13 άλμπουμ είναι αρκετά άραγε για να σου έρθει η επιφοίτηση και να καταλάβεις επιτέλους τι θέλει να πει ένας καλλιτέχνης;Τόσο πήρε στην περίπτωσή μου για να μιλήσει ο Bill Callahan σε μια γλώσσα που καταλαβαίνω. Δεν είναι τόσο ότι άλλαξε κάτι στη στεγνή και σπαρτιάτικη ερμηνεία του. Μάλλον οι δικές μου κεραίες έστριψαν λιγάκι ώστε να πιάνει καλύτερα το σήμα.
Μετά από πολύ καιρό απόλαυσα μια τόσο σκονισμένη φωνή, ακονισμένη με εικόνες της Αμερικανικής υπαίθρου. Ο καταραμένος ήλιος μας αναγκάζει να σφουγγίξουμε το μέτωπο προτού συνεχίσουμε την ακρόαση.
Οι εικόνες του δίσκου πράγματι αποκαλυπτικές. Η φυγή και η εγκατάλειψη είναι βασικό θέμα. Όλα γίνονται πιο σκληρά από το τραχύ τοπίο της πεθαμένης πια άγριας δύσης που τώρα έχει γίνει πεδίο κυνηγητού Μεξικάνων και συνοριοφυλάκων.
Ο Callahan μιλά σα σκληροτράχηλος και ηλιοκαμένος γελαδάρης. Δεν θα αγκαλιάσει τον ακροατή. Αυτά άλλωστε τα κάνουν οι κοστουμάτοι από την πρωτεύουσα που έχουν ξεκινήσει να οδηγούν αυτές τις Ford σακαράκες. Αντίθετα στο “Drover” θα οδηγήσει τα «κτήνη» του σε μια ερημωμένη γη αφού “the real people went away”. Ο βίαιος θάνατος και ο «εκπολιτισμός», έννοιες συνώνυμες, ερημώνουν τη γη όχι μόνο από ανθρώπους αλλά από αξίες και έθιμα που τα παίρνει ο αέρας σαν αγριοθύμαρα. Αξίες και έθιμα που μπορεί να μοιάζουν βάρβαρα αλλά αντιπροσωπεύουν μια εποχή που χάθηκε.
Στο μεταίχμιο, καθώς βρίσκεται, ο Callahan αναρωτιέται στο "Baby’s Breath" "And each day I looked out on the lawn/ And I wondered what all was gone/ Until I saw it was lucky old me/ How could I run without losing anything?/ How could I run without becoming lean?". Η τρυφερή οικογενειακή σιγουριά ή η μοναξιά με τα πόδια πάνω στο τραπέζι; Ο στάσιμος σπόρος που σαπίζει ή το όμορφο λουλούδι που ανθίζει στην ελευθερία;
Διάφοροι συνωμοσιολόγοι συνδέουν αυτό το κομμάτι με το "On A Good Day" της Joanna Newsom και με ενδεχόμενη έκτρωση που έκανε κατά τη διάρκεια της σχέσης της με τον Bill Callahan. Αν έχει κάποια αξία πάντως ο Callahan καταλήγει "And she was not a weed/ She was a flower".
Ηχητικά τα όργανα είναι λιτά και απολύτως ταιριαστά με την καθαρή, χωρίς φτιασιδώματα ερμηνεία του. Το μήνυμα όπως και το χτίσιμό τους είναι πολύ δυνατά. Το ανατριχιαστικό delay της κιθάρας στο "Baby’s Breath", το αυστηρό βιολί του "Drover" και το μελαγχολικό και οικείο πιάνο που θυμίζει λίγο Cat Stevens στο συγκλονιστικό "One Fine Morning". Σε αυτό το τελευταίο ο επιθεωρητής Callahan φοράει τη στολή Van Morrison και επανέρχεται σαν ανάμνηση από αυτά τα οικογενειακά μαζέματα σε κάποιο σπίτι στην εξοχή από τα παιδικά χρόνια. Οι γνώριμες μυρωδιές των φαγητών, τα τρανταχτά γέλια αυτών που έχουν φύγει πια από τη ζωή, όλα ξαναγυρίζουν και γίνονται πιο κατανοητά. Στο ρόλο του παράξενου και μονίμως συνοφρυωμένου, α λα Little Miss Sunshine, θείου ο Bill Callahan χαράσσει στο μυαλό του τις σκέψεις για φυγή. "One fine morning, I'm gonna ride out" κι όμως είναι ακόμα εδώ.
Μπορεί να μην τον αφήνει ήσυχο η παλιά ζωή του αλλά αυτό δε σημαίνει ότι έχει χάσει το στεγνό χιούμορ του. Για παράδειγμα το "America" που φτιάχτηκε όχι ακριβώς για να ομορφύνει το δίσκο, αλλά για να γαργαλήσει με τα blues του τον γίγαντα με τα πήλινα πόδια. "What an army/ What an air force/ What a marines/ America!/ I never served for my country/ America!/ America!/ Afghanistan, Vietnam, Iran, Native American/ America! Well everyone's allowed a past they don't care to mention". Παρότι ο Callahan μιλά με θαυμασμό (εντάξει, ειρωνεία) το πορνό ριφάκι της φέρεται σαν μια του δρόμου και ο στίχος "I wish I was deep in America tonight" αποκτά μια πρόστυχη έννοια. Ακόμα και στα πιο μελαγχολικά του όπως το "One Fine Morning" ο αυτοσαρκασμός είναι εκεί αφού το κομμάτι τελειώνει με τον Callahan να υπενθυμίζει τον αριθμό παραγωγής που απέδωσε η εταιρεία του στο Apocalypse.
Η μοναξιά δεν ωραιοποιείται γιατί δεν χρειάζεται να φορέσει για κανέναν καλά ρούχα. Το "Universal Applicant" βουλιάζει μέσα της και η καρδιά του δίσκου, το "Riding For The Feeling", σχηματίζει ένα επώδυνο, κυριολεκτικό αλλά έντιμο γείσο πάνω από το κεφάλι του μοναχικού cowboy. "Riding for the feeling" αλλά περισσότερο "Riding for the riding".
Το δωμάτιο είναι πολύ μικρό για να το χωρέσει, και ο δρόμος είναι γεμάτος από ανθρώπους αταίριαστους μεταξύ τους. Όσο μακριά και να οδηγήσεις αυτό θα βρίσκεται κάπου πίσω σου. Οπότε καλύτερα φυλάκισέ το στο κεφάλι σου και άστο να ζήσει στο άγριο αλλά απέραντο τοπίο των αναμνήσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου