Πάει, μας αφήνει σιγά σιγά ο Νοέμβρης. Μπορεί να'ναι δύσκολο να το καταλάβεις με τέτοιες λιακάδες, αλλά σε ένα μήνα έχουμε Χριστούγεννα. Και είναι πράγματι λίγο αστείο να περνάς έξω απ'τα μαγαζιά με τα πολύχρωμα φωτάκια και τις μπάλες και τους άγιους βασίληδες ενώ σκέφτεσαι ότι ο μόνος λόγος που φοράς ακόμα τη ζακέτα σου είναι επειδή βαριέσαι να την κουβαλάς στο χέρι. Προσωπικά, ομολογώ πως μερικές φορές τη φοράω μόνο και μόνο σαν ένα είδος βουντού, μπας και δεήσει όλο αυτό το ανοιξιάτικο σκηνικό να την κάνει με ελαφρά. Κάθε πρωί εδώ και δυο-τρεις εβδομάδες ξυπνάω με την ελπίδα να δω επιτέλους έναν σοβαρό Νοεμβριάτικο καιρό έξω απ'το τζάμι - πριν ένα μήνα μια χαρούλα κρύο έκανε, αλλά από τότε και μετά εμείς οι λάτρεις του χειμώνα έχουμε μείνει να τον περιμένουμε.Μέσα στις απελπισμένες ενέργειες που κάνουμε μήπως τον φέρουμε λίγο πιο γρήγορα είναι φυσικά και το ν'ακούμε "χειμωνιάτικη" μουσική. Ειδικά όταν είσαι σπίτι, μπορείς να προσποιηθείς άνετα ότι έξω κάνει ψοφόκρυο, να φτιάξεις ένα ωραίο τσαγάκι και να βάλεις κάτι ανάλογα moody να παίζει. Εδώ, λοιπόν, μπαίνει ο φετινός δίσκος των Weinland κι εμείς στο ψητό επιτέλους.
Οι Weinland είναι από το Portland του Oregon. Μια πόλη που βρίσκεται στο βορειοανατολικό κομμάτι των Η.Π.Α., λίγο νοτιότερα απ'τα σύνορα με τον Καναδά. Την ώρα που εγώ γράφω αυτές τις γραμμές στον Πειραιά των 15 βαθμών στις 7.30 το απόγευμα, εκεί είναι 9.30 το πρωί (σύμφωνα με όσα έμαθα στο μεταπτυχιακό μου, 8 με 10 είναι το δίωρο με τη μεγαλύτερη αύξηση της θερμοκρασίας μέσα στην ημέρα) κι έχει 7 βαθμούς και 85% υγρασία. Με λίγα λόγια, τα παιδιά έχουν το μέρος. Ακούγοντάς τους, διαπιστώνεις ότι έχουν και τη μελαγχολία. Τις ενορχηστρώσεις. Την ατμόσφαιρα. Τις συνθέσεις. Ακόμα και τους τίτλους - ο δίσκος λέγεται Breaks in the Sun και το ομώνυμο κομμάτι είναι από τα ομορφότερα, όπως και το "Autumn Blood". Τι άλλο θέλει κανείς για να τους επιλέξει ως ηχητική επένδυση σ'ένα φθινοπωρινό απόγευμα, προσπαθώντας να φέρει το χειμώνα πιο κοντά;
Το Breaks in the Sun είναι ο τρίτος δίσκος για τους πέντε. εκ των οποίων οι τέσσερεις μουσάτοι, τυπάδες. Με εξέπληξε που είναι πέντε, γιατί θα μπορούσε να πρόκειται για δουλειά ενός ανθρώπου. Θες οι προσωπικές ιστορίες του Adam Shearer, θες οι σχετικά λιτές αλλά απόλυτα ταιριαστές ενορχηστρώσεις, θες η γενική folk rock αισθητική που πολλές φορές παραπέμπει σε μοναχικούς τύπους, δεν περίμενα ότι τόσος πολύς κόσμος βρίσκεται πίσω από αυτό που άκουγα. Πραγματικά αυτά τα παιδιά πρέπει να έχουν εγκράτεια.
Σίγουρα πάντως έχουν ταλέντο. Οι συνθέσεις τους είναι πολύ καλές, και το τελικό αποτέλεσμα θυμίζει κάτι από Czars, κάτι από Logh, κάτι από Elliott Smith και κάτι από το πως θ'ακουγόταν ο Ben Kweller αν είχε μπάντα και η φωνή του ήταν πιο απαλή. Καμιά φορά, όπως στο downtempo "I Feel Wasted", θυμίζουν λίγο και τους Devastations. Δε βαραίνουν τίποτα με αχρείαστες στρώσεις, και παρ'όλ'αυτά καταφέρνουν να δίνουν ποικιλία και κομψότητα στον ήχο τους. Είναι σtraightforward και σε προσκαλούν μέσα στον κόσμο τους χωρίς πολλές τζιριτζάντζουλες (πάντα ήθελα να γράψω αυτή τη λέξη, επιτέλους τα κατάφερα!). Είναι από αυτούς τους δίσκους στους οποίους θέλεις να επιστρέφεις όταν χρειάζεσαι κάτι άμεσο και ζεστό, να σε πιάσει αμέσως και να σε ηρεμήσει.
Και πάει πολύ ωραία με τσάι με γεύση καραμέλα, ή με λίγο μέλι μέσα. Η παγωνιά έξω απλώνεται, τα σύννεφα μαζεύονται, ίσως να χιονίσει απόψε. Είδατε, δεν είναι τίποτα, μια χαρά πείστηκα...
Weinland - "The Breaks in the Sun" από το Breaks in the Sun
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου