And all my time/ Is yours as much as mine/We never have enough/ Time to show our love

Δύο από τους αγαπημένους μας 90’ς ήρωες βρέθηκαν χθες στον μικρό αλλά «ζεστό» χώρο του Rodeo στη Βικτώρια. Η Paula Frazer, τραγουδίστρια των Tarnation, και ο Mark Gardener, συνθέτης και τραγουδιστής ενός εκ των πρώτων συγκροτημάτων που έφεραν στα μουσικά μας λεξικά τη λέξη shoegaze, των Ride, έφτιαξαν ένα θελκτικότατο πακέτο για όλους όσους μεγάλωσαν την προηγούμενη δεκαετία και τα μουσικά τους γούστα σχηματίστηκαν από τον Ροδον Fm και τον παλιό καλό Rock Fm.

Μόνο που το θέμα στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι πως και οι δύο καλλιτέχνες, που θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε από πριν ότι ήταν απολαυστικοί, τα τελευταία 10 και βάλε χρόνια έχουν συνηθίσει τη μοναξιά της σκηνής. Η Paula Frazer έχει βγάλει τρείς προσωπικούς δίσκους, αν και στην ουσία όλο το project των Tarnation είναι το προσωπικό της όχημα, ενώ το 2007 επανέφερε το όνομα των Tarnation για τον δίσκο της Now It’s Time, περισσότερο όμως σαν προσπάθεια να θυμίσει στον κόσμο το όνομα του παλιού της γκρουπ παρά ως ένδειξη επιστροφής σε έναν πιο «γεμάτο» και πειραματικό ήχο.

Ο Gardener από την άλλη απείχε για πολύ περισσότερο καιρό από τη μουσική μετά την διάλυση των Ride το 1995. Ο μοναδικός του σόλο δίσκος κυκλοφόρησε πριν 4 χρόνια με τίτλο These Beautiful Ghosts και πέραν τούτου είχε κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες με καινούργια σχήματα καθώς και αρκετές συμμετοχές σε δίσκους άλλων μουσικών.

Εχθές, πάντως, η Frazer και ο Gardener κατά σειρά εμφανίσεως, μόνο ξοφλημένοι δεν έμοιαζαν. Όλα όσα περιμέναμε να ακούσουμε από αυτούς τα ακούσαμε και μάλιστα σε πολύ ικανοποιητικότερο βαθμό από αυτόν που περιμέναμε συνυπολογίζοντας ότι θα ήταν μια ακουστική συναυλία.

Γύρω στις 10.30 βγήκε πρώτη η Paula Frazer με τη συνοδεία ακουστικής κιθάρας. Η φιγούρα της ήταν μικροσκοπική και η παρουσία της διακριτική. Μόλις όμως άρχισε να τραγουδά καταλάβαμε γιατί η καταγόμενη από το Arkansas και πρώην τραγουδίστρια διαφόρων punk συγκροτημάτων είχε μαγέψει τα ελληνικά ερτζιανά πριν από περίπου μια δεκαετία και ενίοτε συνεχίζει να τα μαγεύει με κάθε επανάληψη του “Your Thoughts and Mine”. Καθαρή και κρυστάλλινη φωνή που έβγαινε αγόγγυστα, ανεβοκατεβαίνοντας τις οκτάβες, περνώντας από μελαγχολικά γυρίσματα σε σοπράνο ρεφρέν. Φυσικά έπαιξε το “Your Thoughts And Mine”, το "A Place Where I Know" και το “Awful Shade Of Blue” από το Mirador του 1997, μην ξεχνώντας φυσικά πιο πρόσφατα κομμάτια, με το “Watercolor Lines” και το “Always On My Mind” να ξεχωρίζουν. Οι συνθέσεις της ήταν ένας τομέας που έπασχε, αφού γίνονταν επαναλαμβανόμενες και δεν ξέρουμε κατά πόσον θα ήμασταν διατεθειμένοι να βάλουμε παρωπίδες και να επικεντρωθούμε στην καταπληκτική φωνή της στην περίπτωση που το σετ ήταν μεγαλύτερο, κάτι που φάνηκε να το κατανοεί και η ίδια παίζοντας ακριβώς όση ώρα χρειαζόταν αφήνοντας μας με μια γλυκιά και μελαγχολική γεύση με τον εναλλακτικό country ήχο της.

Όχι πολύ αργότερα και αφού κερδίσαμε μερικές θέσεις προς τα εμπρός υποδεχθήκαμε τον Mark Gardener. Με πολύ λιγότερα μαλλιά απ’ό,τι τον θυμόμαστε έπαιξε μοναχός του για μιάμιση περίπου ώρα, δείχνοντας σε μεγάλα κέφια και πραγματικά χαρούμενος για την ανταπόκριση του κόσμου λέγοντας χαρακτηριστικά πως «Θα μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό κάθε Δευτέρα». Ο Gardener δεν έδειξε το παραμικρό ίχνος κομπλεξισμού για το γεγονός ότι η μουσική του καριέρα είχε συνδεθεί με το παλιό του συγκρότημα που διαλύθηκε μετά από εντάσεις μεταξύ των μελών του. Παίζοντας καταπληκτικά μια ακουστική κιθάρα τραγούδησε ορεξάτος, με το δεύτερο μισό του σετ του να είναι στις καλύτερες φετινές συναυλιακές μας στιγμές. “From Time to Time”, ”Leave Them All Behind”, ”Drive Blind”, ”Dreams Burn Down” συν-τραγουδήθηκαν όλα με πάθος από το κοινό που δημιούργησε μια πολύ θερμή ατμόσφαιρα δείχνοντας ότι έπαιζε τα γνωστά κομμάτια των Ride στα δάχτυλα.

Ειδική μνεία και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς στα δύο καλύτερα κομμάτια των πιονέρων της shoegaze. Το απίστευτο “Vapour Trail” μας έκανε να μουρμουράμε την μελωδία των βιολιών της στούντιο εκτέλεσης καθώς ο Mark κοπάναγε την κιθάρα του τραγουδώντας έτσι όπως ακριβώς άξιζε σε ένα τόσο σπουδαίο τραγούδι. Η άλλη μεγάλη στιγμή της βραδιάς ήταν αφιερωμένη σε αυτούς που του ζήτησαν να παίξει το “Unfamiliar” (γκουχ γκουχ), όταν και το club γέμισε χαμόγελα, συγκίνηση και φωνή έξω καρδιά για ένα από τα καλύτερα b-sides όλων των εποχών από οποιαδήποτε μπάντα, που ευτυχώς διασώθηκε μπαίνοντας στο best-of των Ride που σημειωτέον οι ίδιοι διάλεξαν τα κομμάτια.

Μόνο ζεστασιά και ευχάριστα συναισθήματα ένιωθε κάποιος καθώς έφευγε από την συναυλία. Μαζί και μια σφοδρή επιθυμία να ξανακούσει όλα αυτά τα κομμάτια που βγήκαν σε μια εποχή που διαμόρφωσε τα γούστα των 20άρηδων και 30άρηδων μουσικόφιλων. Και όπως πάντα για κάθε εποχή που μας σημαδεύει η αθωότητά της είναι αδιαπραγμάτευτη. Η Ελλάδα μπορεί να μοιάζει με ένα μεγάλο γραφείο κηδειών για τους μουσικούς, αφού τους συνοδεύει στην μουσική τους απόσυρση (πρέπει να έχουμε το ρεκόρ συναυλιών από πρώην τραγουδιστές της τάδε μπάντας) αλλά κάτι τέτοιες συναυλίες προσεγγίζουν όσο είναι δυνατόν εκείνες τις αριστουργηματικές στιγμές στο χρόνο ανάμεσα στο 1991 και το 2000.

Η κριτική του mr.grieves για την εμφάνιση του Mark Gardener και της Paula Frazer στο Rodeo όπως δημοσιεύτηκε στο Asante στις 4/11/09.

Tweet