Είναι αλήθεια ότι δεν τυχαίνει να αναφερόμαστε συχνά στις μη μουσικές μας αδυναμίες στο some beans. Για μια από τις δικές μου όμως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Σαν φανατική ποδοσφαιρόφιλη από το 1982 είχα πάντα ένα κόλλημα με την πιο ιδιοσυγκρατική θέση στο ποδόσφαιρο: αυτήν κάτω από τα δοκάρια. Έτσι είναι μάλλον φυσιολογικό που ο αγαπημένος μου Έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών είναι ο Νίκος Σαργκάνης. Μόνο ένας άνθρωπος όλα αυτά τα χρόνια κατάφερε να σταθεί δίπλα του στο προσωπικό μου πάνθεον, και χτες βράδυ έβαλε τελεία σε μια τεράστια καριέρα.Το σημαντικότερο κομμάτι της δεν ήταν οι (πολλοί) τίτλοι και οι (πολλές) ατομικές διακρίσεις και τα ρεκόρ, αλλά το ότι έδειξε στους απαίδευτους ποδοσφαιρικά και ανυπόμονους με οτιδήποτε μη προφανές Έλληνες ότι μπορεί κανείς να παίξει πολύ επιτυχημένα αυτή τη θέση με πιο «εγκεφαλικό» και λιγότερο «πιθηκίσιο» τρόπο. Και ότι για την επιτυχία σε αυτήν ο χαρακτήρας είναι εξίσου σημαντικός με τα όποια προσόντα. Γιατί είναι φοβερά απαιτητική. Οι στιγμές αγαλλίασης που πρόσφερε στους τερματοφυλακόφιλους (αφού υπάρχουν «καιρόφιλοι» κατά τον Μεγάλο Σάκη, θα υπάρχουν και τέτοιοι...) ήταν δεκάδες τα τελευταία 14 χρόνια. Το (αδιαμφισβήτητο) γεγονός ότι ήταν (και είναι ακόμα εδώ που τα λέμε) ένας από τους ωραιότερους άντρες στη χώρα ήταν απλά ένα λίαν ευπρόσδεκτο μπόνους και σίγουρα όχι ο σημαντικότερος λόγος που όλον αυτόν τον καιρό ξόδεψα αμέτρητα απογεύματα Σαββάτου ή Κυριακής παρακολουθώντας το εκάστοτε Παναθηναϊκός/ Ολυμπιακός vs SKODA Ξάνθη από την τηλεόραση. Αν κι έχω παρατήσει την προσπάθεια να πείσω γι'αυτό τον κόσμο που δε με ξέρει (χρησιμοποιούσα το επιχείρημα του Σαργκάνη που ήταν σαν τρακαρισμένος αλλά για κάποιο μυστήριο λόγο δεν έπιανε ποτέ).
Οι αποχαιρετισμοί τέτοιου είδους είναι πάντα σκληροί (αν δε σας αρέσει ο αθλητισμός απλά σκεφτείτε τη μέρα που ανακοίνωσε τη διάλυσή της μια αγαπημένη σας μπάντα, είναι παρόμοιο) αλλά ο χτεσινός ήταν πραγματικά ονειρεμένος. Δε με απασχολεί το χρώμα, όπου κι αν γινόταν θα προσπαθούσα να είμαι εκεί -αν και ομολογώ ότι μ'αρέσει που έγινε επί πειραϊκού εδάφους. Αισθάνομαι τυχερή που τα κατάφερα και ήμουν.
Και ήταν πραγματικά συγκινητικό. Αντώνη, thanks for the memories!
Augie March - "The Keepa" από το Strange Bird
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου