Το ζήσαμε και αυτό.Η ζωή, ο θάνατος, η επιτυχία, η ξεφτίλα, ο πολυπλατινένιος δίσκος, τα ψεύτικα βυζιά, το απλανές βλέμμα, το πιο «κλασσικό» pop album των '00s, όλα σε HDTV ανάλυση και FLAC ηχητικά αρχεία.Είδαμε την Amy να ανατέλλει και να γεννιέται βγάζοντας τις πρώτες τις κραυγούλες αλλά το σημαντικότερο είχαμε τη δυνατότητα να δούμε σε slow motion και από πέντε διαφορετικές λήψεις τις φορές που κατουρήθηκε πάνω της ή επιτέθηκε στους paparazzi.Άλλο ένα Truman Show ολοκληρώθηκε και από Δευτέρα ψάχνουμε τον καινούργιο πρωταγωνιστή.Ο θάνατος της Amy Winehouse ήταν μια από τις πιο αναμενόμενες αλλά ταυτόχρονα απροσδόκητες ειδήσεις.Πως γίνεται αυτό; Όλοι ξέραμε τις καταχρήσεις στις οποίες υπέβαλλε τον εαυτό της. Με τα χρόνια αυτές οι καταχρήσεις έγιναν μια μόνιμη κατάσταση συνδέοντας σε απόλυτο βαθμό την εικόνα της Amy με αυτές.Με τον ίδιο τρόπο που ο Pete Doherty και ο Keith Richards είναι ακόμα ζωντανοί περιμέναμε πως και η Amy θα διατηρούνταν σε αυτό το στάδιο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.Μάλλον εκεί οφείλεται και η χαλαρότητα με την οποία αντιμετώπισα την κατάστασή της σε μία από τις τελευταίες αμπελοφασουλοσοφίες με αφορμή την ακύρωση της συναυλίας της στην Ελλάδα.Λίγη σημασία έχουν αυτά. Ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται.Ο θάνατος της Amy Winehouse ολοκλήρωσε μια εβδομάδα κακών ειδήσεων με αποκορύφωμα όλων αυτό που συνέβη στη Νορβηγία και μας υπενθυμίζει για μια ακόμη φορά το καρκίνωμα του θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Άλλη μια απόδειξη ότι αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες κοινωνίες.Πάνω σε παρόμοιους τύπους -σαν το Νορβηγό- έχει χτίσει την επιρροή και την τρομοκρατία του ο χριστιανοορθόδοξοςισλαμικός φανατισμός.Ο δολοφόνος στη συγκεκριμένη περίπτωση (μετά και την απαραίτητη πλύση εγκεφάλου) έκανε ό,τι έκανε για ιδεολογικούς λόγους.Στη δική μας χώρα, που τα πάμε καλά με τις ιδεολογίες μόνο όταν φουσκώνει η τσέπη μας, ο θρησκευτικός φανατισμός χρησιμοποιείται ως μπροστινός για οποιαδήποτε αξιόποινη πράξη μπορείτε να φανταστείτε.Παράδειγμα αυτού το τελευταίο Κουτί της Πανδώρας που ήταν πραγματικά συγκλονιστικό για εμάς που δε θεωρούμε τους Έλληνες παραγοντες τίποτα παραπάνω από γραφικούς αλλά διασκεδαστικούς μικροαπατεώνες.Με την ασπίδα και την τυφλή υποστήριξη των σκατίγερων (και δυστυχώς όχι μόνο αυτών) μπορείς να καταφέρεις πολλά τελικά.Μουσική.
Μουσική.
Μουσική.... Α, μουσική!
Ο πολυαναμενόμενος δεύτερος δίσκος των Fleet Foxes ήταν ακριβώς (πιο ακριβώς δεν γίνεται) όπως τον περιμέναμε.Πανέμορφες αρμονίες, αγγελικές συγχορδίες και τέσσσερα με πέντε κομμάτια να γλύφεις και τα δάχτυλά σου. Εντάξει, είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα με τον πρώτο δίσκο αλλά γιατί θα πρέπει κάθε νέος δίσκος μιας μπάντας να είναι ένα βήμα μπροστά από τον προηγούμενο, πιο πειραματικός κ.λ.π..Ευχάριστο να το ακούς οποιαδήποτε στιγμή, χαλαρωτικό (αν και κάνει μια κοιλίτσα στη μέση) και σίγουρο ποντάρισμα για μια ακρόαση ειρηνική και χωρίς πολλές απαιτήσεις.Δεν είναι easy listening προφανώς απλά η μπάντα είναι άνετη σε αυτό που κάνει.Αφήστε που το γιγάντιο κομμάτι "The Shrine/ An Argument" είναι πιθανότατα ό,τι καλύτερο έχουν κάνει και σίγουρα ένα απο τα τραγούδια της χρονιάς.Τα δύο τελευταία του ανατριχιαστικά λεπτά είναι ένα όργιο παιχνιδιάρικων αλλά δραματικών εγχόρδων και πνευστών που προετοιμάζονται αριστοτεχνικά από την προσευχή του τραγουδιστή Robin Pecknold."And if I just stay awhile here staring at the sea/ And the waves break ever closer/ Ever near to me/ Iwill lay down in the sand and let the ocean leave/ Carry me to in the sea like pollen on the breeze".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου