Όταν έχεις περίπου εφτά μήνες να πας σε συναυλία όσο να'ναι σκουριάζεις. Την τελευταία φορά που βρεθήκαμε σε συναυλιακό χώρο ήταν στο Gagarin για να παρακολουθήσουμε τους Radio Dept. Εκεί πήγαν όλα άψογα. Φτάσαμε ακριβώς λίγο πριν αρχίσουν, για πρώτη φορά στη ζωή μας μπήκαμε έχοντας κερδίσει εισιτήρια για τη συναυλία, είχαμε χώρο να τεντωθούμε και... τι άλλο... α ναι, βρήκαμε και πάρκινγκ σχεδόν έξω από το μαγαζί.Όπως ήταν αναμενόμενο αυτή η καλοτυχία θα μας κοίταζε στον καθρέφτη κατάμουτρα την επόμενη φορά και θα μας έβγαζε την πράσινη γλώσσα της. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, απλά θα πω ότι κάπου στο ύψος του Παναθηναϊκού Σταδίου ξαναγυρίσαμε Πειραιά για να πάρουμε τα εισιτήρια που είχαμε ξεχάσει. Κακοτυχία σου λέει μετά. Μάλλον σκούριασμα από την αποχή θα έλεγα.
Ο δρόμος για τη Μαλακάσα είναι πάντοτε απολαυστικός. Μια μεγάλη ευθεία, αρκετό πράσινο και καταπληκτική δροσιά. Ένα μέρος όπου σε άλλη περίπτωση θα έκανες πικ-νικ, λειτουργεί ως αγχολυτικό από την Αθήνα και τον καύσωνά της.
Ο κόσμος αναμενόμενα λιγοστός. Πόσοι θα κάνουν διαδρομή 45 λεπτών, Τετάρτη βράδυ, σε περίοδο διακοπών για να δουν τους Grinderman; Αν παρακολουθείς τα τελευταία τέσσερα χρόνια επιδερμικά λόγω έλλειψης χρόνου (ή για άλλους λόγους) τη μουσική σκηνή δεν έχεις ιδέα γι'αυτό το Grinderman. Μπορεί βέβαια να γνωρίζεις ότι πίσω του κρύβεται ο Nick Cave και η συμμορία του. Κάποιοι παραδοσιακοί οπαδοί του όμως δεν έχουν όρεξη για τις άγριες κιθάρες που ξεμωράθηκαν και ξέχασαν τον ώριμο δημιουργό που αναδείχθηκε από το κουκούλι του οργισμένου junkie. Επίσης αυτοί που περίμεναν το "And No More Shall We Part" έμειναν σίγουρα μακριά από τη συναυλία.
Αφαιρέστε λοιπόν αυτούς που δούλευαν εκείνη ή την επόμενη μέρα, αυτούς που είχαν φύγει για διακοπές, αυτούς που δεν είχαν ακούσει τους Grinderman, αυτούς που δεν τους λένε κάτι οι Grinderman, ακόμα ακόμα κι αυτούς που επειδή έχουν ακούσει τις Birthday Party εποχές του Cave νομίζουν ότι ο Αυστραλός δεν έχει να προσθέσει κάτι σε αυτό το στυλ, και βγάζετε σύνολο τα περίπου 1.500-2.000 άτομα που παραβρέθηκαν. Α, μην ξεχάσετε να αφαιρέσετε κι αυτούς που πήγαν Θεσσαλονίκη ελπίζοντας να δουν τους Suede.
Λίγο το κοινό λοιπόν, και ως επί το πλείστον ψυχρό. Οι περίπου 300 που βρίσκονταν μπροστά φύλαγαν –κυριολεκτικά- Θερμοπύλες και ήταν αρκετοί για να δώσουν την απαραίτητη τζούρα ενέργειας στον Cave και τον Ellis για να κάνουν τα δικά τους. Ή μήπως ο Cave και ο Ellis έδωσαν την απαραίτητη ενέργεια στο κοινό; Οι φανατικοί πάντως ήταν αρκούντως εκδηλωτικοί, δύο από αυτούς μάλιστα ήταν ντυμένοι με την παραδοσιακή αρχαιοελληνική πολεμική στολή με περικεφαλαίες και σπαθιά σε έναν φόρο τιμής στο video του "Heathen Child". Παρεμπιπτόντως τώρα τελευταία διάβαζα για έναν τύπο που πήγαινε σε διάφορες ταινίες ντυμένος με τα αντίστοιχα αξεσουάρ. Σπαθί στο Highlander, στολή Star Wars στην Εκδίκηση των Jedi κ.τ.λ.. Δεν ξέρω αν είχε σχέση με τους τύπους στη συναυλία αλλά όλοι τους έχουν κερδίσει τον απεριόριστο θαυμασμό μου.
Σε ένα κοινό που έμοιαζε να μην πολυξέρει τα τραγούδια η μπάντα απέδωσε τα γνωστά καταιγιστικά της στάνταρντς. Άριστοι μουσικοί αλλά και ηθοποιοί όλοι τους, εκφραστικοί σαν μπαρουτοκαπνισμένοι θιασώτες της «Μεθόδου» (ειδικότερα ο Cave και ο Ellis), τρομακτικά «δεμένοι» μουσικά όποτε χρειαζόταν και σαρωτικά αναρχικοί όταν δεν χρειαζόταν. Άλλοτε σοβαροί και αυστηροί σαν αρχαία κατάρα και άλλοτε σάτυροι και αδέξιοι σαν μεθυσμένοι μουζίκοι. Ο Cave ήταν αρκούντως sexy κατά την uptight (αν και η γνώμη της δεν μετράει αφού μετά από μια συναυλία των Tindersticks βρίσκει sexy όποιον ψηλό άντρα με λευκό πουκάμισο τραγουδά σε σκηνή), χυδαίος ερωτόσκυλος που απέδωσε άριστα τον χαβαλετζίδικο, φασαριόζικο και βρωμερό χαρακτήρα των περισσότερων κομματιών. Με στεντόρεια άρθρωση... αλλά τι κάνω... δεν έχει νόημα να περιγράψω την ερμηνεία ενός τέτοιου βεληνεκούς καλλιτέχνη. Πάντως ο Ellis ήταν η ευχάριστη έκπληξη για όποιον δεν τον είχε ξαναδεί στη σκηνή. Με εμφάνιση ημίτρελου βιολιστή της στέγης χόρευε, στριφογύριζε, γονάτιζε, κοπάναγε με μανία το κύμβαλο, γρατζούναγε το ηλεκτρικό βιολί του και βασάνιζε την κιθάρα του. Ένας πολύ ενδιαφέρων τύπος για να ξεκουράσεις τα μάτια σου από το κτήνος Nick. Όμως δεν ήταν μόνο αυτοί οι πρωταγωνιστές. Ο Sclavunos με βλοσυρότητα κατηύθηνε το τσίρκο που διαδραματίζονταν μπροστά του και ο Martyn Casey σήκωνε τρικυμία και προκαλούσε εμφράγματα με το υποθαλάσσιο και επίμονο μπάσο του.
Μετά το 16ο κομμάτι και την ολοκλήρωση του δεύτερου encore οι πιστοί που λέγαμε πριν παρέμεναν στη θέση τους και απαιτούσαν κι άλλο από την τρελοπαρέα. Τόση ήταν η επιμονή τους που μας ανάγκασαν να περιμένουμε μαζί τους καθώς ανηφορίζαμε προς την έξοδο. Δυστυχώς δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει την απαίτηση η μπάντα αφού είχε ήδη παίξει τα 16 από τα 20 κομμάτια των δύο αριστουργηματικών δίσκων της. Θα μπορούσαν βέβαια να μας παίξουν και το "I Don’t Need You To Set Me Free" που το χώνουν σε αρκετά setlist του tour τους αλλά ας είναι.
Για να τα πάρουμε με τη σειρά των δίσκων (μιας και η γέρικη μνήμη μου αρχίζει να με εγκαταλείπει) το "Get It On" ζέστανε αρκετά το κοινό μετά την εισαγωγή του "Mickey Mouse and the Goodbye Man" και του "Worm Tamer" (μεγαλοπρεπέστατο stage diving του Nick). Το "No Pussy Blues" επανέφερε σε έξαλλη κατάσταση τον Nick που μετέδωσε το χιούμορ και την ειρωνεία του κομματιού. Τα ενδιάμεσα breaks ήταν σαρωτικά αλλά είχαμε πάρει ήδη μια ιδέα αυτών από το προαναφερθέν εισαγωγικό "Mickey Mouse and the Goodbye Man". Κακά πιντιά που δεν έπαιξαν το "Electric Alice" ή το "Depth Charge Ethel" ή το cool "Go Tell The Women" (πολύ μελωδικό γι'αυτή τη βραδιά) αλλά οι συμπληρωματικές συνθέσεις των δύο δίσκων κάλυψαν τα κενά.
Το "Honey Bee" ήταν όσο ζουζουνιστό και αλήτικο έπρεπε ενώ το "Man in the Moon", που έφερε νωρίτερα την πανσέληνο κοντά μας, ήταν από τα highlights του πιο μελωδικού encore. Στο encore περιποιήθηκαν και το ζαλισμένο "When My Love Comes Down" επιτείνοντας το υπνωτικό του ριφάκι και αφιέρωσαν το "Love Bomb" στην Αθήνα (πφφφ σε όλες τα ίδια λένε).
Το περυσινό Grinderman 2 το έπαιξαν σχεδόν εξ'ολοκλήρου στο πρώτο μέρος της συναυλίας. Σίγουρα η καλύτερη στιγμή (αν και είμαι προκατειλημμένος για το συγκεκριμένο «τρομακτικό» κομμάτι) ήταν το "When My Baby Comes" που έπεσε όλο στα μούτρα μας με το break δυναμίτη. Το "What I Know" έμοιαζε κάπως ξεκάρφωτο στο πάρτυ του πρώτου μέρους παρότι του αποκατέστησε την τιμή το "Evil" που βρήκε τον Ellis γονατισμένο να καταγγέλλει ως "Evil" τον Cave που προσπαθούσε να συγκρατήσει τον εγκέλαδο που τρεμόπαιζε στα χέρια του. Τα "Heathen Child" (ποτέ δεν το συμπάθησα αυτό το κομμάτι) και "Berlinger Blues" είχαν πιστές εκτελέσεις ενώ το τρυφερό "Palaces Of Montezuma" μετανάστευσε στο δεύτερο, πιο μελλοντικό κομμάτι της συναυλίας και προλογήθηκε από μια αφιέρωση του Casey προς την 18χρονη κόρη (ελπίζουμε) του.
Το ρεσιτάλ του ο Cave το έδωσε στο "Kitchenette" που έφτυσε έναν έναν τους πρόστυχους στίχους του με πολλά ουρλιαχτά "I JUST WANT TO RELAX" και tipetoes στο δωμάτιο της ερωμένης του την ώρα που ο άντρας της έχει πάει βόλτα τα παιδιά.
Το απόγειο της μπάντας όμως ήταν –περιέργως– το τελευταίο κομμάτι της συναυλίας. Ένα επικό "Grinderman" με ένα μπάσο που μας σακάτεψε, και με έναν ορυμαγδό κιθάρας, ντράμς και Warren Ellis που μας γονάτιζε αργά και μεθοδικά. Και όλα αυτά να επαναλαμβάνονται για περίπου 6 λεπτά γεμάτα υπερένταση. Επειδή οι ηχογραφήσεις από Αθήνα δεν είναι ενδεικτικές παραθέτουμε το συγκεκριμένο από μια μυστικιστική εκτέλεση στην Ιρλανδία τον περασμένο Ιούνιο. Όσο καλό και αν είναι ωχριά μπροστά σε αυτό που αντικρίσαμε πριν δύο Τετάρτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου