή του χρόνου.
20 χρόνια μετά και αυτή η μπάντα ακόμα γράφει αριστουργήματα. Γιατί να το ερμηνεύσουμε κάπως αλλιώς εκτός από απλό ανόθευτο και σταλμένο από τον Θεό ταλέντο. Ή από τον Βούδα. Ή από τον Αλλάχ. Η από τα βάθη των δασών του Αμαζονίου. Ή από τη δύναμη του φεγγαριού. Αναλόγως τι πιστεύετε…
Thom Yorke - "Lotus Flower" (live @ the Echoplex, Los Angeles, 2/10/09)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου