Δε θέλω να ευλογήσω τα γένια μου αλλά θα το κάνω. Όταν άκουσα τον καινούργιο δίσκο της Mirah και της Thao Nguyen το πρώτο κομμάτι ήταν αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Ήταν αρκετά ζωντανό και δυναμικό σε σχέση με το παρελθόν των μελαγχολικών καλλιτέχνιδων. «Κοίτα να δεις που πολλοί θα προσπαθούν να μοιάζουν με TuneΥards για τον επόμενο χρόνο» σκέφτηκα.
Τελικά όχι μόνο έμοιαζε με TuneYards αλλά ήταν και TuneYards. H Merrill Garbus ανέλαβε την συμπαραγωγή του δίσκου και τραγούδησε το κουπλέ στο προαναφερθέν πρώτο κομμάτι του δίσκου με τίτλο “Eleven”. Ένα χοροπηδηχτό, ανοιξιάτικο, ευωδιαστό από την ευδαιμονία pop πείραμα.
Ο υπόλοιπος δίσκος, παρά την ύπαρξη κάποιων λακκουβών στη διαδρομή, είναι σχετικός με το αμερικάνικο εξυπνο-indie folk παρελθόν των δύο τραγουδοποιών. Καθόλου τυχαίο ότι ηχογραφήθηκε στο περίφημο στούντιο του John Vanderslice (ο οποίος έβγαλε έναν πολύ συμπαθητικό δίσκο φέτος παρεμπιπτόντως).
Το μελαγχολικό “Little Cup” είναι σήμα κατατεθέν της Mirah και της νοσταλγικής φωνής της. Στο “Spaced Out Orbit” δοκιμάζουν κάτι πιο progressive διαστημικό που δίνει μια αναγκαία αλλαγή νότας στον δίσκο και μοιάζει με τον θεματικό απόγονο του "Subterranean Homesick Alien". Το “Sugar And Plastic” επίσης κερδίζει λόγω του παιχνιδιάρικου keyboard που θυμίζει κάτι σαγηνευτικό και μυστηριώδες και θα μπορούσε να βρίσκεται στο soundtrack του Mars Attacks!.
Οι πειραματισμοί δεν είναι πάντοτε πετυχημένοι αλλά καθιστούν σαφές πως όταν οι δύο τραγουδοποιοί συναντήθηκαν προσπάθησαν να κάνουν κάτι διαφορετικό και κάτι που θα ακουμπά σε μεγαλύτερο φάσμα επιρροών. Προσπάθησαν να ρίξουν το φράχτη που τις οριοθετεί στα στενά όρια του indie folk αλλά η αλήθεια είναι πως τη διαφορά την κάνει η τρίτη της παρέας που κρύβεται πίσω από την κουρτίνα.
Εξαιτίας της ανάσας δροσιάς που προσφέρει η νεόκοπη Merrill Garbus άλλωστε, το “Eleven” βρίσκεται τόσα βήματα μπροστά από τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου. Αν ο δίσκος περιελάμβανε πιο στενή συνεργασία Thao, Mirah και Merrill θα μας κρατούσε και περισσότερο.
Τελικά όχι μόνο έμοιαζε με TuneYards αλλά ήταν και TuneYards. H Merrill Garbus ανέλαβε την συμπαραγωγή του δίσκου και τραγούδησε το κουπλέ στο προαναφερθέν πρώτο κομμάτι του δίσκου με τίτλο “Eleven”. Ένα χοροπηδηχτό, ανοιξιάτικο, ευωδιαστό από την ευδαιμονία pop πείραμα.
Ο υπόλοιπος δίσκος, παρά την ύπαρξη κάποιων λακκουβών στη διαδρομή, είναι σχετικός με το αμερικάνικο εξυπνο-indie folk παρελθόν των δύο τραγουδοποιών. Καθόλου τυχαίο ότι ηχογραφήθηκε στο περίφημο στούντιο του John Vanderslice (ο οποίος έβγαλε έναν πολύ συμπαθητικό δίσκο φέτος παρεμπιπτόντως).
Το μελαγχολικό “Little Cup” είναι σήμα κατατεθέν της Mirah και της νοσταλγικής φωνής της. Στο “Spaced Out Orbit” δοκιμάζουν κάτι πιο progressive διαστημικό που δίνει μια αναγκαία αλλαγή νότας στον δίσκο και μοιάζει με τον θεματικό απόγονο του "Subterranean Homesick Alien". Το “Sugar And Plastic” επίσης κερδίζει λόγω του παιχνιδιάρικου keyboard που θυμίζει κάτι σαγηνευτικό και μυστηριώδες και θα μπορούσε να βρίσκεται στο soundtrack του Mars Attacks!.
Οι πειραματισμοί δεν είναι πάντοτε πετυχημένοι αλλά καθιστούν σαφές πως όταν οι δύο τραγουδοποιοί συναντήθηκαν προσπάθησαν να κάνουν κάτι διαφορετικό και κάτι που θα ακουμπά σε μεγαλύτερο φάσμα επιρροών. Προσπάθησαν να ρίξουν το φράχτη που τις οριοθετεί στα στενά όρια του indie folk αλλά η αλήθεια είναι πως τη διαφορά την κάνει η τρίτη της παρέας που κρύβεται πίσω από την κουρτίνα.
Εξαιτίας της ανάσας δροσιάς που προσφέρει η νεόκοπη Merrill Garbus άλλωστε, το “Eleven” βρίσκεται τόσα βήματα μπροστά από τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου. Αν ο δίσκος περιελάμβανε πιο στενή συνεργασία Thao, Mirah και Merrill θα μας κρατούσε και περισσότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου