When they shake/ Say the wings won't break

Μόνο έτσι θα μπορούσαν να επιβιώσουν οι Antlers μετά από το τόσο έντονο, καταθλιπτικό και σκληρό ντεμπούτο τους ως μπάντα. Ένας concept δίσκος, όπως το Hospice, με το συγκεκριμένο θέμα είναι αρκετός για να καταστρέψει καριέρες. Βεβαίως η εκτέλεση ήταν άψογη και οι μουσικοί που απαρτίζουν τους Antlers μια αποκάλυψη αλλά η δυσλειτουργικη σχέση και η αρρωστημένη ατμόσφαιρα που φώλιαζαν σε όλα τα κομμάτια μπορούσε να γίνει πολύ επώδυνη εώς και μίζερη.

Ήταν μια κατάθεση ψυχής και μια κατάθεση μιας εκ των σκληροτέρων εμπειριών που μπορεί να ζήσει άνθρωπος. Γεμάτη με εικόνες που κάνουν τους εφιάλτες να μοιάζουν με βόλτα στο πάρκο γιατί ακριβώς δεν είναι σκεπασμένες από τον μανδύα της αφέλειας και του απίστευτου που χαρακτηρίζει έναν εφιάλτη.

Μετά απ' όλα αυτά λοιπόν μόνο με έναν δίσκο σαν το Burst Apart θα μπορούσαν να συνεχίσουν. Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι το νόημα του δίσκου είναι αυτό που λένε οι αμερικάνοι "moving on". Η ανάγκη να προσπεράσει κάποιος τις δυσάρεστες αναμνήσεις και να προσπαθήσει να ζήσει τη ζωή του. Βεβαίως η διαδικασία του να μαζέψεις τα κομμάτια σου δεν είναι και η ευκολότερη στον κόσμο. Η συγκόλληση γίνεται μέσω αναμνήσεων, μελαγχολίας και επώδυνων αφηγήσεων που τελικά γιατρεύουν τον τραγουδιστή Peter Silberman (και τον ακροατή μέσω αυτού).

Οι αφηγήσεις όπως και στο Hospice έχουν έντονο το στοιχείο της αλληγορίας. Ο σκύλος που περιμένει την ευθανασία και γαυγίζει στον αφέντη του για να του κρατάει το κολάρο ώστε να «μην πεθάνει μόνος του» είναι η πιο χαρακτηριστική. Ο Silberman έχει πει πως το "Putting the Dog to Sleep" αναφέρεται στην επανασύνδεση μιας διαλυμένης σχέσης ή αλλιώς στο κάπνισμα της πίπας της ειρήνης με τα γεγονότα που ενέπνευσαν το Hospice. Ένα κομμάτι για να συγχωρείς χωρίς να ξεχνάς.

Μια άλλη έντονη εικόνα του δίσκου είναι το αμέσως προηγούμενο "Corsicana" που παρουσιάζει έναν «χορό» δύο εραστών σε ένα σπίτι που καίγεται. Όταν πλέον συνειδητοποιούν πως το σπίτι τους φλέγεται είναι πολύ αργά και τουλάχιστον προλαβαίνουν να χωρέσουν σε ένα φιλί την τελευταία τους ανάσα. Η ανατριχιαστική κιθάρα και ατμόσφαιρα φτιάχνουν την καταλληλότερη μουσική υπόκρουση για να ντύσουν τις δύο φιγούρες στάχτης που στριφογυρίζουν στο ταβάνι ενόσω οι φλόγες τις κρατάνε στον αέρα. Ο Silberman εμπνέυστηκε την ιστορία από έναν... μάλλον γιατί να σας τα λέω εγώ; Μισό να σας συνδέσω: "I found an article about a man in a tiny town called Corsicana, TX, whose family had perished in a fire, who, at the start of the article appeared a tragic, ill-fated grieving father. But as it continued, evidence quickly and obviously pointed to this father as the arsonist. This confusion of victim and perpetrator seemed fitting for the recording, a simple love song about a relationship seemingly ended by circumstance, but actually killed by both partners’ unwillingness to save it. Unlike the case of the man in Corsicana, TX, the sabotage in the song is unintentional."

Για την ιστορία o Cameron Todd Willingham εκτελέστηκε το 2004 ως ο εμπρηστής πατέρας που σκότωσε την οικογένειά του αλλά πρόσφατα βγήκαν στην επιφάνεια πολλές υπόνοιες και στοιχεία που συνηγορούν σε (άλλη μία) κακοδικία.

Ξεχωριστά ένα ένα τα κομμάτια είναι μεγαλύτερα μουσικά επιτεύγματα από τα αντίστοιχα του Hospice. Soft rock, '80s, dream pop σε μια άψογη μίξη που προσφέρει στον δίσκο ανθεκτικότητα, ποικιλία και μοναδικότητα.

Τα αξιομνημόνευτα σημεία πολλά. Η παράδοξη ερωτική μπαλάντα "I Don't Want Love", το "Parentheses" ένας ύμνος στα one night stands με την κιθάρα στα δόντια να παίζει τα ακρωτηριασμένα ριφάκια της, το ζουμερό και ζεστό φαλσέτο του Silberman, ο επικήδειος του κομψού "No Widows" σε μια κρίση μηδενισμού αλλά και απελευθέρωσης -"If the wheels jump off the road/ Τhere's no widows left to know/ Νo perfect love above/ Τhere's no punishment below"- το ό,τι πιο κοντινό σε single "Every Night My Teeth Are Falling Down" που έχει έναν αέρα "Losing My Religion" και όπως λέει ο ονειροκρίτης μας «Αν χάσατε δόντια με οποιοδήποτε τρόπο, σημαίνει ξαφνική κακοτυχία στις επιχειρήσεις και στις ιδιωτικές και οικογενειακές υποθέσεις σας», και το ονειρικό "Hounds" που χώνει το κεφάλι του στο μαξιλάρι με προσμονή για ένα καλύτερο επόμενο πρωϊνό.

Και επανέρχομαι. Μόνο έτσι θα μπορούσαν να επιβιώσουν οι Antlers μετά από το τόσο έντονο, καταθλιπτικό και σκληρό ντεμπούτο τους. Το Burst Apart τοποθετεί τα γεγονότα του Hospice σε μια κορνίζα δίπλα στο ενυδρείο και η κάθαρση έρχεται φυσικά και ομαλά όπως τα πρωτοβρόχια που ξεπλένουν το καυτό τσιμέντο.

Tweet