Ηalloween

Ρίζες, χώμα που έχει γίνει λάσπη και μικρά λευκά σκουληκάκια σαν τυφλές νύφες που έχουν χάσει τον γαμπρό απο το πλευρό τους.

Το πιο δύσκολο απ'όλα είναι οι ρίζες γιατί παρ' ότι θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν να ανέβει πιο ψηλά, αν υποθέσουμε τουλάχιστον οτι το παραμύθι της Ραπουνζέλ είχε μια δόση πρακτικής χρησιμότητας, δυσκολεύουν την κίνησή του και τον κάνουν να νομίζει οτι βρίσκεται φυλακισμένος σε κάποιο κλουβί σε ένα ψηλό δέντρο πάνω απο τη ζούγκλα.

Τα σκουληκάκια στην αρχή σε αηδιάζουν αλλά μετά απο μέρες αποτελούν μια μάλλον θρεπτική τροφή που κάνει καλό στο δέρμα. «Είναι άσπρα γιατί έχουν ασβέστιο» μίλαγε μόνος του. Ίσως έτσι εξηγούνται και τα πολύ κοφτερά και σκληρά σαν λεπίδες μακριά νύχια του. Επίσης εξηγεί οτι είναι πολύ τυχερός που δε χρειάζεται να χρησιμοποιεί πολύ το μυαλό αλλά βασικά τις γροθιές του και τώρα αλλά και στη ζωή του πάνω απο την επιφάνεια.

Το τοπίο είναι ιδανικό για μια αποψινή βόλτα που την περίμενε μήνες είναι η αλήθεια. Οι σιδερένιες πόρτες με τα λεπτά κάγκελα ήταν ερμητικά κλειστές, κανείς περίεργος δεν θα επισκέπτονταν τον χλοερό τους τόπο τέτοια ώρα (εκτός αν ήταν έφηβοι με γλιτσερά μαλλιά που δεν είχαν τίποτα άλλο να κάνουν με τις φιλενάδες τους παρά να προσπαθήσουν να τις τρομάξουν) και οι μακρινές αστραπές προϊδέαζαν για ένα αν μη τι άλλο εντυπωσιακό σκηνικό νεκρανάστασης όπως θα ερμήνευαν μια τέτοια κατάσταση οι θρησκευόμενοι που δεν ήξεραν όλη την ιστορία.

Αφήνοντας με ευχαρίστηση πίσω το φέρετρο που με υπεράνθρωπη (αν ήταν ακόμα άνθρωπος) προσπάθεια είχε ανοίξει, κατάλαβε ότι πλησίαζε όλο και πιο κοντά εκεί που η λάσπη γινόταν πιο μαλακή και οι βροντές των αστραπών πιο έντονες.

Σε αυτήν τη μοναχική ανάβαση σκεφτόταν τη γυναίκα του, που την άφησε πίσω και σίγουρα θα χαιρόταν πολύ που θα τον έβλεπε μετά απο τόσους μήνες αποχωρισμού, θλίψης και απώλειας. Καθώς μουρμούριζε ακόμα όπως έκανε ολους αυτούς τους μήνες «όταν έρθει το μωρό μου» σαν μάντρα, ξανά και ξανά, δε σταμάτησε ποτέ να αναρωτιέται γιατί εκείνη δεν ήρθε να τον ξεθάψει μερικές ώρες μετά την «κηδεία» του όπως είχαν συνεννοηθεί για να ξεφύγουν απο όσους τον καταδίωκαν μετά τον τελευταίο του αγώνα μποξ που τόσο κωμικά πούλησε σαν ένα τελευταίο κόλπο.

Η γυναίκα του δεν ήρθε ποτέ και, όσο και αν ανησυχούσε αν της συνέβη κάτι τελικά και ήταν αυτή το θύμα του μηνύματος της φρικτής εκδίκησης που έπρεπε να παραληφθεί απο τον ίδιο, δεν μπορούσε να βγάλει απο το μυαλό του την εικόνα που είχε αποκτήσει σχεδόν τρισιδιάστατη προβολή και παιζόταν μπροστά του όταν πλέον είχε σταματήσει να δίνει σημασία στο νεφελώδες μαύρο όπου είχαν ακουμπήσει τα μάτια του όλους αυτούς τους μήνες.

Μια εικόνα που ήθελε τη γυναίκα του, καθισμένη στον δερμάτινο καναπέ της καινούργιας βίλας που απέκτησαν λίγο έξω απο την πόλη με τα χρήματα του τελευταίου κόλπου, να ιδρώνει και να στεγνώνει στο στενό πουκάμισο της, ενώ οι δείκτες των σφιγμών του καλεσμένου της ανέβαιναν. Τι κακό μπορεί κάνει η παρέα σε μια χήρα άλλωστε;

Και όσο η δίψα για ελευθερία μετατρεπόταν σε εκδικητική μανία και τρέλα προσπαθούσε να θυμηθεί αν αυτό το αλυσοπρίονο που θυμόταν να είχε στα εργαλεία του και τώρα βρισκόταν στην αποθήκη δίπλα στην πισίνα λειτουργούσε ακόμα. Στη συνέχεια θα μπορούσε να κάνει και ένα μπάνιο στην πισίνα για να βγάλει όλη τη βρώμα μηνών και το αίμα ημερών απο το θηριώδες σώμα του.

Τα αγριόχορτα άρχισαν να λυγίζουν υπο το βάρος των πρώτων ψιχάλων προσπαθώντας γενναία να ξανασταθούν στα πόδια τους, θύμιζοντας πυγμάχο που τον σφυροκοπούν, ενώ οι πευκοβελόνες ξεκολλούσαν απο το λασπωμένο έδαφος και άρχιζαν να πετάνε σαν πεταλούδες σε ελικοειδή πορεία.

Μια ραγισμένη ταφόπλακα αρχίζει να τρέμει και κάποιος θα νόμιζε οτι γινόταν σεισμός ή κάποιος πιο προληπτικός θα άρχισε να προσεύχεται υπνωτισμένος απο το αποκαλύπτικό σκηνικό των αστραπών και του δυνατού αέρα που έφτανε στα όριά τους τα κρεμασμένα φαναράκια .

Τίποτα απο αυτά.Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Απλά ένα χέρι βγαίνει με ορμή απο το έδαφος και ψάχνει το μωρό του.

Halloween Mixed Beans
Grinderman - "When My Baby Comes"
Queens of the Stone Age - "Someone's In The Wolf"
Mark Lanegan - "Tonight" (Afghan Whigs)
Aphex Twin - "Logon Rock Witch"
Cocorosie - "Trinity's Crying"
DM Stith - "Spirit Parade"
Grizzly Bear - "Marla"
Jonny Greenwood - "There Will Be Blood"
Paavoharju - "Kirkonvaki"
Soap & Skin - "Cry Wolf"
Scott Walker - "Jesse"
Radiohead - "Ed's Scary Song"

Tom Waits - "Heigh Ho"

* Η φωτογραφία είναι από το βιβλίο Haunted Air του Ossian Brown, για το οποίο μάθαμε από εδώ, μέσω αυτού.

Tweet

Some Questions #22: Anais Mitchell!

Και να που το Some Questions αφήνει μετά από καιρό τη Σκανδιναβία και περνάει απέναντι. Μέσα στο 2010 κυκλοφόρησαν ουκ ολίγοι φιλόδοξοι δίσκοι - μεγάλη μας τιμή λοιπόν να φιλοξενούμε τη δημιουργό ενός από τους πλέον φιλόδοξους! Καλεσμένη της 22ης έκδοσης της στήλης είναι η κυρία Anais Mitchell από το Vermont. Η Anais λέει ότι το Hadestown είναι μια folk opera, αν κι εμείς θα τη λέγαμε και blues και gospel, που αφηγείται μια παραλλαγή του μύθου του Ορφέα και της Ευριδίκης μέσα σε μια ατμόσφαιρα που θυμίζει έντονα αυτήν του O Brother, Where Art Thou? των Κοέν. Εκλεκτοί καλεσμένοι όπως ο Justin Vernon (τραγουδάει σε πάρα πολλά κομμάτια), ο βραχνόφωνος folk μουσικός Greg Brown, η Ani DiFranco και οι αδερφές Hayden βοηθούν την Anais να ξετυλίξει το κουβάρι του παραμυθιού ενώ εκείνη οδηγεί το χορό με τη λεπτή φωνή της. Έχοντας στο ενεργητικό της έναν από τους αγαπημένους μας φετινούς δίσκους, αποδείχθηκε συν τοις άλλοις και ξηγημένη τύπισσα και απάντησε στις ερωτήσεις μας αναλυτικότατα!

Could you please tell us...

1. Three albums you’d take along on a desert island?

Paul Brady Welcome Here Kind Stranger
Peter Gabriel So
Lucinda Williams Car Wheels On A Gravel Road

2. A song you wish you’d written?

Gillian Welch 'Ruination Day'

3. Your Sunday morning song?

On a Sunday morning I like to hear The Carpenters, or Cat Stevens, that kind of thing.

4. Your favourite b-side?

Bon Iver's "Woods" from the Blood Bank E.P..

5. Your favourite Beatles song?

I like "Lovely Rita, Meter Maid".

6. A musician/band you think is criminally underrated?

Most of my friends! I'm serious. there's too many to name...

7. Your favourite place for writing music?

Bathrooms and stairwells, where the music echoes back at me.

8. What your music-related plans are for the next 12 months?

I'm planning to work on two records, one is a collection of very old british and scottish songs I'm adapting with my comrade collaborator Jefferson Hamer, and the other is a solo record of new songs. I'm really excited about both of those projects! I'm also doing some special shows with the Hadestown band where we put on the Hadestown opera in different towns with different people, it's gonna be wild, I can't wait.

9. What you wish to do once you retire from music?

Read more, cook more and write long letters.

10. A stylistic choice you’ve made and are now ashamed of?

I think I've made a lot of silly choices about how I sing, the voice is such a strange subtle instrument and often when I hear my recordings especially the older ones I go, 'what was I thinking?' but I do feel like it keeps revealing itself as I get older which I suppose is a mystical process.

11. Which role you would like to have played if you were an actor?

Maybe the role of the wife in A Doll's House by Ibsen.

12. A recurring childhood dream of yours?

I often dream of singer songwriters I admire, not so much as a child, but since I was a teenager. Sometimes they give me advice. Bob Dylan wanted to have sex with me in the dream and I refused him. Bruce Springsteen told me I should write songs without ever putting pen to paper. Ani DiFranco has walked through my dreams periodically since I was fourteen years old. David Rawlings played me an entire unreleased Gillian Welch record in a dream. I dreamed of Kimya Dawson last week,
in the dream, my friend embarrassed me in front of Kimya Dawson by pouring a pint of Guinness in my lap.

13. If you are superstitious?

I've lately got into the idea that exuding positivity makes good things happen.

14. A sentence containing the words ”some” and ”beans”?

You know we grew some black turtle beans in our garden last summer, the pods were beautiful purplish and speckled.

"sorry this took so long guys!
here it is.
xoa"

Anais Mitchell - "If It's True" από το Hadestown

Tweet

Αμπελοφασουλοσοφίες 20/10/10

Πάει αρκετός καιρός από τις τελευταίες αμπελοφασουλοσοφίες. Πιάσανε τα κρύα κι οι βροχές και είναι πλέον ο κατάλληλος καιρός για τρέξιμο να προλάβουμε. Δουλειές, εκκρεμότητες και φυσικά μουσική.

Διότι το some beans μπορεί να είναι σχετικά φειδωλό στα posts εσχάτως αλλά ούτε για μια στιγμή, κυρίες και κύριοι και αγαπητά μας παιδιά, δεν άφησε τις μουσικές επάλξεις.

Το τι δίσκους έχουμε ακούσει αυτό το διάστημα δε λέγεται!

Απλά δε βρίσκουμε το χρόνο που θα θέλαμε για να γράψουμε όπως πρέπει γι'αυτούς.

Από όλα αυτά που έχουμε ακούσει, συμπεραίνουμε ότι φέτος υπάρχει γενικά ένα trend που θέλει τις ανερχόμενες μεγάλες δυνάμεις να μην καταφέρνουν να ξεπεράσουν τις προηγούμενες δουλειές τους ενώ αντίθετα κάποιες παλιές καραβάνες να παραδίδουν χωρίς ιδιαίτερο κόπο πανέμορφους δίσκους.

Τις τελευταίες μέρες ακούσαμε ξανά το Devotion, ένα δίσκο που ο χρόνος έχει κάνει ακόμα καλύτερο και με σιγουριά πια ανώτερο του φετινού Teen Dream... Οι Blonde Redhead δεν κατάφεραν να δώσουν συνέχεια σε ένα εκπληκτικό σερί τριών πολύ σπουδαίων δίσκων, ενώ ο δίσκος των Deerhunter κινείται στα ίδια επίπεδα με το προπέρσινο Microcastle Εξαιρετικά επίπεδα ασφαλώς, απλά δεν έκαναν το βήμα παραπέρα.

Μόνο το High Violet των National μετά από αρκετές ακροάσεις μοιάζει πιο στιβαρό από το καλό αλλά άνισο Boxer. Έχει λιγότερα - και λιγότερο - μεγάλα highlights αλλά και σαφώς λιγότερο filler και συνολικά μου φαίνεται πιο καλό. Αν εξαιρέσεις όμως αυτούς, οι άλλοι σταρ των '00s κινήθηκαν περίπου στα ίδια επίπεδα στην καλύτερη.

Την ίδια στιγμή, ακούγοντας τις φρέσκες δόσεις από εξαίσιες ποπ ιστορίες των Belle & Sebastian και των Divine Comedy και τη μεγάλη επιστροφή (και μάλλον κύκνειο άσμα) των βετεράνων Trembling Blue Stars, πραγματικά χαιρόμαστε που είναι ακόμα εδώ και μας προσφέρουν αυτό που κάνουν τόσο, μα τόσο καλά. Δεν είναι δίσκοι που θ'αλλάξουν την πορεία της σύγχρονης μουσικής, δεν τους νοιάζει να είναι ούτε για ένα δευτερόλεπτο κάτι τέτοιο. Είναι απλά γεμάτοι με υπέροχα ποπ τραγούδια και καταπληκτικούς στίχους.

Ειδικά αυτοί του Neil Hannon του οποίου το χιούμορ και η φινέτσα όταν μιλάει για τη ζωή εκεί έξω είναι απαράμιλλα.

Ή τουλάχιστον εμένα έτσι μου μοιάζουν - ίσως να φταίει απλά το ότι λατρεύω αυτήν την υπέροχη βρετανίλα του, με όλες τις πιθανές καλές έννοιες του όρου.

Το καλύτερο βέβαια είναι ότι τον Neil και τη «Θεία Κωμωδία» του θα τους δούμε στις 13 Δεκεμβρίου ξανά στη χώρα μας, μετά από πολλά πολλά χρόνια. Το 1997 τους είχα χάσει λόγω ενός ταξιδιού της σχολής και είχα ξεγράψει το να τους ξαναδώ, αλλά φαίνεται ότι ευτυχώς αυτοί δεν ξέγραψαν την Ελλάδα και να που ξανάρχονται. Κάτσε μην παίξουν και κανένα "Death of a Supernaturalist" και μας στείλουν. Γιατί το "Becoming More Like Alfie" το θεωρώ δεδομένο!

Προς το παρόν πάντως περιμένουμε Radio Dept αύριο το βράδυ, με έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς στο ενεργητικό τους κι επίσης ένα από τα κορυφαία τραγούδια της. Ας το απολαύσουμε για πολλοστή φορά λίγες ώρες πριν το δούμε ζωντανά στη σκηνή του Γκαγκάριν...

Tweet

Skit i allt (= Fuck all)

Θυμάμαι ήταν καταμεσίς του Αυγουστιάτικου καύσωνα όταν τα νέα για την έλευση του Skit I Allt, του έκτου δίσκου των Dungen, έφτασαν στ'αυτιά μας, ευπρόσδεκτα όσο κι ένας δροσερός αέρας από τον Αρκτικό κύκλο εκείνες τις μέρες (δυστυχώς αυτός ποτέ δεν ήρθε!). Είχα αρχίσει να ανυπομονώ και ν'αναρωτιέμαι τι έγιναν, μετά τη διετή σιωπή που ακολούθησε το 4 του 2008, αλλά από την άλλη αυτό το μεγάλο διάλειμμα με προετοίμαζε για κάτι καλό. Άλλωστε τις προηγούμενες φορές που είχαν κάνει τέτοια «διαλείμματα» (τριετούς διάρκειας και τις δυο φορές, για να είμαστε σωστοί) είχαν βγάλει το Ta Det Lugnt (2004) και το λατρεμένο μου Tio Bitar (2007), έναν από τους πιο πολυακουσμένους δίσκους μου για τη δεκαετία που έφυγε. Δηλαδή δυο δισκάρες. Οι προσδοκίες ήταν μεγάλες.

Το ότι οι Dungen τις έφτασαν, χωρίς μάλιστα να ακολουθήσουν απόλυτα την τόσο πετυχημένη ηχητική τους συνταγή και αντίθετα εισάγοντας νέα πράγματα στον ήχο τους, τους βάζει χωρίς πολλά πολλά σε ένα πολύ κλείστό club στο οποίο ανήκουν εκείνα τα σπουδαία συγκροτήματα που, εεε, μπορούν να το κάνουν αυτό. Είναι λίγα, και οι Σουηδοί δρυίδες είναι ένα απ'αυτά. Στο Skit I Allt δείχνουν την πιο folk πλευρά τους παραδίνοντάς μας ένα δίσκο φωτεινό, γεμάτο hooks και όμορφες μελωδίες και για τα δεδομένα τους μάλλον ποπ. Και πετυχαίνουν διάνα για μια ακόμα φορά.

Επίτηδες δεν βιάστηκα να γράψω για το δίσκο και προτίμησα να «μείνω» μαζί του για ένα διάστημα και μακριά του γι΄άλλο τόσο, και να καταγράψω τις σκέψεις μου αφού επιστρέψω. Το θέμα είναι ότι από τις πρώτες κιόλας ακροάσεις το Skit I Allt έγινε σχεδόν εθιστικό, πολύ πιο εύκολα από τους προηγούμενους δίσκους της μπάντας, ακόμα κι από το Tio Bitar. Πήρε προσπάθεια για να σταματήσω να το ακούω και να βάλω στα ακουστικά μου άλλους δίσκους, αλλά τις τελευταίες μέρες που ξαναγύρισα το βρήκα εξίσου λαμπερό όπως και στην αρχή.

Ίσως να φταίει γι'αυτό η παραγωγή που θέλει τα πάντα ν'ακούγονται πεντακάθαρα αλλά όχι αποστειρωμένα (γκουχ!ακούςNigel;γκουχ!αχέμ), αντίθετα από τις επιταγές τις μόδας όπου φέτος φοριέται ξανά το φαζαριστό και το βρώμικο σε surf αποχρώσεις. Κάπως έτσι έρχεται στο προσκήνιο η καταπληκτική rhythm section του μπασίστα Mattias Gustavsson και του ντράμερ Johan Holmegard, με τους δυο τους να προσθέτουν μια έξτρα διάσταση ακόμα και στις πιο ήσυχες στιγμές. Ο Holmegard μαζί με τον guitar hero Reine Fiske συμμετέχουν στο side project/ supergroup των The Amazing που γνωρίσαμε πριν λίγο καιρό, και φαίνεται ότι τα ονειρικά '70s folk ηχοτοπία τους κατάφεραν να απλωθούν στα χωράφια των Dungen αυτή τη φορά, ενώ και η φωνή του Gustav ακούγεται πιο ώριμη και πιο μελωδική από ποτέ.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι τούτη τη φορά οι υπόλοιποι τρεις πήραν προαγωγή: ως τώρα οι Dungen ήταν πάνω-κάτω ο Gustav Ejstes και η μπάντα που τον βοηθούσε να ηχογραφήσει κι έπαιρνε μαζί στις περιοδείες του. Σε αυτό το δίσκο οι Dungen γίνονται τετραμελής μπάντα με όλα όσα φέρνει μαζί του αυτό. Ασφαλώς και το πιο μεγάλο τους ατού ήταν πάντα οι συνθέσεις και οι μελωδίες που κατεβάζει το όμορφο, μακρυμάλλικο κεφάλι του Ejstes, και σε δαύτες ποτέ δεν έδειξε φειδώ. Τώρα όμως είχε και βοήθεια. Δεν είναι λοιπόν έκπληξη που το Skit I Allt είναι το πιο μελωδικό album των Dungen, με απρόβλεπτες μελωδικές ιδέες να ξεπροβάλλουν σε κάθε γωνιά.

Μια από αυτές είναι ένα ντουέτο! Ω ναι, και οι Dungen υπέκυψαν στον πειρασμό κι έφεραν την Anna Järvinen να προσθέσει τα γατίσια φωνητικά της στο πάρα πολύ πιασάρικο "Brallor", ένα από τα πιο άμεσα highlights του δίσκου. Ένα ακόμα είναι το πρώτο single "Marken Låg Stilla" που κλείνει το album με μια μεγαλοπρεπή μελωδία στο ρεφραίν, ενώ προσωπική λατρεία είναι το προτελευταίο "Nästa Sommar" που θυμίζει κάτι από τη νοσταλγική μελαγχολία των Gorky's. Το φωτεινό ορχηστρικό "Vara Snabb" ανοίγει το δίσκο με εντυπωσιακό τρόπο, το παιχνιδιάρικο "Skit Ι Αllt" χρησιμοποιεί πανέξυπνα '80s κιθάρες (ναι, γίνεται) επιδεικνύοντας μια από τις πιο περίπλοκα κολλητικές μελωδίες που έχουν γράψει οι Dungen, to "Barnen Undrar" μας πηγαίνει για λίγο στον ήχο του Tio Bitar στο οποίο θα ήταν μάλλον εύκολα το πιο προσιτό κομμάτι ενώ το ορχηστρικό "Blandband" καθοδηγείται από ένα διάφανο πιάνο που παίζει την πιο χαρούμενη μελωδία που έχουμε ακούσει ποτέ από τους Σουηδούς ενώ διάφοροι άλλοι ήχοι χορεύουν γύρω της σε ένα κομμάτι που θα έντυνε άνετα ένα αρκτικό ηλιοβασίλεμα.

Ο αδιαμφισβήτητος άρχοντας όμως του δίσκου βρίσκεται στην καρδιά του. Το "Högdalstoppen" είναι το μεγαλύτερο κομμάτι εδώ, στα σοκαριστικά 4 λεπτά και 43 δευτερόλεπτα - ας πούμε απλά ότι για τα δεδομένα παλιότερων δίσκων της μπάντας είναι μικρό - αλλά είναι αρκετά επικό ώστε να χαρακτηρίζεται άνετα αντάξιο ενός "Mon Amour" ή ενός "Du E För Fin För Mig" (για την ιστορία και τις συγκρίσεις, αυτά κρατούσαν από 8,5 λεπτά το καθένα). Ένα ριφ βαρύ σαν ατσάλι παίζεται αρχικά στο πιάνο και μετά στην κιθάρα του Reine Fiske η οποία στη συνέχεια το τεντώνει, το τρυπάει και το ξαίνει την ώρα που η rhythm section δίνει τα ρέστα της από κάτω και το πιάνο προσθέτει περισσότερο βάρος στα τεκταινόμενα υπογραμμίζοντας ιδανικά το ριφάκι όσο αυτό είναι ακόμα ζωντανό. Ένα ιντερλούδιο που μας ταξιδεύει στις μέρες των ατέλειωτων jams της μπάντας τελειώνει σύντομα με την κιθάρα και τη rhythm section να επιτίθενται ξανά, τσαντισμένες θαρρείς που τις διέκοψαν πάνω στο καλύτερο. Εντυπωσιακό, επιβλητικό και όσο χρειάζεται ογκώδες, το κομμάτι λειτουργεί όπως το τανκ που οδηγούσε ο Pierce Brosnan στο Goldeneye ανάμεσα στα Lada περιπολικάκια της ρώσικης αστυνομίας - απλά διαλύει τα πάντα στο πέρασμά του.

Και υπενθυμίζει ότι έχουμε να κάνουμε ακόμα με τους μάστορες του είδους τους, με μια μπάντα που είχε σχεδόν τελειοποιήσει αυτό που έκανε και πλέον έχει την άνεση να πειραματίζεται μ'αυτό και να του προσθέτει νέα στοιχεία την ώρα που άλλοι αποκτούν φήμη και πέραση στους κριτικούς πασχίζοντας να αντιγράψουν ό,τι τους άρεσε περισσότερο από τον ήχο αυτό. Τρανό παράδειγμα οι Tame Impala, που τον ξεπατίκωσαν εντελώς κερδίζοντας ένα σωρό επαίνους από ανθρώπους που πιθανότατα δεν έχουν ακούσει ποτέ ούτε μια νότα από δίσκο των Dungen. Ας είναι, όμως. Οι Σουηδοί έχουν περάσει πλέον στο επόμενο επίπεδο.

Dungen - "Högdalstoppen" από το Skit I Allt

Tweet

Some Questions #21: Silje Nes!

Μετά το Some Questions-σταθμό που προηγήθηκε με special guests τους Dungen η στήλη μπαίνει στη δεύτερη εικοσάδα της με αισιοδοξία. Η σημερινή μας φιλοξενούμενη γεννήθηκε και κατοικοεδρεύει σε παρεμφερείς περιοχές με τους προηγούμενους - πιο συγκεκριμένα στo Leikanger της Νορβηγίας, ενώ στην παρούσα φάση μοιράζει το χρόνο της μεταξύ Bergen και Βερολίνου - αλλά ηχητικά δεν μπορεί να πει κανείς ότι βρίσκεται και πολύ κοντά τους. Η Silje Nes κυκλοφόρησε πρόσφατα τον δεύτερο δίσκο της με τίτλο Opticks και η περιοχή που καταλαμβάνουν οι αιθέριες συνθέσεις της, με κιθάρες, ηλεκτρικά πιάνα και διάφορα κρουστά να αιωρούνται μέσα σε μια ημιδιάφανη ηχητική ομίχλη, βρίσκεται εκεί που η Cat Power και η μοντέρνα folk συναντούν το shoegaze, με γειτόνισσα τη White Hinterland. Μπορούν να πάρουν το μυαλό μακριά, σε ήρεμα, βορεινά θαλασσινά τοπία με γκριζομπλέ χρώματα και τον χλωμό ήλιο του μεσονυχτίου να φωτίζει το σκηνικό - ακριβώς ό,τι χρειαζόμαστε ζώντας στην Ελλάδα δηλαδή. Η Silje μας μιλάει για τις προτιμήσεις της, ή και για την έλλειψη τέτοιων.

Could you please tell us...

1. Three albums you’d take along on a desert island?

Oh this would drive me crazy. What about listening to the sea. Well and maybe I'd bring three American Analog Set records because they're so neutral to me that I don't know if I could possibly get tired of them.

2. A song you wish you’d written?

-

3. Your Sunday morning song?

I just heard First Aid Kit covering Fever Ray, really intoxicating, I could probably listen to that on a Sunday morning. Maybe Sunday morning before I go to bed?

4. Your favourite b-side?

I don't have any memory of any b-sides.

5. Your favourite Beatles song?

'Here comes the sun' is the first one that comes to my mind, that's a good morning song too. I never listened to the Beatles really.

6. A musician/band you think is criminally underrated?

I don't think i mind things being underrated, if i enjoy it myself.

7. Your favourite place for writing music?

Anywhere with a laptop and some fun equipment, and with no-one around listening in.

8. What your music-related plans are for the next 12 months?

I'll be on tour for a while and play songs from my new record, and that will probably make me sick of touring and inspired to make new things, and so then I'll make some new stuff?

9. What you wish to do once you retire from music?

Live in a little house somewhere warm and relaxed, with not much to do. I guess that just sounds like the exact opposite of what I'm doing right now, and I'd get tired of it pretty soon.

10. A stylistic choice you’ve made and are now ashamed of?

I'm ashamed of most stylistic choices I do, right after I've done them, but then I learn to live with them after a while. Probably they were never really choices after all.

11. Which role you would like to have played if you were an actor?

Batman?

12. A recurring childhood dream of yours?

I don't think it's a childhood dream, but I have a recurring dream where I drive into a stone avalanche. That's what you fear when you grow up in a mountain side I guess.

13. If you are superstitious?

Not really.

14. A sentence containing the words ”some” and ”beans”?

Some beans are good.

"Hey Ranya and Nick!
Thanks for getting in touch and for your kind words, really appreciated!
Here's some little answers for the questions, hope that works..
I'd love to play in Greece, no plans for that right now that I know of but that would be amazing..
Best wishes,
Silje"

Silje Nes - "The Grass Harp" από το Opticks

Tweet