Σεπτέμβρης πια κι έχουμε επιστρέψει για τα καλά.Ο mr.grieves ξανάρχισε να γράφει ασταμάτητα, οι δίσκοι ξανάρχισαν να βγαίνουν με τρομακτική συχνότητα και το απεργιακό δελτίο ξανάρχισε να έρχεται πρώτο στη λίστα των πρωινών μας αναγνωσμάτων.Στα media player μας παρελαύνουν αυτές τις μέρες πολλά και διάφορα, από Ganglians μέχρι St Vincent. Στο DVD μας πάλι έχει στρογγυλοκαθίσει το remastered Fawlty Towers. Για κάποιο μυστήριο λόγο δεν το είχαμε δει ολόκληρο ποτέ. Τώρα λοιπόν, που προσπαθούμε να παρατείνουμε έστω και με το ζόρι τη διάρκεια ζωής της δόσης αγγλίλας που πήραμε αυτό το καλοκαίρι, μοιάζει η ιδανική στιγμή.Αν και κάθε στιγμή μια δόση John Cleese είναι ευπρόσδεκτη. Μπορεί και απαραίτητη.Τώρα βέβαια πόσο να διατηρηθεί η βρετανίλα όταν έξω έχει 35 βαθμούς και ξύνεσαι όλη μέρα από τα τσιμπήματα των τρομερών σκνιπακίων που υποδούλωσαν φέτος την Αθήνα; Ακόμα και το fudge που φέραμε πίσω πέτρωσε και ίσα που τρώγεται.Ο καταιγισμός από καινούριους δίσκους πάντως είναι κάτι που μας παρηγορεί, και μάλιστα αρκετοί απ'αυτούς είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντες. Τα αλλεπάλληλα ποστς του mr.grieves σας έχουν δώσει μια ιδέα για το ποια μας αρέσουν και ποια όχι και τόσο. Από τη μεριά μου να πω ότι μου αρέσουν πολύ ένα-δυο κομμάτια από τους Ganglians (τους οποίους παρεμπιπτόντως έμαθα από τον διαδικτυακό φίλο μας radiowar με αποτέλεσμα να τον θυμάμαι κάθε φορά που τους ακούω) και ότι με εξέπληξαν ευχάριστα οι Cymbals Eat Guitars. Το προηγούμενό τους μου φάνηκε σκέτο hype, αυτή τη φορά υπάρχει και κάτι από πίσω.Αν κάτι διεκδικεί με αξιώσεις κομμάτι της πίτας των ακροάσεών μας από τα καινούρια πράγματα αυτές τις μέρες αυτό είναι η μουσική για μωρά. Δυο καινούρια μέλη που έσκασαν στις αρχές του καλοκαιριού στην ευρύτερη οικογένεια του some beans μας ανάγκασαν να εντρυφήσουμε στο κομμάτι της μουσικής που αφορά τα βρέφη και να προστρέξουμε στην εξαιρετική σειρά Rockabye Baby!.Περιττό να πούμε ότι το όλο πείραμα είχε τρομερό ενδιαφέρον. Ακούσαμε τις διασκευές σε γνωστές αγαπημένες μπάντες πρώτα με τα δικά μας αυτιά και μετά με τα αυτιά ενός πιτσιρικιού λίγων μηνών (ΟΚ, αυτό το προσπαθήσαμε απλά), παίξαμε «μάντεψε-το-τραγούδι», διασκεδάσαμε με την ιδέα ενός μωρού να αποκοιμιέται υπό τους γλυκούς ήχους του "Heart Shaped Box" (και επίσης της μαμάς του να αναρωτιέται τι είναι αυτό το όμορφο νανούρισμα, μη έχοντας ακούσει το κανονικό) και άλλα όμορφα.Τελικά καταλήξαμε σε 2-3 CD με επιλογές τα οποία θα σταλούν στους ευτυχείς γονείς εντός των ημερών. Θα περιμένουμε με ενδιαφέρον, και θα σας μεταφέρουμε, τις αντιδράσεις μικρών και μεγάλων.Σε άλλα νέα, η Peej ξανακέρδισε με το τουφέκι της το Mercury Music Prize. Ήμουν κι εγώ της άποψης ότι δε χρειαζόταν την προβολή που προσφέρει το βραβείο αλλά κάτι τέτοια (περιμένετε να φορτώσει μέχρι να πάει στο ποστ) με έκαναν να το ξανασκεφτώ.Πάντως συντάσσομαι κι εγώ με την εκπεφρασμένη άποψη του mr.grieves ότι ναι, το Let England Shake είναι τρομερός δίσκος, αλλά έλειπαν από τη λίστα τρία (συν ένα που δεν ανέφερε ο συνάδελφος) από τα καλύτερα φετινά albums που τυχαίνει να είναι και εκ Βρετανίας. Σε σχέση με όσα υπήρχαν στη λίστα ναι, ήταν το καλύτερο, αν και υπήρχε και ισχυρή αντιπολίτευση από το εξαιρετικό Diamond Mine των King Creosote και Jon Hopkins.Όπως και να'χει, μπράβο στη λατρεμένη μας Ντορσετιανή και καλοφάγωτα τα 20 χιλιάρικα! Μέχρι νεωτέρας, θα πάμε πίσω στις αρχές του ποστ αυτού και στον φετινό δίσκο των Ganglians...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου