Καλή η προσπάθεια του Jace Lasek να μας αποκρύψει το νέο δίσκο των Besnard Lakes αλλά δεν τα καταφερε. Μπορεί να έχει ονομάσει τη νέα του μπάντα Soft Province αλλά ο ήχος είναι καθ' εικόνα και ομοίωση με τους Besnard όμως αυτή τη φορά αντί για την Olga Goreas τον βοηθά ο παλιόφιλός του Michael Gardiner.
Εκ πρώτης όψεως κάποιος θα πει ότι ο Jace έχωσε μερικά ριφάκια που περίσσεψαν από τους Besnard. Με μια παραπάνω ματιά όμως, προσέχοντας και την πολυ καλή τριάδα "For Untold Days", "In a Some See No One Club" και "One Was a Lie" βλέπουμε πως το Soft Province στέκεται και ως αυτόφωτη ύπαρξη. Υπάρχουν αρκετές ομοιότητες μάλιστα με τους αντίστοιχους Retribution Gospel Choir του Alan Sparhawk των Low, το side project του Jace όμως υπερτερεί αφού η αντίστοιχη μετάβαση από τους Besnard Lakes είναι πιο ομαλή.
Σε σχέση με την αδελφή μπάντα, το Soft Province βασίζεται περισσότερο στην επαναληπτικότητα πέρα απο τις κλασσικές ψυχεδελικές και progressive επιρροές. Το γυναικείο άρωμα και οι θηλυκές καμπύλες είναι αλήθεια πως λείπουν απο τη μασχαλίλα του project μιας και δεν υπάρχει κάποιο "Albatross" για να ξαποστάσει ο ακροατής.
Αλλά εντάξει, μην το κρίνουμε με τα μέτρα των Besnard. Εδώ είναι το project δύο φίλων που ήθελαν να συνεργαστούν απο καιρό και αντί για ένα ποτήρι κρασί ξεσκονίζουν τις κιθάρες τους για τα καλά. Δεν θα μπορούσαμε παρά να επικροτήσουμε τέτοιες συμπεριφορές.
The Soft Province - "One Was a Lie" από το Soft Province
Εκ πρώτης όψεως κάποιος θα πει ότι ο Jace έχωσε μερικά ριφάκια που περίσσεψαν από τους Besnard. Με μια παραπάνω ματιά όμως, προσέχοντας και την πολυ καλή τριάδα "For Untold Days", "In a Some See No One Club" και "One Was a Lie" βλέπουμε πως το Soft Province στέκεται και ως αυτόφωτη ύπαρξη. Υπάρχουν αρκετές ομοιότητες μάλιστα με τους αντίστοιχους Retribution Gospel Choir του Alan Sparhawk των Low, το side project του Jace όμως υπερτερεί αφού η αντίστοιχη μετάβαση από τους Besnard Lakes είναι πιο ομαλή.
Σε σχέση με την αδελφή μπάντα, το Soft Province βασίζεται περισσότερο στην επαναληπτικότητα πέρα απο τις κλασσικές ψυχεδελικές και progressive επιρροές. Το γυναικείο άρωμα και οι θηλυκές καμπύλες είναι αλήθεια πως λείπουν απο τη μασχαλίλα του project μιας και δεν υπάρχει κάποιο "Albatross" για να ξαποστάσει ο ακροατής.
Αλλά εντάξει, μην το κρίνουμε με τα μέτρα των Besnard. Εδώ είναι το project δύο φίλων που ήθελαν να συνεργαστούν απο καιρό και αντί για ένα ποτήρι κρασί ξεσκονίζουν τις κιθάρες τους για τα καλά. Δεν θα μπορούσαμε παρά να επικροτήσουμε τέτοιες συμπεριφορές.
The Soft Province - "One Was a Lie" από το Soft Province
Οι R.E.M. ξύπνησαν για τα καλά. Και όταν λέμε ξύπνησαν εννοούμε συνέχισαν με το γκάζι πατημένο. Μουσικά, γιατί ποιοτικά συνεχίζουν να βρίσκονται στις επάλξεις μετά από ένα διάστημα αμφισβήτησης που πέρασαν το πρώτο μισό των '00s.
Το Accelerate ήταν σημαντικό σημείο στροφής της μπάντας η οποία φάνηκε να διψάει μετά απο πολύ καιρό για να ξανανιώσει τις παλιές της δόξες. Δίψα που είδαμε και ιδίοις όμασι στην απίστευτη συναυλία τους στο Καλλιμάρμαρο. Τώρα το γκάζι συνεχίζει να είναι πατημένο αλλά πλέον αλλάζουν ταχύτητες και η πορεία είναι πιο ομαλή.
Ο δίσκος είναι πιο πλούσιος απο το Accelerate και, όπως ομολογούν και οι πιο σκληροπυρηνικοί τους φαν, διαθέτει μερικά απο τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει εδώ και μερικά χρόνια. Το "UBerlin" θυμίζοντας το "Drive" είναι μια απο τις κλασσικές μπαλάντες τους με τον Stipe να βρίσκεται σε ενδοσκοπική αλλά αισιόδοξη και ελπιδοφόρα διάθεση σε αντίθεση με το Accelerate που προσπαθούσε με χοροπηδηχτά να δείξει τον κίνδυνο που έρχεται. Στο υπέροχο "Oh My Heart", ακόμα ένα μελλοντικό κλασσικό τους κομμάτι που θα μας συντροφεύει για καιρό, ο Stipe αποφαίνεται "The storm didn't kill me/ The government changed" σε απάντηση στο "Houston" του προήγουμενου δίσκου που ομολογούσε απαισιόδοξα "Ιf the storm doesn't kill me/ Τhe government will". Εξίσου αισιόδοξο είναι το πιο παραδοσιακό "It Happened Today" στο οποίο βοηθά και ο Eddie Vedder με τα φωνητικά του.
Στιχουργικά (μιας και οι στίχοι του Stipe πάντα ήταν το μισό μέρισμα απο το κλάσμα των R.Ε.Μ.) βάζει τα γυαλιά σε όλους αυτούς τους γεροκλανιάρηδες με τα κουρασμένα μυαλά, ανεξαρτήτως ηλικίας, δείχνοντας ότι είναι ένας άνθρωπος που ζει και απολαμβάνει το σήμερα χωρίς να φοβάται την τεχνολογία. Στέκεται θαρραλέα απέναντι από τις χαοτικές εξελίξεις που καλπάζουν συνειδητοποιώντας ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να τα καταφέρεις (ή δήλωσή του πως κρατάει όλους του τους στίχους στο iκάτι του δεν είναι τυχαία).
Έτσι οι R.Ε.Μ. ακούγονται φρέσκιοι, ορεξάτοι και ακόμα δυναμικοί υπενθυμίζοντας ότι το μόνο που έχει αλλάξει από τις μέρες του ραδιοφώνου είναι μερικές τρίχες και μερικά κιλά παραπάνω. Απο δίπλα ο Mike Mills αγέραστος να δίνει την απαιτούμενη νεανική φρεσκάδα στα σοφά λόγια του Stipe.
Τα "Walk It Back" και "Everyday Is Yours To Win" είναι μερικοί ακόμα θρίαμβοι των ατόφιων μελωδιών που μας έχουν αφήσει οι Αθηναίοι. Και δε σταματούν εκεί. Υπάρχουν και εκλεκτότατοι καλεσμένοι όπως ο Eddie Vedder που αναφέραμε νωρίτερα. Η Peaches δίνει την αστείρευτη ενέργειά της στο "Alligator_Aviator_Autopilot_Antimatter" ένα τραγούδι βγαλμένο απο τις χρυσές εποχές του MTV. "This is my time and i'm thrilled to be alive" μουρμουρίζει ο Stipe στο ανατριχιαστικό "Blue" με την συμμετοχή της Patti Smith (που έχει μερίδιο στη σύνθεση του κομματιού) σε μια συνέχεια του "E-Bow the Letter" 15 χρόνια μετά.
Το Collapse Into Now είναι ο θρίαμβος του τώρα, είναι το μέρος που θέλουν να βρίσκονται οι R.E.M. εκεί κάπου ανάμεσα στην jangle pop τους και στα μελαγχολικά folk αριστουργήματά τους.
Το Accelerate ήταν σημαντικό σημείο στροφής της μπάντας η οποία φάνηκε να διψάει μετά απο πολύ καιρό για να ξανανιώσει τις παλιές της δόξες. Δίψα που είδαμε και ιδίοις όμασι στην απίστευτη συναυλία τους στο Καλλιμάρμαρο. Τώρα το γκάζι συνεχίζει να είναι πατημένο αλλά πλέον αλλάζουν ταχύτητες και η πορεία είναι πιο ομαλή.
Ο δίσκος είναι πιο πλούσιος απο το Accelerate και, όπως ομολογούν και οι πιο σκληροπυρηνικοί τους φαν, διαθέτει μερικά απο τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει εδώ και μερικά χρόνια. Το "UBerlin" θυμίζοντας το "Drive" είναι μια απο τις κλασσικές μπαλάντες τους με τον Stipe να βρίσκεται σε ενδοσκοπική αλλά αισιόδοξη και ελπιδοφόρα διάθεση σε αντίθεση με το Accelerate που προσπαθούσε με χοροπηδηχτά να δείξει τον κίνδυνο που έρχεται. Στο υπέροχο "Oh My Heart", ακόμα ένα μελλοντικό κλασσικό τους κομμάτι που θα μας συντροφεύει για καιρό, ο Stipe αποφαίνεται "The storm didn't kill me/ The government changed" σε απάντηση στο "Houston" του προήγουμενου δίσκου που ομολογούσε απαισιόδοξα "Ιf the storm doesn't kill me/ Τhe government will". Εξίσου αισιόδοξο είναι το πιο παραδοσιακό "It Happened Today" στο οποίο βοηθά και ο Eddie Vedder με τα φωνητικά του.
Στιχουργικά (μιας και οι στίχοι του Stipe πάντα ήταν το μισό μέρισμα απο το κλάσμα των R.Ε.Μ.) βάζει τα γυαλιά σε όλους αυτούς τους γεροκλανιάρηδες με τα κουρασμένα μυαλά, ανεξαρτήτως ηλικίας, δείχνοντας ότι είναι ένας άνθρωπος που ζει και απολαμβάνει το σήμερα χωρίς να φοβάται την τεχνολογία. Στέκεται θαρραλέα απέναντι από τις χαοτικές εξελίξεις που καλπάζουν συνειδητοποιώντας ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να τα καταφέρεις (ή δήλωσή του πως κρατάει όλους του τους στίχους στο iκάτι του δεν είναι τυχαία).
Έτσι οι R.Ε.Μ. ακούγονται φρέσκιοι, ορεξάτοι και ακόμα δυναμικοί υπενθυμίζοντας ότι το μόνο που έχει αλλάξει από τις μέρες του ραδιοφώνου είναι μερικές τρίχες και μερικά κιλά παραπάνω. Απο δίπλα ο Mike Mills αγέραστος να δίνει την απαιτούμενη νεανική φρεσκάδα στα σοφά λόγια του Stipe.
Τα "Walk It Back" και "Everyday Is Yours To Win" είναι μερικοί ακόμα θρίαμβοι των ατόφιων μελωδιών που μας έχουν αφήσει οι Αθηναίοι. Και δε σταματούν εκεί. Υπάρχουν και εκλεκτότατοι καλεσμένοι όπως ο Eddie Vedder που αναφέραμε νωρίτερα. Η Peaches δίνει την αστείρευτη ενέργειά της στο "Alligator_Aviator_Autopilot_Antimatter" ένα τραγούδι βγαλμένο απο τις χρυσές εποχές του MTV. "This is my time and i'm thrilled to be alive" μουρμουρίζει ο Stipe στο ανατριχιαστικό "Blue" με την συμμετοχή της Patti Smith (που έχει μερίδιο στη σύνθεση του κομματιού) σε μια συνέχεια του "E-Bow the Letter" 15 χρόνια μετά.
Το Collapse Into Now είναι ο θρίαμβος του τώρα, είναι το μέρος που θέλουν να βρίσκονται οι R.E.M. εκεί κάπου ανάμεσα στην jangle pop τους και στα μελαγχολικά folk αριστουργήματά τους.
Η μεγαλύτερη απογοήτευση του πρώτου τετάρτου της χρονιάς και πιθανότατα η μεγαλύτερη απογοήτευση όλου του 2011 (αν αποδειχθεί μέτριος και ο δίσκος των Wild Beasts θα ζητήσω ιατρική βοήθεια).
Δραματικό ξεκίνημα το ξέρω αλλά γνωρίζετε πόσο πολύ λατρέψαμε το The Seldom Seen Kid. Το Build A Rocket Boys! δεν είναι μόνο ένα βήμα παρακάτω (και δύο και τρία) αλλά είναι μαζί ίσως με το Leaders Of The Free World το πιο αδύναμο άλμπου των Elbow. Mονότονος, επίπεδος, μη αξιομνημόνευτος και, περιέργως για τους Elbow, πολύ αδύναμος συνθετικά δίσκος.
Το "The Birds" είναι ένα ξεκίνημα που θα έπρεπε να μας ψυλλιάσει. Επιμονή σε μια μελωδία που δεν βγάζει πουθενά και σοκαριστικά αδιάφοροι στίχοι του Guy Garvey. Έπρεπε να μας ψυλλιάσει λέμε γιατί το "Lippy Kids" και το "With Love" θολώνουν κάπως τα νερά με την γλυκόπικρη σήμα κατατεθέν της μπάντας λυρικότητά τους. Το μεν "Lippy Kids" είναι ένας ύμνος και ταυτόχρονα έκκλιση στους νέους να χαρούν τη νιότη τους (όπως είπε και ο Guy είναι ένα τραγούδι αντίδραση στη φασιστική παρουσίαση της νεολαίας απο τα βρετανικά tabloids) στο δε "With Love" κυριαρχεί το μαντολίνο και η αγάπη που είναι θέμα χρόνου να σε βρει. Το θέμα όλου του δίσκου είναι ακριβώς ένα ταξίδι στα παιδικά και εφηβικά χρόνια του Guy στο Bury όπου έφτιαξε τις πρώτες του αναμνήσεις και γνωρίστηκε με τους υπόλοιπους Elbow. Το θέμα θα μπορούσε να βγάλει ένα αριστούργημα τηρουμένων των συντελεστών και όμως...
Το "Jesus Is A Rochdale Girl" είναι μια εξαιρετική στιγμή του δίσκου για ένα κορίτσι απο το Rochdale (παιδικός έρωτας του Guy). Για χάρη της υποκύπτει στη χρόνια εμμονή του με τους Talk Talk και δανείζεται το σήμα κατατεθέν «πειραγμένο» keyboard τους απο το Laughing Stock.
Απο εκεί και πέρα, υπερβολικά επηρεασμένοι ίσως απο τη σκηνή του Sheffield, βουτάνε στα κλισέ και τις εύκολες λύσεις με τα "The Night Will Always Win" και "Open Arms". Λίγος αγγλικός αυτοσαρκασμός με το -πολύ έξυπνο στιχουργικά- "High Ideals", ένα αχρείαστο reprise του "The Birds" με τον ερασιτέχνη τραγουδιστή -συντηρητή του piano τους να αναλαμβάνει τα φωνητικά, το "Grounds For Divorce" των πολύ φτωχών που λεγεται "Neat Little Rows" και βουαλά έτοιμος ο δίσκος. Το τελευταίο "Dear Friends" μας υπενθυμίζει που πάσχει ο δίσκος. Του λείπει η ενορχήστρωση, η μεγαλοπρέπεια, το δράμα σε σωστές δόσεις και κάποιες συνθέσεις που δεν αποκαλύπτουν κατευθείαν τα χαρτιά τους. Γι'αυτό το "Dear Friends" (έχουμε flashback από το "Red" όποτε το ακούμε) θα μπορούσε να βρίσκεται στο Seldom Seen Kid και γι'αυτούς τους λόγους ο προηγούμενός τους δίσκος αλλά και ο πρώτος τους ήταν δύο απο τους καλύτερους δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας.
Κοιτώντας τώρα στον επίλογο τις αποθεωτικές κριτικές για το Build A Rocket Boys! αναρωτιέμαι αν άκουσα τον ίδιο δίσκο. Αναρωτιέμαι επίσης αν η γνώμη μου θα βελτιωθεί μέχρι το τέλος του χρόνου και θα υπερισχύσει ο θαυμασμός για την προσωπικότητα του Guy Garvey απο την (όσο είναι δυνατή αυτή) αντικειμενικότητα του αυτιού μου. To "Jesus Is A Rochdale Girl" είναι το κάτι άλλο πάντως. Χμμ....
Δραματικό ξεκίνημα το ξέρω αλλά γνωρίζετε πόσο πολύ λατρέψαμε το The Seldom Seen Kid. Το Build A Rocket Boys! δεν είναι μόνο ένα βήμα παρακάτω (και δύο και τρία) αλλά είναι μαζί ίσως με το Leaders Of The Free World το πιο αδύναμο άλμπου των Elbow. Mονότονος, επίπεδος, μη αξιομνημόνευτος και, περιέργως για τους Elbow, πολύ αδύναμος συνθετικά δίσκος.
Το "The Birds" είναι ένα ξεκίνημα που θα έπρεπε να μας ψυλλιάσει. Επιμονή σε μια μελωδία που δεν βγάζει πουθενά και σοκαριστικά αδιάφοροι στίχοι του Guy Garvey. Έπρεπε να μας ψυλλιάσει λέμε γιατί το "Lippy Kids" και το "With Love" θολώνουν κάπως τα νερά με την γλυκόπικρη σήμα κατατεθέν της μπάντας λυρικότητά τους. Το μεν "Lippy Kids" είναι ένας ύμνος και ταυτόχρονα έκκλιση στους νέους να χαρούν τη νιότη τους (όπως είπε και ο Guy είναι ένα τραγούδι αντίδραση στη φασιστική παρουσίαση της νεολαίας απο τα βρετανικά tabloids) στο δε "With Love" κυριαρχεί το μαντολίνο και η αγάπη που είναι θέμα χρόνου να σε βρει. Το θέμα όλου του δίσκου είναι ακριβώς ένα ταξίδι στα παιδικά και εφηβικά χρόνια του Guy στο Bury όπου έφτιαξε τις πρώτες του αναμνήσεις και γνωρίστηκε με τους υπόλοιπους Elbow. Το θέμα θα μπορούσε να βγάλει ένα αριστούργημα τηρουμένων των συντελεστών και όμως...
Το "Jesus Is A Rochdale Girl" είναι μια εξαιρετική στιγμή του δίσκου για ένα κορίτσι απο το Rochdale (παιδικός έρωτας του Guy). Για χάρη της υποκύπτει στη χρόνια εμμονή του με τους Talk Talk και δανείζεται το σήμα κατατεθέν «πειραγμένο» keyboard τους απο το Laughing Stock.
Απο εκεί και πέρα, υπερβολικά επηρεασμένοι ίσως απο τη σκηνή του Sheffield, βουτάνε στα κλισέ και τις εύκολες λύσεις με τα "The Night Will Always Win" και "Open Arms". Λίγος αγγλικός αυτοσαρκασμός με το -πολύ έξυπνο στιχουργικά- "High Ideals", ένα αχρείαστο reprise του "The Birds" με τον ερασιτέχνη τραγουδιστή -συντηρητή του piano τους να αναλαμβάνει τα φωνητικά, το "Grounds For Divorce" των πολύ φτωχών που λεγεται "Neat Little Rows" και βουαλά έτοιμος ο δίσκος. Το τελευταίο "Dear Friends" μας υπενθυμίζει που πάσχει ο δίσκος. Του λείπει η ενορχήστρωση, η μεγαλοπρέπεια, το δράμα σε σωστές δόσεις και κάποιες συνθέσεις που δεν αποκαλύπτουν κατευθείαν τα χαρτιά τους. Γι'αυτό το "Dear Friends" (έχουμε flashback από το "Red" όποτε το ακούμε) θα μπορούσε να βρίσκεται στο Seldom Seen Kid και γι'αυτούς τους λόγους ο προηγούμενός τους δίσκος αλλά και ο πρώτος τους ήταν δύο απο τους καλύτερους δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας.
Κοιτώντας τώρα στον επίλογο τις αποθεωτικές κριτικές για το Build A Rocket Boys! αναρωτιέμαι αν άκουσα τον ίδιο δίσκο. Αναρωτιέμαι επίσης αν η γνώμη μου θα βελτιωθεί μέχρι το τέλος του χρόνου και θα υπερισχύσει ο θαυμασμός για την προσωπικότητα του Guy Garvey απο την (όσο είναι δυνατή αυτή) αντικειμενικότητα του αυτιού μου. To "Jesus Is A Rochdale Girl" είναι το κάτι άλλο πάντως. Χμμ....
