Κάποια άλμπουμ κολλημένα στο limbo μεταξύ των καλύτερων κυκλοφοριών και των αδιάφορων μας κοιτούν με βλέμμα προσμονής. Σε κανέναν από αυτούς τους δίσκους δεν αξίζει να πάει «αδιάβαστος» οπότε θα επιχειρήσουμε να πούμε δύο λόγια για τον καθένα. Δίσκοι σε καμία περίπτωση τέλειοι, που όμως διαθέτουν κάτι ο καθένας όπου μπορείς να σταθείς.
Το 100 Lovers των Devotchka είναι βασισμένο σε αυτό το κλασσικό με έθνικ επιρροές ροκ τους που τόσο γλαφυρά σχεδιάζουν τα τελευταία δέκα χρόνια και έφτασε στο απόγειο της δόξας του με το "Transliterator" που έκλεψε καρδιές στο Little Miss Sunshine. Το αντίστοιχο "Transliterator" στο 100 Lovers είναι το προβλέψιμα ονομασμένο "100 Other Lovers". Η ζεστή μελωδία του καθώς και το χαριτωμένο θέμα του το κάνουν ένα απο τα πιο ευχάριστα κομμάτια που ακούσαμε φέτο. Ο υπόλοιπος δίσκος υπερβάλλει σε σημεία και γι'αυτό δεν μπορεί να ακολουθήσει το γλυκύτατο αυτό κομμάτι. Αφήστε που η ερμηνείες του Nick Urata (διαβάζεται Νικουράτα) θυμίζουν έντονα τον Αντώνη Καλογιάννη το οποίο δεν είναι κακό αρκεί να μη γίνεται συνέχεια. Εδώ μπορείτε να δέιτε και το έξοχο video του "100 Other Lovers".
Ένα άλλο κομμάτι που κατά πάσα βεβαιότητα θα δείτε στις λίστες μας στο τέλος της χρονιάς είναι το "Limitless Arms" των Καρολινέζων Rosebuds. Μέρος ενός υποτονικού δίσκου που δε συναντά καν τις προσδοκίες της, όχι και πολύ απαιτητικής πλέον, ετικέτας του αγνού indie rock. Το προαναφερθέν "Limitless Arms" μας θυμίζει τη βρετανική μελαγχολική rock που τόσο λατρεύουμε και μεταδίδει αβίαστα την ατμόσφαιρά της που σημειωτέον ποτέ δεν πρόκειται να βαρεθούμε. Αυτό το μεταμεσονύκτιο κοκτέηλ εξαίσιων φωνητικών αρμονιών και διακριτικών εγχόρδων είναι ήδη σχεδόν κλασσικό. Αν διαβάζετε το κείμενο μετά τη 1 το βράδυ ακούστε το ξανά και ξανά και ξανά.
Η πρώην μπάντα του Damien Rice, που μετονομάστηκε από Juniper σε Bell X1, ακολούθησε και φέτος τα pop-new wave μονοπάτια και μας προσέφερε το ανθεμικό "Hey Anna Lena" που είναι μια ιδανική αρχή για τον πέμπτο δίσκο τους Bloodless Coup. Δίσκος που πήγε γενικότερα άπατος στον υπόλοιπο κόσμο εκτός φυσικά της Ιρλανδίας απ' όπου κατάγονται και όπου είναι πολύ αγαπητοί.
Ένα συγκρότημα που πραγματικά πηγαίνει άπατο, τόσο που το έχουν πλακώσει οι τάπες που πέταγε στα βαρέλια ο Johnny Walker, είναι οι Guillemots. Μετά την απροσδόκητη επιτυχία του ντεμπούτου τους Through The Windowpane και την απροσδόκητη αποτυχία του δεύτερού τους με τίτλο Red ήρθε, επτά χρόνια μετά, το Walk the River και συνεχίζει το σίγουρο δρόμο της αποτυχίας. Δεν είναι ότι είναι κακό. Είναι ότι δεν είναι αξιομνημόνευτο και διαρκεί αδικαιολόγητα πολλή ώρα. Μέσα απο αυτόν τον χαμό όπου μπερδεύονται στυλ και είδη το ομώνυμο "Walk the River" ξεχωρίζει εύκολα, όχι επειδή πέφτει στους τίτλους αρχής όταν το κεφάλι είναι ακόμα καθαρό, αλλά επειδή είναι μια υπέροχη μελωδία που στέκεται όπου και να την ακουμπήσεις (ραδιόφωνο, συναυλίες, mix cd).
Εντυπωσιακή αλλαγή στο στυλ του J Mascis. Μετα τη φασαρία των Dinosaur Jr που την αποδεχόμαστε άλλοτε με ανοιχτές αγκάλες και άλλοτε με βουλωμένα αυτιά αφιέρωσε όλο του το πάθος σε έναν όμορφο, τελείως ακουστικό δίσκο με υψηλούς καλεσμένους τον Kevin Drew και τον Kurt Vile. Η επαναλαμβανόμενη αλλά τόσο καθαρή και αγνή ακουστική κιθάρα αποτελεί τα θεμέλια για να προσθέσουν οι καλεσμένοι του βιολιά, κλαρινέτα, πιάνο και ότι άλλο προαιρούνται. Το ασύγκριτο ομώνυμο κομμάτι είναι σίγουρα μια απο τις ομορφότερες στιγμές της χρονιάς.
Η Δανέζα -κάπως σιτεμένη- γοργόνα Maggie Bjorklund επιστράτευσε όλες τις φιλίες της από τη σύγχρονη σκηνή του Seattle καθώς και το τοτέμ (αυτής) Mark Lanegan. Μαζί με την πιο νότια παρέα της, τους Calexico, έφτιαξε έναν δίσκο που άνετα θα μπορούσε να είχε κάνει και μόνος του ο Joey Burns. Αυτές οι καταραμένες οι slide κιθάρες είναι παντού και συνέχεια αλλά ευτυχώς η φωνή της σειρήνας Maggie κάνει τη διαφορά. Πέρα από τις σταθερά καλές συνεργασίες με τον Lanegan, ειδικότερα στο "Coming Home", η πιο ιδιαίτερη και μυστηριώδης στιγμή του δίσκου είναι το "Vildspor" σε ντουέτο με τον Jon Auer των Posies και την αδέξια αλλά τρυφερή φωνή του σε κάτι που θυμίζει Deus και θα μπορούσε να βρίσκεται στη νέα δισκογραφική δουλειά των Calexico.
Φυσικά είναι απολύτως απαραίτητο να δείτε τις live εκτελέσεις των κομματιών απο τα στούντιο Crackle & Pop και ειδικότερα την μεθυστική εκτέλεση του "Coming Home" με τον Lanegan κλασσικά να δεσπόζει και να δίνει βαρύτητα στην αλαφροΐσκιωτη Maggie. Επίσης μια καλή ευκαιρία να ξαναδούμε τον πολυτάλαντο multinstrumentalist των Screaming Trees Barrett Martin στην ίδια σκηνή με τον Mark.
Ένα μίνι άλμπουμ-μίνι σοκολάτα, γλυκό και λαχταριστό έβγαλε η Jesca Hoop από τη βόρεια Καλιφόρνια που κάποτε κράταγε τα παιδιά του Tom Waits. Για οποιονδήποτε ακόμα και αυτή η επαφή θα ήταν όνειρο πόσο μάλλον για καποιον καλλιτέχνη για τον οποίο μάλιστα ο ίδιος ο Tom Waits στάζει μέλι (μέλι που δεν έχει στάξει ποτέ και για κανέναν καλλιτέχνη που εμφανίστηκε τα τελευταία 30 χρόνια). Το Snowglobe είναι ένα έξοχο άλμπουμ 6 τραγουδιών που η ίδια το αποκαλεί mini και οι υπόλοιποι EP. Τη βρίσκει πλέον στο Μάντσεστερ όπου την οδήγησε ο έρωτας (παντρεύτηκε με έναν από τους Elbow) και εμπνευσμένη σαφέστατα από την μελαγχολία της πόλης και τον φιλαράκο της Guy Garvey (με τον οποίο παλιότερα τραγούδησαν το μαγικό "Μurder of Birds") μας παρέδωσε ένα αξιοζήλευτο EP με σαγηνευτική ατμόσφαιρα και μαστόρικες συνθέσεις.
Ολόδικό της το τελευταίο youtube.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου