Τα προχθεσινά γενέθλια της Annie Clark (St.Vincent) και το βιντεάκι που βάλαμε με την εμφάνισή της στον Jimmy Kimmel μας υπενθύμισαν πόσο καλή χρονιά είναι η φετινή για την, γεννημένη στην "πρωτεύουσα του πετρελαίου" Tulsa, τραγουδοποιό.Ίσως επειδή μεγάλωσε σε μια μεγάλη και βαρετή επιχειρηματούπολη όπως η Tulsa, η Annie Clark διάλεξε ως ψευδώνυμο ένα εξωτικό νησί της Καραιβικής. Τώρα πλέον μπορεί να πάρει την εκδίκησή της βεβαίως και να ζήσει όπου θέλει, αφού το φετινό της άλμπουμ με τίτλο Actor τα πήγε πολύ καλά με τους κριτικούς αλλά και αρκετά καλά με το καταναλωτικό κοινό.
Η St.Vincent ξεκίνησε ως μέλος των Polyphonic Spree, μιας γιγάντιας κολεκτίβας που δεν της έδινε και πολλά περιθώρια να ξεχωρίσει. Αν λάβουμε υπ'όψιν το γεγονός οτι συνήθως όλοι φόραγαν τα ίδια ρούχα, το πράγμα γινόταν ακόμα πιο δύσκολο. Στη συνέχεια ήρθε η προαγωγή και το touring με τον Sufjan Stevens που εκτίμησε τις φωνητικές και μουσικές ικανότητες της νεαράς Annie οπότε και την έμπασε στην μπάντα με την οποία έκανε περιοδεία. Η Annie βρήκε την ευκαιρία να προμοτάρει και το μικρούτσικο EP που είχε βγάλει εκείνη τη χρονιά (το 2006), με τίτλο Paris Is Burning.
Αυτό ήταν το προειδοποιητικό χτύπημα, αφού τον Ιούλιο του '07 κυκλοφορεί τον πρώτο της προσωπικό δίσκο με τίτλο Marry Me. Τον τίτλο του δίσκου τον εμπνεύστηκε απο ατάκα που επαναλάμβανε συχνά πυκνά η Maebe Funke απο το Arrested Development. Αν δεν ξέρετε τι είναι το Arrested Development θα περιμένω εδώ πέρα υπομονετικά μέχρι να το βρείτε στο βιντεοκλαμπ σας/ κατεβάσετε απο το ίντερνετ. Αρκεί να ξέρετε οτι είναι η καλύτερη αμερικάνικη κωμωδία της δεκαετίας που μας αφήνει σύντομα.
Λοιπόν περιμένω.....
Ακόμα να το βρείτε;
Θέλει και υπότιτλους...
Εντάξει. Αφού λοιπόν το είδατε και γελάσατε με όλη σας την καρδούλα θα συνεχίσουμε την ιστορία της St. Vincent.
Το Marry Me λοιπόν ήταν ένα πάρα πολύ καλό ντεμπούτο που πολύ σύντομα, απο την πρώτη φορά που το άκουγες δηλαδή, αποκάλυπτε την ευχέρεια της St. Vincent στο να ξετυλίγει όμορφες και πλούσιες μελωδίες καθώς και να σε κάνει να σκέφτεσαι λίγο παραπάνω με τους έξυπνους στίχους της και την πονηρή σαν μύτη γάτας αφήγηση της. Ενδεικτικός είναι ο τίτλος του τραγουδιού "Jesus Saves, I Spent", ή ο στίχος απο το "Paris Is Burning", "I'm on your side when nobody is, cause nobody is/come sit right here and sleep while i slip poison in your ear". Για κάθε παραφορά του λόγου που μοιάζει με χάιδεμα στο πίσω μέρος του κεφαλιού υπάρχει και μια στροφή με ένα δηλητηριώδες τσίμπημα προς πάσα κατεύθυνση.
Η ικανότητα της Clark να φτιάχνει ετοιμόλογα και ευφυή τραγούδια εκτιμήθηκε δεόντως, φέρνοντάς την υποψήφια στα PLUG awards του 2008 σε ουκ ολίγες κατηγορίες και ανακηρύσσοντάς την νικήτρια στην κατηγορία της "Καλλιτέχνιδας της χρονιάς".
Έτσι που το σίδερο ήταν ζεστό, η Annie έβαλε μπρος το δεύτερο της άλμπουμ το οποίο όπως είπαμε ονόμασε Actor. Η ίδια λέει οτι η έμπνευση της ήρθε βλέποντας ταινίες του Woody Allen και της Disney. Μάλιστα λέει οτι είδε την όλη διαδικασία σαν μια προσπάθεια να συνοδεύσει ηχητικά το οπτικό υλικό απο αυτές τις ταινίες. Το οποίο δεν είναι κακή ιδέα εδώ που τα λέμε γιατί και οι βαρετές ιστορίες του αιωνίως ευνοημένου Μickey Mouse θα είχαν ένα παραπάνω ενδιαφέρον, ενώ και οι τελευταίες ταινίες του Allen, παρότι η νεοϋορκέζικη τζαζ τους πάει, θα ζωντανεύανε λιγάκι με στίχους σαν και αυτούς: "I lick the ice cubes from your empty glass/ Oh, we've stayed much too late 'til they're cleaning the ashtrays" ή "Do you have change or a button or cash?/ Oh, my pockets hang out like two surrender flags".
Μια άλλη πραγματικότητα που χαρακτήρισε την ηχογράφηση του Actor ήταν ο περιορισμός που επέβαλλαν οι γείτονες στην Annie, αφού ο δίσκος ηχογραφήθηκε με το GarageBand στο διαμέρισμά της στο Μπρούκλυν. Οι γείτονες γκρίνιαζαν και φανταζόμαστε οτι η σταγόνα που ξεχύλισε το ποτήρι ήταν το 20ό "HELP ME, H-E-L-P" κατα τη διάρκεια του "Marrow". Έτσι και η Annie έβαλε σαν καλό κορίτσι τα ακουστικά της και χαιρόταν μόνη της τις ξαφνικές κιθαριστικές σφυριές που έχει απλώσει σε αρκετά κομμάτια του δίσκου.
Ο δίσκος χαρακτηρίζεται απο ποικιλία και παραστατικότητα. Μοιάζει σαν κάθε όργανο να προσπαθεί να επαναλάβει (στη δική του γλώσσα βεβαίως) τους στίχους της Annie. Οι στίχοι, που ακόμα και με τα πιο αθώα, όμορφα και αιθέρια φωνητικά κρύβουν άσβηστες φωτιές και κατσαρά βουναλάκια που έρχονται στις μύτες των ποδιών τους και τρυπάνε τα λάστιχα των αυτοκινήτων των γειτόνων.
Απο εκεί και πέρα, όμορφες αρμονίες κάνουν παρέα με τσαντισμένες κιθάρες που θέλουν να βάλουν για ύπνο τους γείτονες φιλώντας τους στο μάγουλο, μόνο και μόνο για να έχουν την ευχαρίστηση να τους ξυπνήσουν στις τρεις τα μεσάνυχτα με την ελπίδα να τους προκαλέσουν κάποια μόνιμη καρδιοαγγειακή ζημιά (γενικά έχει ένα ζήτημα σε όλο το δίσκο με τους γείτονες η Clark. Λογικό αν σκεφτεί κανείς πόσες φορές θα άκουγε το γκουπ γκουπ της σκούπας από τους από κάτω ώστε να κάνει ησυχία). Παραμυθένια αφήγηση και θέματα για τρομακτικά τερατάκια κάτω απο το κρεβάτι σου συνοδεύονται απο διστακτικά ντραμς που επιτείνουν την αγωνία, πιανιστικές πινελιές που ομορφαίνουν τις τεντωμένες αισθήσεις και βιολιά που παίζουν κρυφτό με τα κλαρινέτα που τ'ορκίζομαι κάτι κρύβουν αλλά δεν το μαρτυράνε.
Μερικοί λένε οτι η μουσική του άλμπουμ θα ήταν ιδανική για τα τρομοπαραμύθια του Tim Burton. Μπορεί, αλλά με μια διευκρίνιση. Οι ήρωες της St. Vincent δεν φοβούνται να πάρουν το νόμο στα χέρια τους - "We're sleeping underneath the bed/To scare the monsters out/ With our dear daddy's Smith & Wesson/ We've gotta teach them all a lesson" - πράγμα που κάνει τον δίσκο πιο κατάλληλο για χαρακτήρες του Burton στο στυλ του Sweeney Todd.
Η πραγματικά μεγάλη στιγμή της Annie Clark (μέχρι την επόμενη) είναι αυτός ο δίσκος. Τα κεφάλαια του Actor είναι πιο καλογραμμένα και πιο "δυνατά" απο τον προκάτοχό τους, δημιουργώντας ένα γοητευτικά μπερδεμένο με κάλλος και μελανιές μίγμα. Και δεν μπορείτε να το αρνηθείτε, αλλά η εικόνα μιας εύθραυστης, λεπτεπίλεπτης και ευπαρουσίαστης νεαρής με φόρεμα μέχρι το γόνατο να χτυπάει την κιθάρα της σα τους γιεγιέδες (που έλεγε και η γιαγιά μου) έχει την πλάκα της. Άλλο ένα παράδειγμα της μουσικής ελευθεριότητας που διαπνέει την εποχή μας, με τις συγκρουόμενες εικόνες όλο και να πυκνώνουν.
Μία απο αυτές τις μίξεις είναι και το σάουντρακ της εφηβικής ονείρωξης του καινούργιου Twilight (όπου παρεμπιπτόντως συμμετέχει και η ηρωίδα του σημερινού μας post) οπότε καταλαβαίνετε ότι τα όρια έχουν θολώσει/δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο.
Αλλά ναι... Φοβερός δίσκος. Να τον ακούσετε....
St Vincent - "Black Rainbow" από το Actor
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου