"«Τρελέ!» φώναξε στον εαυτό του μέσα στον καθρέφτη. «Ήθελες να γράψεις και πάσκισες να γράψεις, χωρίς να έχεις τίποτα μέσα σου. Τι είχες μέσα σου; — μερικές παιδιάστικες ιδέες, λίγα μισοψημένα συναισθήματα, πολλή ατακτοποίητη ομορφιά, μια μεγάλη μαύρη μάζα αμάθειας, μια καρδιά γεμάτη κι έτοιμη να εκραγεί από αγάπη φιλοδοξία μεγάλη σαν την αγάπη σου και ασήμαντη σαν την αμάθειά σου. Και ήθελες να γράψεις! Τώρα πρόκειται ν’ αρχίσεις ν’ αποκτάς κάτι που θα μπορέσεις να γράψεις γι’ αυτό."Ήθελες να δημιουργήσεις ομορφιά, αλλά πως θα μπορούσες αφού δεν ξέρεις τίποτα για τη φύση της ομορφιάς! Ήθελες να γράψεις για τη ζωή, αφού δεν ξέρεις ούτε τα στοιχειώδη χαρακτηριστικά της ζωής. Ήθελες να γράψεις για τον κόσμο και το υπαρξιακό θέμα, όταν ο κόσμος ήταν κινέζικα για σένα και το μόνο που θα μπορούσες να είχε γράψει,είναι γι’αυτά που δεν ξέρεις πάνω στο θέμα της ύπαρξης.
"Ήταν κάτι για τις σπουδές και τα μαθήματα και αφορούσε στις στοιχειώδεις γνώσεις και ο παιδιάστικος τόνος, ερχόταν σε αντίθεση με τα μεγάλα οράματα που ανακατεύονταν μέσα του, με το άρπαγμά του από τη ζωή, που ακόμα τα δάχτυλα του ήταν γαντζωμένα σαν τα νύχια του αητού, με τις συμπαντικές συγκινήσεις που του προκαλούσαν οδύνη, και με τη στοιχειώδη επίγνωση της κυριαρχίας του σύμπαντος. Παρομοίαζε τον εαυτό του με έναν ποιητή που είχε βρεθεί ναυαγός στις ακτές μιας ξένης χώρας που ήταν γεμάτη από δύναμη και ομορφιά, και σκόνταφτε και τρέκλιζε και μάταια προσπαθούσε να τραγουδήσει στο βάρβαρο τόνο των αδερφών του της νέας χώρας. Το ίδιο και με κείνον. Ήταν ζωντανός, οδυνηρά ζωντανός, μέσα στα μεγάλα παγκόσμια πράγματα, και όμως, ήταν αναγκασμένος να προχωρεί ψαχουλευτά ανάμεσα σε θέματα για σχολιαρόπαιδα και να σκέφτεται αν θα μελετήσει Λατινικά ή όχι.
"— Τι στο διάβολο σχέση έχουν όλ' αυτά με τα Λατινικά; ρώτησε κείνο το βράδυ τον εαυτό του μπροστά στον καθρέφτη. Οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους. Γιατί εγώ και το ωραίο, να κατευθυνόμαστε από τους πεθαμένους; Το ωραίο είναι ζωντανό κι αιώνιο. Οι γλώσσες έρχονται και παρέρχονται. Είναι η σκόνη των νεκρών.
"Μου φαίνεται ότι έχω τόσα πολλά μέσα μου που θέλω να πω. Μα είναι όλα τόσο μεγάλα. Δεν μπορώ να βρω τον τρόπο να πω ό,τι πραγματικά έχω μέσα μου. Είναι φορές που θαρρώ πως όλος ο κόσμος, όλη η ζωή, το καθετί, βρήκε μέσα μου το στέκι του και μου φωνάζει να γίνω ο εκπρόσωπος. Αισθάνομαι - ω, δεν μπορώ να το περιγράψω - αισθάνομαι το μεγαλείο του, μα όταν μιλάω, φλυαρώ σαν μικρό παιδί. Είναι μεγάλο πράγμα να μετατρέψεις το αίσθημα και την εντύπωση σε λόγο, γραφτό ή προφορικό, έτσι ώστε με τη σειρά του, εκείνος που θα το διαβάσει ή θα το ακούσει, να το μετατρέψει ξανά σε ολόιδιο αίσθημα και εντύπωση. Χρειάζεται μεγάλη ικανότητα. Κοίταξε, χώνω το πρόσωπο μου στο χορτάρι και η ανάσα που μπαίνει από τα ρουθούνια μου, με κάνει να δονούμαι από χιλιάδες σκέψεις και φαντασίες. Αναπνέω την ανάσα του σύμπαντος· γνωρίζω το τραγούδι και το γέλιο, την επιτυχία και τον πόνο, τον αγώνα και το θάνατο, και βλέπω οράματα που ανασταίνονται μέσα στο μυαλό μου από το άρωμα του χορταριού· και θα ήθελα να τα πω σε σένα, στον κόσμο. Μα πώς μπορώ; Η γλώσσα μου είναι δεμένη. Προσπάθησα μόλις τώρα να μιλήσω, να σου περιγράψω την επίδραση που έχει απάνω μου η μυρουδιά του χορταριού. Μα δεν τα κατάφερα. Είμαι αδέξιος στην κουβέντα. Μου φαίνονται ασυνάρτητα τα λόγια μου. Κι όμως, πεθαίνω από επιθυμία να μιλήσω, ω, — σήκωσε τα χέρια του σε μια κίνηση απελπισίας - είναι αδύνατο! Είναι ακατανόητο! Είναι κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί!"
- Αποσπάσματα από το βιβλίο του Τζάκ Λόντον Martin Eden
Μάλλον ο Greg Dulli πήρε στα σοβαρά τον χαρακτηρισμό “The Satanic Everly Brothers” που απέδωσαν σε αυτόν και τον Mark Lanegan, από τη στιγμή που άρχισε να καρποφορεί η συνεργασία του δίδυμου. Σε μια βραδιά που ούτως ή άλλως δοκίμασαν πολλά πράγματα που ή δεν είχαμε την τύχη να τους δούμε ποτέ να τα κάνουν, ή η τελευταία φορά που τα εφάρμοσαν χάνεται στον χρόνο, δεν φοβήθηκαν να δώσουν τη δική τους εκδοχή στο “All I Have To Do Is Dream” των γλυκύτατων προαναφερθέντων αδελφών.
Ήταν μια βραδιά όπου συνέβησαν διάφορα περίεργα. Το δελτίο τύπου μίλαγε για δύο ακόμα παρουσίες στη σκηνή εκτός του Dulli, του Lanegan και του κιθαρίστα Dave Rosser.Δ ηλαδή τον Φώτη Σιώτα (Γιάννης Αγγελάκας και οι Επισκέπτες) στο βιολί και την Σοφία Ευκλείδου (Αγγελάκας/ Βελιώτης – Οι Ανάσες Των Λύκων) στο τσέλο. Επίσης οι υπεύθυνοι έλεγαν ότι η εμφάνιση θα κρατούσε τρείς ώρες. Τώρα τι τους έκανε να πιστεύουν ότι θα καθόταν κάτω από το φώς των προβολέων ο Mark Lanegan για τρεις ώρες ο θεός και η ψυχή τους. Τέλος πάντων, τα δελτία τύπου έτσι και αλλιώς έχουν ίση αξία με ένα κωλόχαρτο.
Μακάρι να μπορούσα να εκφράσω καλύτερα τη γνώμη μου για τους δύο τύπους, που με τις τόσες φορές που τους έχω δει ζωντανά τα τελευταία δύο χρόνια με έχουν αναγκάσει να αισθάνομαι μια ανεξήγητη οικειότητα απέναντί τους. Οικειότητα η οποία δεν πηγάζει απλώς από την συχνότητα που είχα την τύχη να είμαι θεατής στις συναυλίες τους, αλλά και από την αυθεντικότητα που εκπέμπουν. Δεν έσπασαν ποτέ το κεφάλι τους ώστε να κάνουν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, ή να αλλάξουν τον τρόπο που ακούμε μουσική. Δεν άλλαξαν στυλ με την πάροδο των χρόνων ούτε έκρυψαν την αγάπη τους για τις κατ’αρχήν καθαρές και ευανάγνωστες μελωδίες.
Αυτή η συγκεκριμένη επιλογή ρότας δεν θα πρέπει να παρανοηθεί ως ξεροκεφαλιά ή έλλειψη δημιουργικότητας. Και οι δύο ξέρουν ότι οι sold out συναυλίες σε μεγάλα στάδια είναι ανέφικτες πλέον. Ή οι αλλεπάλληλες συνεντεύξεις. Αντίθετα παίρνουν την θετική πλευρά της έλλειψης της εκτεταμένης έκθεσης στα ΜΜΕ και, σε συνδυασμό με την περίπου ασυλία που έχουν πλέον από τις δισκογραφικές και το πιστό τους κοινό που βρέξει χιονίσει θα τους ακολουθήσει, έχουν βρει έναν συγκεκριμένο τρόπο απόδοσης της ανήσυχης δημιουργικότητάς τους και είναι υπέρμαχοι του δόγματος «αν κάτι δεν είναι χαλασμένο, μη το αλλάξεις».
Έχουμε την τύχη να είμαστε παρόντες στην καλλιτεχνική υπερδιέγερση που βρίσκονται τα παιδιά τα τελευταία 5 χρόνια… Συνεχής ρυθμός κυκλοφοριών, ενώ σημειώστε πως ο Lanegan ετοιμάζει επιτέλους τη συνέχεια του αριστουργηματικού Bubblegum και ο Dulli τη νέα ενδοσκοπική του προσπάθεια στα σκοτεινά ενδότερα με τους Twilight Singers.
Ξέροντας ότι ήταν η τελευταία ευρωπαϊκή τους συναυλία και πως πιθανόν θα κάνω αρκετό καιρό να τους δω ξανά μαζί, προσπάθησα να ρουφήξω κάθε στιγμή της εμφάνισής τους. Από την αργοπορία μου να χωνέψω ότι επιτέλους έβλεπα ζωντανά το “Creeping Coastline Of Lights” (σημ. uptight - που να δεις τη δικιά μου που άκουγα επιτέλους live αυτήν την απίστευτη κομματάρα!) το χάσιμο στην μικρή ονειρεμένη καλύβα της Kimiko, και τις σπαρακτικές γραμμές “Night lays me down when I'm fading/ When I can't go home because they hate me” και “And the street has got no end/ Better keep your heart strong little friend” στο "Resurrection Song", μέχρι το νοσταλγικά επώδυνο “River Rise” και το καρτερικά περιγραφικό “One Hundred Days”. Αυτά τα πήρε πάνω του ο Lanegan. Αλλά και ο Dulli είχε μεγάλες στιγμές. Όπως το εναρκτήριο μελωμένα μελαγχολικό “The Body”, τη σφαλιάρα του παρελθόντος από το “Summer’s Kiss” και την αξιομνημόνευτη ερμηνευτική κλιμάκωση του “Candy Cane Crawl”.
Αυτή τη φορά όμως το ευχαριστήθηκα και για έναν παραπάνω λόγο. Επιτέλους άκουσα την φωνή του Lanegan πρωταγωνίστρια, χωρίς να καπελώνεται από τον σατανικό του δίδυμο, σε πλήρη εκφραστική ισχύ. Καθήμενος σε μια καρέκλα, τρίβοντας αμήχανα τα γόνατα του, o Mark έκανε να φαίνονται εξαιρετικά εύκολες γιγάντιες ερμηνείες, αποτέλεσμα της πραγματικά ξεχωριστής φωνής του. Επηρεασμένος από την παρέα με τον σαφώς πιο αυθόρμητο και τσαχπίνη Dulli, έμοιαζε ο ίδιος χαρούμενος και ευδιάθετος (!) δείχνοντας πλέον τελείως έτοιμος να αναλάβει τον ρόλο του ιερού τοτέμ που όταν τον εμπνέει η παρέα θα δανείζει την γεμάτη βαρύτητα παρουσία του μετατρέποντας τα φωνητικά του καθήκοντα σε σημείο αναφοράς.
The Twilight Singers - "Martin Eden" (Blackberry Belle)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου