Η Σαντάκο Σασάκι ήταν δυόμισι χρονών εκείνο το καλοκαίρι του 1945. Στην πόλη όπου μεγάλωνε, η ζωή κυλούσε ήρεμα. Μέχρι εκείνη τη μέρα, τις 6 Αυγούστου. Βρισκόταν στο σπίτι με την οικογένειά της το πρωινό που ο "χοντρός" έφτασε από τον ουρανό κι έσκασε περίπου ένα μίλι μακριά τους, εξαφανίζοντας το κέντρο της Χιροσίμα και μερικές δεκάδες χιλιάδες ζωές μέσα σε δευτερόλεπτα.Η Σαντάκο δεν ήταν μια απ'αυτές. Ούτε η οικογένειά της. Επέζησαν, και συνέχισαν τη ζωή τους όπως μπορούσαν να τη συνεχίσουν μετά από μια τέτοια καταστροφή. Όμως ο "χοντρός" είχε δράσει πολύ πιο βαθιά απ'ό,τι φαντάζονταν τότε, όταν σοκαρισμένοι ακόμα προσπαθούσαν να κάνουν τη ζωή και την πόλη τους να θυμίσει κάπως αυτό που ήταν πριν από εκείνο το πρωί, γνωρίζοντας από πριν πως αυτό ήταν αδύνατο.
Η μικρή πήγε στο δημοτικό σχολείο, δεν έχασε ούτε μια μέρα μαθημάτων από αρρώστια, και της άρεσε πολύ να τραγουδάει και να τρέχει. Μάλιστα, έτρεχε πιο γρήγορα από όλους στην τάξη της. Όταν μεγάλωσε λίγο ακόμα, άρχισε να παίρνει μέρος σε σχολικούς αγώνες. Σε έναν απ'αυτούς, το Φλεβάρη του 1955, λιποθύμησε. Τότε πρόσεξαν όλοι τα "φουσκώματα" στο λαιμό της. Η διάγνωση στο νοσοκομείο ήταν "λευχαιμία".
Στις αρχές του Αυγούστου, η καλύτερή της φίλη την επισκέφθηκε στο νοσοκομείο. Πήρε ένα τετράγωνο κομμάτι χαρτί και της έμαθε πως να φτιάχνει απ'αυτό χάρτινους γερανούς. Σύμφωνα με μια γιαπωνέζικη παράδοση, αν ένας άρρωστος άνθρωπος φτιάξει χίλιους τέτοιους γερανούς θα γίνει καλά. Η Σαντάκο έπιασε αμέσως δουλειά, χρησιμοποιώντας ό,τι χαρτί έβρισκε, ακόμα και από τις συσκευασίες των φαρμάκων της. Όταν της τέλειωσε, πήγαινε στους άλλους θαλάμους και ζήταγε από τους άλλους αρρώστους να της δώσουν τα περιτυλίγματα των δώρων που τους έφερναν.
Η απασχόλησή της με τους γερανούς απλά την έκανε να ξεχνάει ότι η κατάστασή της χειροτέρευε. Στις 25 Οκτωβρίου, ο "χοντρός" νίκησε. Η Σαντάκο έφυγε, στα δωδεκάμισί της χρόνια. Ο μύθος λέει ότι πρόλαβε να φτιάξει μόνο 644 γερανούς και ότι τους υπόλοιπους μέχρι τους χίλιους τους έφτιαξαν οι συμμαθητές της και τους έθαψαν μαζί της. Αν και στο Μνημείο της Ειρήνης της Χιροσίμα που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης αναφέρεται ότι είχε φτάσει τους χίλιους και συνέχισε να φτιάχνει. Στη βάση του αγάλματος της Σαντάκο που κοσμεί το μνημείο υπάρχει μια πλάκα που γράφει "Αυτή είναι η κραυγή μας. Αυτή είναι η προσευχή μας. Ειρήνη στον κόσμο."
Η ανάγνωση του μύθου και της πλάκας εξαρτάται από το κατά πόσο θέλει κανείς να πιστεύει στα θαύματα.
Τουλάχιστον τα παιδιά μπορούν να πιστεύουν. Για την ιστορία της Σαντάκο, μαζί φυσικά με όσα την περιτριγυρίζουν, έχουν γραφτεί δυο βιβλία. Το Day of the Bomb του Karl Bruckner το 1961 και το Sadako and the Thousand Paper Cranes της Eleanor Coerr το 1977. Κανένα από τα δυο δεν φαίνεται να έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, παρ'όλο που έχουν πουλήσει χιλιάδες αντίτυπα στο εξωτερικό. Το πιο εντυπωσιακό όμως απ'όλα είναι πως υπάρχουν Αμερικανοί δάσκαλοι που δίνουν στους μαθητές τους, συνήθως παιδιά του δημοτικού, να διαβάσουν αυτά τα βιβλία και τα αναλύουν μαζί στην τάξη. Είμαι περίεργη αν έστω και ένας Έλληνας δάσκαλος θα είχε το θάρρος να το κάνει αυτό αν η Ελλάδα είχε μια τέτοια σελίδα στην ιστορία της.
Mono - "A Thousand Paper Cranes" (Walking Cloud And Deep Red Sky, Flag Fluttered And The Sun Shined)
ΥΓ1 - Οι Mono είναι Γιαπωνέζοι.
ΥΓ2 - Όποιος έχει ή γνωρίζει παιδιά, ας ρίχνει που και που μια ματιά εδώ για εκδηλώσεις σαν κι αυτήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου