"There is only one woman on the planet who can sing a line about the modern and miraculous cleaning products we humans use to wash the crud off our dishes, and still make it sound impossibly sinister. Karin Dreijer is that woman. And it is only with her fourth release that I realise she has been winking at us all along. Knowing our nation’s propensity for entertaining and fawning over oddballs - especially the Scandinavian kind - with completely po-faced, accepting seriousness, I feel the line ‘We talk about love’ / ‘We talk about dishwasher tablets’ at once declares the following ideas: 1) ‘Yes, you do think I am a mental Scandi-pop electronic-tart who conjures spooky darkness out of every situation, however domestic’ And 2) ‘But I am in fact perfectly sane, as evidenced by my sense of humour, You. Total. Divs.’ In any event, ‘Seven’ is in all respects a Good Point, Well Made, making me hope that all the stinkily pretentious things that have been written about Dreijer do in fact make her clutch her sides behind closed doors. Anyway it’s brilliant, because now Doing The Pots will be so much more enlivening. I will be able to ponder Karin’s deliberate, mischievous oddness, rather than thrashing my way through the usual thought bog - which is about how unfair it is, that it is always me bloody doing them."Οφείλω να συμφωνήσω σε δυο πράγματα με τη Wendy Roby και την ως άνω κριτική της για το τελευταίο single από τον ομώνυμο δίσκο της Fever Ray, "Seven", την οποία έγραψε για το Drowned In Sound. Το ένα είναι ότι κι εγώ, όπως κι εκείνη, δεν πρόκειται να ξαναδώ ποτέ τις ταμπλέτες του πλυντηρίου πιάτων - αυτές με το Ενσωματωμένο Λαμπρυντικό, με το κόκκινο μπαλάκι στη μέση, τις τρίχρωμες, τις σούπερ ντούπερ - με τον ίδιο πεζό τρόπο. Η ταμπλέτα του πλυντηρίου έχει πλέον ανέβει στα μάτια μου, και απο'δω και στο εξής θα σκέφτομαι τη διττή της υπόσταση και το συμβολισμό που απέκτησε μέσω του κομματιού, καθώς θα την ξετυλίγω απαλά για να την τοποθετήσω στον μικρό πλαστικό βωμό όπου θα θυσιαστεί στο θεό του καυτού νερού για να χαρίσει απλόχερα τις καθαριστικές της ιδιότητες στα λιγδιασμένα πιάτα μου.
Το δεύτερο είναι ότι πράγματι, ο αριθμός των κλισέ που έχουν γραφτεί για το κατα καιρούς ποιόν της Karin Dreijer Andersson είναι μεγάλος. Αλλά η αλήθεια είναι ότι κι αυτή δε βοηθάει.
Η εξέχουσα απασχόληση στη μουσική καριέρα της 34χρονης Σουηδέζας είναι, εδώ και 10 χρόνια, ν'αποτελεί το ένα δεύτερο των The Knife, με το άλλο να είναι ο αδερφός της Olaf. Οι δυο τους εμφανίζονται δημόσια αραιά και που, κι εκεί που είναι απολύτως απαραίτητο να εμφανιστούν, δηλαδή στα live, φορούν μάσκες και φαρδιά ρούχα, ώστε να μην πολυκαταλαβαίνει κανείς ποιος είναι ποιος. Το κάνουν επίτηδες, είναι μέρος του παιχνιδιού τους και απολαμβάνουν να μπερδεύουν τους πάντες, όπως λέει η Karin σε μια φετινή συνέντευξη.
Και ως Fever Ray, μόνη της δηλαδή καθώς οι The Knife βρίσκονται σε φάση διαλείμματος, συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο. Οι φωτογραφήσεις της είναι σχεδόν όλες με κάποιο κάλυμμα - γυαλιά ηλίου, εφευρετικό μακιγιάζ, κάτι πάντα υπάρχει που να κρύβει ένα μέρος του προσώπου της. Κι ο ήχος της δεν απέχει πολύ. Η πέρα για πέρα τεχνητή υφή των keyboards υπάρχει παντού, τα beats είναι κι εδώ ψυχρά και κοφτερά σαν πάγος, ενώ η ίδια παίζει και πάλι κρυφτούλι μασκαρεύοντας τη φωνή της τόσο που ν'αναρωτιέσαι ποιος είναι ο παράξενος, βαθύφωνος guest vocalist που τη συνοδεύει στο συγκρατημένα εφιαλτικό "If I Had a Heart" ή στο παράξενα ερωτικό "Dry and Dusty". Μετά βγαίνει από τη φορεσιά και μοιάζει με τον κανονικό εαυτό της, αλλά και πάλι αναρωτιέσαι τι άλλο κόλπο μπορεί να κρύβει στο μανίκι της.
Κόλπα ίσως όχι, αλλά συνεχίζει υποδυόμενη διάφορες εκφάνσεις του μυστηριώδους ρόλου της πάνω σε μελωδίες με γερά hooks, που μένουν στο μυαλό για μέρες, και υποτάσσοντας αυτά τα παγωμένα μπιτάκια και synths στις μελωδίες αυτές και σε ρυθμούς άλλοτε σχεδόν χορευτικούς κι άλλοτε με μια δόση εξωτισμού.
Στο προαναφερθέν "Seven", το οποίο είναι το αγαπημένο μου του δίσκου και θα το συναντήσουμε αναμφιβολα στα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς, ταμπλέτες be damned, ένα τεράστιο, κολλητικό ρεφραίν έρχεται σερφάροντας πάνω σ'ενα κύμα ζεστού ρυθμού που, εξερευνώντας τον, διαπιστώνεις ότι του ταιριάζουν νωχελικές, σέξι, σχεδόν ανατολίτικες κινήσεις. Πιο ανατολικά ακόμα μας πηγαίνει το "Triangle Walks", με τα κινέζικα keyboards του και τον περίεργο, ασύμμετρο ρυθμό του να συναντούν κάτι που θα μπορούσε να βρίσκεται στο ρεπερτόριο του Schiller.
Το "Now's the Only Time I Know" μας επαναφέρει σε πιο ευρωπαϊκά εδάφη, ταιριάζοντας μια υπέροχη κορύφωση σ'ένα κουπλέ που μοιάζει σαν μικρό βγάλσιμο του καπέλου στο "Self Control" της Laura Branigan από την καρδιά των - κάποτε παρεξηγημένων αλλά τώρα επιστρεψάντων θριαμβευτικότατα, και πολύ το γουστάρουμε εμείς τα παιδιά τους - '80's. Στο "I'm Not Done" η Karin επανέρχεται απειλητική, πάνω σ'εναν ακόμα ελαφρώς ανατολίτικο, ελαφρώς tribal ρυθμό και κάτω από άλλο ένα παχύ, ορμητικό μελωδικό σύννεφο, με όλα αυτά να πλέκονται σ'έναν ακαταμάχητο συνδυασμό. Το "Keep the Streets Empty For Me" αμέσως μετά χαμηλώνει τους σφυγμούς και τη θερμοκρασία αισθητά, με τον αργό αλλά ανησυχητικά επίμονο ρυθμό του, και το "Coconut" μας οδηγεί στην έξοδο με ένα μεγαλοπρεπές ριφάκι του keyboard, φέρνοντας στο μυαλό έναν τροπικό παράδεισο στημένο στο Βόρειο Πόλο.
Ναι, όλα τα κλισέ που θα μπορούσε κανείς να πετάξει στην Karin ισχύουν. Αναπόφευκτα, το κείμενο γεμίζει με μυστηριώδη πράγματα του Βορρά, ξωτικά και παγόβουνα, και όλα όσα είναι γνωστά για την καταγωγή και την προϋπηρεσία της μοιάζουν με τον γνωστό ελέφαντα μέσα στο σαλόνι. Η ίδια η Karin, όμως, φρόντισε να του φερθεί όπως η Claudine Longet (με τη συμπαράσταση του ασύλληπτου Peter Sellers) στο κλασικό The Party (δεν υπάρχει "δεν το έχω δει" γι'αυτήν την ταινία, νοικιάστε το χτες): τον ζωγράφισε με διάφορα χρώματα, τον καβάλησε και όρμησε μαζί του μέσα στη σαπουνάδα, παίζοντας μαζί του και με όλους εμάς τους καλεσμένους. Το πανέμορφο, προσωπικό, θελκτικό αποτέλεσμα τη δικαιώνει περίτρανα. Χαρίζοντας ταυτόχρονα μια νέα διάσταση στο πλύσιμο των πιάτων.
Fever Ray - "I'm Not Done" από το Fever Ray
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου