Θυμάστε αυτό το εξωφρενικό βίντεο κλιπ των γκέι εβραίων (αν πιστέψουμε τα σχόλια στο youtube) Army Of Lovers; Φυσικά και το θυμάστε μια και το "Crucified" έχει σημαδεψει τα παιδικά/εφηβικά μας χρόνια με το υπερβολικά γυαλιστερό, φιλικό προς την γκέι κουλτούρα πανηγύρι του, τα ζουμερά στήθη της La Camilla που ήταν σε πρώτο πλάνο, τον μελαχρινό μακρυμάλλη με τις ζαρτιέρες που έπαιζε βιολί και αντί για δοξάρι χρησιμοποιούσε μπαγκέτα ψωμιού και τον ξανθό σωσία του Jack Black ντυμένο με την στολη του Ναπολέοντα. Δεν ξέρω πόσο τιμά τους Wild Beasts η νοητική σύνδεση που κάνω με τη μουσική τους και το βιντεοκλίπ των συμπαθών γκέι Εβραίων εμένα πάντως δε με τιμά καθόλου.Ακόμα κι έτσι θα ηταν φοβερά αστεία μια εναλλακτική πραγματικότητα (από πολλές απόψεις) που θα έφερνε τα άγρια κτήνη πρωταγωνιστές στο βίντεο, φορώντας ένα σωρο μακριά φορέματα και ρούχα της Βικτωριανής Αγγλίας, με ψεύτικες ελιές, περούκες και χαρωπό μακιγιάζ, και φυσικά τα οπερατικά φωνητικά στολισμένα απο το «κάποιος μου πατάει τον κάλο» φαλσέτο του Hayden Thorpe.
Πιθανότατα και οι ίδιοι δεν θα είχαν αντίρρηση σ'αυτό μιας και έχουν αποδείξει ότι έχουν χιούμορ και διαθέτουν τη διάθεση για να πειράξουν τον ακροατή. Κατ'αρχήν τα φωνητικά του Hayden Thorpe είναι τα πιο περίεργα που θα ακούσετε τον τελευταίο καιρό. Μοιάζει σαν ένα μεγάλο υπερβολικό αστείο αυτή η μίξη Matt Bellamy και Antony Hegarty αλλά καθώς αρχίζει να συνηθίζεται η ελεγχόμενη κραυγή του θα συνειδητοποιήσουμε οτι προσθέτει στα τραγούδια ένα πλεονέκτημα που παρόμοιό της δεν έχει κανένα αντίστοιχο ανταγωνιστικό συγκρότημα που ξεκίνησε πρόσφατα. Δηλαδή μια μοναδική φωνή που θα έκανε τον Jeff Buckley να ξαναζωντανέψει για να κονταροχτηπηθεί μαζί της για τον τίτλο της "ανδρικής σόουλ ντίβας". Εκτός απο τη σόουλ χροιά της, η φωνή του Hayden είναι ένα ολόκληρο ερμηνευτικό παζάρι όπου μπορείς να διαλέξεις ξέφραγους λαρυγγισμούς για ροκ της αρένας ή αισθαντικές υπό απόλυτο έλεγχο γατίσιες πινελιές. Τα φωνητικά όμως δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο του Hayden αφου οι καταγόμενοι απο το Κένταλ της Αγγλίας Wild Beasts έχουν και τον Tom Fleming να τα μοιράζεται μαζί του. Ο Fleming, που είναι και ο μπασίστας του συγκροτήματος, έχει μια διαφορετική προσέγγιση - δεν θα μπορούσε άλλωστε να μοιάζει με του Thorpe - μιας και διαθέτει βαρύτερη, πιο βόρεια φωνη που φέρνει στο μυαλό έναν πιο μπάσο Guy Garvey. Με μεγαλύτερη βαρύτητα στις εκφράσεις του και στα νοήματά του σε σύγκριση με τον Hayden, ακούγεται "ραγισμένος" και αισθαντικός. Στηριζόμενοι σε αυτές τις δύο πολύ καλές φωνές οι Wild Beasts έπρεπε να προσπαθήσουν για να μην κάνουν κάτι καλό.
Αίσθηση του χιούμορ όμως επιδεικνύουν και στους στίχους τους. Η τάση προς την ειρωνεία και ο δημιουργικός μηδενισμός που βιώνουν οι περισσότεροι καλιτέχνες του σήμερα δεν ξέχασε κι αυτούς.
"This is a booty call; my boot up your arse hole/ This is a Freudian slip; my slipper in your bits" τραγουδαει σαν καλλίφωνος κεραμιδόγατος ο Thorpe στο πρώτο κομμάτι του δίσκου. Ακούγεται ελκυστικός και σαγηνευτικός, με ένα δροσερό και σε διαρκή κίνηση ριφάκι της κιθάρας να δίνει την απαραίτητη art punk αίσθηση που εκτιμά η εταιρία τους η Domino, ενώ η σφιχτή σαν κορσές της La Camilla rhythm section που πετάγεται μέχρι το μαγαζί με τα έθνικ φαγητά να τσιμπήσει κάτι και ξανάρχεται σε κρατάει στη θέση σου.
"We're just brutes bored in our bovver boots/ We're just brutes clowning 'round in cahoots/ We're just brutes looking for shops to loot/ We're just brutes hoping to have a hoot" προσπαθεί να μας πείσει ο Thorpe με τη φωνή του να είναι τελείως αταίριαστη μ'αυτά που τραγουδάει αλλά παρ'όλα αυτά είναι αναγκαία περιγραφή για μια μπάντα που λέγεται Wild Beasts. Σαν τραγουδίστρια καμπαρέ που κρύβει μαχαίρι κάτω απο τις ψηλές της κάλτσες.
Στο πιο χαρακτηριστικό κομμάτι του δίσκου, το "All King's Men", ο Fleming τραγουδάει με απόλυτη σοβαρότητα για έναν Βικτωριανό χορό παρομοιάζοντάς τον με νυφοπάζαρο, και περιγράφει τις γυναίκες που βρίσκονται εκεί ως μηχανές εκκόλαψης παιδιών, με τον Thorpe να ξεκινάει να ουρλιάζει στην αρχή κάθε κουπλέ ωσάν κυρία που της έβαλαν χέρι κάτω από το φόρεμα της. Το αστείο είναι οτι ουρλιάζει περισσότερο σαν από υποχρέωση στον κοινωνικό κύκλο της, παρά επειδή δεν της αρέσει. Ανάμεσα στις "απειλές" που εκτοξεύονται προς τις γυναίκες για άμεση γονιμοποίηση, οι Wild Beasts, με τη μελωδικότητά τους που μοιάζει τελείως αβίαστη και την ικανότητά τους να φτιάχνουν πιασάρικα τραγούδια, πατάνε στο κεφάλι συναδέλφους τους όπως τους καλούς, κατά τ'άλλα, Vampire Weekend που δυσκολεύονται να φτιάξουν μια αξιομνημόνευτη μελωδία.
Μπορεί η μουσική των Wild Beasts να παίζει στο γήπεδο της ποπ σαν έμπειρος παίκτης που έχει φάει τα γήπεδα με το κουτάλι αλλά τα σκοτεινά και μη εύπεπτα στοιχεία δεν απουσιάζουν. Στο τρομερό "We Still Got The Taste Dancing In Our Tongues", που ήταν και το πρώτο σινγκλ του δίσκου, όλα τα λεφτά εκτός απο το σοπράνο παιχνίδισμα του Thorpe είναι η ειδυλλιακή εικόνα όπου σε μεταφέρει το "καθαρό" και ζεστό πιάνο που θυμίζει βουτιά σε έναν καταρράκτη.
Η μελαγχολία του Fleming στα "Two Dancers" και "Two Dancers ΙΙ" σου δαγκώνει την καρδιά με τις τραγικές τους εικόνες και την εγκατάλειψη που τα διέπει απο άκρου εις άκρο. Δυο καρδιές που δεν είναι πια μαζί, ένας δημόσιος εξευτελισμός, ο θάνατος φυσικός ή μεταφορικός ενός πλάσματος που μεγάλωσε απο τα σπλάχνα σου και ζητάει την ελευθερία του, βαραίνουν πολύ το κλίμα του δίσκου που γίνεται ασήκωτος με τη σοβαρή αλλά ταραγμένη φωνή του Fleming.
Ο ίδιος ψάχνει την κάθαρση στο "Empty Nest" που τραγουδάει με την σοφία και την απογοήτευση ενός πατέρα που βρίσκει άδειο το σπίτι του συνειδητοποιώντας ότι το παιδί του έχει μεγαλώσει κι έχει φύγει "The day you moved off/ the whole village mourned/love's no kind of joke/ or something small". Φοβούμενος παράλληλα για τις αγκαλιές που θα το ψάχνουν με λαγνεία και διερωτώμενος γιατί το μικρό άφησε τη ζεστή φτερούγα του που τα ήξερε όλα και το προστάτευε - "And where will you go?/ there's things you don't know/ fingers tearing your clothes/ baby ungrown/ you had it all." Ο πατέρας/ εραστής/ προστάτης αποδέχεται την πραγματικότητα και κάνει το αυτονόητο και μοναδικό που του έμεινε. Aφήνει την πόρτα ανοιχτή και μαζί με την ελπίδα να του ξαναέρθει πίσω αυτό που αγάπησε τόσο πολύ, ελπίζει να πετάξει έξω και η μοναξιά του. "And suffering alone/ your bowl emptied out/ all your secrets known/ I welcome your call/ these walls don't fall".
Τα τελευταία δυο χρόνια ήταν σίγουρα συναρπαστικά για τους Wild Beasts αφού μετά το περσινό Limbo, Panto άρχισε να ψιθυρίζεται τ'όνομά τους, ενώ φέτος το δεύτερό τους άλμπουμ Two Dancers έφτιαξε ένα ωραίο hype γύρω απ'αυτό. Οι ίδιοι πάντως μετά απο πολύ καιρό θα πρέπει να θυμούνται με ευχάριστα και ζεστά συναισθήματα τη φετινή χρονιά, γιατί ήταν αυτή που ξέβρασε το πρώτο τους μεγάλο αριστούργημα.
Αν υποθέσουμε ότι τους επηρέασε το καλλιτεχνικό κίνημα απο το οποίο δανείστηκαν το όνομά τους, τότε τα άγρια κτήνη του Κένταλ έκαναν πολύ καλή δουλειά. Με τις μελωδίες τους να είναι έντονες, ζωηρές και ζωντανές, τα ηχοχρώματα των κιθάρων τους να κοκκινίζουν και να ανθίζουν απροκάλυπτα, ένας πίνακας του Ματίς θα είχε ροδισμένα μάγουλα ευχαρίστησης στη σκέψη να μελοποιηθεί απο αυτούς.
Wild Beasts - "The Empty Nest" από το Two Dancers
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου