Γεμάτος εκπλήξεις είναι ο Chris Taylor. Ο μπασίστας, τραγουδιστής κατά το ήμισυ των τραγουδιών των Grizzly Bear και παραγωγός τους (υπεύθυνος για τον ήχο τους που βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από τα περισσότερα πράγματα εκεί έξω) βγαίνει μπροστά με ακόμα ένα δικό του project. Μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος πως προλαβαίνει να ασχολείται με τους Grizzly Bear, τους Department Of Eagles, αλλά και την παραγωγή δίσκων όπως των Morning Benders.
Και όμως, το Dreams Come True είναι εξαιρετικό. Γεμάτο ιδέες, με καταπληκτική παραγωγή που αναδεικνύει τα κομμάτια και με ανακάτεμα των πιο απροσδόκητων επιρροών που θα μπορούσαμε να περιμένουμε. Στο "Too Late Too Far" πίσω από το υπερσύγχρονο μπιτάκι ακούμε πάρα πολύ Phil Collins, λιγότερο Xiu Xiu και ακόμα ακόμα το "Packt Like Sardines in a Crushd Tin Box". Μια έξοχη χορευτική στιγμή που ακολουθείται από το φουτουριστικό, αψεγάδιαστο και καλοντυμένο "Believe".
Το άλλο γερό δίδυμο του δίσκου αποτελείται από το "She Found a Way Out" και το "Answer". Το πρώτο είναι χωρισμένο σε δύο μέρη και είναι μια περιπέτεια από μόνο του με την απροσδόκητη αλλαγή κατεύθυνσης από μία ακουστική μελωδία σε ένα γυαλιστερό α λα Bowie ριφάκι. Το επόμενο "Answer" είναι ένα βαρύ ηλεκτρονικό κομμάτι με αισθησιακή ατμόσφαιρα που ταιριάζει τέλεια σε κακόφημα υπόγεια κλαμπ.
Γενικότερα ο Taylor είναι άριστα ενημερωμένος στα καθέκαστα της σύγχρονης μουσικής και με τις γνωριμίες και τις ασχολίες που έχει μαντεύει εύκολα τις επόμενες τάσεις. Εδώ στο τελευταίο "Bericht" ακούγεται σαν τον νέοπα Perfume Genius, στην '80s και R&B μόδα θα κολλήσει; Και σίγουρα μην το ξεγράψετε σαν b-sides των Grizzly Bear. Υπάρχει γεύση εδώ πέρα και αρκετό υλικό που αν του δοθεί η ευκαιρία θα δείξει ότι είναι κάτι αρκετά διαφορετικό απ' αυτά που κυκλοφορούν. Και σχετικά με το όλο και περισσότερο επιζητούμενο πάντρεμα μελωδίας και ρυθμού είναι ακριβώς μέσα στον στόχο του.
Και όμως, το Dreams Come True είναι εξαιρετικό. Γεμάτο ιδέες, με καταπληκτική παραγωγή που αναδεικνύει τα κομμάτια και με ανακάτεμα των πιο απροσδόκητων επιρροών που θα μπορούσαμε να περιμένουμε. Στο "Too Late Too Far" πίσω από το υπερσύγχρονο μπιτάκι ακούμε πάρα πολύ Phil Collins, λιγότερο Xiu Xiu και ακόμα ακόμα το "Packt Like Sardines in a Crushd Tin Box". Μια έξοχη χορευτική στιγμή που ακολουθείται από το φουτουριστικό, αψεγάδιαστο και καλοντυμένο "Believe".
Το άλλο γερό δίδυμο του δίσκου αποτελείται από το "She Found a Way Out" και το "Answer". Το πρώτο είναι χωρισμένο σε δύο μέρη και είναι μια περιπέτεια από μόνο του με την απροσδόκητη αλλαγή κατεύθυνσης από μία ακουστική μελωδία σε ένα γυαλιστερό α λα Bowie ριφάκι. Το επόμενο "Answer" είναι ένα βαρύ ηλεκτρονικό κομμάτι με αισθησιακή ατμόσφαιρα που ταιριάζει τέλεια σε κακόφημα υπόγεια κλαμπ.
Γενικότερα ο Taylor είναι άριστα ενημερωμένος στα καθέκαστα της σύγχρονης μουσικής και με τις γνωριμίες και τις ασχολίες που έχει μαντεύει εύκολα τις επόμενες τάσεις. Εδώ στο τελευταίο "Bericht" ακούγεται σαν τον νέοπα Perfume Genius, στην '80s και R&B μόδα θα κολλήσει; Και σίγουρα μην το ξεγράψετε σαν b-sides των Grizzly Bear. Υπάρχει γεύση εδώ πέρα και αρκετό υλικό που αν του δοθεί η ευκαιρία θα δείξει ότι είναι κάτι αρκετά διαφορετικό απ' αυτά που κυκλοφορούν. Και σχετικά με το όλο και περισσότερο επιζητούμενο πάντρεμα μελωδίας και ρυθμού είναι ακριβώς μέσα στον στόχο του.
Άλλο ένα side project στο σημερινό 3 σε 1. Εδώ όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και σύμφωνα με μια πολύ πρόχειρη ερεύνα στη σελίδα της νεοσύστατης μπάντας στο wikipedia.
Οι Cat's Eyes είναι το ντουέτο Faris Badwan ( ο τραγουδιστής και συνθέτης, Παλαιστινιακής καταγωγής, των Horrors που έβγαλαν έναν καλό δεύτερο δίσκο και έναν εξαιρετικό φετινό τρίτο αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) και της σοπράνο Rachel Zeffira.
Όταν ο Badwan έβαλε στη Zeffira να ακούσει girl groups απο τα sixties η Zeffira ένιωσε μια φούντωση μια φλόγα με τις Ronettes και τον Phil Spector. Έτσι προχώρησαν στην ηχογράφηση μουσικής και μέσω των διασυνδέσεων της Zeffira οι Καρδινάλιοι της Ρώμης είδαν την πιο παράξενη συναυλία της ζωής τους όταν οι Cat's Eyes έπαιξαν στο Βατικανό με τη συνοδεία χορωδίας και εκκλησιαστικού οργάνου. Επίσης πολλοί απ' αυτούς είχαν τη δυνατότητα να δουν έναν Παλαιστίνιο από τόσο κοντά χωρίς να φοβούνται ότι θα σκάσει μπροστά τους. Αλλά και αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Σίγουρα πάντως κομμάτια όπως το δρακουλιάρικο, στυλ Bauhaus "Sooner or Later" θα τους έκαναν να λερώσουν τα άμφιά τους.
Τόσο ετερόκλητα στοιχεία σε μια συναυλία μόνο θριαμβευτικές κριτικές θα μπορούσαν να αποφέρουν. Εκτός από, ξέρω'γω, τα Νέα του Βατικανού που βγήκαν την επόμενη μέρα με τίτλο «Κουρευτείτε και γυρίστε πίσω στο δρόμο του Χριστού». Ο ομώνυμος δίσκος ήταν κάτι επόμενο μετά απ' αυτά. Τα ερωτήματα λοιπόν που προκύπτουν απ' αυτή την ιστορία είναι δύο.
Ο δίσκος είναι καλός; Τελικά τα'χουν;
Ναι και προφανώς είναι οι απαντήσεις. Ο δίσκος είναι πολύ καλός. Ανέλπιστα καλός για εμένα που μέχρι να βγούν οι φετινοί Horrors δεν τρελαινόμουν με την goth αναβίωση που επιχείρησαν. Εδώ όμως έκαναν κάτι μαγευτικό. Η μοντερνιά μπήκε στην άκρη και το δίδυμο που τα πάει ζουζουνιστά έφτιαξε μερικές κυριολεκτικά αιθέριες μελωδίες, που απογειώνονταν με την τεχνικά τέλεια φωνή της Ραχήλ, όπως στο "I'm Not Stupid", στο παραμυθένιο "Not a Friend", στο "Lull" με τα πλούσια έγχορδά του κάπου πάνω από το ουράνιο τόξο και στο "I Knew It Was Over" που θυμίζει λιγουλάκι Tim Burton.
Όλος ο δίσκος είναι σαν παλιομοδίτικα ερωτικά γράμματα μεταξύ εραστών που αρχίζουν με το «αγαπημένε/ αγαπημένη» και τελειώνουν με «παντοτινή αγάπη». Μια εγκύτητα και μια καυτή φλόγα που δεν πρόκειται να σβήσουν ούτε καν μετά το πέρας των δύο ωρών και την απομάκρυνση από την κινηματογραφική ασπρόμαυρη οθόνη. Ακόμα και να μη βγάλουν επόμενο δίσκο (χλωμό) το ομώνυμο είναι μια φωτογραφία μιας εκ των καλύτερων στιγμών της ζωής τους/ καριέρας τους. Και εμείς έχουμε κάτι σύντομο και όμορφο να τους θυμόμαστε. Παρακάτω το εξωπραγματικό live από το Βατικανό.
Οι Cat's Eyes είναι το ντουέτο Faris Badwan ( ο τραγουδιστής και συνθέτης, Παλαιστινιακής καταγωγής, των Horrors που έβγαλαν έναν καλό δεύτερο δίσκο και έναν εξαιρετικό φετινό τρίτο αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) και της σοπράνο Rachel Zeffira.
Όταν ο Badwan έβαλε στη Zeffira να ακούσει girl groups απο τα sixties η Zeffira ένιωσε μια φούντωση μια φλόγα με τις Ronettes και τον Phil Spector. Έτσι προχώρησαν στην ηχογράφηση μουσικής και μέσω των διασυνδέσεων της Zeffira οι Καρδινάλιοι της Ρώμης είδαν την πιο παράξενη συναυλία της ζωής τους όταν οι Cat's Eyes έπαιξαν στο Βατικανό με τη συνοδεία χορωδίας και εκκλησιαστικού οργάνου. Επίσης πολλοί απ' αυτούς είχαν τη δυνατότητα να δουν έναν Παλαιστίνιο από τόσο κοντά χωρίς να φοβούνται ότι θα σκάσει μπροστά τους. Αλλά και αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Σίγουρα πάντως κομμάτια όπως το δρακουλιάρικο, στυλ Bauhaus "Sooner or Later" θα τους έκαναν να λερώσουν τα άμφιά τους.
Τόσο ετερόκλητα στοιχεία σε μια συναυλία μόνο θριαμβευτικές κριτικές θα μπορούσαν να αποφέρουν. Εκτός από, ξέρω'γω, τα Νέα του Βατικανού που βγήκαν την επόμενη μέρα με τίτλο «Κουρευτείτε και γυρίστε πίσω στο δρόμο του Χριστού». Ο ομώνυμος δίσκος ήταν κάτι επόμενο μετά απ' αυτά. Τα ερωτήματα λοιπόν που προκύπτουν απ' αυτή την ιστορία είναι δύο.
Ο δίσκος είναι καλός; Τελικά τα'χουν;
Ναι και προφανώς είναι οι απαντήσεις. Ο δίσκος είναι πολύ καλός. Ανέλπιστα καλός για εμένα που μέχρι να βγούν οι φετινοί Horrors δεν τρελαινόμουν με την goth αναβίωση που επιχείρησαν. Εδώ όμως έκαναν κάτι μαγευτικό. Η μοντερνιά μπήκε στην άκρη και το δίδυμο που τα πάει ζουζουνιστά έφτιαξε μερικές κυριολεκτικά αιθέριες μελωδίες, που απογειώνονταν με την τεχνικά τέλεια φωνή της Ραχήλ, όπως στο "I'm Not Stupid", στο παραμυθένιο "Not a Friend", στο "Lull" με τα πλούσια έγχορδά του κάπου πάνω από το ουράνιο τόξο και στο "I Knew It Was Over" που θυμίζει λιγουλάκι Tim Burton.
Όλος ο δίσκος είναι σαν παλιομοδίτικα ερωτικά γράμματα μεταξύ εραστών που αρχίζουν με το «αγαπημένε/ αγαπημένη» και τελειώνουν με «παντοτινή αγάπη». Μια εγκύτητα και μια καυτή φλόγα που δεν πρόκειται να σβήσουν ούτε καν μετά το πέρας των δύο ωρών και την απομάκρυνση από την κινηματογραφική ασπρόμαυρη οθόνη. Ακόμα και να μη βγάλουν επόμενο δίσκο (χλωμό) το ομώνυμο είναι μια φωτογραφία μιας εκ των καλύτερων στιγμών της ζωής τους/ καριέρας τους. Και εμείς έχουμε κάτι σύντομο και όμορφο να τους θυμόμαστε. Παρακάτω το εξωπραγματικό live από το Βατικανό.
Και επειδή υπάρχει πολύ και καλό υλικό από αυτή τη σύμπραξη δείτε και αυτό το βιντάκι απο το Guardian (που έχει απογορεύσει to embedding) εδώ.
Η μπάντα του Νεοζηλανδού Conan Hosford έχει εδώ και καιρό αρχίσει να ακούγεται όλο και πιο έντονα. Στη δισκογραφική εταιρία του Erol Alkan ( τους χάρισε και ένα πολύ διάσημο remix για το ομώνυμο του Forever Dolphin Love, που μεταξύ μας δεν είναι τίποτα ενδιαφέρον αφού απλά έχωσε ένα basic μπιτάκι) απέκτησαν την προβολή που τους άξιζε σε ένα μεγαλύτερο κοινό έξω από την Ωκεανία. Η σημαντικότερη όμως στιγμή της μπάντας ήταν το περυσινό tour της στην Αγγλία ως support των συμπατριωτών Crowded House.
Πλέον με τα αυτιά του κοινού περισσότερο ανοιχτά εμφανίστηκαν σε αρκετά festival για το promotion του Forever Dolphin Love. Η πειραγμένη, σχεδόν art brut αισθητική της μπάντας και η ψυχεδέλεια τραβάνε άμεσα την προσοχή. Εμάς μας άρεσαν ουκ ολίγα κομμμάτια και σίγουρα η ιδιαίτερη ατμόσφαιρά τους θα ακουστεί και θα ξανακουστεί φέτος στο τσαρδί μας.
Το καταπληκτικό "Megumi the Mikyway Above" που ξεκινάει με τα πιτσιρίκια να φωνάζουν "hello Conan" (παρεμπιπτόντως όπως πολύ σωστά παρατήρησε η uptight το τραγούδι μοιάζει πάρα πολύ με το "All Flowers in Time" του Jeff Buckley και της Liz Frazer) είναι ένα απ'αυτά τα κομμάτια που ξεχωρίζουν. Το "Faking Jazz Together" είναι ένα άλλο που κοπλιμεντάρεται από την πολύ ιδιαίτερη υποβρύχια ακουστική της κιθάρας του Hosford ενώ το "Forever Dolphin Love" είναι ένα jazz blues διαμαντάκι (τι διαμαντάκι δηλαδή διαμαντάρα δύο κινήσεων που κρατάει δέκα λεπτά ) που συναντάται μόνο στα βάθη των ωκεανών. Δύο λόγια αξίζουν και για την παιδική φωνή του Conan που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι ακούς έναν πιτσιρικά που παίζει με τους φίλους του φέρνοντας στο μυαλό την αθωότητα του Daniel Johnston.
Ο Conan δεν αξιώνει την τελειότητα και ούτε προσπαθεί γι' αυτήν. Αν αντιμετωπιστεί με αυτή τη λογική και αν σας αρέσει η ψυχεδέλεια (που τα τελευταία χρόνια γίνεται καλύτερα εκτός Αμερικής) βρείτε το.
Πλέον με τα αυτιά του κοινού περισσότερο ανοιχτά εμφανίστηκαν σε αρκετά festival για το promotion του Forever Dolphin Love. Η πειραγμένη, σχεδόν art brut αισθητική της μπάντας και η ψυχεδέλεια τραβάνε άμεσα την προσοχή. Εμάς μας άρεσαν ουκ ολίγα κομμμάτια και σίγουρα η ιδιαίτερη ατμόσφαιρά τους θα ακουστεί και θα ξανακουστεί φέτος στο τσαρδί μας.
Το καταπληκτικό "Megumi the Mikyway Above" που ξεκινάει με τα πιτσιρίκια να φωνάζουν "hello Conan" (παρεμπιπτόντως όπως πολύ σωστά παρατήρησε η uptight το τραγούδι μοιάζει πάρα πολύ με το "All Flowers in Time" του Jeff Buckley και της Liz Frazer) είναι ένα απ'αυτά τα κομμάτια που ξεχωρίζουν. Το "Faking Jazz Together" είναι ένα άλλο που κοπλιμεντάρεται από την πολύ ιδιαίτερη υποβρύχια ακουστική της κιθάρας του Hosford ενώ το "Forever Dolphin Love" είναι ένα jazz blues διαμαντάκι (τι διαμαντάκι δηλαδή διαμαντάρα δύο κινήσεων που κρατάει δέκα λεπτά ) που συναντάται μόνο στα βάθη των ωκεανών. Δύο λόγια αξίζουν και για την παιδική φωνή του Conan που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι ακούς έναν πιτσιρικά που παίζει με τους φίλους του φέρνοντας στο μυαλό την αθωότητα του Daniel Johnston.
Ο Conan δεν αξιώνει την τελειότητα και ούτε προσπαθεί γι' αυτήν. Αν αντιμετωπιστεί με αυτή τη λογική και αν σας αρέσει η ψυχεδέλεια (που τα τελευταία χρόνια γίνεται καλύτερα εκτός Αμερικής) βρείτε το.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου