Και ναι, κυρίες και κύριοι!Στρώστε τα κόκκινα χαλιά γιατί η uptight αξιώθηκε επιτέλους να ξαναγράψει. Μετά από ενάμισι μήνα που πρέπει να ήταν ο πιο πολυάσχολος της ζωής μου, επιτέλους υπάρχει χρόνος και ενέργεια για να ξαναραδιάσω τις σκέψεις μου στο λατρεμένο μας medium....Με τσίγκλισε κι ο mr.grieves που κατέγραψε όλα τα καλά του Richard Ayoade ξεχνώντας να τονίσει πόσο κουκλί είναι. Δεν μπόρεσα να κρατηθώ γιατί είναι κάτι που έπρεπε να καταγραφεί και να υπογραμμιστεί.Έτσι λοιπόν αποφάσισα να σπάσω τη σιωπή μου αφού η ανακαίνιση τελείωσε, η Άνοιξη ήρθε, ακόμα κι ο Σάκης Αρναούτογλου, ο γκουρού των καιρόφιλων, επέστρεψε στις οθόνες μας αναγκάζοντας εμάς τους θαυμαστές του να χύσουμε δάκρυα χαράς προχτές το βράδυ στις 21.45 που αντικρύσαμε ξανά τη σακακοφορεμένη φιγούρα του να παλαντζάρει χαριτωμένα δεξιά κι αριστερά δείχνοντας βαρομετρικά και μιλώντας για πασπαλίσματα χιονιού στα ορεινά. Όλα είναι ξανά στη θέση τους. Και ξέρουμε τι καιρό θα κάνει αύριο. Και μεθαύριο.Η 'Ανοιξη από τη μεριά της ήρθε με νέο καταιγισμό από κυκλοφορίες. Το τοπ τούτης της χρονιάς έχει αποκτήσει εξέχοντα μέλη από πολύ νωρίς και οι υποψήφιοι ολοένα και πληθαίνουν, και το catching up που έχω να κάνω μετά από τον ενάμισι αυτό μήνα παράνοιας είναι επικών διαστάσεων.Εδώ που τα λέμε, για τον όγκο του catching up ευθύνεται κι εκείνος ο μικρός δίσκος που βγήκε το Φλεβάρη και έχει φάει ένα σημαντικό μέρος των όποιων ωρών μουσικής μου αναλογούσαν ημερησίως όλον αυτόν τον καιρό, κυρίως μέσα στο αυτοκίνητο. Μέρος δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με αυτό που θα μπορούσα να παραχωρήσω ακόμα και στους αγαπημένους μου δίσκους κάθε χρονιάς δεδομένου του πλήθους των κυκλοφοριών ώστε να μπορέσω να ακούσω αρκετά πράγματα. Κι ακόμα, παρά το ότι πλέον ακούω με μανία ό,τι καινούριο υπάρχει, δεν έχω κανένα σημάδι ότι τελείωσα μαζί του. Ίσα ίσα.Εξάλλου, δεν έχουμε μιλήσει καν ακόμα αναλυτικά γι'αυτό. Το Μάιο, μαζί με πολλά άλλα που θα δείτε.Συνολικά πάντως από μουσικής άποψης η χρονιά πάει ήδη καλύτερα απ'ό,τι θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Με κυκλοφορίες από πολλούς λατρεμένους μας καλλιτέχνες, όπως οι Low, των οποίων το νέο δίσκο ακούω πρώτη φορά τώρα, αλλά και πολλές δυναμικές νέες εισόδους.Από την άλλη, υπάρχουν και πολλά πράγματα γύρω απ'τα οποία περιστρέφεται ένα αδικαιολόγητο hype. Όπως ας πούμε ο Kurt Vile. Ανεξήγητος χαμός για έναν τύπο που ο Devendra π.χ. τον έχει για πρωινό.Επίσης ελπίζω ότι βρισκόμαστε προς το τέλος της τάσης που επιβάλλει όλα τα συγκροτήματα να ντισκοποιούν όσο περισσότερο μπορούν τον ήχο τους για να γουστάρουν οι χίπστερς. Τελευταίο παράδειγμα το πρόσφατο σινγκλάκι των Architecture in Helsinki.Για λίγο καιρό έμοιαζε με καλή ιδέα το να μπολιαστεί με τη συνθετική υφή της μουσικής των '80s η σύγχρονη εναλλακτική ποπ αλλά μάλλον έχει παρατραβήξει το πράγμα. Κι όσο κι αν το πάντα προσοδοφόρο target market των 35άρηδων τυχαίνει τώρα να αφορά τα παιδιά των '80s και να μπορεί να ποντάρει ο καθένας στη νοσταλγία τους, η ημερομηνία λήξης της όλης κατάστασης μοιάζει να έχει περάσει καιρό τώρα.Και το λέει αυτό ένας άνθρωπος που το πρώτο του αγαπημένο συγκρότημα υπήρξαν οι Duran Duran. Αλλά αρκετά είπα, οι υπόλοιπες εξομολογήσεις την επόμενη φορά.Και αρκετή γκρίνια έριξα επίσης, οπότε ας κλείσουμε με κάτι θετικό: ένα απόσπασμα από τον πανέμορφο δίσκο των Low, C'mon!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου