Την περασμένη Κυριακή κάναμε την πιο λανθασμένη εκτίμηση που έχουμε κάνει εδώ και πολύ καιρό. Εντάξει το παραδέχομαι, φταίω εγώ κυρίως για το οτι προτιμήσαμε να δούμε αυτές τις κυριολεκτικά σκατόφατσες να σηκώνουν την κούπα αντί να δούμε αυτούς τους συμπαθέστατους και ταλαντούχους Σκανδιναβούς να γεμίζουν τη σκηνή του Rodeo. Τουλάχιστον τους απολαμβάνουμε στα βιντεάκια που έχει τραβήξει μεταξύ άλλων η αγαπητή elafini και προσποιούμαστε ότι είμασταν εκεί (αλλά δεν είμασταν..... ουαααααα).
Συν τοις άλλοις ακυρώνεται και η συναυλία του Gil Scott-Heron οπότε μια έτσι και αλλοιώς νεκρή χρονιά αρχίζει πραγματικά και μυρίζει άσχημα πτωμαΐνη.
Χωρίς να θέλουμε να προσβάλλουμε τον Bob Dylan που είναι ο μόνος που μας απέμεινε για τον μήνα Μάϊο.
Τον Ιούνιο όμως θέλουμε να ελαχιστοποιήσουμε τις πιθανότητες λάθους. Οπότε το παράτολμο σχέδιο λέει: κανονικά παρακολούθηση της πρώτης μέρας του Synch Festival ενώ τη δεύτερη απο τις 8.30 μέχρι τις 10.00 βλέπουμε το βασικό συγκρότημα το οποίο θέλαμε να δούμε εξαρχής (Hot Chip) και μετά γρήγορα αυτοκίνητο-Πειραιώς-Πανεπιστημίου-παρκάρισμα καπου στα Εξάρχεια (χαχαχα) και τρέξιμο μέχρι τον Λυκαβηττό για τον Rufus Wainwright ελπίζοντας για πρώτη φορά οι Έλληνες διοργανωτές να συνεχίσουν την παράδοση που τους θέλει να ξεκινούν μετά απο μιάμιση ώρα τις συναυλίες.
Βέβαια όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν οι Έλληνες διοργανωτές δεν είχαν την κλασσική συνήθεια να προτιμούν να ψοφήσει και η δικιά τους κατσίκα και του γείτονα απο το να είναι και οι δύο παραγωγικές.
Και το παράδειγμα δεν είναι τυχαίο. Έτσι και αλλιώς οι έλληνες διοργανωτές φέρονται στους θεατές σαν γίδια και πρόβατα.
Οι σημερινές αμπελοφασουλοσοφίες θα ολοκληρωθούν με ένα καινούργιο κομμάτι της PJ Harvey που έπαιξε η πολυαγαπημένη σε μια prime time εκπομπή παρουσία του πλέον πρώην (εν ενεργεία τότε) πρωθυπουργού της Αγγλίας Gordon Brown. Μάλιστα στο τραγούδι η PJ κάνει ένα σχόλιο για τη θέση της σύγχρονης Αγγλίας. Χωρίς στη συνέχεια να «ψαρώνει» στη συνέντευξη που της πήρε ο παρουσιαστής της εκπομπής. Απλά φανταστείτε μια Ελληνίδα τραγουδίστρια να τραγουδά σε μια μεταμεσονύκτια εκπομπή και τον Έλληνα πρωθυπουργό να παρακολουθεί. Αυτό ούτε σαν όνειρο δεν μπορεί να ειδωθεί. Διαφορετική αντίληψη, πιο ανοιχτή και καλλιτεχνική κουλτούρα και σημασία στον πολιτισμό.
Στην καλύτερη περίπτωση εδώ θα βλέπαμε μια γεροκουράδα (ή εναν νεογιάπη με λογική γεροκουράδας) που στην καλύτερη περίπτωση (της γεροκουράδας) τα τελευταία τραγούδια που έχει ακούσει είναι Θεοδωράκης, στη χειρότερη (νεογιάπης) το τελευταίο σουξέ του Σάκη Αρσενίου να παρακολουθεί με προσποιητό ενδιαφέρον ένα βρωμότσουλο να ξελαρυγγιάζεται με αντιστρόφως ανάλογο ταλέντο στη μουσική απο αυτό που έχει να εντοπίζει άντρες με λεφτά αισθήματα.
Το ευχάριστο πάντως είναι οτι είναι πολύ καλό το κομμάτι της PJ και ήδη ανυπομονούμε για μια αντίστοιχη συνέχεια του αριστουργηματικου White Chalk.
Την επόμενη αμπελοφασουλοσοφία θα την αναλάβει η uptight, όταν αναρρώσει από το σοκ που της προκάλεσε το αναπάντεχο τέλος (μάλλον) της καριέρας του Αντώνη Νικοπολίδη...
Το Heartland είναι ένα concept άλμπουμ για έναν οικογενειάρχη αγρότη (Lewis) με ομοφυλοφιλικές τάσεις που κατοικεί στη Spectrum, έναν τόπο που έχει δημιουργηθεί από τον δημιουργό/Θεό Owen (Pallett). Ο Lewis επαναστατεί και βγάζοντας στη φόρα τον υπερβολικά βίαιο εαυτό του, παρατά την οικογένειά του και αμιφισβητεί τον Owen ερχόμενος σε σύγκρουση μαζί του και τελικά σκοτώνοντάς τον καρφώνοντας ένα μυτερό παλούκι (με το συμπάθιο) στο μάτι του.
Αφού το ξεκαθαρίσαμε αυτό μπορούμε να συνεχίσουμε. Ο Owen Pallett είναι τέλειος γι'αυτού του είδους τα «άλμπουμ με υπόθεση». Μέσω μιας πολύ εφευρετικής ιστορίας σχολιάζει τη θρησκοληψία και τη καταπίεση που επιβάλλει η θρησκεία στους ανθρώπους, τις κρυφές επιθυμίες που έρχονται σε αντίθεση με τις κοινωνικές επιταγές, τις ευθύνες που δημιουργούνται με την απόκτηση μιας οικογένειας και πολλά ακόμα. Ο Pallett σκηνοθετεί μια θεατρική παράσταση που οι ηθοποιοί της απαγγέλλουν με την οπερατική, κλασικότροπη, απαλή και μαλακή φωνή του που ανεβοκατεβαίνει αρμονικά στα σύννεφα της φαντασίας του καθώς αυτά σκίζονται από τις ηλιαχτίδες που υποδύονται τους προβολείς. Τα σκηνικά της παράστασης είναι το βιολί του, τα πετάλια του που το λουπάρουν και το πιάνο που δένει τις καταληκτήριες σκηνές του δράματος.
Ο Pallett μπορεί να είναι σχετικά καινούργιος στο μουσικό τοπίο (το 2006 έβγαλε τον προηγούμενο και δεύτερο δίσκο του με το ψευδώνυμο Final Fantasy) αλλά εκτός απο αγαπημένος και ικανότατος δημιουργός (αν το He Poos Clouds δεν σας ικανοποιεί, απλως δείτε την απίθανη διασκευή του στο "Paris 1919" του John Cale) έχει αφήσει το στίγμα του και σαν έντιμος μουσικός που αφοσιώνεται αποκλειστικά και μόνο στην τέχνη του και όχι στα γύρω γύρω. Για παράδειγμα όταν κέρδισε το 2006 το βραβείο Polaris για το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς, επειδή δεν ένιωθε άνετα με το γεγονός οτι ο χορηγός ήταν μια μεγάλη εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, προτίμησε να δώσει τα χρήματα του βραβείου του σε νέες μπάντες που τα χρειάζονταν περισσότερο. Σε ένα άλλο πρόσφατο δείγμα αυταπάρνησης τον βλέπουμε να αψηφά τις δύσκολες καιρικές συνθήκες προκειμένου να τελειώσει το "Lewis Takes Off His Shirt" σε μια συναρπαστική επίδειξη πάθους και πείσματος που εμπνέει.
Στο Heartland ο Owen πλησιάζει τα όρια της φαντασίας του, όμως αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς τα όριά του μοιάζουν αυτή τη στιγμή αρκετά μακρινά. Έχοντας απομακρυνθεί από τον χαρακτηρισμό «ο Καναδός μουσικός κλώνος του Andrew Bird» κάθισε και έφτιαξε ένα υπέροχο άλμπουμ, γεμάτο παραμυθένια γοητεία και ωμά σερβιρισμένα υπαρξιακά ερωτήματα περιχυμένα με βία, αγάπη, μοναξιά και όλα τα ακραία και οριακά συναισθήματα που κάθε παραμυθάς σαν αυτόν οφείλει να σκαλίζει. Από τον φόρο τιμής στον Yann Tiersen στο μαγικό "E Is For Enstranged" στο Χατζηδακικό "What Do You Think Will Happen Now" το κάθε κομμάτι συμπληρώνει το επόμενο στο παζλ της φανταστικής πόλης Spectrum. Σε κάθε τιτίβισμα των εγχόρδων βλέπεις μπροστά στα μάτια σου τις αλλαγές που συμβαίνουν στα φανταστικά βουνά της Spectrum ή τα μαύρα σύνννεφα που κυκλώνουν τα δάση της στο τέλος του "Tryst With Mephistopheles" που σημαδεύει και τον τυπικό θάνατο της πίστης του Lewis στον Owen.
Φυσικά ο Pallett επιμένει οτι όλη αυτή η ιστορία αφορά τον ίδιο αλλά ακόμα και αν το "Lewis Takes Off His Shirt" και οι στίχοι του "I'll never gonna give it to you" μιλούν για κάποια ερωτική ατυχία του λίγη σημασία έχει για τον ακροατή. Η ιστορία με τον αγρότη Lewis και τον Θεό Owen είναι πιο συναρπαστική. Απο την άλλη μπορεί να φταίει οτι μοιραζόμαστε την αγάπη του Owen για τα RPG και τις επικές ιστορίες με τη μάχη καλού και κακού. Αλλά όπως και να'χει επειδή ο Owen είναι ο Θεός/ Δημιουργός του δίσκου δε σημαίνει οτι πρέπει να κάνουμε και ότι μας λέει.
Από την αρχή της καριέρας τους οι Tindersticks έχουν επιδείξει θαυμαστή συνέπεια. Από το ομώνυμο του 1993 μέχρι το Waiting for the Moon του 2003 μας χτύπαγαν την πόρτα με καινούργιο δίσκο κάθε δύο χρόνια. Μετά το Waiting for the Moon η μπάντα έφτασε πολύ κοντά στο να διαλυθεί ούσα για 5 χρόνια στον προθάλαμο του νεκροτομείου που ονομάζεται hiatus και σόλο καριέρα του τραγουδιστή (αχέμ!). Η νάρκη τελικά τους βοήθησε και με το The Hungry Saw ξύπνησαν αρκετά πιο φρέσκοι, με περισσότερη όρεξη και πιο πολλές ιδέες. Κι από εδώ μάλιστα τους τιμήσαμε αρκετά το 2008 όταν και τους υποδεχτήκαμε με κόκκινο κρασί όπως υποδέχεσαι έναν φίλο που είχες να τον δεις κάμποσα χρόνια.
Αυτός ο φίλος παραμένει πολύ ενδιαφέρων και οι ιστορίες του κάτι παραπάνω από μια πεντάλεπτη διήγηση που θα κάνει την παρέα να την ακούσει μεν με προσοχή για λίγο αλλά τελικά να την εναποθέσει σε μια μακρινή στιγμή, κάπου μεταξύ του δεύτερου και του τρίτου ποτηριού. Ο Staples, όσο και αν προσπάθησε να χωρίσει την παλιά του αγάπη θεωρώντας οτι πρέπει να προχωρήσει, τώρα φαίνεται ξανά χωμένος στα μέλια μαζί της απολαμβάνοντας ξανά όλο το πακέτο. Δεύτερος δίσκος μετά απο δύο χρόνια, συναυλίες (δύο φορές θα τους δούμε στα μέρη μας τον Σεπτέμβρη, γιούπιιιιι,) συνεντεύξεις κλπ..
Το Falling Down a Mountain είναι αναμφισβήτητα Tindersticks. Έχει όλον τον αέρα τους και παρότι τόσο ξετσίπωτα jazz έπη σαν το ομώνυμο κομμάτι δεν βρίσκεις εύκολα στην δισκογραφία τους, είναι η μυρωδιά τους και το μετάξι τους που το διαπνέει. Μιας και λέμε μετάξι η φωνή του Staples παραμένει κορυφαία (δεν υπήρχε λόγος άλλωστε να αλλάξει κάτι σε αυτόν τον τομέα) αν και είναι σίγουρα λιγότερο πρωταγωνίστρια σε σχέση με το Hungry Saw.
Το Falling Down a Mountain βασίζεται στις συνθέσεις και λιγότερο στις ερμηνείες του, ενώ ακουμπά στο concept του άλμπουμ διαθέτοντας λίγα κομμάτια που θα μπορούσαν να σταθούν μόνα τους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε οτι δύο απο τα δέκα κομμάτια είναι ορχηστρικά ενώ και στο "Falling Down a Mountain" η φωνή του Stuart χρησιμεύει για να επαναλαμβάνει το μάντρα "Falling down a mountain" και κάποια ακατάληπτα "If you want to come on, baby come on". Το οποίο κομμάτι παρεμπιπτόντως είναι ένας καταπληκτικός jazz κατευθύνσεως πειραματισμός που έχει δανειστεί τα drums του "Dollars and Cents" και χάνεται σε έναν στρόβιλο ασσύμετρων μελωδιών.
Αλλά έχει και άλλα φωσφορίζοντα σημεία ο δίσκος. Για παράδειγμα το κεφάτο και εξόχως χορευτικό "Black Smoke" που κάθε φορά που το ακούω σκέφτομαι το σκαρπίνι του Stuart να κουνιέται αριστερά δεξιά σαν δείκτης ρολογιού σε fast forward ή τα αιθέρια ορχηστρικά "Hubbards Hills" και "Piano Music" που εξασκούν τους Tindersticks για τα soundtrack των ταινιών της Claire Denis. Εξάλλου ένα απο τα πιο υπέροχα ντουέτα που έχουμε ακούσει είναι το "Peanuts" όπου ξεθάβουν απο την απομόνωσή της την Mary Margaret O’Hara και φτιάχνουν έναν ύμνο στην αγάπη χρησιμοποιώντας ως όχημα τα φιστίκια.
"I know you love peanuts, I don’t care that much/I know you love peanuts, and I love you/ So I, I love peanuts too" λέει με την πολύ ιδιαίτερη φωνή και ερμηνεία της η κ. O’Hara και ο Staples απαντά καταλλήλως και εξίσου τρυφερά για ένα κομμάτι που σίγουρα μπαίνει στις κορυφαίες γλυκόπικρες μελαγχολικές ερωτικές μπαλάντες των Tindersticks.
Αν το Hungry Saw ήταν ένας χείμαρρος καλών τραγουδιών μετά από ένα διάλειμμα πέντε χρόνων, το Falling Down a Mountain είναι πιο αποστασιοποιημένο, αφού οι ιδέες του έχουν συλληφθεί εν μέσω συναυλιών και ηχογραφήσεων. Η ποιότητα υπάρχει αλλά θα ήταν σε μεγαλύτερη ποσότητα αν είχε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή του. Γιατί όμως το υλικό να φτάνει για ένα πάρα πολύ καλό EP ενώ θα μπορούσε να αποτελέσει έναν ολόκληρο συναρπαστικό δίσκο;
Ειναι ψεύτες ετούτοι εδώ οι Σουηδοί. Πως περιμένουν να χτίσουν μια σχέση εμπιστοσύνης με τον ακροατή όταν από το όνομα τους και μόνο ψεύδονται; Αυτό το τσούρμο των περίπου 30 ατόμων είναι απο διάφορα μέρη της Σουηδίας και όχι από την Βαρκελώνη. Πρέπει παρ'όλ'αυτά να τους αναγνωρίσουμε το καλό τους γούστο αφού το όνομά τους είναι ένας φόρος τιμής σε έναν χαρακτήρα απο το Fawlty Towers.
Αυτή η σχολική τάξη/διμοιρία/ενωμένα εργοστάσια/ομάδα ποδοσφαίρου μαζί με τους αναπληρωματικούς και μερικούς παίκτες απο τη νέων/ το 1/300.000 του πληθυσμού της Σουηδίας έβαλε σε εφαρμογή ένα ενδιαφέρον σχέδιο εμπνευσμένο απο τα τέσσερα άλμπουμ που έβγαλαν τα μέλη των Kiss (να ένα συγκρότημα που δεν πίστευα οτι θα αναφέρω ποτέ στο some beans) την ίδια μέρα το 1978. Απο τις 27 Ιανουαρίου λοιπόν κάθε μέλος της μπάντας έβγαζε από ένα τραγούδι στον διαδικτυακό τόπο των I’m From Barcelona. Βέβαια μια μικρή διαφορά είναι οτι οι Kiss (άντε πάλι) είχαν τέσσερα μέλη σε αντίθεση με τους Σουηδούς που έχουν γύρω στα 30. Αλλά μην ανησυχείτε, μόλις 27 απο αυτούς έδωσαν τραγούδια. Επίσης, απο τις 27 Ιανουαρίου ο δίσκος πωλείται ως τριπλός σε περιορισμένα αντίτυπα με ένα ωραιότατο εξώφυλλο που δημιουργεί ψευδαίσθηση με το 2 και το 7.
Πολυ ωραία όλα αυτά και φαίνεται οτι ενδιαφέρονται με πραγματική θετική διάθεση για το κοινό τους. Η αλήθεια όμως, και δεν θα μπορούσε να είναι κι αλλοιώς, οτι τα 27 κομμάτια είναι υπερβολικά πολλά. Πάρα πολύ filler και πολύ λίγο killer. Αλλά και να ξεχάσουμε να το δούμε ως άλμπουμ, θα δούμε έναν αχταρμά 27 τραγουδιών που τουλάχιστον τα μισά απ'αυτά αλλού πατάνε κι αλλού βρίσκονται. Ένα ανακατεμένο κουβάρι με τραγούδια tongue-in-cheek όπως το "My BPM Might Be Off, But My Heart Is Running Like A Clock" που συνδυάζει το "Total Eclipse of the Heart" της Bonnie Tyler με την σουηδική μέταλ μουσική σε μια emo μπαλάντα. Μπερδευτήκατε; Που να ακούσετε και τα υπόλοιπα που είναι από country μέχρι power pop, και απο synth pop μέχρι piano ballads.
Στην ουσία έχουμε 27 διαφορετικές μουσικές επιρροές αν και κανένα κομμάτι δεν φτάνει το επίπεδο της επιρροής (εκτός ίσως απο το λεπτεπίλεπτο "Matilda" αν υποθέσουμε οτι η επιρροή είναι η '60s-'70s folk-pop του στυλ Simon & Garfunkel). Η καλύτερη ακολουθία είναι περιέργως τα τρία τελευταία τραγούδια που θα έπρεπε να μπουν κάπου στην αρχή και όχι να χωθούν πίσω-πίσω αφού πλέον η υπομονή σε εμάς τα παιδιά του internet είναι σπάνια αρετή, ενώ διάσπαρτα υπάρχουν άλλα όπως το μικρό και ομορφούλι "Return of the Apes", το Ed Harcourtικό "Hang On" και το παράξενα τραβηχτικό "Göteborg" με τις πολυεπίπεδες κιθάρες του και τα απαίδευτα φωνητικά που θυμίζουν συνδυασμό Cale και Reed.
Αν έπρεπε να περιγράψουμε χονδρικά τα τρία μέρη του δίσκου θα λέγαμε οτι το πρώτο τρίτο είναι πιο pop, το δεύτερο τρίτο με πιο χαλαρούς αυτοσχεδιασμούς και το τελευταίο κομμάτι και τελικά πιο ενδιαφέρον αρκετά πιο μελωδικό. Με 27 διαφορετικούς συνθέτες σίγουρα υπάρχει κάτι για τον καθένα αλλά αυτό το κάτι είναι δύσκολο να μην προσπερασθεί και να αγαπηθεί. Δικαιωματικά νικητής πάντως μεταξύ των 27 είναι ο Jacob Johnsson με το "Matilda".
Για τους υπόλοιπους; Ε, τι να κάνεις; Δεν μπορεί όλοι οι Σουηδοί να είναι Fever Ray ή Jens Lekman.
Ήρθε η ώρα τους. Μοιάζει σα να υπάρχει χρόνια ανάμεσά μας αυτός ο δίσκος και γι'αυτό κυρίως φταίει όλο το hype που τον προλόγισε αλλά και το γεγονός ότι παρότι κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο, διέρρευσε στο internet τέλη Νοεμβρίου. Ο Ed Droste των Grizzly Bear προτού κυκλοφορήσει επισήμως ο δίσκος δήλωσε εντυπωσιασμένος και σίγουρος ότι είχε ακούσει το αριστούργημα του 2010 ενώ δημοσιογράφοι ορκίζονταν στο όνομα των Beach House με την κυκλοφορία του Teen Dream. Το hype φυσικά συνέβη και γιατί τα παιδιά έβγαζαν τον πρώτο τους δίσκο σε μια μεγαλύτερη εταιρία όπως η Sub Pop.
Εμείς επιμένουμε ότι είναι η καλύτερη μπάντα της Βαλτιμόρης αυτή τη στιγμή και δηλώνουμε αρκετά εντυπωσιασμένοι. Η uptight βέβαια μόλις έμαθε ότι θα έγραφα για το Teen Dream μου ψιθύριζε ως υπνοθεραπεία κάθε βράδυ ότι προτιμά το Devotion ενώ ταυτόχρονα μου έβαζε τα δάχτυλα μέσα σε μια λεκάνη με ζεστό νερό. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Και μπορεί να μην σέβομαι το να θέλει να κατουρηθώ στον ύπνο μου αλλά πρέπει να σεβαστώ τη γνώμη της για το Teen Dream που μάλιστα την μοιράζεται αρκετός κόσμος. Πράγματι το Devotion είναι πιο γλυκό, πιο ζεστό και πιο προσωπικό. Το Teen Dream από την άλλη είναι όσο πιο εξωστρεφές θα μπορούσε να το κάνει το αξιολάτρευτο δίδυμο. Δεν είναι arena rock προς θεού αλλά ακούγονται σα να παίζουν σε ένα μεγάλο, ανοιχτό και πιο προσβάσιμο σε περισσότερους πάρκο. Περισσότερη κιθάρα, και η Victoria μοιάζει πιο πλεμονάτη από ποτέ.
Αυτό ήταν μια πραγματική αποκάλυψη του δίσκου. Η Victoria Legrand πραγματικά ανθίζει ως ερμηνεύτρια και ως φωνή. Είναι στα σίγουρα το αστέρι και το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό του δίσκου. Είτε φανταζόμαστε το λαρύγγι της να τρέμει σαν φρουί ζελέ ή πιο σωστά σαν όρθιοι επιβάτες στο λεωφορείο μετά από απότομο ξεκίνημα και σταμάτημα του οδηγού θυμίζοντας μεγάλες ντίβες της soul, είτε τη φανταζόμαστε να τραγουδά κάτω από τα σκεπάσματα χωρίς φως και υπό τις αστραπές των κεραυνών.
Κατά τ'άλλα σε αρκετά κομμάτια προσπαθούν να επαναλάβουν την επιτυχία και το ύφος του "Gila". Παρότι δεν υπάρχει αυτό το βαθύ reverb που χαρακτήριζε τους προηγούμενους δίσκους, το "Silver Soul" είναι ο πρώτος και καλύτερος υποψήφιος για διάδοχος του "Gila". Τα άψογα συντονισμένα αιθέρια φωνητικά, τα πανομοιότυπα drums και η γεμάτη ψυχή χροιά της Victoria αποθεώνουν το κομμάτι. Στο μαγικό "Lover Of Mine" η παιχνιδιάρικη κιθάρα του Scully περικυκλώνει την ακούραστη φωνή της Victoria ενώ τα keyboards έχουν βγει στην εξοχή και παιδιαρίζουν στην ηλιόλουστη μέρα. Η μέρα του "Real Love" από την άλλη είναι πιο συνεφιασμένη και οι πρώτοι στίχοι ακούγονται ανατριχιαστικοί σαν φάντασμα σε φωτογραφία: "I met you somewhere in a hell beneath the stairs/ There's someone in that room that frightens you and they go 'boo'/boo, boo, boo, boo," ενώ το πιάνο μοιάζει με προγονικό αυστηρό βλέμμα ενός πορτραίτου που τραβήχτηκε πριν από πολλά χρόνια με την ψυχή του να βρίσκεται στο αέναο distortion που υπάρχει πίσω του. Αλλά υπάρχουν κι άλλα. Το ζαχαρένιο ριφάκι της κιθάρας στο "Better Times", η κατάληξη μέσα σε μπουρμπουλήθρες του "Used To Be” και, και, και... Σχεδόν κάθε τραγούδι έχει κάτι που στη χειρότερη περίπτωση θα σου τραβήξει το ενδιαφέρον και στην καλύτερη θα σε κάνει να το λατρέψεις.
Υπάρχει αλλαγή και υπάρχει πρόοδος. Σαν προνυμφική μεταμόρφωση σε κάτι πιο χρωματιστό και κοινωνικό. Συνεχίζουμε να λατρεύουμε το Devotion, ίσως και περισσότερο, αλλά οι Beach House με το Teen Dream είναι πλέον περήφανο μέλος της εναλλακτικής αμερικανικής τρόικας μαζί με τους Grizzly Bear και τον Bradford Cox. Κλαπ, κλαπ…
Με παρόμοια λόγια θα μπορούσε να περιγράψει η Σουζανίτα ό,τι συνέβη χτες ή τέλος πάντων ό,τι συμβαίνει στη χώρα μας απο τότε που οι some beans έβγαζαν δόντια. Τι βαρβαρότητα! Τρεις άνθρωποι πήγαν να δουλέψουν και δεν θα γυρίσουν σπίτι τους. Τι βαρβαρότητα! Μερικοί θέλουν να επιστρέψουμε σε εποχές εθνικού διχασμού. Τι βαρβαρότητα! Κάποιες εταιρίες φέρονται στους εργαζόμενους τους με την ίδια φροντίδα που δείχνουν σε ποντίκια. Τι βαρβαρότητα! Και μερικοί είναι τόσο αναίσθητοι από τον 15ο και τον 16ο μισθό, που θα συνεχίσουν τον freddoccino τους ακόμα και αν οι πέτρες σφυρίζουν δίπλα τους. Τι βαρβαρότητα!
Κάπου εκεί ανάμεσα χαθηκε η κοινωνική συνοχή και ο διπλανός έγινε ένα εμπόδιο για μια καλύτερη θέση στο λεωφορείο, για τη θέση κοντά στον διευθυντή και για το καλύτερο τραπέζι στο τάδε μπαρ της Γλυφάδας που θα κάνει εντύπωση στη wannabe Τζούλια. 15χρονο παιδί στα Εξάρχεια, 15χρονο παιδί στα Πατήσια, 25χρονος πατέρας στον Βύρωνα, τρεις άνθρωποι στο κέντρο της Αθήνας, όλα αυτά μέσα σε ενάμιση χρόνο και είμαι σίγουρος οτι ξεχνάω ή δεν γνωρίζω αρκετά ακόμα.
Αν συνειδητοποιούμε στο περίπου τι σημαίνουν αυτές οι δολοφονίες υπάρχει μια μικρή ελπίδα. Αν τους θεωρήσουμε παράπλευρες απώλειες στον δρόμο για την ανατροπή ενός συστήματος που εμείς θρέφουμε σε τόσες δεκάδες εκφάνσεις της ζωής μας τότε η αναζήτηση μιας νέας ζωής στις όμορφες σκανδιναβικές χώρες είναι το μόνο για το οποίο μπορούμε να ελπίζουμε στα σοβαρά. Η ποιότητα ζωής αμφισβητείται εδώ και πολύ καιρό αλλά αν φτάνουμε στο σημείο να αμφισβητείται και η ίδια η ζωή τότε ας πούμε τι βαρβαρότητα! Και ας ψάξουμε καινούργιο παιχνίδι.
Το some beans είναι ένα εντελώς μη κερδοσκοπικό blog που γεννήθηκε με σκοπό να φιλοξενήσει προσωπικές μας απόψεις και κείμενα σχετικά με ό,τι μας κάνει να θέλουμε να γράψουμε γι'αυτό. Το μεγαλώνουμε αργά-αργά, με στοργή και προδέρμ. Τα mp3 που παραθέτουμε έχουν χαρακτήρα δειγμάτων, και αν προέρχονται από κάποια επίσημη κυκλοφορία, δίπλα τους θα βρείτε ένα link για να την αγοράσετε. Συνιστούμε να το κάνετε εάν αυτό που ακούτε σας αρέσει, αν μη τι άλλο για να υποστηρίξετε τον καλλιτέχνη. Αν πάλι ανήκετε σε κάποια εταιρία και επιθυμείτε να αποσύρουμε κάποιο mp3, δεν έχετε παρά να στείλετε ένα email και να το ζητήσετε ευγενικά.
Την περασμένη Κυριακή κάναμε την πιο λανθασμένη εκτίμηση που έχουμε κάνει εδώ και πολύ καιρό. Εντάξει το παραδέχομαι, φταίω εγώ κυρίως για το οτι προτιμήσαμε να δούμε αυτές τις κυριολεκτικά σκατόφατσες να σηκώνουν την κούπα αντί να δούμε αυτούς τους συμπαθέστατους και ταλαντούχους Σκανδιναβούς να γεμίζουν τη σκηνή του Rodeo. Τουλάχιστον τους απολαμβάνουμε στα βιντεάκια που έχει τραβήξει μεταξύ άλλων η αγαπητή elafini και προσποιούμαστε ότι είμασταν εκεί (αλλά δεν είμασταν..... ουαααααα).
