Αμπελοφασουλοσοφίες 01/9/11

Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουμε ότι το πρώτο Movie Day Festival τελέστηκε με επιτυχία και είναι πλέον κόμμάτι της ιστορίας.

Μπορώ να σας ακούσω: «Ρε Grieves δεν ξέρω τι πίνεις αλλά είναι καλό και θέλω κι εγώ απ'αυτό».

Και εξηγούμαι. Το πρώτο Movie Day Festival έλαβε μέρος στον δεύτερο όροφο μιας πολυκατοικίας στον Πειραιά. Αποτελούνταν απο μια ολόκληρη μέρα γεμάτη ταινίες back to back που έλεγε και η γιαγιά μου η Δημήτρω και περιελάμβανε επίσης δύο σακουλάκια τυρογαριδάκια, μια pizza mexicana, πατατάκια lays και φούρνου, πακοτίνια, σακουλάκι Kit Kat, κουτάκι Cadbury's Fingers και άφθονη ποσότητα Coca Cola (light παρακαλώ) απευθείας από το Όκλαχομα γιου ες έι για να μας κρατάει σε εγρήγορση.

Οι κανόνες απλοί. Διαλέγει ο καθένας από δύο ταινίες που δεν έχει δει κανείς μας συν μια κλασσική που έχει δει μόνον ο ίδιος και θέλει να την παρουσιάσει σε όποιον δεν τη γνωρίζει. Αποτέλεσμα: 6 ταινίες, γουρλωμένα μάτια και μια έντονη γεύση σκουπιδίλας στο στόμα. Τόσο πολύ που όταν σκέφτομαι το Seven αντί να μου έρχεται στο στόμα η γλυκιά μεταλλική γεύση του αίματος απο *spoiler alert* το κεφάλι της Gwyneth *spoiler alert* να μου έρχεται στη μύτη σκόνη τυριού αναμεμιγμένη με συντηρητικά, ντουκόχρωμα και κόλλα uhu (διαβάζεται ούχου).

Το πιο εντυπωσιακό απ'όλα ήταν το πόσο γρήγορα αλλά και ανέλπιστα ξεκούραστα πέρασαν αυτές οι ώρες. Αλλά όταν είχες να κάνεις με τόσο καλές ταινίες αυτό ήταν μάλλον το πιο εύκολο. Waltz with Bashir, Dead Man Walking, The Lives of Others, Bananas, Seven και Dead Poets Society το ένα καλύτερο από το άλλο. Και στο τέλος ένα κεφάλι καζάνι, αλλά γεμάτο εικόνες και συναισθήματα και ιστορίες που προσπαθείς να χωνέψεις.

Τι άλλο έκανε το some beans αυτό το καλοκαίρι; Α, ναι εκείνο το Field Day Festival από το ταξίδι μας στο Λονδίνο ήταν σίγουρα ένα από τα μουσικά highlights της συναυλιακής μας καριέρας. Θα ακολουθήσει σύντομα (λάβετε υπόψιν ότι ο χρόνος στο some beans είναι μια πολύ σχετική και αραιοκατοικημένη έννοια) αναλυτική παρουσίαση. Κατά τ'άλλα τα γνωστά. Το Λονδίνο μαγικό και χαοτικό, το Nottingham, ή Shotingham όπως λένε αυτοί που το ζηλεύουν για να τονίσουν την εγκληματικότητά του, ένα ιδανικό μέρος για να ζήσεις ήρεμα χωρίς όμως να σου λείπει τίποτα. Με τα θέατρά του, την όπερά του. τη Nottingham Forest και τη Notts County τοπικές ομάδες να χωρίζει τα γήπεδά τους ο ποταμός Trent (δεν θα συγχωρήσουμε ποτέ τον εαυτό μας που δεν μπορεσαμε να παραβρεθούμε στο μεταξύ τους ντέρμπι στα πλαίσια του Carling Cup την τελευταία ημέρα διαμονής μας), το άγαλμα του θαυματοποιού Brian Clough, τη μαγεία της φολκλόρ ιστορίας του Robin του δάσους, την αρχαιότερη pub στην Αγγλία Ye Olde Trip to Jerusalem (που στην πραγματικότητα είναι η δεύτερη αρχαιότερη μιας και η Bell Inn στην Old Market Square είχε ξεκινήσει να σερβίρει κρασί σε διψασμένους Νορμανδούς λίγο νωρίτερα) όλα σε μια τακτοποιημένη και αξιαγάπητη πόλη που η uptight είχε ερωτευτεί καμμιά δεκαριά χρόνια πριν και τώρα καταλαβαίνω γιατί.

Μαζί με την καθιερωμένη επίσκεψη στην Καρδάμαινα και τα απανταχού Stone Roses, Tasty Corner, Starlight (δυστυχώς το Mad, ένα Brit rock καταφύγιο, έκλεισε) ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι μας.

Με αυτή την καταθλιπτική κατακλείδα ΔΕΝ θα τελειώσουμε το κείμενο. Έρχεται το φθινόπωρο, δροσιά, επιτέλους ξανά βόλτες μιας και θα κρυβόμαστε όλο και λιγότερο από τον καύσωνα, και ένας Σεπτέμβρης με Suede, Primal Scream και Screamadelica live και φύσικα Ζαν- σ'αγαπάω- Μακούν.

Τι καλύτερο απο τους Little Dragon για να «ξεβγάλουμε» τη ζέστη από το αριστοτεχνικό "Brush the Heat" του όλο και καλύτερου τελευταίου δίσκου τους Ritual Union. Ρομποτικό beat με σάρκα και οστά που γλύφει τον ιδρώτα του απο τα χείλη του.

Tweet