Αμπελοφασουλοσοφίες 04/7/11

Ωραία τα κατάφερε η Detox.

Εντάξει, πρέπει να έχεις άγνοια κινδύνου για να πας να αγοράσεις εισιτήρια για τη συναυλία της Amy Winehouse. Η εταιρεία ας πούμε ότι λόγω αθωότητας πίστεψε τα υγρά μεγάλα μάτια της Amy και της έδωσε μια ευκαιρία να βγάλει κανά λεφτό βρε αδερφέ.

Η Amy ακύρωσε την συναυλία όπως αναμενόταν. Και τί κάνεις; Πας και μεγαλώνεις τον χρόνο του Moby και προσθέτεις τους Blackfield που είχαν μια επιτυχία στην Ελλάδα με το "Blackfield” από το ντεμπούτο τους Blackfield. Α, κόβεις και 10 ευρώ από το Blackfield... εεεε... το εισιτήριο ήθελα να πω. Δηλαδή περίπου το ένα πέμπτο της τιμής.

Θαρρείς και το όνομα της γριάς μαστουρωμένης (εδώ να προσθέσω ότι το Back To Black ήταν φοβερός δίσκος) δεν ήταν το βασικό event του festival. Θαρρείς πως το 80% των θεατών πήγαν για να δουν ελληνικά συγκροτήματα, τους Vaccines του ενός (χάλια) δίσκου, τον Moby που έχει έρθει αναρίθμητες φορές (έβαλαν τον κακομοίρη να παίζει δύο ώρες για να βγουν οι χρόνοι) και τους Blackfield των οποίων τα μέλη έρχονται συχνά πυκνά με το όνομά τους ο καθένας.

Πρώτη κοροϊδία λοιπόν.

Το μόνο διασκεδαστικό απ’ αυτή την ιστορία ήταν η κλάψα μπασκετικού μασωνο-δημοσιογράφου.

Προχτές μαθαίνουμε ότι ακυρώνεται η συναυλία των Suede στη Θεσσαλονίκη στα πλαίσια του festival της ίδιας εταιρείας που περιείχε τους James headliners (γελάει ο κόσμος (εδώ να προσθέσω πως οι James είναι από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του Μάντσεστερ)). Έτσι ξαφνικά και χωρίς καμία δικαιολογία οι Suede αφαιρούνται από το line-up και μπαίνουν στη θέση τους οι My Excuse, «το δυναμικό ποπ-ροκ συγκρότημα που έχει καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια στα live-bars της Θεσσαλονίκης» όπως λέει και η εταιρεία.

Οι Suede τελικώς θα παίξουν μόνοι τους στην Αθήνα.

Σε αυτήν την περίπτωση μετράμε τρία unfair από πλευράς διοργανωτών.

Πρώτον η αδικαιολόγητη ακύρωση του σημαντικότατου βρετανικού συγκροτήματος που επανενώθηκε πρόσφατα μιας και ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις κάποτε τελειώνουν τα ναρκωτικά.

Δεύτερον και σημαντικότερον. Μια ημέρα πριν παίζουν, το βράδυ της Τετάρτης, οι Grinderman στο Terravibe. Γεγονός που καθιστούσε τελείως αδύνατον για τον οποιονδήποτε να παραστεί και στις δύο συναυλίες. Αυτοί που προτίμησαν Suede λοιπόν τώρα μένουν στον αέρα αφού ούτε το festival 2310 θα δουν, ούτε την όμορφη Θεσσαλονίκη αλλά ούτε και τον όμορφο Nick Cave.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση λοιπόν η εταιρεία λειτούργησε με τη λογική του «καλύτερα να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα παρά να φάει λιγότερο η δική μου». Κάποιο φαγητό από την κατσίκα του Nick Cave το έκοψε στα σίγουρα η Detox.

To τρίτο unfair αφορά τους Θεσσαλονικείς (αν και αυτοί πρέπει να έχουν συνηθίσει) που δεν θα δουν τους Suede επειδή η εταιρεία αποφάσισε ότι θα βγάλει περισσότερα σπάζοντας τις εμφανίσεις του festival σε επιμέρους συναυλίες.

Όλα αυτά όσο να’ναι μας βάζουν σε δεύτερες και τρίτες και τέταρτες σκέψεις για το αν αξίζει τον κόπο να δώσεις χρήματα σε μιας τέτοιας λογικής εταιρεία.

Τη στιγμή μάλιστα που περιμένουμε το Field Day Festival στο Λονδίνο για το οποίο το ολοήμερο εισιτήριο κοστίζει 44 ευρώ και βλέπεις μεταξύ άλλων Wild Beasts, Electrelane, John Cale, Gruff Rhys, Four Tet, Anna Calvi, Coral, Zola Jesus, James Blake, Horrors, Ariel Pink.

Αντί να φτιάξουν ξεχωριστές συναυλίες για τον κάθε καλλιτέχνη με 40 ευρώ τη μία οι κουτοσάξωνες...

Κατά τα άλλα ακούμε πολλή μουσική. Παρ'ότι είμαστε σχετικά σιωπηλοί το τελευταίο δίμηνο για σας δουλεύουμε ατιμούτσικα. Και για εμάς ώστε να μπορέσουμε να ξεχωρίσουμε τα καλύτερα της χρονιάς και τελικά να επιλέξουμε το King of Limbs στο νούμερο ένα.

Είναι πολύ νωρίς για κάτι τέτοια και απορώ πώς έχουν ξεκινήσει τα μεγαλύτερα μουσικά sites κάτι άρθρα του στυλ «τα 40 καλύτερα άλμπουμ του πρώτου εξάμηνου».

Σα να περιστρέφεται όλη η ύπαρξη της μουσικής γύρω από τις πενηντάδες, τις εικοσάδες και τα υπόλοιπα. Είναι πολύ διασκεδαστικά δε λέω αλλά θα έπρεπε να τα αντιμετωπίζουμε ως ένα χαριτωμένο extra.

Από τα πολύ καλά πράγματα που έχουμε ακούσει τον τελευταίο καιρό είναι ο Mesita. To project ενός 22χρονου από το Κολοράντο που το χαρακτηρίζουν οι κοφτερές μελωδικές κιθάρες και ο γρήγορος, χορευτικός και αισιόδοξος αλλά συνάμα, συνάμα λέγω, ονειρικός ρυθμός. Σα να πήρε το "Collector" των Here We Go Magic και το μετέτρεψε σε έναν γλυκύτατο δίσκο που σε κάνει να αισθάνεσαι καλά.

Ο κ. Mesita (κατά κόσμον James Cooley) είναι ένας πολύ ταλαντούχος νεαρός χωρίς δισκογραφική εταιρεία, χωρίς δουλειά που δίνει τζάμπα τη μουσική του. Α, και του αρέσουν τα RPG. Δεν βρίσκω λόγο να μην τον συμπαθήσουμε.

Tweet