Living everything as it comes and goes

Το συναυλιακό έτος 2009 είχε ήδη σημαδευτεί από μεγάλες στιγμές, προσωπικά μου λατρεμένα τραγούδια που δεν περίμενα πλέον ν'ακούσω. Τραγούδια που στο άκουσμα της πρώτης αγαπημένης νότας του καθενός αυτό το σπάνιο συναίσθημα - ότι είσαι τυχερός να βρίσκεσαι σ'εκείνο το μέρος εκείνη τη στιγμή - πλημμύριζε το μυαλό μου και μ'έκανε να στήνω ένα μικρό πάρτι δευτερολέπτων με τον εαυτό μου πριν τους αφοσιωθώ.

Το Φλεβάρη που μας πέρασε είδα τον Mark Lanegan να ερμηνεύει ζωντανά το "Creeping Coastline of Lights", και λίγες μέρες αργότερα τον Stuart Staples να ξεθάβει από το σεντούκι το "Her". Το καλοκαίρι είδα τους Radiohead να ξεσκονίζουν το "The Bends", τη στιγμή ακριβώς που είχα πάψει πια να ελπίζω ότι θα τους δω ποτέ να το παίζουν, λόγω των αραιών πια εμφανίσεών του. Όλες τις φορές ένα τεράστιο χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό μου, όλες τις φορές ψιθύρισα ένα μικρό, πνιγμένο "Ναιαιαι!!!" (καλά, όχι στην Πράγα, εκεί ούρλιαξα).

Σε όλες τις περιπτώσεις, όμως, υπήρχαν εμπόδια. Στον Lanegan πέρασα το μισό κομμάτι προσπαθώντας να μη βρίσω καθώς κόσμος και κοσμάκης περνοδιάβαινε σπρώχνοντας μπροστά μου. Στους Tindersticks ήμασταν καθισμένοι φάτσα στην πλαϊνή είσοδο και συνεχώς έβλεπα σκιές να μου κρύβουν τη μπάντα, ενώ ταυτόχρονα διάφοροι εκπαιδευμένοι stewards κότσαραν κάθε λίγο κι αυτοί τη σιλουέτα τους ανάμεσα σε μας και τη σκηνή καθώς κυνηγούσαν όσους άναβαν κανένα τσιγάρο ή ξεκινούσαν να τραβήξουν κανένα βίντεο. Στην Πράγα είχα μπροστά μου έναν ακίνητο δίμετρο μπάστακα που απαγόρευε κάθε σκέψη να δω τι γινόταν στη σκηνή παρά μόνο καταφέρνοντας καμιά κλεφτή ματιά αν μετακινούνταν λίγο κάποιος άλλος.

Ακόμα και απόψε, στο πρώτο μέρος της βραδιάς στο Rodeo, όταν η Paula Frazer άφησε τη μαγική φωνή της να τρέξει πάνω στ'αυλάκια του "Your Thoughts and Mine" υπήρχε τριγύρω ατέλειωτη μουρμούρα και μπροστά μου ένα σωρό κεφάλια. Απλά άκουγα, περιμένοντας τη σειρά μου.

Και η σειρά μου ήρθε. Στο σετ του Mark Gardener είχα πλέον καταφέρει να φτάσω μπροστά, σχεδόν μπορούσα να τον αγγίξω. Έτσι, χωρίς κανένα εμπόδιο ήταν η οπτική μου επαφή με τον χαμογελαστό και soft-spoken Οξφορδέζο όταν ανέφερε ότι κάποιος του είχε στείλει ένα email λέγοντας ότι του άρεσε πολύ το "Unfamiliar" και ότι είπε να το δοκιμάσει. Για την ακρίβεια, του είχα πει ότι είναι ένα απ'τα αγαπημένα μου κομμάτια όλων των εποχών κι ότι αν τυχόν το έπαιζε θα μου έφτιαχνε τη χρονιά. Κάτι που έγινε.

Το 2009 θα μείνει στην ιστορία ως η χρονιά που είδα live, upon personal request, ένα από τα 5-6 τραγούδια που έχουν σημαδέψει τη ζωή μου, παιγμένο από τον άνθρωπο που το έγραψε, μονάχα με την ακουστική του κιθάρα, το βράδυ της 2ας Νοεμβρίου σ'ενα υπόγειο κλαμπάκι στη Βικτώρια. Το να πω "thanks" δεν είναι αρκετό, Mark. You made me the happiest person in the universe tonight.

Update: Πλέον υπάρχει ΚΑΙ οπτικοακουστικό υλικό... Τις θερμές μας ευχαριστίες στον άνθρωπο που τράβηξε και ανέβασε τα βιντεάκια τα οποία έχουν εκπληκτικό ήχο!

Tweet