Ζούγκλα. Πυκνές φυλλωσιές, κουνούπια σε μέγεθος γαϊδάρου που σου ρουφάνε το αίμα, βαρύς υγρασιασμένος αέρας που σχεδόν υγροποιείται στο δέρμα, σμαραγδένιες λίμνες και παραδείσια πουλιά να κρώζουν στα δέντρα. Κάπου εκεί μας μεταφέρει η ακρόαση του W H O K I L L. Δυνατά τύμπανα, η άγρια και αδάμαστη φωνή της Merrill Garbus που αν ήταν ινδιάνα θα την έλεγαν «Ορμητικό Ρυάκι» και παράφωνα μουσικά όργανα που σκαρφαλώνουν το ένα πάνω στο άλλο.
Είναι γεγονός πως η φωνή και η ερμηνεία της Merrill μας θυμίζουν λίγο Μάκεγιουλ Τζάκσον –που έλεγε και ο γάτος του Edika. Μια τέτοια χαρισματική φωνή δεν θα μπορούσε να μη σπάσει τα στενά όρια της τοπικής μουσικής της σκηνής και να πάρει μεταγραφή στην 4AD. Ισχυρή και επιβλητική, σκεπάζει τις παράξενες μελωδίες της. Κάποιες φορές εξωστρεφής η γκαρίδα της σπάει τα τύμπανα και άλλες φορές το σούσουρό της σε υπνωτίζει σαν αρχαίο τραγούδι. Το passive/aggressive "Riot Riot" είναι τέτοιο παράδειγμα.
Το "Powa" (από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου) είναι ένα θεραπευτικό ταξίδι στους σαμάνους του Αμαζονίου που στέλνει για ιαματικά λουτρά τις καταθλίψεις με τη σαγηνευτική, μινιμαλιστική του ηλεκτρική κιθάρα. Βεβαίως το θέμα του κομματιού είναι το χαλαρό –αλλά ουχί βαρετό- sex και γι’αυτό εγγυάται το α λα Prince τελείωμα καθώς και οι στίχοι "Mirror, mirror on the wall/ Can you see my face at all?/ My man likes me from behind/ Tell the truth I never mind".
To "Bizness" είναι ένα άψογο single με αρκετά σαξόφωνα (που είναι και της μοδός), με ιδιοτροπίες αλλά pop αισθητική που θα μπορούσε να αγαπηθεί από πολύ κόσμο χάρη στο κολλητικότατο ρεφρέν του. Σε παρόμοιο στυλ είναι και το τελευταίο "Killa".
Η Merrill δεν ξεχνάει και τον προηγούμενο πιο μελωδικό και folk δίσκο της. Στο "Wolly Wolly Wong" θυμίζει ξωτικό που ανατριχιάζει τις αισθήσεις με την ακουστική της κιθάρα σφραγίζοντας και την ποικιλία που διαθέτει αυτός ο γεμάτος φρεσκάδα και σφρίγος δίσκος. Αρκεί μόνο να δει κάποιος πώς τραγουδά στις συναυλίες της για να πειστεί πως η Merrill έχει αφιερωθεί ολοκληρωτικά σε αυτό που κάνει και –γιατί όχι το κλισέ- το μέλλον της ανήκει.
Είναι γεγονός πως η φωνή και η ερμηνεία της Merrill μας θυμίζουν λίγο Μάκεγιουλ Τζάκσον –που έλεγε και ο γάτος του Edika. Μια τέτοια χαρισματική φωνή δεν θα μπορούσε να μη σπάσει τα στενά όρια της τοπικής μουσικής της σκηνής και να πάρει μεταγραφή στην 4AD. Ισχυρή και επιβλητική, σκεπάζει τις παράξενες μελωδίες της. Κάποιες φορές εξωστρεφής η γκαρίδα της σπάει τα τύμπανα και άλλες φορές το σούσουρό της σε υπνωτίζει σαν αρχαίο τραγούδι. Το passive/aggressive "Riot Riot" είναι τέτοιο παράδειγμα.
Το "Powa" (από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου) είναι ένα θεραπευτικό ταξίδι στους σαμάνους του Αμαζονίου που στέλνει για ιαματικά λουτρά τις καταθλίψεις με τη σαγηνευτική, μινιμαλιστική του ηλεκτρική κιθάρα. Βεβαίως το θέμα του κομματιού είναι το χαλαρό –αλλά ουχί βαρετό- sex και γι’αυτό εγγυάται το α λα Prince τελείωμα καθώς και οι στίχοι "Mirror, mirror on the wall/ Can you see my face at all?/ My man likes me from behind/ Tell the truth I never mind".
To "Bizness" είναι ένα άψογο single με αρκετά σαξόφωνα (που είναι και της μοδός), με ιδιοτροπίες αλλά pop αισθητική που θα μπορούσε να αγαπηθεί από πολύ κόσμο χάρη στο κολλητικότατο ρεφρέν του. Σε παρόμοιο στυλ είναι και το τελευταίο "Killa".
Η Merrill δεν ξεχνάει και τον προηγούμενο πιο μελωδικό και folk δίσκο της. Στο "Wolly Wolly Wong" θυμίζει ξωτικό που ανατριχιάζει τις αισθήσεις με την ακουστική της κιθάρα σφραγίζοντας και την ποικιλία που διαθέτει αυτός ο γεμάτος φρεσκάδα και σφρίγος δίσκος. Αρκεί μόνο να δει κάποιος πώς τραγουδά στις συναυλίες της για να πειστεί πως η Merrill έχει αφιερωθεί ολοκληρωτικά σε αυτό που κάνει και –γιατί όχι το κλισέ- το μέλλον της ανήκει.
Το μικρόβιο του πομπώδους εντυπωσιάστικους δε λέει να τους αφήσει. Από το πρώτο κομμάτι που θυμίζει Doors και κλασσικό ροκ γίνεται κατανοητή η ροπή τους προς τα μακρόσυρτα progressive έπη. Εκτός από το '70s rock φαίνονται ιδιαίτερα προβληματισμένοι και με την περίπτωση των Fleet Foxes που ξεσηκώνουν (δεν μπορούμε να αποφασίσουμε ποιος ποιού) κάποια κολπάκια τους. Είναι εύκολο άλλωστε γιατί έχουν έτσι και αλλιώς κάποιες βασικές ομοιότητες εμφανισιακά αλλά και φωνητικά.
Στο "Circuital" εκτός από τους Who αποτίουν φόρο τιμής και στις '80s κιθάρες του Edge. Το τρυφερό folk του "Wonderful" θυμίζει πολύ την παρέα του Robin Pecknold αν και το ρεφρέν φέρνει πολύ στο μυαλό το hit του Jason Mraz. Σε έναν κάπως υποτονικό δίσκο αυτή η γλυκανάλατη στιγμή είναι για να την κρατήσεις στο μυαλό σου.
Και μετά ξανά στα βαρετά που δεν έχουν όρεξη ούτε να είναι αρκετά πομπώδη. Το "Outta My System", ένας απαίσιος συνδυασμός keyboards και slide guitars, είναι κάτι που στις καλές του εποχές (υπήρξαν και αυτές) ο Jim James (Γιμ Γιέιμς) θα το έγραφε με το ένα χέρι δεμένο. Το "Holding on to Black Metal" έχει την πλακίτσα του, ο ρυθμός του είναι κολλητικός, η χορωδία είναι μεγαλοπρεπής αλλά δεν μπορούμε να το πάρουμε όσο σοβαρά θα ήθελε η μπάντα. Πάντως τους αξίζουν συγχαρητήρια που ξέθαψαν το αυθεντικό τραγούδι από το Σιαμ και χρησιμοποίησαν το ρυθμό του, ουσιαστικά διασκευάζοντάς το. Η μπάντα μάλιστα διαφημίζει μέσω του site της το Siamese Soul:Thai Pop Spectacular 1960-80 #2 στο οποίο εμπεριέχεται το κομμάτι με τίτλο "E-Saew Tam Punha Huajai (Advice Column for Love Troubles (Part 1)". Ακόμα και έτσι το πιο τολμηρό κομμάτι του δίσκου δεν είναι δικό τους. Μείον κι άλλοι πόντοι από την δυαδική βαθμολογία του some beans.
Το "Slow Slow Tune" με τις πολύ όμορφες κιθάρες που αράζουν σε ένα υπόγειο μια μέρα καύσωνα και το χαριτωμένο "Moving Away", ως το απαραίτητο country τελείωμα με πινελιές πιάνου, σώζουν κάπως τις τελευταίες εντυπώσεις. Για τα περισσότερα μέσα το Circuital ήταν επιστροφή προς τη σωστή κατεύθυνση αλλά εμείς εκτιμήσαμε περισσότερο τους –όχι πάντα πετυχημένους βέβαια- πειραματισμούς του Evil Urges.
Στο "Circuital" εκτός από τους Who αποτίουν φόρο τιμής και στις '80s κιθάρες του Edge. Το τρυφερό folk του "Wonderful" θυμίζει πολύ την παρέα του Robin Pecknold αν και το ρεφρέν φέρνει πολύ στο μυαλό το hit του Jason Mraz. Σε έναν κάπως υποτονικό δίσκο αυτή η γλυκανάλατη στιγμή είναι για να την κρατήσεις στο μυαλό σου.
Και μετά ξανά στα βαρετά που δεν έχουν όρεξη ούτε να είναι αρκετά πομπώδη. Το "Outta My System", ένας απαίσιος συνδυασμός keyboards και slide guitars, είναι κάτι που στις καλές του εποχές (υπήρξαν και αυτές) ο Jim James (Γιμ Γιέιμς) θα το έγραφε με το ένα χέρι δεμένο. Το "Holding on to Black Metal" έχει την πλακίτσα του, ο ρυθμός του είναι κολλητικός, η χορωδία είναι μεγαλοπρεπής αλλά δεν μπορούμε να το πάρουμε όσο σοβαρά θα ήθελε η μπάντα. Πάντως τους αξίζουν συγχαρητήρια που ξέθαψαν το αυθεντικό τραγούδι από το Σιαμ και χρησιμοποίησαν το ρυθμό του, ουσιαστικά διασκευάζοντάς το. Η μπάντα μάλιστα διαφημίζει μέσω του site της το Siamese Soul:Thai Pop Spectacular 1960-80 #2 στο οποίο εμπεριέχεται το κομμάτι με τίτλο "E-Saew Tam Punha Huajai (Advice Column for Love Troubles (Part 1)". Ακόμα και έτσι το πιο τολμηρό κομμάτι του δίσκου δεν είναι δικό τους. Μείον κι άλλοι πόντοι από την δυαδική βαθμολογία του some beans.
Το "Slow Slow Tune" με τις πολύ όμορφες κιθάρες που αράζουν σε ένα υπόγειο μια μέρα καύσωνα και το χαριτωμένο "Moving Away", ως το απαραίτητο country τελείωμα με πινελιές πιάνου, σώζουν κάπως τις τελευταίες εντυπώσεις. Για τα περισσότερα μέσα το Circuital ήταν επιστροφή προς τη σωστή κατεύθυνση αλλά εμείς εκτιμήσαμε περισσότερο τους –όχι πάντα πετυχημένους βέβαια- πειραματισμούς του Evil Urges.
Το πανέμορφο "Try To Sleep" είναι μετά το θρυλικό "Sunflower" η καλύτερη εισαγωγή σε δίσκο των Low. Και σε προδιαθέτει για ένα ακόμα βήμα που προχωρά τη μπάντα έξω από τα πλαίσια της αργής μουσικής που τους χαρακτήρισε στα '90s. Στο συγκεκριμένο κομμάτι ακούγονται χαρούμενοι και ανάλαφροι σαν παιδιά ωστόσο πάντοτε μελαγχολικοί.
Τέσσερα χρόνια μετά το διακριτικό Drums & Guns που τους κράτησε στα γνωστά τους standards, και ενδιαμέσως του project των Retribution Gospel Choir να απασχολεί τον Sparhawk, το C’mon ήταν ακριβώς αυτό που περιμέναμε. Ακόμα ένα άλμπουμ με έντονο το στοιχείο της μελωδίας, τις άριστες και γεμάτες συναίσθημα φωνές του Sparhawk και της Mimi Parker να μπλέκονται και το θρησκευτικό υπόβαθρο φόβου, ελπίδας και πνευματισμού πάντα παρόν.
Η Mimi Parker μαγεύει για μια ακόμη φορά με τα φωνητικά της. Αυτή τη φορά το κομμάτι που την αναδεικνύει είναι το "You See Everything". Η σκληρή ερμηνεία του Sparhawk κάνει επίσης εντύπωση στο αμέσως επόμενο "Witches" που τσαντισμένος –σε αντίθεση με τη βραδυφλεγή μουσική- λέει "All you guys out there tryin' to act like Al Green/ you're all weak".
Η καρδιά του δίσκου –κυριολεκτικά και μεταφορικά- είναι το "Especially Me" που κόβει την ανάσα με τα επίμονα τύμπανά του και τη σπαρτιατική ουσιαστικότητά του.
Τα "$20" και "Done" δίνουν λαβές στους κατήγορούς τους να θυμηθούν αυτόν τον χαζό όρο slowcore αλλά το μεγαλοπρεπές "Majesty/Magic", παρότι ο ορισμός του σιγανού ποταμακίου που προετοιμάζει για μια καταιγίδα (που δεν έρχεται ποτέ αλλά αυτό δεν έχει σημασία) άνευ προηγουμένου και το οκτάλεπτο, βουτηγμένο στην επανάληψη "Nothing But Heart" μας κρατούν δέσμιους στον ήχο τους.
Σε κάποιες περιπτώσεις ταιριάζει το «προσπεράστε δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο να δείτε» αλλά αυτό, ούτε τώρα, δεν ισχύει με τους Low. Εμείς που τους θαυμάζαμε πριν θα συνεχίσουμε να τους ακούμε με δέος και αυτοί που δεν τους άκουγαν… ποτέ δεν είναι αργά να έρθουν στον ίσιο δρόμο.
Τέσσερα χρόνια μετά το διακριτικό Drums & Guns που τους κράτησε στα γνωστά τους standards, και ενδιαμέσως του project των Retribution Gospel Choir να απασχολεί τον Sparhawk, το C’mon ήταν ακριβώς αυτό που περιμέναμε. Ακόμα ένα άλμπουμ με έντονο το στοιχείο της μελωδίας, τις άριστες και γεμάτες συναίσθημα φωνές του Sparhawk και της Mimi Parker να μπλέκονται και το θρησκευτικό υπόβαθρο φόβου, ελπίδας και πνευματισμού πάντα παρόν.
Η Mimi Parker μαγεύει για μια ακόμη φορά με τα φωνητικά της. Αυτή τη φορά το κομμάτι που την αναδεικνύει είναι το "You See Everything". Η σκληρή ερμηνεία του Sparhawk κάνει επίσης εντύπωση στο αμέσως επόμενο "Witches" που τσαντισμένος –σε αντίθεση με τη βραδυφλεγή μουσική- λέει "All you guys out there tryin' to act like Al Green/ you're all weak".
Η καρδιά του δίσκου –κυριολεκτικά και μεταφορικά- είναι το "Especially Me" που κόβει την ανάσα με τα επίμονα τύμπανά του και τη σπαρτιατική ουσιαστικότητά του.
Τα "$20" και "Done" δίνουν λαβές στους κατήγορούς τους να θυμηθούν αυτόν τον χαζό όρο slowcore αλλά το μεγαλοπρεπές "Majesty/Magic", παρότι ο ορισμός του σιγανού ποταμακίου που προετοιμάζει για μια καταιγίδα (που δεν έρχεται ποτέ αλλά αυτό δεν έχει σημασία) άνευ προηγουμένου και το οκτάλεπτο, βουτηγμένο στην επανάληψη "Nothing But Heart" μας κρατούν δέσμιους στον ήχο τους.
Σε κάποιες περιπτώσεις ταιριάζει το «προσπεράστε δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο να δείτε» αλλά αυτό, ούτε τώρα, δεν ισχύει με τους Low. Εμείς που τους θαυμάζαμε πριν θα συνεχίσουμε να τους ακούμε με δέος και αυτοί που δεν τους άκουγαν… ποτέ δεν είναι αργά να έρθουν στον ίσιο δρόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου