«Γιατί δεν πρέπει να πετάτε την μουσική που δεν σας αρέσει με την πρώτη ακρόαση». Ή αλλιώς «πώς ο mr.grieves ανακάλυψε ότι το The Ideal Crash των dEUS είναι ένα καταπληκτικό άλμπουμ, από αυτά που τράβηξαν την κουρτίνα στη, γεμάτη καλή μουσική, σκηνή του '90s rock».Όπως μου έλεγε κάποιος πρόσφατα, «το alternative rock στην Ελλάδα έχει πεθάνει». Κανονικά δε μου αρέσουν αυτοί οι μεγαλόσχημοι αφορισμοί, αλλά θα συμφωνούσα, με μια μικρή παραλλαγή. «Το alternative rock στην Ελλάδα είναι σε χειμερία νάρκη.»
Δεν υπάρχει ραδιοφωνικός σταθμός στην Αθήνα που να αξίζει τον κόπο και το τέντωμα του αυτιού μας. Ο Rock FM έχει καταλήξει στον πάτο ενός θλιβερό βαρελιού και στην κόλαση των playlists ενώ ο Red δεν υπήρξε ποτέ αρκετά εναλλακτικός και συνεπής. Πόσο μάλλον τώρα που και αυτός έχει προσλάβει εργολαβία τον κύριο Media Player και τις θαυματουργές του playlists απευθείας συνδεδεμένες με τις επιθυμίες των δισκογραφικών. Ο Ρόδον έκλεισε εδώ και 12 χρόνια, οπότε η μόνη πηγή καλής μουσικής στην Ελλάδα είναι ο Ρόδον των Σερρών. (είχα υποσχεθεί να μην αναφέρω αυτή την περιοχή της Ελλάδας για λίγο καιρό. Άλλη μια θυσία για τους αναγνώστες μας).
Στις συνειδήσεις μας οι dEUS έχουν συνδεθεί με αυτές τις εποχές και κατά συνέπεια με αυτούς τους σταθμούς. Τα καλοκαίρια με τα ξεβαμμένα παντελόνια μπροστά στο κανάλι του Seven και τη μουσική εκπομπή του "Πλυντήριο" έχουν ανέβει για τα καλά στο πατάρι. Βάλτε σε όλα αυτά τις επιταγές της μόδας που επιβάλλουν επιστροφή στις 80’ς μουσικές ρίζες συν το ότι αρκετά από τα αγαπημένα '90s συγκροτήματα βρίσκονται σε ποιοτική πτώση ή έχουν διαλυθεί πλέον και η εικόνα ολοκληρώνεται.
Οι dEUS, λοιπόν, είναι μια απο αυτές τις μπάντες που η δεκαετία μας φαίνεται να τους προβληματίζει. Μετά από μια ξεκούραση 4 χρόνων τη στιγμή που βρίσκονταν στα ντουζένια τους, το Pocket Revolution έριξε λίγο τον πήχη των προσδοκιών ενώ το περυσινό Vantage Point πήγε αδίκως άπατο (όχι στο Βέλγιο βεβαίως όπου λατρεύονται σαν θεοί) αν και είχε δύο σπουδαίες συμμετοχές - του Guy Garvey στο "Vanishing of Maria Schneider" και της Karin Dreijer στο "Slow".
Το μεγάλο διάλειμμα που έκανε η μπάντα φαίνεται ότι την έχει αποσυντονίσει, κάτι που είναι λογικό μιας και το κάθε μέλος είχε τις δικές του ασχολίες που πολλές φορές δεν συνέπιπταν με της μπάντας. Για παράδειγμα, ο τραγουδιστής και συνθέτης Tom Barman ασχολείται και με τη σκηνοθεσία έχοντας ήδη φτιάξει μια αξιοπρεπέστατη ταινία με τίτλο Any Way the Wind Blows, ενώ τα περισσότερα τωρινά ή πρώην μέλη συμμετέχουν και σε άλλες βελγικές indie rock μπάντες που ανθούν στην πανέμορφη Αντβέρπη.
Πριν λοιπόν μπούμε στη δεκαετία μας, οι dEUS έφεραν στο προσκήνιο τη Βέλγικη μουσική σκηνή, 4-5 χαρακτηριστικά '90s χιτάκια και φυσικά έναν ολόκληρο απίθανο δίσκο που μπαίνει επάξια στις πιο περήφανες στιγμές της δισκοθήκης μας μαζί με δύο ακόμα πολύ καλούς.
Το The Ideal Crash του 1999 είναι ο τρίτος δίσκος των dEUS, ο οποίος ηχογραφήθηκε στην Ισπανία υπό τη σκέπη της Island Records χωρίς παρ'όλα αυτά να βρει διανομή στην Αμερική. Στο εξώφυλλο βλέπουμε μια αγνώστων στοιχείων γυναίκα να πέφτει σε μια διάβαση σαν μόλις να την έχει χτυπήσει ένα διερχόμενο όχημα ή σα να στραβοπάτησε γινόμενη ταυτόχρονα ευάλωτη στα αυτοκίνητα του δρόμου. Τα τραγούδια ακολουθούν πιστά την κλασσική ποπ φόρμα με τις στροφές, τα chorus και τις γέφυρες που μας «περνούν» στα φινάλε των κομματιών.
Η διαφορά είναι στην ποιότητα, όπως και σε κάθε καλό δίσκο που μένει στις συνειδήσεις μας. Οι στροφές μέσω της πολύ εκφραστικής ερμηνείας του Barman επεξηγούν συνήθως ιστορίες ενδοσκόπησης και μελαγχολίας χωρίς να τους λείπει το χιούμορ και η στιχουργική ζωντάνια, οδηγώντας μας πολύ ομαλά στα μελωδικά και μελένια αλλά με μια γκρίζα απόχρωση μονοπάτια του chorus, αφήνοντας για το τέλος τις γέφυρες που έχουν μιαν οργασμική και πυρετώδη απελευθέρωση. Ελάχιστοι μπορούν να κορυφώσουν ένα τραγούδι όπως οι dEUS, κι εδώ υπάρχουν πολλά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Πανέμορφες υπνωτικές συνθέσεις που δαγκώνουν και αφήνουν πίσω τους κεφάλια ζαλισμένα από το κούνημα.
Αν ακουστεί σήμερα το άλμπουμ μοιάζει πολύ διαφορετικό με ό,τι μουσικό υπάρχει τριγύρω. Σπάνια βρίσκεις την επίμονη αλλά συγκρατημένη επιθετικότητα του "Put the Freaks Up Front" που διακόπτεται από την περιγραφική και βραχνιασμένη φωνή του Barman (ποτέ άλλοτε ένα όνομα δεν ταίριαζε τόσο πολύ σε μια φωνή) και επιβάλλεται στον χώρο με τις πριονοειδείς κιθάρες του.
Λίγοι γράφουν σήμερα μελαγχολικές εξομολογήσεις γεμάτες μετάνοια για την αναπόφευκτη φύση μας, συνοδεύοντάς τες μάλιστα με τόσο λιτές αλλά γεμάτες νόημα ενορχηστρώσεις όπως οι dEUS στο "Sister Dew" και το "One Advice, Space". Το τελευταίο μάλιστα ακούγεται ενιαίο και κολλημένο σφιχτά χωρίς να ξεφεύγει ούτε ένα δευτερόλεπτο, με τα μικρά παιχνιδίσματα του keyboard αντί να μας αποσυντονίζουν να δημιουργούν μια πολύ ατμοσφαιρική εμπειρία.
Το fingerpicking του "Magic Hour" ακούγεται σα να βρίσκεται κάμποσες χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα, με τις μπουρμπουλήθρες του διστακτικού βιολιού και του εκλεπτυσμένου πιάνου να σμιλεύουν υπέροχες στιγμές, μέχρι να ρίξει καφεΐνη στην ακρόασή μας το ομώνυμο "The Ideal Crash" που τα ντραμς του μας οδηγούν με 200 χιλιόμετρα την ώρα στο αντίθετο ρεύμα της λεωφόρου. Και όταν πετάει ο Barman το αναμενόμενο αλλά απευκταίο "CRASH!", αντί να σταματήσουμε σοκαρισμένοι, συνεχίζουμε με μεγαλύτερη όρεξη και ακόμα πιο γρήγορα σα να βρισκόμασταν στα συγκρουόμενα όπου η κάθε σύγκρουση σημαίνει διασκέδαση και αδρεναλίνη άνευ επιπτώσεων.
Το "Instant Street" δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις αφού το εκρηκτικό του τέλος έχει αφήσει ιστορία, ενώ νωρίτερα έχει περιγράψει τέλεια την ανάσα πριν την αυτοκτονία που μυρίζει κάτι ανάμεσα σε παραίτηση, απογοήτευση και ανακούφιση. Στο "Magdalena" έχουμε ίσως την πιο όμορφη φωνητική μελωδία του δίσκου, η οποία στεφανώνεται με ένα επίμονο και πονηρό ριφάκι που συνοδεύεται στην τελευταία του κατοικία με το μουρμουρητό "out of the blue, out of the darkness into the new, out of the blackness" του Barman.
Και φτάνουμε στο κομμάτι που ήταν η αφορμή για το σημερινό κείμενο.
Το "Dream Sequence No. 1" είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου και ένα από τα πιο όμορφα, πιο τραγικά και πιο συγκλονιστικά τραγούδια που μας έκαναν την τιμή να φτάσουν στ'αυτιά μας. Με απλούς στίχους ο Barman κάνει την ανασκόπηση του τελευταίου σταδίου ενός χωρισμού, υπενθυμίζοντάς μας την συμπαντικότητα ορισμένων συναισθημάτων ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου.
“My little dream one, you O.K.?/ I'm thinking about you everyday/ Along with your smile/ I took my belongings/ Along with the sunshine, I went away” εξιστορεί, μετρώντας ένα-ένα μέτρο την επώδυνη απόσταση μεταξύ δύο ανθρώπων που κοίταξαν από την ίδια πλευρά του μαξιλαριού τον πρωινό ήλιο, παρουσιάζοντάς μας ένα εξίσου σπαραξικάρδιο αποτέλεσμα με το "By the Time I Get to Phoenix" που κορυφώνεται με τον απλό στίχο “Of all of the fuck-ups that I do/I've saved up the best one for you” και ισοδυναμεί με την πρωινή ζαλάδα αμέτρητων σελίδων ημερολογίου σε ένα δωμάτιο γεμάτο άδειες μπύρες, φτάνοντας σε μια ονειρική κορύφωση-ξεκαθάρισμα όλων των τύψεων. Ή απλά στο φινάλε άλλης μιας στείρας νύχτας αυτομαστίγωσης.
«Η ιδανική σύγκρουση». Ή αλλοιώς «η καλύτερη στιγμή μιας σπουδαίας μπάντας». Είναι η φάση της ωριμότητάς τους πριν την κάμψη, της κορύφωσης της δημιουργικότητάς τους μετά τη νεανική τους αφέλεια. Παρατηρήστε το μικρό θαύμα του περίφημου Magnum Opus ενός καλλιτέχνη.
dEUS - "Dream Sequence No. 1" από το The Ideal Crash
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου