Ένα απ’τ’αγαπημένα μου χόμπι τον τελευταίο καιρό, πέρα απ’το να μυρίζω βρώμικες κάλτσες και να παίζω NBA 2K11, είναι να τεστάρω τα όρια της υπομονής μου βλέποντας ξεχασμένες ελληνικές ταινίες σε 2, 3, 4 ακόμα και 5 δόσεις ανάλογα την περίπτωση. Όχι δεν αναφέρομαι σε'80s cult, ούτε στις φαντασιοπληξίες του Nikolaides, ούτε ακόμα χειρότερα σε νεοtrash ηλιθιότητες τύπου Φωκίωνας Μπόγρης.... Όοοχι, μιλάμε για αυθεντικές unintentional parody κουλτουροσαβούρες που’ναι ζήτημα να’χουνε χωρέσει 1-2 φορές χαράματα στη μεταμεσονύκτια ζώνη της ΕΤ-1. Ταινίες όπως 17 στα 18 και Beautiful People. Ναι γέλα, σε κάνα 5 χρόνια από τώρα που θα πληρώνεις για να τις δεις σε φεστιβάλ στο Gagarin, θα γουστάρεις παλιομαλάκα.
Να σημειώσω ότι απ’όσα πράματα έχω δει τελευταία, αποφάσισα να συμπεριλάβω αυτές τις 2 επειδή κολλάνε στο κλίμα του καλοκαιριού, βγάζουνε κάποιο λίγο γέλιο... ίσως και κάνα βυζάκι. Τύφλα να’χει το δελτίο ειδήσεων του Θοδωρή Δρακάκη δηλαδή. Όποιος λοιπόν γουστάρει μια βόλτα στους βρωμερούς υπονόμους του (νεο)ελληνικού σινεμά με οδηγό απόψεις πιο αυθαίρετες και από οικόπεδο στο δάσος της Πεντέλης είναι στο σωστό μέρος. Τρέμε Ορέστη Ανδρεαδάκη και Δημήτρη Κουτσογιαννόπουλε και Σωτήρη Δανίκα ή όπωςδιάολοείναιταμικράσας.
17 στα 18: Hands down η πιο άκυρη και σουρεαλιστική ταινία της τελευταίας δεκαετίας και βαλε. Μέσα σε όλο το κομπαρσιλίκι που εμφανίζεται εδώ αναγνωρίζουμε τους πρώην χάκερς Φοίβο και Πέτρο σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Απ’ό,τι φαίνεται ο Φώτης αρνήθηκε να συμμετάσχει και μάλλον αυτό είναι και το μοναδικό έξυπνο πράμα που’χει κάνει έως τώρα στη ζωή του (ντάξει βάλε και τη Ματσούκα...). O τύπος που’κανε τη σκηνοθεσία θεώρησε καλή ιδέα να προσαρμόσει ελληνική αστική μιζέρια σε σενάρια τύπου Road Trip, American Pie κ .ο .κ. πλην τ’αντίστοιχο χιούμορ (ναι είναι φτηνό και καγκούρικο, χέσε μας), αγκαζέ με anti-drug προπαγάνδα και κοινωνικά μηνύματα για παιδιά προσχολικής ηλικίας..... Εμένα πάντως μ’άνοιξε η όρεξη για σάντουιτς με βαρβιτουρικά και 2-3 τζούρες βενζίνη επιδόρπιο..... Αμ δε φτάνουνε αυτά για να γυρίσεις φιλμ ρε μπάρμπα. Αφού σε κόφτουνε τόσο τα προβλήματα της νεολαίας βρες ένα κομμάτι από Active Member για μουσικό χαλί και πάνε γύρνα διαφημιστική καμπάνια για τον ΟΚΑΝΑ, την Ιθάκη, τη Στροφή ή άλλη οργάνωση στήριξης ναρκομανών της προτίμησής σου... που λέει ο λόγος. Εκεί σε παίρνει.
Συνεχίζω....... τα εμετικά late '90s-'00s ντυσίματα με τους αψυχολόγητους συνδυασμούς χρωμάτων είναι κάτι που προσπαθούσα χρόνια να ξεχάσω και ούτε αυτό δεν απέδωσαν σωστά.
Είναι έτσι:
Να σημειώσω ότι απ’όσα πράματα έχω δει τελευταία, αποφάσισα να συμπεριλάβω αυτές τις 2 επειδή κολλάνε στο κλίμα του καλοκαιριού, βγάζουνε κάποιο λίγο γέλιο... ίσως και κάνα βυζάκι. Τύφλα να’χει το δελτίο ειδήσεων του Θοδωρή Δρακάκη δηλαδή. Όποιος λοιπόν γουστάρει μια βόλτα στους βρωμερούς υπονόμους του (νεο)ελληνικού σινεμά με οδηγό απόψεις πιο αυθαίρετες και από οικόπεδο στο δάσος της Πεντέλης είναι στο σωστό μέρος. Τρέμε Ορέστη Ανδρεαδάκη και Δημήτρη Κουτσογιαννόπουλε και Σωτήρη Δανίκα ή όπωςδιάολοείναιταμικράσας.
17 στα 18: Hands down η πιο άκυρη και σουρεαλιστική ταινία της τελευταίας δεκαετίας και βαλε. Μέσα σε όλο το κομπαρσιλίκι που εμφανίζεται εδώ αναγνωρίζουμε τους πρώην χάκερς Φοίβο και Πέτρο σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Απ’ό,τι φαίνεται ο Φώτης αρνήθηκε να συμμετάσχει και μάλλον αυτό είναι και το μοναδικό έξυπνο πράμα που’χει κάνει έως τώρα στη ζωή του (ντάξει βάλε και τη Ματσούκα...). O τύπος που’κανε τη σκηνοθεσία θεώρησε καλή ιδέα να προσαρμόσει ελληνική αστική μιζέρια σε σενάρια τύπου Road Trip, American Pie κ .ο .κ. πλην τ’αντίστοιχο χιούμορ (ναι είναι φτηνό και καγκούρικο, χέσε μας), αγκαζέ με anti-drug προπαγάνδα και κοινωνικά μηνύματα για παιδιά προσχολικής ηλικίας..... Εμένα πάντως μ’άνοιξε η όρεξη για σάντουιτς με βαρβιτουρικά και 2-3 τζούρες βενζίνη επιδόρπιο..... Αμ δε φτάνουνε αυτά για να γυρίσεις φιλμ ρε μπάρμπα. Αφού σε κόφτουνε τόσο τα προβλήματα της νεολαίας βρες ένα κομμάτι από Active Member για μουσικό χαλί και πάνε γύρνα διαφημιστική καμπάνια για τον ΟΚΑΝΑ, την Ιθάκη, τη Στροφή ή άλλη οργάνωση στήριξης ναρκομανών της προτίμησής σου... που λέει ο λόγος. Εκεί σε παίρνει.
Συνεχίζω....... τα εμετικά late '90s-'00s ντυσίματα με τους αψυχολόγητους συνδυασμούς χρωμάτων είναι κάτι που προσπαθούσα χρόνια να ξεχάσω και ούτε αυτό δεν απέδωσαν σωστά.
Είναι έτσι:
Όχι έτσι:
Όσο για ερμηνείες άστο καλύτερα. Τις μισές σκηνές εδώ μέσα θα’πρεπε να τις κάνουνε λούπα και να τις προβάλουνε σε κέντρα προστασίας επιληπτικών και αυτιστικών εν ήδη ομοιοπαθητικής θεραπείας. Αυτός ο Φοίβος ειδικά είναι άλλο πράμα. Το παλικάρι διαρκώς τινάζεται χωρίς λόγο σα να’χει προχωρημένο Parkinson και καμιά 10αρια νευρικά τικ μαζί. Ultimately όμως, τη παράσταση κλέβει ο 17αρης στα 18αρης με το καλοσχηματισμένο goatee, γυρνώντας μας πίσω, στις ένδοξες μέρες των 80s κ στα ανήλικα μουστάκια του Θέμη Μάνεση.(0/10)
Beautiful People: Είναι γνωστό τοις πάσι ότι ένα καλό σενάριο παρέα με 2-3 πιασάρικες ατάκες είναι αρκετά για να δώσουνε ενδιαφέρον σε μια ταινία ακόμα και αν έχει budget 100$. Στη προκειμένη περίπτωση όμως ο σκηνοθέτης είναι τόσο αβνάνας, που δε θα μπορούσε παρά να προσπαθήσει να καμουφλάρει την ανυπαρξία πετυχημένων διαλόγων και σοβαρού σεναρίου πίσω από «εικόνες μαγευτικής ομορφιάς» και «πλάνα που κόβουν την ανάσα» από το νησί των ανέμων και των πούστηδων, τη Μύκονο. Γνωστή η συνταγή.... με άλλα λόγια μιλάμε για μια καλογυαλισμένη κουράδα. Αλλά τι να πει κανείς για τον συγκεκριμένο; Οι τίτλοι μιλάνε από μόνοι τους: Ο Εργένης (πανομοιότυπο σενάριο), Πεθαίνοντας στην Αθήνα (άμα πάλευα να τη δω ολόκληρη αυτή τη ταινία, θα της έγραφα ολοδικό της υπερεκτεταμένο post) κλπ κλπ.... ΚΛΠ. Το μοναδικό film της προκοπής που’ χω δει από δαύτονα είναι το Αυτή η Νύχτα Μένει και αυτό από βιβλίο το σήκωσε ο μαλάκας.
Το φτωχό storyline δε δικαιολογεί 2 ώρες παρά 1 τέταρτο ταινία και ΜΑ την αλήθεια μου, δε μπορώ να ξοδεύω όλον μου τον χαμένο χρόνο στο Beautiful People, όταν είναι μιάμιση το πρωί και έχω βγάλει μόλις 2 team fire στο NBA Hangtime.
Ο Γιάννης Bόγλης (αριστερά) υποδύεται μια κοκκαλική φυσιογνωμία. Πρόεδρε όλα σε θυμίζουν...Επίσης τι διάολο συμβαίνει και πολλοί (εθνικισταί κυρίως) σκηνοθέται/συγγραφείς θεωρούνε απόλυτα πιθανό το να βρεθούμε στα καλά καθούμενα σε εμπόλεμη κατάσταση με την Τουρκία δεν καταλαβαίνω. Οργανωμένο κράτος είναι ρε ΒΟΔΙΑ, όχι οι στρατιές του Τζένγκις Χαν. Εκτός και αν τα βραδάκια πού'στε μόνα σας, φαντασιωνόσαστε μουστακαλήδες Οθωμανούς να σας αναδιαμορφώνουνε τη σούφρα οπότε πάει αλλού το θέμα. Να ξέρετε πάντως ότι προς το παρόν τουλάχιστο θα συνεχίσετε τη βγάζετε με τους αντίχειρές σας.
Τέλος, αφού συμμετέχει ρε άτομο στη μπουρούχα σου η Ρέα Τουτουντζή και δε μπορείς να βασιστείς σε κάτι άλλο, αξιοποίησε καλύτερα τις μπουτάρες της και για τ’ όνομα του θεού ΜΗΝ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙΣ ΤΑ ΚΩΛΟΜΕΡΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΟΥΡΗ!!!
Το χρηματιστήριο Αθηνών σε ώρα αιχμής
1 σχόλιο:
Πάντοτε ήθελα να τελειώσει ένα post του some beans με τον κώλο του Νίκου Κουρή. Εύγε slamhound, διατηρείς υψηλό το επίπεδο του blog.
Δημοσίευση σχολίου