Έψαξα αλλά δεν βρήκα και ένα τραγούδι για το Τελ Αβίβ ώστε να το παίξω ενωτικός. Bλέποντας πάντως τα σημερινά αθλητικά εξώφυλλο όπου ο σεξισμός, ο ρατσισμός και η έλλειψη χιούμορ ξεχειλίζουν, καθώς και τα χθεσινά με το κατουρο-χιούμορ, λίγο πριν μας αποχαιρετήσει ο Σεπτέμβριος, αναρωτιέμαι μαζί με τον Scott Walker....
Εβδομάδα βιασμού ήταν η προηγούμενη. Τόσο που το σημερινό post αντί για αμπελοφασουλοφίες θα έπρεπε να λέγεται «κορίτσια μας βιάζουνε».Έτσι θα ξεκινούσε το post αν ανέβαινε στην κανονική του, ή κάπου εκεί κοντά τελοσπάντων, ημερομηνία που έπρεπε να ήταν αρχές του μήνα. Τελικά η εβδομάδα που προηγήθηκε ήταν εβδομάδα πνευμονίας για μένα.Και κατ' επέκταση πολλής τηλεόρασης. Μετά απο 8-9 μέρες σχεδόν συνεχούς ζάπινγκ μπορώ να πω οτι ανέπτυξα ακόμα περισσότερο ένα (ήδη υποβόσκον έτσι και αλλιώς) βαθύτατο μίσος για το ανθρώπινο γένος.Ξαφνικά δεν ακούγονται καθόλου άσχημες ιδέες οι παρακάτω: «παρουσιαστής infotainment (sic) πρωινού στα κάρβουνα», «παρουσιάστρια μεσημεριανού παλουκωμένη στην πλατεία Συντάγματος» ή «αγανακτισμένοι κάτοικοι της τάδε περιοχής με σύριγγες γεμάτες χασίσι (sic) καρφωμενες στα μπράτσα».Ας συνεχίσουμε όμως υποκρινόμενοι οτι βρισκόμαστε κάπου στην αρχή του μήνα.Από τη μία λοιπόν οι απόψεις του μοντερνιστή ζωγράφου για την πράξη του βιασμού, και για τις οποίες έσπευσε να ζητήσει συγνώμη η ΕΡΤ (ωραία ελευθερία λόγου) από την άλλη η Σερβική ταινία (που τελικά δεν θα προβληθεί -κότες- στις νύχτες πρεμιέρας) και απεικονίζει αιμομιξίες, βιασμούς βρεφών και άλλες splatter και hardcore (σκληρό πορνό που έλεγε και ο Κουίκ) σκηνές. Μια ταινία που θα φαινόταν κακόγουστη ακόμα και στον Φωκίωνα Μπόγρη.Και μιας και ανέφερα τον ζωγράφο θυμήθηκα το «Ένας Κόσμος Υπόγειος» ένα βιογραφικό φιλμ για τον Ηλία Πετρόπουλο. Ο ζωγράφος λοιπόν όταν καλείται να πει τη γνώμη του, μιας και γνώριζε τον Πετρόπουλο, αρχίζει: «Πώς να σκιαγραφήσεις μια προσωπικότητα τέτοια... εδώ για το παιδί σου δεν μπορείς να το κάνεις… Έτσι ….αν θέλαμε να δώσουμε μια γενική μορφή εγώ θα’ λεγα…(παύση 7 δευτερολέπτων) δεν μπορώ να πω τίποτα»Ευτυχώς το φιλμ είναι κάποιων χρόνων, αλλιώς το να μετακινήσεις ένα ολόκληρο τηλεοπτικό συνεργείο γι'αυτές τις «δηλώσεις» θα ήταν ασυγχώρητο έγκλημα, ειδικά σήμερα με τις τιμές που έχει φτάσει η βενζίνη.Το διάστημα που πέρασε ήταν ιδανικό για να τρέξουμε και να πλησιάσουμε λιγάκι τις νέες κυκλοφορίες. Ακούσαμε αρκετά ωραία πράγματα για τα οποία θα γράψουμε εν καιρώ (ή αν δεν προλάβουμε στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς) αλλά και πολλά μέτρια όπως είναι φυσικό.Οι Wild Nothing δεν μας είπαν πολλά. Αυτή η συνεχής αντιγραφή riffs από τον Johnny Marr μας έκανε να ψάχνουμε το forward, πόσο μάλιστα όταν οι Pains Of Being Pure At Heart έκαναν καλύτερα πέρυσι τη νοσταλγική, εφηβικής αφέλειας και ζωηράδας ανασκαφή.Οι πολυδιαφημισμένοι Drums από την άλλη κλέβουν τα κόλπα τους από λίγο πιο παλιά και συγκεκριμένα τους Joy Division. Κάθε τραγούδι ξεκινάει με την κλασσική Hook μπασογραμμή, πιασάρικα ρεφρεν και αρκετή ηχώ. Αρκετά καλό το πρώτο μισό όχι τόσο το δεύτερο. Υπάρχουν και δύο φοβερά κομμάτια. Tο “Let's Go Surfing” που έκλεψε λιγάκι στο video και το “What's A Girl To Do” της Bat For Lashes και το “Me And The Moon” που βρίσκει την κατεύθυνση που πολύ θα ήθελαν να είχαν ακολουθήσει οι Strokes διαθέτοντας μια τρομερής εμπνεύσεως γέφυρα.Οι Σκωτσέζοι Frightened Rabbit ήταν καλύτεροι από τον προηγούμενό τους δίσκο. Σημαντικά καλύτεροι αν δεν ξετρελαθήκατε με τον πρώτο. Θα καταλάβαινα περισσότερο το hype αν ακολουθούσε αυτόν τον δίσκο παρά το ντεμπούτο τους. Το “Swim Until You Can’t See Land” είναι ένα πολύ ταιριαστό πρώτο single, ρυθμικό και από αυτά που σε προτρέπουν να τραγουδήσεις. Όπως υπέροχο είναι και το “Yes I Would” που είναι σαν Snow Patrol αλλά καλύτερο.Παρακάτω το “Me And The Moon”.
Μέσα Σεπτεμβρίου κιόλας και το ταξίδι πια φαντάζει απίστευτα μακρινό. Λίγη αθηναϊκή ζέστη, λίγη ελληνική παράνοια στα δελτία ειδήσεων, γρήγορα ξανασυνηθίζεις. Σε λίγο καιρό νομίζεις ότι το ονειρεύτηκες ένα βράδυ πριν λίγο καιρό κι απορείς με τη φαντασία σου. Αν δεν ήταν κι οι φωτογραφίες μπορεί και να το πιστεύαμε.Ευτυχώς τουλάχιστον υπάρχει και μια εναλλακτική στα Prozac - οι δεκάδες καινούριοι δίσκοι! Και προσωπικά έχω πέσει στο πολύ ισχυρό φάρμακο που λέγεται νέοι Dungen...Ω ναι, το Skit I Allt όχι μόνο κυκλοφόρησε αλλά είναι και εξαιρετικό. Η εβδομάδα που πέρασε ήταν αφιερωμένη στους λατρεμένους μου Σουηδούς που πλέον θα συγκαταλέγονται στις (όχι πάρα πολλές) μπάντες που κάθε τους νέο album θα έχει εξασφαλισμένη μια θέση στο τοπ κάθε χρονιάς πριν καν ακούσω μια νότα. Σύντομα περισσότερα για το απολαυστικό νέο τους πόνημα...Είναι θλιβερό πλέον να κοιτάς τα tour dates των καλλιτεχνών. Πρόσφατα παραδείγματα η ολοένα επεκτεινόμενη περιοδεία των National ή, ακόμα πιο γλαφυρό, αυτή του Caribou που έφτασε στο email μας πριν κάτι βδομάδες. Μια τεράστια ευρωπαϊκή περιοδεία που περιλαμβάνει στάσεις σε διάφορες γαλλικές και γερμανικές κωμοπόλεις αλλά και στο Βουκουρέστι και το Zagreb μεταξύ άλλων. Οι πάλαι ποτέ φτωχοί συγγενείς μάς ξεπέρασαν κι αυτοί λοιπόν. Και γιατί όχι.Αν δει κανείς πόσο σύντομα ανέκαμψαν από τις σφαγές αλλά και την απομόνωση τόσων χρόνων και πόσο πολύ προσέχουν και αναπτύσσουν τις πόλεις τους, γιατί όχι; Για ποιό λόγο να προτιμήσει ο καλλιτέχνης μια άσχημη πρωτεύουσα όπου δεν είχε σίγουρα τα λεφτά του ούτε τον καλό καιρό; Είμαστε που είμαστε μακριά, είμαστε και όπως είμαστε, βράστα.Και αν ο Caribou και οι National δεν είναι ακριβώς «δικοί μας άνθρωποι» που ξέρουν ότι έχουν το πιστό τους κοινό και θα έρχονται βρέξει-χιονίσει, το ότι ο Mark Lanegan δεν ήρθε φέτος μετά από πολλά συνεχόμενα χρόνια που χτύπαγε κάρτα κάτι θα πρέπει να μας πει. Προβλέπεται φτωχός συναυλιακός χειμώνας και ματιές γεμάτες ζήλια στα καλεντάρια άλλων πόλεων, όχι πολύ μακριά απο'δω.Κι έλεγα τί μας έλειπε αυτές τις μέρες, τί μας έλειπε... Μα φυσικά, μια ακόμα λίστα του Pitchfork, αυτή τη φορά για τα '90s. Και βέβαια το έχουν ξανακάνει αλλά πραγματικά, δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας αν δε μαθαίναμε ποια είναι τα definitive 200 κομμάτια της προπερασμένης (ω θεέ μου!) δεκαετίας από τη σκοπιά ενός τσούρμου 25άχρονων Αμερικανακίων που για κάποιο μυστήριο λόγο νομίζουν ότι (έχουν πιάσει τον παπά από τα καλαμπαλίκια και συνεπώς μπορούν να) καθορίζουν το γούστο της indie οικουμένης. Και δυστυχέστατα ίσως και να έχουν δίκιο.Εγώ τα '90s τα θυμάμαι να βρωμάνε Αγγλίλα από χιλιόμετρα. Shoegaze, Britpop, twee pop από ξέξασπρους Σκωτσέζους, folk pop από μεθυσμένους Ουαλούς παιγμένη μέσα σε κάστρα περιτριγυρισμένα από ψηλό γρασίδι, διάφορα τέτοια. Belle & Sebastian και Gene και Heavenly και Suede και Gorky's και Divine Comedy και Shed 7 άμα λάχει. ΟΚ, υπήρχε και το τεράστιο κεφάλαιο του grunge από απέναντι, υπήρχαν και Pavement και Dinosaur Jr και Pumpkins και Beck, αλλά τα '90s ήταν από τις λίγες δεκαετίες που οι Βρετανοί είχαν να καυχιώνται ότι τα περισσότερα καλά πράγματα συνέβαιναν στις δικές τους ακτές.Τα παιδιά του PF μοιάζουν να διαφωνούν, αγνοώντας πολλά από τα παραπάνω (ή χώνοντάς τα σε ανήλιαγες θέσεις όταν απλά δε γινόταν να τ'αποφύγουν - "We Are the Pigs" #169;;;) και γεμίζοντας αντ'αυτών τον κατάλογο με διάφορα πράγματα που συνέβησαν στις χρονολογικές παρυφές της δεκαετίας και που για μας που τη ζήσαμε «γεμάτα» από την αρχή ως το τέλος ήταν σημάδια μετάβασης σε κάτι άλλο και δεν ανήκαν στον ήχο των '90s. Όχι ότι δεν ήταν καλά. Κάθε άλλο. Αλλά μην τρελαθούμε τώρα ότι το "Caught Out There" είναι '90s. Απλά έτυχε να βγει προς το τέλος τους. Και ακόμα πιο απλά, είστε πολύ μικρά και πολύ αμερικανάκια για μια τέτοια ανασκόπηση γλυκά μου χιπστεράκια.(Ευτυχώς κάποιες παλιές καραβάνες το μάζεψαν λίγο, γιατί διαφορετικά θα εμφάνιζαν top-200 Songs of the '90s χωρίς π.χ. Elastica και Orbital και θα γέλαγε ο κόσμος. Και προς τιμήν τους θυμήθηκαν και τους Broadcast.)Στην τελική, προσπαθήστε λίγο παραπάνω... Το "Brimful of Asha" είναι 8 κλάσεις ανώτερο χωρίς το χαζοχαρούμενο remix του Mr Cook, το κερατάκι μου!
"Ι was on my annual leaf collecting holiday to Bavaria last year, and i stopped into a small family restaurant in a wooded glade.
Πάντοτε μετά από κάτι τέτοια ταξίδια αργούμε να προσαρμοστούμε στο δικό μας περιβάλλον.Ειδικά όταν αυτά τα ταξίδια είναι πλούσια σε εμπειρίες, καινούργιους φίλους και άγνωστα μέρη που έγιναν αγαπημένα πολύ σύντομα.Ευτυχώς όμως η ελληνική πραγματικότητα αναλαμβάνει να μας δώσει τις απαραίτητες σφαλιάρες για να συνέλθουμε.Πρώτη μέρα που γυρίζουμε και ακούμε: κάηκε το φοινικόδασος στην Κρήτη (οι υπεύθυνοι είπαν οτι είχε αγοραστεί σύγχρονος αντιπυρικός εξοπλισμός αλλά δεν χρησιμοποιήθηκε απο την πυροσβεστική υπηρεσία επειδή δεν ήξερε αν λειτουργεί), ένα 11χρονο κοριτσάκι κακοποιήθηκε και πετάχτηκε ζωντανό σε ένα πηγάδι, ένας τύπος κρατούσε ομήρους σε τράπεζα στον Πειραιά, ακόμα και ξύλο μεταξύ των μοσχαναθρεμμένων μας αθλητών.Καλά το τελευταίο δε μας χάλασε την διάθεση. Ίσα ίσα που το χάρηκα κιόλας. Θα πλήρωνα καλά λεφτά για να δω τις δύο ομάδες στον προημιτελικό του Μουντομπάσκετ.Αυτή η Εθνική όμως πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Ανυποληψία, ηθελημένες ήττες και μικροτσούτσουνος οπαδισμός. Η εκδίκηση ενός τίμιου ανθρώπου που μας έμαθε μπάσκετ και χλευάστηκε όσο λίγοι (Γιαννάκης), λέω εγώ. Εδώ και ένα πολύ ωραίο σχετικό link.Αλλά τι με έπιασε τώρα με το μπάσκετ;Το Dubrovnik εκτός από πανέμορφη ήταν και μια πόλη με μνήμη. Γιατί ναι μεν τα σημαντικότερα αξιοθέατα ήταν τα εντυπωσιακά της Μεσαιωνικά και Αναγεννησιακά κτίρια και παλάτια, αλλά υπήρχαν τουλάχιστον δύο εκθέσεις σε αρκετά περίοπτη θέση, με ανατριχιαστικές φωτογραφίες από τον προ –σχεδόν- εικοσαετίας εμφύλιο.Μπορεί στην Ελλάδα να «υποστηρίζαμε» τους Σέρβους λόγω θρησκευτικής συγγένειας αλλά και στις δύο πλευρές χύθηκε άφθονο αίμα. Όπως όμως έχει πει και ο Πανούσης «Αλλιώς θα σε σφάξει ο Σέρβος, δεν θα λερώσει το χαλί κλπ. κλπ.». Ήταν μια ευχάριστη περίοδος ο εμφύλιος για όλες τις μεγάλες υπερδυνάμεις. Είχαν την ευκαιρία να πουλήσουν πολλά από τα περισσευούμενα και τζούφια όπλα τους και στους δύο αντιμαχόμενους.Και το καλύτερο είναι πως οι Κροάτες αισθάνονται ευγνωμοσύνη για τον μπαμπά Bush που διάλεξε να τους υποστηρίξει (με το αζημίωτο φυσικά) σε εκείνο τον πόλεμο.Μετά από τη σκληρότητα του πολέμου πάντως, κατόρθωσαν να φτιάξουν ένα τουριστικό θέρετρο που θα αποτελεί μόνιμη σημαντικότατη πηγή εσόδων, μετατρέποντας έτσι τις δυσκολίες και τα εμπόδια από τη διάλυση της χώρας τους σε μια νέα αρχή και κάτι δημιουργικό εκμεταλλευόμενοι και το φυσικό κάλλος της περιοχής.Το ακριβώς αντίθετο από εμάς όπου η γκρίνια μετατρέπεται και σε άλλη γκρίνια που μεταμορφώνεται σε κακομοιριά και παραίτηση. Α, και τώρα τελευταία σε τυφλή οργή. Όσο για το κάλλος της περιοχής μας πλέον μοιάζει με το κάλλος 65χρονης τσατσάς που φτύνει φλέμματα παίζοντας ποδόσφαιρο με τα βυζιά της.Αλλά τι με έπιασε τώρα με τα κοινωνικοπολιτικά;
Ας μιλήσουμε για μουσική λοιπόν. Οι 22-20s υπάρχουν ακόμη. Για αδιευκρίνιστο λόγο διαλύθηκαν μετά την τεράστια επιτυχία αυτών των δύο έξοχων rawk κομματιών που βρίσκονταν στο ομώνυμο ντεμπούτο τους το 2004. Στο φετινό Shake Shiver Moan ακούγονται σκουριασμένοι (λογικό μετά από έξι χρόνια παύσης εργασιών) και κάπως κουρασμένοι. Και είναι κρίμα γιατί αυτή η μπάντα αν συνέχιζε θα έπαιρνε άκοπα την θέση των πολύ κατώτερων Kings Of Leon.Από το Shake Shiver Moan μένουν παρ'όλ'αυτά κάποια κομμάτια. Το "Heart On A String", το "Bitter Pills" που «διακωμωδεί» τους λόγους της χειμερίας τους νάρκης διαπιστώνοντας "everybody’s going somewhere, my life is going nowhere, moving slow, slow, slow" και φυσικά το ανθεμικό ομώνυμο κομμάτι, που μας υπενθυμίζει ότι πέρασαν μέσα από έναν ταραχώδη δρόμο, και μπορούμε να το δούμε παρακάτω...
Μεσημέρι στο εσωτερικό μιας μικρής παμπ στο Dubrovnik και νομίζεις ότι βρίσκεσαι αλλού. Οι τουρίστες που περιδιαβαίνουν τα μαρμαρόστρωτα στενά σε τσούρμα έχουν εξαφανιστεί από όλα τα πεδία των αισθήσεών σου, το ίδιο και ο γαλάζιος ουρανός με τον παιχνιδιάρικο καλοκαιρινό ήλιο. Ακόμα και η ίδια η πανέμορφη παλιά πόλη. Μόνο μια μακρινή πνιγμένη βουή υπενθυμίζει την ύπαρξή τους στα κενά μεταξύ των τραγουδιών. Εδώ μέσα όλα είναι ήρεμα. Ο μπάρμαν παίζει ένα αθλητικό trivial με έναν φίλο του ενώ το τεχνητό φως ακυρώνει κάθε αίσθηση της ώρας, δίνοντάς σου μια μόνιμη αίσθηση ότι όταν βγεις έξω θα είναι σκοτάδι και η πόλη θα'ναι άδεια... Η ξανθιά Karlovačko κατεβαίνει εύκολα και το best-of των R.E.M. που παίζει σε repeat εντείνει την αίσθηση της χαλαρής, εύθυμης απομόνωσης και του σταματήματος του χρόνου. Χαζεύω το ήσυχο μαγαζί κι αναρωτιέμαι πόσες ώρες θα μπορούσαμε να μείνουμε έτσι εκεί. Ίσως για πάντα.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
