Πριν 15 μέρες ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες για τα βραβεία Mercury. Τα βρετανικά βραβεία δυστυχώς πάνε από το κακό στο χειρότερο. Όχι μόνο αγνοήθηκε το King Of Limbs, το Valhalla Dancehall, οι Horrors και άλλοι, αλλά υποψηφιότητα κατάφερε να αποσπάσει το 21 της Adele που πέρα από το πρώτο single δεν έλεγε τίποτα (αφήστε που η υποψηφιότητά της καταστρατηγεί την έννοια των βραβείων Mercury που υποτίθεται προσπαθούν να ενισχύσουν τις πωλήσεις λιγότερο γνωστών καλλιτεχνών), ο αστείος δίσκος της Katy B (αν ήθελαν να βραβεύσουν μια βρετανίδα Katy ας έβαζαν την Perry που έχει τουλάχιστον δύο πολύ σημαντικά προσόντα) και ο χειρότερος και λιγότερο ενδιαφέρων δίσκος που έβγαλαν ποτέ οι Elbow. Το μεγαλύτερο έγκλημα βέβαια ήταν πως οι Wild Beasts καταληστεύθηκαν για δεύτερη φορά. Πρώτη φορά πέρυσι που έχασαν από τους «λίγους» XX και φέτος που δεν ήταν καν στις υποψηφιότητες.Άλλη μια ευκαιρία χάθηκε λοιπόν για να βγει στον αφρό η μπάντα απο το Kendal. Όχι βέβαια ότι είναι άγνωστοι στο ευρύ κοινό. Το headlining spot στο Field Day Festival αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Μετά από ένα πολύ καλό ντεμπούτο, ένα αριστουργηματικό δεύτερο άλμπουμ και ένα εξαιρετικό (προς επίσης αριστουργηματικό) τρίτο αναρωτιέμαι πότε θα αποκτήσει το κουαρτέτο τη δόξα που του αξίζει. Και έχεις και το διανοητικά καθυστερημένο NME να τους ξεγράφει ως κενούς και πομπώδεις μετά το Two Dancers. Μπορεί κάποιος που έχει ασχοληθεί πολύ επιδερμικά με τη μπάντα και τα φωνητικά του Hayden Thorpe να κάνει το λάθος να τα χαρακτηρίσει πομπώδη ή υπερβολικά γλυκανάλατα για τα γούστα του. Αυτό όμως θα ήταν ένα μεγάλο.... εμμμ... λάθος.
Οι Wild Beasts ήδη μας έχουν προσφέρει πολλά. Και ηχητικά αλλά και σε ό,τι αφορά τα «ντεσού» της μουσικής τους (που πάντα μας αρέσουν). Από μια μπάντα άλλωστε με τέτοιο όνομα δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο (αν και οι Art Brut καταρρίπτουν το επιχείρημά μου). Το Smother, σύμφωνα με τον Hayden Thorpe, έχει εμπνευστεί από τη μετακίνηση της μπάντας από το τιμημένο Kendal (από εκεί έλκουν την καταγωγή τους και οι άλλοι φετινοί αδικημένοι, οι British Sea Power) στο πολύβουο και χαοτικό Λονδίνο. Ο Hayden που αυτή τη φορά είναι λιγάκι πιο συγκρατημένος και περισσότερο αισθησιακός, προκειμένου να ταιριάξει με το ηχητικό τοπίο του άλμπουμ, περιγράφει το Smother ως μαξιλαράκι όπου η μπάντα «ξεκούραζε» τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο τα όνειρα και τις σκέψεις της. Εξάλλου, θα προσθέταμε εμείς, σε κάθε έναν απο τους τρεις δίσκους τους η άνεση και η σιγουριά για το που βρίσκονται είναι εμφανής.
Το Smother είναι σφιχτό, σύντομο, με στοχευμένους πειραματισμούς και πολλά μικρά ενταγμένα αρμονικά στο σύνολο πραγματάκια. Συγκρατημένο καθώς είναι, μας οδηγεί βελούδινα σε ένα άλλο μονοπάτι. Όχι απαραιτήτως ένα βήμα μπροστά απο το Two Dancers απλά ένα τουβλάκι ακόμα που φτιάχνει τον κλειδαμπαρωμένο μουσικό τους πύργο που περιτριγυρίζεται απο τάφρους που κολυμπάνε κροκόδειλοι με ζαρτιέρες.
Ναι, είναι ένας σεξουαλικά φορτισμένος δίσκος. Το Smother από μόνη της σαν λέξη και η σχέση της με έννοιες όπως η υποταγή και η καταπίεση είναι αρκετή για τέτοιους συνειρμούς. Η έλλειψη οξυγόνου και η πάλη για την εξασφάλιση του είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με το σεξουαλικό ένστικτο. Ένα σβουρηχτό φιλί που σου κόβει την ανάσα και, μαζί με την εξαφάνιση οποιουδήποτε ήχου από το περιβάλλον, σε κάνει να αισθάνεσαι σα να βουτάς με το κεφάλι κατευθείαν στο βυθό της θάλασσας. Οι αγωνιώδεις κοφτές ανάσες του οργασμού που ελπίζουν να πνίξουν τις κραυγές. Οι βαθιές αναπνοές που προσπαθούν να μετακινήσουν την πέτρα που μετακομίζει στο στήθος σου όταν την βλέπεις να περπατά χαμογελαστή προς το μέρος σου. Όλες αυτές οι στιγμές διψάνε για οξυγόνο. Αέρα, ανάσες, χώρο, δε χρειάζεται κάποιος μόνο σε σχέση με αυτή την ενστικτώδη ανάγκη. Ένα άλλο ένστικτο, αυτό του φόβου, είναι επίσης συνυφασμένο με την ασφυξία. Σε απλά μαθηματικά φόβος και σεξ μετατρέπονται σε διέγερση.
Με αυτή την ιδέα «παίζει» το Smother. Οι σχέσεις εξουσίας που δημιουργούνται στο κρεβάτι. Ή τον καναπέ. Ή το πάτωμα. Ή όπου τύχει τέλος πάντων. Ο πειραματισμός προσπαθεί να σχηματίσει μια σφαιρική εικόνα γι'αυτές τις σχέσεις. Παρότι ξεκάθαρα αντρικός δίσκος δεν κολλάει μόνο στην ιδέα του σκληρού και ανελέητου αρσενικού -Απόστολος Γκλέτσος- αλλά κυλιέται ευάλωτο στα σεντόνια χωρίς να φοβάται να παραδώσει τον έλεγχο. Η αντιπαραβολή των δύο φωνών Thorpe και Fleming διευκολύνει αυτήν την εναλλαγή παθητικού και ενεργητικού. Η μπάσα φωνή και τα πυκνά μούσια του Fleming ως αντίθεση της δραματικής και λεπτής φωνής της ανδρόγυνης φιγούρας του Thorpe.
Είναι σημαντικό από την άλλη πως αυτή η αντίθεση δεν είναι εκ διαμέτρου αντίθετη. Μη φανταστείτε ότι ο Fleming ρεύεται και ξύνει τη μασχάλη του στον καναπέ, ούτε ότι ο Thorpe βγάζει τα φρύδια του και παίζει μαξιλαροπόλεμο με τις φίλες του. Και οι δύο συναντιούνται και ο καθένας αποτελεί τη μία πλευρά της σφαίρας. Έτσι όπως κουταλιάζονται οι φωνές τους είναι έτοιμες να δώσουν και να δοθούν. Όταν τα φωνητικά τους μοιράζονται είναι πραγματικό χάρμα αυτιών. Το βελούδινο πλέξιμο των φωνών τους οδηγεί τα τραγούδια σε εκρηκτικά διαλείμματα ζάχαρης και φρούτων. Φράουλες ποτίζουν με το κόκκινό τους την καραμελωμένη ζάχαρη στο "Reach a Bit Further" και ο Thorpe ξεκινά την ελεγεία "I was angry and brash as a bull/ You were devastatingly beautiful". Στο "Lion's Share" ακούστε πόσο αρμονικά παίρνει τη σκυτάλη ο Fleming απο το μονόλογο του Thorpe ενώ η μουσική επιμένει και επιταχύνεται σαν καρδιοχτύπι.
Από την άλλη ο επώδυνος και αινιγματικός εσωτερικός κόσμος του Fleming προσπαθεί να καλύψει μια υποβόσκουσα χαιρεκακία που δεν έχουμε ιδέα σε τι οφείλεται στο "Deeper". Το απαλό beat και το ερεθιστικό keyboard που θυμίζει softcore πορνό (με οσκαρικές ερμηνείες) φτιάχνουν πιθανότατα το πιο sexy κομμάτι της χρονιάς επιβεβαιώνοντας με το στίχο "The breakfast is all laid out/ Waiting on you to arrive/ Deeper, deeper/ And send the others away/ Deeper, deeper/ The smile across my face" πως αν πετύχει η μοναξιά τύφλα να'χει η πολυκοσμία. Είναι τόσο θερμοί οι εναγκαλισμοί των φωνών τους που όποτε τραγουδάει ο καθένας μόνος του η έλλειψη του άλλου είναι έντονη. Ίσως έχει γίνει εσκεμμένα αυτό. Για παράδειγμα το "Bed Of Nails" με το σούπερ-ντούπερ υπερηχητικό, εφευρετικό ριφάκι του keyboard και το πολύ χαρακτηριστικό percussion του κρυφού ήρωα της μπάντας Chris Talbot, προσπαθεί πονεμένα να αποδείξει τη σαρκική του αφοσίωση σιγοτραγουδώντας το "Your Flesh is so Nice" του μακαρίτη Jeff Buckley. Μέχρι και το ψοφίμι του Δρ. Φρανκεστάιν απειλεί να αναστήσει ο αθεόφοβος μετά από τον έρωτα όλο τρέλα που θα κάνει/ του κάνουν. Εκεί όμως δε βρίσκεται ο Fleming με τη σίγουρη φωνή του να τον παρηγορήσει.
Το πιθανότατα δεύτερο πιο sexy κομμάτι της χρονιάς, το "Plaything", παίζει το σαδομαζοχιστικό παιχνίδι μέχρι τέλους και χωρίς λέξεις κλειδιά/ απελευθέρωσης. Δένει σφιχτά τα χέρια του «θύματος» και βάζει όλη του την εφευρετικότητα να δουλέψει κάτω απο τη φούστα της καθώς αυτή νιαουρίζει «μη! δεν είναι σωστό!". Ο άλλος κρυφός ήρωας του δίσκου είναι ο κιθαρίστας Ben Little που με το μελένιο του ριφάκι στο "Loop the Loop" θυμίζει κάτι από τα περίεργα που κάνει με τη Rickenbacker του ο Ed O'Brien.
Το πιθανότατα δεύτερο πιο sexy κομμάτι της χρονιάς, το "Plaything", παίζει το σαδομαζοχιστικό παιχνίδι μέχρι τέλους και χωρίς λέξεις κλειδιά/ απελευθέρωσης. Δένει σφιχτά τα χέρια του «θύματος» και βάζει όλη του την εφευρετικότητα να δουλέψει κάτω απο τη φούστα της καθώς αυτή νιαουρίζει «μη! δεν είναι σωστό!". Ο άλλος κρυφός ήρωας του δίσκου είναι ο κιθαρίστας Ben Little που με το μελένιο του ριφάκι στο "Loop the Loop" θυμίζει κάτι από τα περίεργα που κάνει με τη Rickenbacker του ο Ed O'Brien.
Γενικά ο δίσκος έχει πολλές τέτοιες μικρές εκπλήξεις και πολλούς αφανείς ήρωες. Γι'αυτό άλλωστε είναι απαραίτητη η ακρόαση του ξανά και ξανά και ξανά, βαθιά πιο βαθιά πιο βαθιά. Το πόσο χορευτικός δίσκος είναι δεν θα αποκαλυφθεί τόσο εύκολα. Και όμως είναι τόσο έξυπνα χορευτικός και μελωδικός που κάνει τους Hot Chip να θέλουν να φάνε τα πουλοβεράκια τους. Η παραγωγή είναι εκατό χρόνια μπροστά από το Βασίλη Δανιήλ και το εξώφυλλο έξοχο (έχει και την έγκριση της καλλιτέχνιδος mrs. uptight). O Mike Diver του BBC έγραψε μεταξύ άλλων στην κριτική του για το δίσκο "Wild Beasts are, right now, the most inspirational, intriguing, effortlessly enrapturing band at work in Britain". Εμείς τίποτα άλλο δεν θα προσθέσουμε στα λεγόμενα του Mike παρά ένα new ανάμεσα στο enrapturing και το band. Ξέρουν τι θέλουν και -ελπίζουμε- να το πάρουν. Νιαααρρρρρρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου