Πάει αρκετός καιρός από τις τελευταίες αμπελοφασουλοσοφίες. Πιάσανε τα κρύα κι οι βροχές και είναι πλέον ο κατάλληλος καιρός για τρέξιμο να προλάβουμε. Δουλειές, εκκρεμότητες και φυσικά μουσική.Διότι το some beans μπορεί να είναι σχετικά φειδωλό στα posts εσχάτως αλλά ούτε για μια στιγμή, κυρίες και κύριοι και αγαπητά μας παιδιά, δεν άφησε τις μουσικές επάλξεις.Το τι δίσκους έχουμε ακούσει αυτό το διάστημα δε λέγεται!Απλά δε βρίσκουμε το χρόνο που θα θέλαμε για να γράψουμε όπως πρέπει γι'αυτούς.Από όλα αυτά που έχουμε ακούσει, συμπεραίνουμε ότι φέτος υπάρχει γενικά ένα trend που θέλει τις ανερχόμενες μεγάλες δυνάμεις να μην καταφέρνουν να ξεπεράσουν τις προηγούμενες δουλειές τους ενώ αντίθετα κάποιες παλιές καραβάνες να παραδίδουν χωρίς ιδιαίτερο κόπο πανέμορφους δίσκους.Τις τελευταίες μέρες ακούσαμε ξανά το Devotion, ένα δίσκο που ο χρόνος έχει κάνει ακόμα καλύτερο και με σιγουριά πια ανώτερο του φετινού Teen Dream... Οι Blonde Redhead δεν κατάφεραν να δώσουν συνέχεια σε ένα εκπληκτικό σερί τριών πολύ σπουδαίων δίσκων, ενώ ο δίσκος των Deerhunter κινείται στα ίδια επίπεδα με το προπέρσινο Microcastle Εξαιρετικά επίπεδα ασφαλώς, απλά δεν έκαναν το βήμα παραπέρα.Μόνο το High Violet των National μετά από αρκετές ακροάσεις μοιάζει πιο στιβαρό από το καλό αλλά άνισο Boxer. Έχει λιγότερα - και λιγότερο - μεγάλα highlights αλλά και σαφώς λιγότερο filler και συνολικά μου φαίνεται πιο καλό. Αν εξαιρέσεις όμως αυτούς, οι άλλοι σταρ των '00s κινήθηκαν περίπου στα ίδια επίπεδα στην καλύτερη.Την ίδια στιγμή, ακούγοντας τις φρέσκες δόσεις από εξαίσιες ποπ ιστορίες των Belle & Sebastian και των Divine Comedy και τη μεγάλη επιστροφή (και μάλλον κύκνειο άσμα) των βετεράνων Trembling Blue Stars, πραγματικά χαιρόμαστε που είναι ακόμα εδώ και μας προσφέρουν αυτό που κάνουν τόσο, μα τόσο καλά. Δεν είναι δίσκοι που θ'αλλάξουν την πορεία της σύγχρονης μουσικής, δεν τους νοιάζει να είναι ούτε για ένα δευτερόλεπτο κάτι τέτοιο. Είναι απλά γεμάτοι με υπέροχα ποπ τραγούδια και καταπληκτικούς στίχους.Ειδικά αυτοί του Neil Hannon του οποίου το χιούμορ και η φινέτσα όταν μιλάει για τη ζωή εκεί έξω είναι απαράμιλλα.Ή τουλάχιστον εμένα έτσι μου μοιάζουν - ίσως να φταίει απλά το ότι λατρεύω αυτήν την υπέροχη βρετανίλα του, με όλες τις πιθανές καλές έννοιες του όρου.Το καλύτερο βέβαια είναι ότι τον Neil και τη «Θεία Κωμωδία» του θα τους δούμε στις 13 Δεκεμβρίου ξανά στη χώρα μας, μετά από πολλά πολλά χρόνια. Το 1997 τους είχα χάσει λόγω ενός ταξιδιού της σχολής και είχα ξεγράψει το να τους ξαναδώ, αλλά φαίνεται ότι ευτυχώς αυτοί δεν ξέγραψαν την Ελλάδα και να που ξανάρχονται. Κάτσε μην παίξουν και κανένα "Death of a Supernaturalist" και μας στείλουν. Γιατί το "Becoming More Like Alfie" το θεωρώ δεδομένο!Προς το παρόν πάντως περιμένουμε Radio Dept αύριο το βράδυ, με έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς στο ενεργητικό τους κι επίσης ένα από τα κορυφαία τραγούδια της. Ας το απολαύσουμε για πολλοστή φορά λίγες ώρες πριν το δούμε ζωντανά στη σκηνή του Γκαγκάριν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου