Σήμερα όμως είδα το φως το αληθινό.
Αυτό που χρειάζεται σε όλους αυτούς τους παραγωγούς hype και τα πειθήνια ζόμπι τους είναι ένα μεγάλο μπράβο.
Μπράβο γιατί καταφέρνουν και αντέχουν. Αντέχουν στην ακρόαση μερικών πραγματικά ελεεινών δίσκων.
Αντέχουν στην ακρόαση και την υποστήριξη μερικών πραγματικά ανέμπνευστων, επαναλαμβανόμενων, χωρίς ίχνος πάθους και πρωτοτυπίας δίσκων.
Προφανώς δίσκους που τους περιβάλλει το hype ακούμε όλοι μας. Ζόμπι ή πιο ζόμπι.
Πρέπει όμως να έχεις μια έξτρα, ας πούμε τρέλα/ υπομονή/ επιμονή, για να ακούς και να ξανακούς και να ξανακούς τους Iceage, τους Wu Lyf, την EMA και διάφορους άλλους που μας προέκυψαν και φέτος.
Συγχαρητήρια σε αυτούς που είναι δυνατότεροι απο εμάς. Και δύο φορές συγχαρητήρια σε αυτούς που ακούν και ξανακούν τέτοιους δίσκους χωρίς καν να τους αρέσουν αλλά επειδή πρέπει.
Βεβαίως δημοκρατία έχουμε,
η οποία λειτουργεί και άψογα να σημειώσουμε, οπότε ό,τι θέλει ακούει ο καθένας.
Επιτρέψτε μας να μοιραστούμε την ιστορία ενός ανθρώπου που ταξίδεψε στο μέλλον για κάποια νανοδευτερόλεπτα που -φανταζόμαστε- του φάνηκαν μικροδευτερόλεπτα.
Το 2013 σημαδεύεται από μια μεταβατική στιγμή στην ιστορία της μουσικής.
Να θυμάστε ότι το διαβάσατε (ή το ακούσατε αν είστε συνδρομητές στην οπτικοακουστική εμπειρία του some beans μόλις με 50 ευρώ το χρόνο) εδώ.
"Josh Homme delivers a kick-ass album that nevertheless achieves a 2.9 on Pitchfork (compared to a career-high 95/100 on Metacritic). A militant group of disgruntled hipsters, whose faith in Pitchfork had been weaning over the years, saw the disparaging review of their 'AOTY 2012' and took it as a sign that something needed to be done. Thus began the tragic attack on Pitchfork's headquarters in January of 2013. Led by former music reviewer Brent DiCrescenzo, the cynical group of hipsters locked themselves in Pitchfork's NYC offices and ritualistically sacrificed each and every member of the staff to a blood-hungry mob outside (many of them were tossed out first-story windows, while others were merely led out the front door into the savage crowd, which tore them to shreds not unlike the violence seen in many a zombie film).
"Ryan Schreiber, who had holed himself up in his office after peeing his pants and calling his parents to say he wouldn't be home in time for dinner, was the last to be sacrificed. Brent DiCrescenzo did the honors, by stripping him, binding him, sprinkling cat shit all over his naked body, and then forcing him to smoke a marijuana 'joint' before having him delivered to Egypt where he was strapped to a makeshift raft, taken to the River Nile and let loose into the stream, drifting ever away into the fading horizon. Those in attendance described it as being like a dream they had once, before saying that maybe it was just their type to imagine such a thing. Pitchfork.com faded into obscurity soon thereafter, and Ryan Schreiber was never seen or heard from again, although those in attendance also remarked that he could be heard assigning numeric ratings to the tragedy as he floated away on his raft, claiming their efforts to be '...not without merit, but ultimately derivative of better tragedies and underwhelming.' (Schreiber allegedly rated his kidnapping, torture and river-rafting experience a paltry 3.4/10.)
"Josh Homme would later refer to the tragedy as 'the proudest and most important moment' of his career."
Μέχρι τότε να αναφέρουμε ευπειθώς ότι μας άρεσαν αρκετά τα δύο πρώτα κομμάτια του δίσκου των Pains of Being Pure at Heart. Δυστυχώς ο υπόλοιπος υστερούσε σημαντικά σε σχέση με το ντεμπούτο τους.
Ύστερούσε σε συνθέσεις, μιας και το στυλ του νεανικού, αισιόδοξου, shoegaze παραμένει αναλλοίωτο.
Ακούγοντας όμως στα πεταχτά τους καινούργιους Horrors κάτι μου λέει ότι το κιθαριστικό, φασαριόζικο αλλά και μελωδικό '90s rock βρήκε τη φωλίτσα του για φέτος.
Προς το παρόν το υπέροχο σετάκι ριφάκι/ ρεφρέν του "Heaven's Gonna Happen Now".
Πολλές φορές εκνευρίζομαι με το αδικαιολόγητο hype ορισμένων δίσκων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου