Το κλασσικό χαλάρωμα των κυκλοφοριών της περιόδου έρχεται ως όαση μέσα στο συνήθη καταιγισμό της μουσικής. Ό,τι μας έχει ξεφύγει λόγω χρόνου ακούγεται τώρα και διάφορα άλμπουμ, αραχνιασμένα στους folders, μας αποκαλύπτονται.
Ανάμεσα στις συζητήσεις για τα φετινά μεταλλαγμένα κουνούπια που έχουν γίνει το talk of the town μεταξύ των ταξιτζήδων, των τουριστών, των πρεζακιών και όποιου άλλου έχει μείνει στην πόλη, οι υπολογιστές αναστενάζουν με ανακούφιση επειδή άδειασαν απο περιττά megabytes όπως ακριβώς ανακουφίστηκε η πρωτεύουσα απ' όλο αυτό το περιττό μελίσσι που έχει εγκατασταθεί στο σβέρκο της.
Εντάξει, ο δίσκος των Danielson ας πούμε δεν είναι ακριβώς περιττά megabytes. Και μόνο το μαγικό και ανατριχιαστικό "Hossana In The Forest" δικαιολογεί την ύπαρξή του και ακόμα περισσότερο.
Επιβάλλεται να το ακούσετε εδώ.
Ούτε βέβαια το Rome του Dangermouse είναι τέτοιο βάρος. Απλά δεν μπορώ να μην αισθάνομαι μια απογοήτευση, μετά απ'όλο αυτό το hype γύρω του, αφού κατέληξα πως είναι μια light εκδοχή του Broken των Soulsavers. Τη στιγμή μάλιστα που αντί για Lanegan έχει Norah Jones και Jack White δε μιλάμε απλά για light εκδοχή αλλά για διατροφή διαβητικών.
Αλλά να! Το γλυκούλι "Black" ξεπροβάλει σαν καλοριφέρ μέσα στο χιόνι οπότε δεν θα γκρινιάξω άλλο.
Αντίθετα θα γκρινιάξω και μάλιστα πολύ για τα (πολλά) χαμένα megabytes του φετινού δίσκου των Dears.
Όλες αυτές οι αλλαγές στη σύνθεσή τους τελικά τους μπέρδεψαν για τα καλά. Οι Καναδοί έβγαλαν έναν κλισέ δίσκο που δυσκολεύεται να το βουλώσει. Ξαφνικά οι εποχές του Gang of Losers μοιάζουν αιώνες πίσω.
Το "Lamentation" τουλάχιστον αφήνει κάποια σημάδια ζωής σχετικά με το μέλλον.
Η επανάσταση στη «μαύρη» μουσική συνεχίζεται φέτος, όχι με το Watch the Throne των κακομαθημένων και υπερεκτιμημένων νεόπλουτων Jay Z και Kanye West, αλλά μεταξύ άλλων και με την Jill Scott.
Στα χνάρια του ArchAndroid, με λιγότερες ιδέες βέβαια και πιο μελιστάλαχτη, η Jill Scott προσθέτει τον οβολό της σε αυτό το περίεργο αλλά γοητευτικό μίγμα jazz-progressive R&B που μαγείρεψε τόσο καλά πέρυσι η Janelle Monae.
Κάποιες φορές πολύ πιο «κοριτσίστικη» απ'ό,τι πρέπει αλλά άλλες φορές γερή και γεμάτη άνεση δημιουργός όπως στο φλογερό "Hear My Call", το χαλαρό "Some Other Time" (αν και οι στίχοι του είναι ακριβώς αυτό το στυλ Sex and the City που ανέφερα παραπάνω) και το κολλητικό "Shame" που κάνει το coast to coast και καρφώνει με στυλ.
Ως πιο παραδοσιακοί θα προτιμήσουμε προς το παρόν το "Hear My Call" από το πολύ ενδιαφέρον The Light of the Sun.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου