Ο στόχος ήταν σαφής. Το some beans έπρεπε να προσεγγίσει ένα νέο, σύγxρονο, δυναμικό target group, κρυμμένο κάπου ανάμεσα σε dandies, hipsters και metrosexuals. Οι συνεχείς πιέσεις των συνεργατών μου να αναλάβω ένα πόστ με gay-friendly χαρακτήρα στα πρότυπα των σύγχρονων εφημερίδων (βλέπε LiFO, Athens Voice) αρχικά δεν είχαν αποτέλεσμα. Γέλασα στην ιδέα. "Δε μας χέζεις ρε grieves" είπα μέσα μου διαβάζοντας το fax, "τράβα γράφε εσύ κείμενα για πούστηδες". 'Ομως σύντομα κατάλαβα ότι είχα άδικο. Μπροστά μου βρισκόταν μια θαυμάσια ευκαιρία να εξερευνήσω μια πιο εσωστρεφή, ευαίσθητη, ευάλωτη, gay με λίγα λόγια πλευρά του χαρακτήρα μου, μακριά, εστω και για λίγο, απο το προφίλ του macho, δυναμικού, επιτυχημένου και κοινωνικά καταξιωμένου slamhound, κερδίζοντας ταυτόχρονα ένα νέο αναγνωστικό κοινό.
"Πως θα μπορέσω να καταφέρω κατι τέτοιο;" αναρωτήθηκα, ρουφώντας μια γουλιά Romanee Conti Montrachet του '37. "Πως θα ανταποκριθώ στα υψηλά standards του some beans, γράφοντας ένα εύστοχο, επίκαιρο και κοινωνικά ευαίσθητο κείμενο;"
Μία ματιά στη δισκοθήκη μου έλυσε τα χέρια: Κάπου ανάμεσα στο Campo del Exterminio των Holocausto και το Death Alley των Zeke, ένα ροζ cd με τον τίτλο Sex Music είχε την απάντηση. "ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ!!" φώναξα αναπηδώντας από τον πανάκριβο corinthian leather καναπέ μου - "ένα αφιέρωμα στα πιο gay εξώφυλλα (και γιατί όχι... albums) της συλλογής μου!"...
Πάμε λοιπόν! Μία σύντομη λίστα και ολίγα σχόλια από τον master himself, slamhound:
Αυτό είναι ίσως το πιο κλασσικό απ'τα albums μου που εμπίπτουν στο concept που μας ενδιαφέρει.
Όχι δεν είναι flyer κάποιου gay parade αλλά το High School Sweethearts των πασίγνωστων Sugar Shock. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς εδω; Tη σχεδιαστική δεινότητα του artist που ανέλαβε το εξώφυλλο; Τις 2 λεσβίες που ρουφάνε milk shake απ'το ίδιο ποτήρι; Tι; Tι;
........
Iδιοφυές! Το εννοώ!!
Ωπ! Tι θέλει αυτο εδώ; Συγγνώμη πρόκειται για λάθος.
Ετούτες οι Αγγλίδες μάλλον ζήτησαν απ'τον γραφίστα τους ένα εξώφυλλο παρόμοιο με το ομώνυμο New York Dolls του '73 (βλέπε κάτω). Ελπίζω στη συνέχεια να έφαγαν και το άπειρο ξύλο που αξίζαν για το θράσος τους.
That's all folks! Θα επανέλθω σύντομα με ένα αφιέρωμα στην κατάθλιψη και τα τατουάζ. Όσο για εκεινούς που προσβλήθησαν και θα βιαστούν να με χαρακτηρίσουν ομοφοβικό, να ανταπαντήσω ότι μια φορά στο λεωφορείο είχα κάτσει δίπλα σ'έναν ομοφυλόφιλο οπότε up yours assholes!
Εγώ (1ος από δεξιά όπως βλέπετε τη φωτό) και ο mr grieves (2ος από δεξιά όπως βλέπετε τη φωτό) σε σχολικό reunion του 2007 στο Bios club.
1 σχόλιο:
Γυρίζω μετά απο ολιγοήμερες διακοπές, στην λίμνη Champlain του Vermont ανήκοντας πλέον στους φουσκωτάνθρωπους (κατά τις διδαχές του Πέτρου Κωστόπουλου), και βλέπω αυτό το αίσχος.
Slamhound μπορεί να έμεινες παρθένος μέχρι τα 5 σου χρόνια,μπορεί να δοκιμάζεις speedball στην γιορτή των Τριών Ιεραρχών, μπορεί να είσαι σκληρός σαν ατσάλι αλλά ΩΣ ΕΔΩ!
Αύριο Τρίτη παρακαλείσαι να περάσεις απο το λογιστήριο.Πολύ φοβάμαι οτι θα πρέπει να σε απελευθερώσουμε απο τις υποχρεώσεις σου στο Some Beans.
Δημοσίευση σχολίου