2011: Μουσικά άλμπουμ, part 1

«Ακόμα με τις λίστες ασχολείστε; Φεβρουάριος έφτασε!» Αφού τα είπαμε, στο some beans το αγαπημένο μας σύνθημα είναι το «φέεεετααα»! Έτσι και αλλιώς τελείωσε ένας Ιανουάριος με λίγες ειδήσεις και ακόμα λιγότερες σημαντικές κυκλοφορίες οπότε δεν χάσατε πάρα πολλά. Και γιατί να βιαστούμε άλλωστε; Ας αφήσουμε στην άκρη τα αυτιστικά μας που μας επιβάλλουν να είμαστε πάντα στην ώρα μας (αλήθεια από πότε καθιερώθηκε αυτή η ώρα;) και επίκαιροι και ας απολαύσουμε 40 από εμένα και 40 από την uptight (σύντομα κοντά σας) επιλογές από υπέροχους δίσκους. Η καλή μουσική άλλωστε είναι πάντα επίκαιρη.

40. Micachu & the Shapes/ London Sinfonietta - Chopped & Screwed
Ο δεύτερος δίσκος των Micachu είναι μια ζωντανή ηχογράφηση της μπάντας μαζί με την μικρή ορχήστρα του Λονδίνου. Μοιάζει με soundtrack τέλους του κόσμου, φοβερά ατμοσφαιρικό, μυστήριο, δυσοίωνο και περίεργο. Η μπάντα ακούγεται σα να έχει παγιδευτεί μέσα στο μάτι μιας μύγας, έχοντας μια ευρυγωνική, κάπως διεστραμμένη και σατανική άποψη για τον κόσμο. Δεν είναι άκουσμα για καλοκαιρινές βόλτες στην παραλία αλλά μια ιδιαίτερη ακρόαση που άλλοτε διαλύεται μπροστά στα μάτια σου, άλλοτε σέρνεται ακρωτηριασμένο λερώνοντας το πάτωμα και άλλοτε προσπαθεί ανεπιτυχώς να ανοίξει τα φτερά του να πετάξει μέχρι να προσγειωθεί με τα μούτρα. Αυτό το ανίερο πάντρεμα κλασσικής μουσικής και απροσάρμοστης pop επιβάλλεται να ακούστει με προσοχή και ενδιαφέρον.
Για παράδειγμα: Micachu And The Shapes/ London Sinfonietta - "Not So Sure"

39. Ensemble - Excerpts
Γαλλική noire pop μουσική για όλα τα εκλεπτυσμένα γούστα σύντομα σε ένα σινεμά κοντά σας. Ο ενεργός από το 1998 Olivier Alary έφτιαξε κινηματογραφική μουσική για σκοτεινά ρομάντζα, απατεώνες και προδοσίες. Ο Serge Gainsbourg είναι μία επιρροή που αναγνωρίζεται άμεσα από τον ακροατή αν και η προσέγγιση του Olivier δεν προσπαθεί να σοκάρει με την πρωτοτυπία της και την τόλμη της παρά μόνο μοιάζει με πολύ προσεγμένη αναβίωση της συγκεκριμένης μουσικής, με λιγότερα new wave στοιχεία, περισσότερα jazz και πιο ορχηστρική. Επίσης o Alary μαζί με τον Anthony Gonzalez αποδεικνύουν στους Nouvelle Vague πως υπάρχουν Γάλλοι παραγωγοί που πασχίζουν να φτιάξουν καινούργια μουσική.
Για παράδειγμα: Ensemble - "Excerpts"

38. The Field - Looping State Of Mind
Πραγματικά πολύ πετυχημένος τίτλος για δίσκο. Ο Σουηδός, τέσσερα χρόνια μετά την αναγνώριση του ντεμπούτου του που εμφανίστηκε σε αρκετές λίστες της δεκαετίας (εμένα η αγαπημένη μου ήταν αυτή που ήταν καλύτερος δίσκος της δεκαετίας μαζί με τους Abbie Gale ;-D), επιστρέφει με συνεκτικά κομμάτια και beats που αναπτύσσονται μελετημένα μέχρι και στο τελευταίο σημείο στίξης. Ο ήχος είναι πιο αληθινός και πιο ζωντανός με την επανάληψη να δημιουργεί αβίαστα μελωδίες όχι με αυτιστικό τρόπο, αλλά μεγαλώνοντας και φυτρώνοντας αρμονικά. Όταν πια τις παίρνεις χαμπάρι ήδη έχουν γίνει install στο αυτί σου σαν ένα σιωπηλό pop-up που αναβαθμίζει το σύστημα άθελά σου δημιουργώντας τον μαθηματικό τύπο της αιώρησης.
Για παράδειγμα: The Field- "Then It's White"

37. John Vanderslice - White Wilderness
Ένας μεστός δίσκος από μία σημαντική φιγούρα της αμερικανικής απαλής σαν αλοιφή rock. Εκτός από τα 20 και χρόνια καριέρας του ως μουσικός, έχει φτιάξει και ένα στούντιο στο οποίο έχουν ηχογραφήσει από τους Spoon μέχρι τους Death Cab For Cutie ενώ έχει συνεργαστεί και με τους Mountain Goats. Επίσης είναι και ερασιτέχνης φωτογράφος όποτε του έρθει, έχοντας φωτογραφήσει τους Okkervil River, την Mirah κτλ. Είναι κατανοητό λοιπόν πως η τριβή του με τη σύγχρονη αμερικανική folk και οι επιρροές του τον βοήθησαν να φτιάξει έναν πολύ ουσιαστικό δίσκο χωρίς ανούσιες φανφάρες, με μίνιμαλ ενορχήστρωση και γεμάτο μελωδικούς χυμούς όπως το μαγευτικό "20Κ" που παραθέτουμε παρακάτω.
Για παράδειγμα: John Vanderslice - "20K"

36. Elbow - Build A Rocket Boys!
Ξέρετε πόσο τους εκτιμούμε αυτούς και πόσο αγαπάμε τον Guy Garvey. Τόσο πολύ που τον αισθανόμαστε σαν τον νούμερο δύο λούτρινο αρκούδο μας μετά τον Τσίκο μας. Όπως είπε και η uptight -και είναι δικό της copyright- το τέλος του Σαββατοκύριακου είναι λιγότερο τραγικό όταν ξέρουμε πως μας περιμένει στις 12 τα μεσάνυχτα κάθε Κυριακής ο Guy Garvey στο BBC6. Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν, μακάρι να μπορούσαμε να τον βάλουμε παραπάνω αλλά νομίζω πως -όπως και το Leaders of the Free World- είναι ο μεταβατικός τους δίσκος πριν το επόμενο αριστούργημά τους. Ακόμα κι έτσι γράφουν αγόγγυστα και εύκολα φοβερές μελωδίες και βέβαια στίχους-μυθιστορήματα όπως το πανέμορφο γράμμα αγάπης σε αυτούς που αγαπάμε "Dear Friends". Η άχρηστη-χρήσιμη πληροφορία είναι πως στο reprise του "The Birds" ο κύριος που τραγουδά, πολύ πριν γίνει κουρδιστής κιθάρων και πιάνων ήταν κατάσκοπος στη Γερμανία δείχνοντας στον George Smiley πως γίνεται.
Για παράδειγμα: Elbow - "Dear Friends"

35. My Brightest Diamond - All Things Will Unwind
Κουνάμε την ουρά μας όταν μας έρχεται στο ταχυδρομείο μας ένα τέτοιο δωράκι όπως ο δίσκος της Sarah Worden. Από την πρώτη στιγμή που ακούσα τον προηγούμενό της δίσκο την εκτίμησα, όταν όμως την είδαμε ζωντανά στο Rodeo πάθαμε την πλάκα μας. Ένα αλαφροΐσκιωτο, ξυπόλητο καλικαντζαράκι που μας έλεγε ιστορίες από την άλλη πλευρά και από έναν κόσμο που αγγίζουμε μόνο με τη φαντασία μας. Τα χαρακτηριστικά αυτά που τόσο μας άρεσαν κυριαρχούν στο All Things Will Unwind στο οποίο πιθανότατα μάλιστα να έδωσε και μεγαλύτερη σημασία στις ιστορίες και στα παιχνιδιάρικα σκαρφίσματα των στίχων απ'ό,τι στις συνθέσεις που σε γενικές γραμμές δεν βγάζουν και σπινθήρες πρωτοτυπίας.
Για παράδειγμα: My Brightest Diamond - "Reaching Through to The Other Side"

34. Ben + Vesper - Honors
Αυτό το ζευγάρι, που ανήκει στην παρέα του Sufjan Stevens και του Daniel Smith των Danielson, έβγαλε έναν δίσκο παράδειγμα για τους indie pop δίσκους δωματίου. Μοιάζει σα να ηχογραφήθηκε μια κρύα βραδιά στο σπίτι με το καλοριφέρ να δουλεύει υπερωρίες, με τους ίδιους καθισμένους πάνω στις μοκέτες και με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο χέρι ο καθένας. Ένας δίσκος με ωραίες, απλές μελωδίες, τραγουδισμένος με τρυφερότητα και αισιοδοξία που σε κάνει να αισθάνεσαι οικειότητα απέναντι στον Ben και την Vesper. Λίγο απροσάρμοστοι, απόφοιτοι της καλών τεχνών αλλά γενικά παιδιά της διπλανής πόρτας που μπορείς να τους δανειστείς ζάχαρη οποιαδήποτε στιγμή και θα πληρώσουν τα κοινόχρηστα στην ώρα τους. Σαν αυτούς τους γείτονες που μπορεί να παίξουν τυχαία με τη κιθάρα τους την πιο ωραία μελωδία του κόσμου.
Για παράδειγμα: Ben + Vesper - "All Is Forgiven"

33. The Dodos - No Color
Οι κριτικές έγραψαν πως με αυτόν τον δίσκο ξαναβρήκαν τον ήχο τους που τους έκανε αγαπητούς με το Visiter. Εδώ πιστεύουμε πως το Visiter ήταν υπερεκτιμημένο και το Time To Die (με το ομώνυμο φοβερό κομμάτι) ήταν ακριβώς αυτή η αλλαγή προς τη σωστή κατεύθυνση. Επιτέλους όμως μπορούμε να συμφωνήσουμε πως το -πλέον- ντουέτο με το No Color βρήκε μια χρυσή τομή ανάμεσα στη μελωδία και τον φασαριόζικο συνδυασμό drums και ακουστικής κιθάρας. Εκτός του ότι είναι τόσο καλοί ως μουσικοί (τα drums του Kroeber στην πραγματικότητα είναι βαρέλια αποθήκευσης κηροζίνης ενώ η κιθάρα του Long έχει γύρω στις 44 χορδές που συνεννοούνται με άνεση) έχουν και τη βοήθεια της Neko Case που τα φωνητικά της στυλ Ronettes κάνουν τη διαφορά για τον μέσο ακροατή και την διαφθορά για τον αρσενικό ακροατή.
Για παράδειγμα: The Dodos - "Going Under"

32. Cant - Dreams Come True
Τα όνειρα του Chris Taylor των Grizzly Bear για έναν στυλάτο, gay friendly, γυαλιστερό, σαδομαζοχιστικό με πολύ σως για να γλυστράει φόρο τιμής στον Phil Collins και τον Peter Gabriel σε συνδιασμό με τις μοντέρνες και μελαγχολικές μελωδίες των Grizzly Bear γίνονται πραγματικότητα. Λιγότερο φορτωμένος από τους αντίστοιχους δίσκους με την παρέα του Ed Droste (λογικό), μοναχικό, με λίγη χρυσόσκονη να πέφτει από πάνω του μέσα από ένα σουρωτήρι. Ο Chris Taylor είναι ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο για τη σύγχρονη μουσική αλλά εδώ ασχολείται εντατικά με το παρελθόν και φτιάχνει μια εξαίσια συλλογή '80s, λίγο new wave, λίγο goth, λίγο ambient, λίγο κακοφωνίξ ήχου.
Για παράδειγμα: Cant - "Too Late, Too Far"

31. Atlas Sound - Parallax
Ακόμα μία χρονιά Bradford Cox και ακόμα μία φορά δηλώνει «παρών» στις λίστες μας. Και μάλιστα χωρίς να του χαριστεί τίποτα ακόμα μια χρονιά είναι όχι απλά ευχαρίστηση αλλά υποχρέωση να τιμάς - ακόμα- έναν τέτοιο δίσκο. Έχει τη φλέβα ο μπαγάσας και είναι από τους καλύτερους σήμερα καλλιτέχνες στο να σκαρώνουν pop μελωδίες. Συνεχίζοντας ως πολυβόλο, για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά αν δεν κάνω λάθος, με τα όρια Atlas Sound- Deerhunter να είναι τόσο αχνά όσο διασκορπισμένη είναι η κοκαΐνη στο τραπέζι ενός γνωστού celebrity και τραγουδιστή μοντέλου, αν και φλύαρος κάποιες φορές συνεχίζει να αποδεικνύει ότι έχει ακόμα βενζίνη. Ειδικότερα τα δύο τρίτα του δίσκου είναι γεμάτα από αυτά τα διαμαντάκια διανθισμένα με τις κλασσικές ambient υποθαλάσσιες βουτιές που προτιμά περισσότερο ως Atlas Sound. Ενώ μας πάει μονορούφι μέχρι το "Terra Incognita", εκεί ρίχνει τους ρυθμούς και εστιάζει περισσότερο στην ατμόσφαιρα και τους πειραματισμούς. Εκεί ήθελε ένα "Quick Canal" να τα συνδυάσει όλα και να εκτοξεύσει τον δίσκο στην δεκάδα. Αλλά αν τα ρίχνεις όλα τα χαρτιά σου και δεν κρατάς τίποτα για το μέλλον αυτά γίνονται. Βέβαια τύποι σαν τον Bradford πιστεύουν ότι όσα και να δώσουν η πηγή δεν θα εξαντληθεί ποτέ, κάτι που θα το διαπιστώσουμε με ό,τι σίγουρα θα κυκλοφορήσει το 2012 ως Deerhunter.
Για παράδειγμα: Atlas Sound- "Te Amo"

30. Modeselektor - Monkeytown
Ένας δίσκος που φαινόταν καιρό πριν την κυκλοφορία του πως θα ήταν το breakthrough των Γότθων. Τελικά νομίζω έκανε μικρότερη επιτυχία απ'ό,τι περίμεναν αλλά κάτω από την σκέπη του Thom Yorke και με τα εξωστρεφή και άμεσα κομμάτια τους μεγάλωσαν το στίγμα τους στον χάρτη. Μερικά από αυτά τα κομμάτια είναι μεγαλοπρεπή ("Blue Clouds", "This"), άλλα είναι καθαρός χoρός μέσα σε λίμνη ιδρώτα ενώ κολλάνε οι σόλες στο πάτωμα ("German Clap"), ενώ υπάρχουν και κάποια που ακουμπάνε το r&b ("Berlin") και ενίοτε - εν γνώση τους- το trashy ("Pretentious Friends", "Evil Twin") έχοντας και αυτά την πλάκα τους. Το μίγμα σκεπτόμενης ηλεκτρονικής μουσικής και κλασσικής γερμανικής καγκουριάς φτιάχνει έναν δίσκο που ικανοποιεί όλα τα γούστα.
Για παράδειγμα: Modeselektor - "German Clap"

29. Wye Oak - Civilian
Για κάποιον μυστήριο λόγο το "Holy Holy" εξαφανίστηκε από τη λίστα με τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς. Η αδικία επιβάλλεται να αποκατασταθεί καθώς είναι αναμφισβήτητα η καλύτερη στιγμή αυτού του εξαιρετικού indie rock δίσκου και μια έκρηξη φρεσκάδας. Οι Wye Oak έχουν το κλασσικό line-up κορίτσι τραγουδίστρια και κιθαρίστρια - αγόρι ντράμερ ενώ εδρεύουν σε μία από τις νέες αμερικανικές μουσικομάνες, τη Βαλτιμόρη. Το Civilian είναι η μεγάλη τους στιγμή ή αν θέλετε το μεγάλο τους hype, όμως σε αυτήν την περίπτωση τους άξιζε γιατί ξέφυγαν από τη μόδα του ψεύτικου lo-fi και έκατσαν να στύψουν το κεφάλι τους με καλές συνθέσεις και αξιομνημόνευτα ριφάκια. Ας πούμε ότι είναι οι πιο indie rock Beach House.
Για παράδειγμα: Wye Oak - "Holy Holy"

28. Bombay Bicycle Club - A Different Kind of Fix
Πριν από αυτόν τον δίσκο δεν τους είχαμε σε ιδιαίτερη υπόληψη. Και αυτοί δηλαδή έψαχναν ακόμα τον ήχο τους και δόξα τω Θεώ απομακρύνθηκαν από την ιδέα του να μοιάζουν με τους Mumford & Sons. Ο ήχος τους έγινε πιο ένρινος, πιο αιθέριος και πιο έγχρωμος. Ως κλασσικοί Άγγλοι άλλωστε οι πιθανότητες έγερναν στο ότι είχαν ταλέντο σε αυτά τα τρία χαρακτηριστικά. Αυτή η αλλαγή, εκτός του ότι άφησε έναν ενιαία καλό δίσκο με μια από τις καλύτερες ραχοκοκκαλιές στα μεσαία κομμάτια, τους ξεχώρισε από παρόμοια συγκροτήματα brit pop του συρμού. Αν μερικοί έκαναν βήματα φέτος αυτοί έκαναν ένα άλμα κατευθείαν στη θέση του οδηγού.
Για παράδειγμα: Bombay Bicycle Club - "Lights Out, Words Gone" (ναι ξανά και ξανά)

27. Wilco - The Whole Love
Μετά από καιρό οι Wilco μας ξαναδείχνουν όλη τους την αγάπη και την προσοχή. Με το καλύτερο τραγούδι που έβγαλαν μετά το "Impossible Germany" του Sky Blue Sky το γεμάτο νόημα και στοχαστική μελωδία "One Sunday Morning" και το progressive έπος του "Art of Almost" δεν άφησαν αμφιβολία πως είναι αποφασισμένοι να ξαναζήσουν με το Whole Love τη χρυσή εποχή του Yankee Hotel Foxtrot. Τα υπόλοιπα κομμάτια είναι ηλιόλουστη pop στο στυλ των Spoon ή ενδοσκοπική ακουστική folk για λίγη μελαγχολία. Όμως τα δύο μαξιλαράκια - ένα στην αρχή και ένα στο τέλος- είναι αυτά που πραγματικά μας υπενθυμίζουν ότι οι Wilco είναι πολύ σημαντικοί για να φύγουν έτσι από τις ζωές μας. Εξάλλου πάντα μας διασκεδάζει η ιδέα του πόσο πολύ μοιάζει η φωνή του Jeff Tweedy με του Tom Barman των Deus.
Για παράδειγμα: Wilco - "Art Of Almost"

26. St Vincent - Strange Mercy
Δεν χωνεύεται εύκολα αυτό το τολμηρό νέο πόνημα της St. Vincent. Είναι σαφές ότι αυτός ήταν ο σκοπός βέβαια. Κάτι πιο πειραματικό που θα διαφημίσει τις κοφτερές τις κιθάρες και θα τσαλακώσει τον χαρακτηρισμό της απλά γλυκιάς γυναικείας φωνής με ευαίσθητες μελωδίες. Η Annie Clark εδώ είναι ένα σκληρό κορίτσι -τις περισσότερες φορές- που εμπνέεται από την ψυχεδέλεια και το progressive και μετράει εχθρούς και φίλους. Παρότι προτιμούμε τον προηγούμενό της δίσκο, εδώ μέσα από την γενναιότητά της στέκεται ως μια ικανότατη κιθαρίστρια, μια ατσούμπαλη, λίγο υστερική τραγουδίστρια, αλλά και μια χαρισματική στιχουργός και συνθέτης που κατορθώνει να έχει ένα ξεκάθαρο όσο και δύσκολα υλοποιήσιμο όραμα.
Για παράδειγμα: St. Vincent - "Champagne Year"

25. R.E.M. - Collapse Into Now
Η τελευταία ζαριά των R.E.M. ήταν το καλύτερο αντίο που θα μπορούσαν να μας πουν. Σαν μια ανακεφαλαίωση των μεγάλων τους επιτυχιών και του μουσικού φάσματος που άγγιξαν. Μετά από όλα όσα έγιναν βέβαια τη φετινή χρονιά, η ακρόαση του Collapse Into Now έχει γλυκόπικρη γεύση σήμερα αλλά από την άλλη πολλά ωραία πράγματα κάποια στιγμή τελειώνουν. Και οι R.E.M. βρήκαν την κατάλληλη στιγμή, τα κατάλληλα τραγούδια και την κατάλληλη δύναμη, σιγουριά και σεμνότητα γι' αυτόν τον αποχαιρετισμό. Ο Stipe αναλαμβάνει το ρόλο του σοφού 50-φεύγα που προσπαθεί να ερμηνεύσει τον κόσμο γύρω του, ο Mike Mills ακόμα κάνει από τα πιό ωραία backing vocals και ο Peter Buck παίζει όπως παλιά. Και για μια τελευταία φορά επιβεβαιώνουν την ατάκα του Kurt Cobain γι' αυτούς: "I don’t know how that band does what they do. God, they’re the greatest. They’ve dealt with their success like saints, and they keep delivering great music."
Για παράδειγμα: R.E.M. - "Everyday is Yours To Win"

24. Lisa Hannigan - Passenger
Η απάντηση της Ιρλανδίας στην Joanna Newsom που βουλώνει για τα καλά το στόμα της αποικίας. Η Lisa Hannigan έχει το πιο ζαχαρένιο χαμόγελο που έχει υπάρξει, έχει καλύτερη φωνή , είναι λιγότερο φλύαρη, πιο ουσιαστική και επίσης δεν παίρνει τόσο στα σοβαρά τον εαυτό της ενώ δεν το αξίζει. Το Passenger είναι πολύ ικανοποιητικό με την ποικιλία του, τις όμορφες μελωδίες, και τις γεμάτες συναίσθημα ερμηνείες της Ιρλανδής. Η Lisa έχει γίνει πιο δυναμική και με το γρέζι της πιο βραχνής πλέον φωνής της κουβαλάει κομμάτια όπως το αγχωτικό "Knots", το παιχνδιάρικο "Passenger", το συγκινητικό "Little Bird" και το καλύτερο "Paper House" που με την διακριτική παρουσία εγχόρδων είναι μια ηλιόλουστη ανοιξιάτικη (κάπου ανάμεσα στον Μάιο και τον Ιούνιο) βόλτα στο Δουβλίνο. Στο μόνο που προηγείται η Joanna Newsom είναι στους πρώην που έχει να επιδείξει τον Bill Callahan ενώ η γλυκιά Lisa είχε τον Damien Rice. Και πάλι όμως η Joanna αποκλείεται επειδή τριγυρνάει με αυτήν την κινούμενη κλειτορίδα.
Για παράδειγμα: Lisa Hannigan - "Little Bird"

23. Twilight Singers - Dynamite Steps
Χωρίς τον κολλητό του αυτή τη φορά (o Lanegan με το τρομακτικό του γρύλισμα εμφανίζεται μόνο στο "Be Invited") ξαναρίχνει τα ταρώ των Twilight Singers μετά από πέντε χρόνια, και το φοβερό σε σημεία -όχι τόσο φοβερό σε άλλα, λιγότερα σημεία- Powder Burns, σα να μην πέρασε μια μέρα συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε. Λίγο Gutter Twins, όπως είπαμε στο βαρύ και ασήκωτο "Be Invited", λίγο επικό μεταμεσονύχτιο piano rock όπως στο "Last Night In Town", λίγο σκληρό αλλά μελωδικό grunge όπως ξέρουν να κάνουν μόνο οι '90s μουσικοί στο «καρυδάτο» "Waves", λίγο γοητευτικό δράμα όπως στο "Get Lucky" και βέβαια το αγαπημένο μας αισθησιακό μίγμα soul, jazz και funk που δίδαξαν στη γενιά μου οι Afghan Whigs στο "The Beginning of the End" που φέρνει αναμνήσεις "Summer's Kiss". Το θέμα είναι πως ο Greg έχει έναν μοναδικό ήχο και μια βαρέων βαρών ερμηνεία που βρίσκεις σε μετρημένους στα δάχτυλα σύγχρονους μουσικούς γι'αυτό όσο το κάνει με όρεξη κι αυτός θα ανανεώνεται η θέση του στις καρδιές μας.
Για παράδειγμα: Twilight Singers - "The Beginning Of The End"

22. Apparat - The Devil's Walk
Πολύ λίγες οι ομοιότητες του οχήματος των Moderat με αυτό το καθαρά solo project του Sascha Ring (και μένα αν με έλεγαν Σάσα θα προτιμούσα να βρω κάποιο ψευδώνυμο). Και όχι μόνο αυτό αλλά το κλειστοφοβικό του παρασκεύασμα που λάμπει σαν άστρο που σβήνει είναι αρκετές θέσεις παραπάνω στις καρδιές μας (οχτώ για την ακρίβεια) από των πρώην συνεργατών του Modeselektor.

Εδώ ο τεχνητός και σε πρώτη όψη άκαρδος ήχος συνταιριάζεται με τα φωνητικά που, πολύ ανθρώπινα, ασφυκτυούν κάτω από το βάρος των επίμονων beats που απειλούν υποχθόνια στο background. Ο Apparat καταφέρνει ακόμα να βγάλει από την απομόνωσή της το καλύτερο σύγχρονο προιόν της Αυστρίας, την Anja Plaschg ή Soap & Skin στο θανατερό "Goodbye" αλλά και να γράψει ισορροπώντας αξιοθαύμαστα ανάμεσα στο «δύσκολο» drum & bass και τις υγρές πιανιστικές πινελιές. Ο ήχος του μηχανήματος που ερωτεύεται το ανθρώπινο falsetto και του λέει γλυκόλογα.
Για παράδειγμα: Apparat - "A Bang In The Void"

21. Tuneyards - W H O K I L L
Κάτι πιο ευχάριστο και πιο καλοκαιρινό τώρα. Τα ζωηρά χρώματα της μουσικής της Merrill Garbus είναι καθρέφτης και της εξωφρενικά δυναμικής φωνής της. Με μια σπάνια για τα ανθρώπινα δεδομένα έκταση, δύναμη και ορμή ζωγραφίζει στον καμβά του δίσκου αλλά αντί για πινέλο πατάει με μανία τον μαρκαδόρο σκίζοντας το χαρτί μέχρι να της ξαναδώσουν άλλο βεβαίως για να σταματήσει να τριγυρίζει και να κοπανάει το κεφάλι της στα καλοριφέρ. Η παιδική και αναρχική προσέγγισή της θυμίζει σε σημεία τον Captain Beefheart ή τον Jim Carrey να τραγουδά για το βασιλιά της ζούγκλας και αυτός ακριβώς ο μοναδικός και τρομερά διασκεδαστικός ήχος της ήταν ο λόγος που το W H O K I L L μοιάζει με το soundtrack του ζωικού βασιλείου σε βραδιές oινοποσίας και σεξουαλικής έξαρσης. Το "Powa" είναι το πιο ζωντανό παράδειγμα και η καλύτερη υπενθύμιση της εξουσίας του ενστίκτου πάνω μας, που δεν μπορούν να την αποδομήσουν ούτε τριάντα εκολλαπτόμενοι μικροί Φρόυντ.
Για παράδειγμα: Tuneyards - "You Yes You"

20. Connan Mockasin - Forever Dolphin Love
Κάποια πράγματα σε εκνευρίζουν όσος καιρός και να περάσει. Ειδικότερα όταν αυτά τα πράγματα συμβαίνουν παραπάνω από μία φορά. Μετά την τρίτη φορά θα έπρεπε να ξέρεις καλύτερα λες... Και όμως την ξαναπάθαμε. Όπως όταν οι Pixies ήρθαν το 2004 στην Αθήνα και την άνοιξη του 2005 είπα να ακούσω για πρώτη φορά το Doolittle και το "Hey". Όπως όταν ήρθαν οι British Sea Power και μετά από κάποιους μήνες άκουσα για πρώτη φορά το The Decline of British Sea Power. Και άλλες φορές έχει συμβεί είμαι σίγουρος απλά δεν τις θυμάμαι τώρα. Τελευταία πάντως ήταν όταν είχαμε αυτόν τον Αύγουστο την ευκαιρία να δούμε αυτόν τον Νεοζηλανδό και για κάποιον λόγο την προσπεράσαμε. 1 μήνα μετά τον είχαμε σίγουρο για τις λίστες μας. Και να πεις ότι έχει συμβεί ποτέ το αντίθετο. Για παράδειγμα πολύ θα θέλαμε να μην ξέραμε τους Animal Collective όταν ήρθαν στην Αθήνα το 2009. Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ο δαιμόνιος Νεοζηλανδός που συνεχίζει να κολυμπάει ωκεανούς και να μας ταξιδεύει με τη μουσική του. Το να πεις ότι είναι ενδιαφέρων ο ήχος του είναι μια πολύ ουδέτερη δήλωση. Κάπως έτσι θα είναι ο ήχος του μέλλοντος (όχι με την έννοια του φουτουριστικού) που τα αναμιγνύει όλα σε τρία-τέσσερα διαφορετικά καζάνια και βγάζει ένα ψυχεδελικό, progressive, jazz μείγμα και σ'όποιον αρέσει.
Για παράδειγμα: Connan Mockasin - "Megumi The Milkyway Above"

19. Deerhoof - Deerhoof vs Evil
Και μιας και βρισκόμαστε στους περίεργους γιατί να μην βάλουμε και τους έτερους αιώνιους ιδιόρρυθμους φίλ... ωπ ωπ! Τι έγινε εδώ; Βλέπουν καλά τα μάτια μου; Μίκης Θεοδωράκης στα credits του Deerhoof vs Evil; Και όχι μόνο αυτό, αλλά το ορχηστρικό "Let's Dance the Jet" είναι εξ'ολοκλήρου διασκευή στο πρωτότυπο κομμάτι του Μίκη για το soundtrack της ταινίας του 1967 Όταν τα Ψάρια Βγήκαν στη Στεριά. Φαντάζομαι οι fans του Θεοδωράκη δεν εντυπωσιάστηκαν από την ανακάλυψη αλλά όπως και να'χει έχει πλάκα να φαντάζεσαι τον Greg Saunier να πέρνει τηλέφωνο τον Μίκη να του ζητήσει την άδεια για την διασκευή. Ίσως η Satomi Matsuzaki να έγινε και μέλος της ΣΠΙΘΑΣ γι'αυτόν τον σκοπό. Για να επιστρέψουμε στο θέμα μας μετά το ευχάριστο σοκ, τουλάχιστον να προλάβω να πω ότι το Deerhoof vs Evil άξιζε τα τρία χρόνια αναμονής και τους βρίσκει ώριμους να είναι με όλη τους την άνεση όσο ανώριμοι μας αρέσουν. Όλη η μουσική, όλοι οι ήχοι, όλες οι κραυγές, όλες οι τσιρίδες, όλοι οι ψίθυροι είναι στη διάθεσή τους και τους χρησιμοποιούν με πρωτοφανή και άγρια χαρά. Από τα πιο χαμηλών τόνων αλλά αυθεντικά συγκροτήματα της εποχής μας που πολεμά με συνέπεια τη ρουτίνα του παρόντος.
Για παράδειγμα: Deerhoof - "Must Fight Current"

18. Gruff Rhys - Hotel Shampoo
Θα μπορούσε να ήταν και best of όλης της solo καριέρας του αγαπητού Ουαλού. Μπορεί να λείπει κάποιο αντίστοιχο του αριστουργήματος "Lonsome Words" αλλά είναι γεμάτο μέχρι επάνω με ορχηστρικά pop διαμάντια που θα ζήλευαν και οι παλαιότεροι μάστορες του είδους. Το "Shark Ridden Waters" που μπορείτε να το βρείτε σε μία λίστα μας μερικά κλικ πίσω, το εγγληματικά πιασάρικο και κολλητικό "Sensations in the Dark", το απολογητικό και στυλάτο "Vitamin K", το προστατευτικό "Honey All Over", το περιπετειώδες "Christopher Columbus" και η ανταλλαγή ερωτικών γραμμάτων "Space Dust #2" με την εφηβική φωνή της Sarah Assbring ως εξτρά δώρο, όλα φόροι τιμής στον Burt, την Dusty κλπ. Δεν μπορούμε να πούμε ότι δε μας λείπει η τρέλα και η ψυχεδέλεια των απρόβλεπτων Super Furry Animals αλλά μπορούμε να ακολουθήσουμε τον Gruff ακόμα και όταν κάνει κάτι πιο συμβατικά όμορφο. 13 κομμάτια να έχουν όλα να πουν κάτι και να κυλούν σαν γάργαρο νερό είναι ένα κατόρθωμα που λίγοι το καταφέρνουν.
Για παράδειγμα: Gruff Rhys - "Space Dust # 2"

17. Metronomy - The English Riviera
Μία από τις αποκαλύψεις της χρονιάς ήταν ο δίσκος των Άγγλων. Πέρα από το "Trouble" που υμνήσαμε δεόντως στη λίστα των κομματιών, μας προσέφεραν έναν γευστικό δίσκο που ικανοποιεί και τους πιο απαιτητικούς ουρανίσκους. Και pop, και χορευτικός, και ενδοσκοπικός και ξέγνοιαστος. Υποψήφιος για βραβείο Mercury, με υψηλότατη παρουσία σε όλες τις λίστες, σηματοδότησε την αναγνώρισή τους από σχεδόν όλους τους μουσικόφιλους. Ε, κομμάτια σαν το κοσμοπολίτικο "The Bay" και το ασύλληπτα χαρούμενο "Everything Goes My Way" φτιάχτηκαν για να αγαπηθούν και να ακουστούν από πολύ κόσμο χωρίς όμως να χαρίζουν τίποτα από την ποιότητά τους και τον χαρακτήρα τους. Η καλή pop όπως μας μαθαίνει και το English Riviera δεν χρειάζεται να εχει τα συντηρητικά μιας τσιχλόφοσκας αλλά να διαπνέεται από τη φυσική φρεσκάδα και μυρωδιά του δυόσμου.
Για παράδειγμα: Metronomy - "The Bay"

16. Cat's Eyes - Cat's Eyes
Μιας και λέμε για ζευγάρια, να ένα που είναι στα ντουζένια του και τις γλύκες του. Ο ένας (Faris Badwan) κάθισε και έγραψε έναν δίσκο πάνω στην κλασσικά εκπαιδευμένη φωνή της, η άλλη (Rachel Zeffira) τον έφερε σε επαφή με διάφορους κλασσικούς μουσικούς και το αποτέλεσμα ήταν αυτό το πονηρό γατίσιο βλέμμα. Τα ωφέλη πολλαπλά και για τους δύο. Η Ραχήλ έγινε γνωστή και σε ένα διαφορετικό κοινό με τη ροζ βαμβακένια φωνή της και ο Badwan απέδειξε ότι έχει μεγάλο μουσικό και συνθετικό εύρος. Η αλλαγή του μου θύμισε έντονα το φόρο τιμής του Alex Turner στον Scott Walker με τους Last Shadow Puppets αφού άφησε και αυτός τις κιθάρες και τα keyboards στην άκρη και ακολούθησε το δρόμο της κλασσικής pop. O Phil Spector θα καθάριζε το όπλο του με ευχαρίστηση αν άκουγε το "Face in the Crowd", το μαγευτικό "Not A Friend" και το θεατρικό "Bandit", ενώ ο Danny Elfman θα έπαιρνε διακριτικά στην τσέπη του τις μελωδίες του "I Knew It Was Over" και "I'm Not Stupid".

Με το internet και την τεχνολογία μπορούμε να αναπαραστήσουμε οποιαδήποτε φάση μουσικής δεκαετίας πλέον. O Badwan είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα του νέου μοντέλου καλλιτέχνη που εκμεταλλεύεται αυτό το γεγονός. Έχει όλα τα μέσα, τα χρησιμοποιεί, και έχει τη δυνατότητα να φτιάξει τέτοιο εύρος διαφορετικής μουσικής με τέτοια ποικιλία ήχων που οι παλαιότεροι καλλιτέχνες θα ήθελαν καμμιά 40αριά χρόνια για να βρουν την άκρη.
Για παράδειγμα: Cat's Eyes - "Not A Friend"

15. Anna Calvi - Anna Calvi
Από το εξώφυλλο και τις πρώτες νότες της κιθάρας του "Rider to the Sea" ξέρεις ότι ετοιμάζεσαι για μια διαφορετική ακρόαση. Πιο έντονη από τις περισσότερες ανεπαίσθητες που ακούμε σε μια χρονιά εκατοντάδων άλμπουμ και μια ακρόαση που διεκδικεί την προσοχή σου. Όταν μάλιστα μιλάμε για ντεμπούτο είναι ακόμα πιο ενδιαφέροντα τα πράγματα. Σε κάθε νότα της κιθάρας της και της πομπώδους και δραματικής αλλά ζουμερής φωνής φαντάζεσαι σκηνές από ταινίες. Είναι ένας πάρα πολύ εκφραστικός και κινηματογραφικός δίσκος που ζωγραφίζει στη στιγμή πορτραίτα από στιγμές που τα συναισθήματα γεμίζουν την ατμόσφαιρα. Λίγο υπερβολικός σε μερικές στιγμές αλλά έχει αυτή την αξιαγάπητη ορμή ενός νέου καλλιτέχνη που του δίνεται επιτέλους η ευκαιρία να τα πει. Την Anna την είδαμε και στο Field Day Festival και καταλάβαμε πως, πίσω από το femme fatale μακιγιάζ της, τα μάγουλά της ήταν κόκκινα από την έξαψη της σκηνής, της επιτυχίας και του καθαρού αέρα που επιτέλους την χτύπησε μετά από όλα αυτά τα χρόνια ακροάσεων και σιωπής. Η σκηνή είναι επιτέλους δική της και ο προβολέας κρέμεται από τα χείλη της.
Για παράδειγμα: Anna Calvi- "Morning Light"

14. Low - C'mon
Η επιστροφή των Low πανηγυρίστηκε δεόντως στα μέρη μας το 2011. Δεν είναι μόνο ότι μας έλειψαν από το 2007 και το Drums and Guns αλλά ότι το C'mon μας έκανε να νιώσουμε όπως τότε με το Trust και έναν από τους καλύτερους δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας, το Things We Lost in the Fire. Στο C'mon έφτιαξαν έναν δίσκο γεμάτο από υπέροχες στιγμές αγκαλιάσματος των δύο φώνων της Mimi Parker και του Alan Sparhawk και ζεστές, κατασταλαγμένες μελωδίες. Τα "Try To Sleep", "You See Everything", "Especially Me", "Nightingale" επιβεβαιώνουν την καλή και ώριμη φάση στην οποία βρίσκονται ενώ τα πάντα παρόντα αργόσυρτα ("Nothing But Heart", "Magesty Music") κομμάτια τους (χωρίς αυτά δεν γίνεται δίσκος τους) είναι όσο βραδύκαυστα και πορωτικά πρέπει. Αφήστε που το project του Sparhawk, το Retribution Gospel Choir, βοήθησε για να αφήσει εκεί όλα τα filler κομμάτια ο αγαπημένος μας μορμόνος μετά τον John Stockton (καθολικός αλλά μορμόνος στις καρδιές μας). Γενικά το C'mon θυμίζει τα 20 χρόνια γάμου που είναι παντρεμένος ο Alan Sparhawk με την Mimi Parker. Έχουν ξεπεράσει τους αρχικούς ενθουσιασμούς, την μετέπειτα αναμενόμενη ρουτίνα και έχει μείνει η συντροφικότητά τους και η συμβίωσή τους με σεβασμό στους χαρακτήρες τους. Τώρα πλέον δεν έχουν τίποτα άλλο παρά καρδιά. Και τότε φτιάχνονται τα αληθινά στέρεα και διαχρονικά οικοδομήματα.
Για παράδειγμα: Low - "You See Everything"

13. The Soft Province - The Soft Province
Να, επιτέλους, και ένας rock δίσκος στη λίστα. Ένας αμιγώς rock δίσκος με την έννοια των πιασάρικων hooks, των καταιγιστικών, γρήγορων και μελωδικών riffs, των επιβλητικών μπασογραμμών, των στιβαρών drums και της ατμόσφαιρας που θυμίζει μπάντα που μαζεύτηκε ένα απόγευμα στο γκαράζ της. Για καναδικής καταγωγής συγκρότημα είναι εντυπωσιακά άμεσοι, με μια ακολουθία 10 τραγουδιών που πίνεται σαν γάργαρο νεράκι. Μόλις συνηθίσετε και την ψιλή φωνή του Jace Lasek το αποτέλεσμα θα φανεί ακόμα πιο ενιαίο και ισοβαρές. Βέβαια οι progressive μέρες των Besnard Lakes δεν είναι και πολύ μακριά αλλά θα τολμήσω να πω πως προτιμώ αυτές του Soft Province όπως στο "In A Some See No One Club" και βέβαια για πιο άμεσα και ενθουσιώδη κομμάτια μην ψάχνετε παραπέρα από το "One Was A Lie" που ξεκινάει με μια γυμνή βραχνιασμένη κιθάρα και ντύνεται βιαστικά για μια βόλτα στον καναδέζικο χιονιά. Η αποστολή του Jace είναι δύσκολη και νομίζω πρέπει να τον στηρίξουμε στην μοναξιά (εντάξει όχι μοναξιά αλλά οι σοβαροί που το επιχειρούν πλέον είναι μετρημένοι στα δάχτυλα) της προσπάθειας για έναν φοβερό rock δίσκo.
Για παράδειγμα: The Soft Province - "Lazy Minds Die"

12. Raphael Saadiq - Stone Rollin'
Για την r'n'b και τη soul μουσική ο Raphael Saadiq ήταν ίσως το πιο σημαντικό κεφάλαιο την τελευταία δεκαετία. Έχει συμμετάσχει είτε ως τραγουδιστής, είτε ως παραγωγός στους δίσκους όλων των μεγάλων ονομάτων του είδους και το όνομά του είναι κάτι σαν σφραγίδα ποιότητας. Σαν σόλο καλλιτέχνης έγινε ευρύτερα γνωστός με το προηγούμενο του τρίτο προσωπικό άλμπουμ The Way I See It στο οποίο συμμετείχε αρκετός κόσμος από την Joss Stone μέχρι τον Stevie Wonder. Με το Stone Rollin' καθιερώνεται ως ο απόλυτος κουβαλητής της φλόγας της μουσικής της Motown. Αλλά δεν πρόκειται για μια απλή αναβίωση, παρά για μια ουσιαστική συνέχεια αυτής αφού ο Saadiq έχει να προσθέσει πολλά κερασάκια στην συνταγή της τούρτας που έτσι και αλλιώς ξέρει σαν την παλάμη του απ'έξω κι ανακατωτά. Αφήστε που, εκτός από τα υπερόχα, πλούσια ενορχηστρωμένα κομμάτια του δεύτερου μισού, στα πρώτα πέντε κομμάτια δείχνει στον Jack White πως γίνεται η σωστή, η πρόστυχη μίξη blues και funk.
Για παράδειγμα: Raphael Saadiq - "Just Don't"

11. Tom Waits - Bad As Me
62 χρόνια μετά και δεκαεφτά προσωπικούς δίσκους αργότερα ο Tom Waits συνεχίζει να είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος του 20ου και μετά του 21ου αιώνα. Αμφιβάλλετε; Με το έργο του, το χιούμορ του, τις ιστορίες του, τις ζεστές του μπαλάντες, τα ξέφρενα rock 'n' roll τραγούδια του έθεσε τις βάσεις για την εξερεύνηση άλλων πλανητών, την ανάγκη στροφής σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, απέτρεψε πολέμους, τάισε πεινασμένα παιδιά στην Αφρική, βρήκε γκόμενες σε απελπισμένους εφήβους στην Αϊόβα, έριξε το τοίχος του Βερολίνου, εφηύρε το internet, κατέστρεψε το internet, κατεδάφισε με μία υπόκλιση τις πολυεθνικές και μοίρασε σε όλον τον κόσμο γάλα και μπισκότα. Υπερβάλλω; Μια ματιά στη σελίδα του στο Wiki θα σας πείσει. Για εμάς είναι μια θρυλική φυσιογνωμία πάντως που δεν χρειάζεται καν να ρωτήσει για να μπει στις λίστες μας. Κανονικά θα έπρεπε να ήταν εκτός συναγωνισμού γιατί αυτός ο θεατρινίστικος, ρετρό ήχος από ένα παρελθόν που βρίσκεται μόνο στο κεφάλι του και στα όνειρά μας δεν μετριέται με την μεζούρα ενός τυπικού best of και ενός ακόμα στρογγυλού δίσκου 13 τραγουδιών. Έτσι και η τοποθέτησή του είναι ενδεικτική καθώς το Bad As Me είναι η συνέχεια ενός έργου 40 χρόνων που θα κριθεί όταν σταματήσει αυτή η γη να γυρίζει. Ένα συνολικό έργο τρομακτικής αντοχής και γιγάντιας ποισότητας (ποιότητας και ποσότητας). Αν πάντως κάπως μπορεί να περιγραφεί αυτό το κεφάλαιο στην ιστορία του Tom είναι με τα λόγια της γυναίκας του Kathleen Brennan που του συνέστησε να γράψει τρίλεπτα singles αυτή τη φορά "Get in, get out. No fucking around.". Ή έτσι μας είπε ο ίδιος ότι του είπε. Σημασία στο Bad As Me (και σε όλη την προσωπικότητα του Tom Waits) δεν είναι να αποδομήσεις και να αναλύσεις αλλά να απολαύσεις και να απορροφηθείς από την ατμόσφαιρα.
Για παράδειγμα: Tom Waits - "Hell Broke Luce" (κιθάρα Keith Richards, μπάσο Flea)

10. The Horrors - Skying
Ένας ακόμα από τους (λίγους) καλούς περσινούς κιθαριστικούς δίσκους. Και ένας ακόμα που δημιουργός του είναι ο Faris Badwan. Η έμπνευση του πρώην γκοθά φέτος έλκεται από τη σχολή του Kevin Shields ως επί το πλείστoν, με ένα γύρισμα γυαλιστερού '80s ήχου. Στο οπλοστάσιό του έχει cool ριφάκια που γκαζώνουν και δείχνουν τα δόντια τους αλλά και μια παλιομοδίτικη αγάπη για το ανθεμικό ροκ που ακούγεται σε γεμάτα στάδια. Αυτό που ξεκίνησε ως σπίθα με το Primary Colours έγινε πυρκαγιά στο Skying που ο ήχος τους ακούγεται πιο ολοκληρωμένος και οι συνθέσεις του Badwan πιο ουσιαστικές και μεστές. Ακούγεται σα να ξέρουν που θέλουν να πάνε και να πηγαίνουν εκεί με άνεση. Εντάξει, δε νομίζω ότι χρειάζεται να αναφέρουμε τη σήμερον ημέρα την τελειότητα της παραγωγής που σε ταξιδεύει στο χρόνο και άλλοτε σου δημιουργεί την αίσθηση ότι βρισκόμαστε στις αρχές του 1990, άλλοτε το 1994 και άλλοτε δύο χρόνια αργότερα από το 2012. Σίγουρα οι συνταγές στις οποίες βασίζεται είναι χιλιοπαιγμένες αλλά ο τρόπος που τις προσεγγίζει είναι φρέσκος και προσθέτει άλλο ένα σημείο στίξης στην εξέλιξή τους. Για τους Horrors είναι μια μεγάλη σελίδα.
Για παράδειγμα: The Horrors - "Still Life"

9. The Amazing - Gentle Stream
Όπως αναφέρει και η uptight, η τυχαία ιστορία που ήταν η αφορμή να γνωρίσουμε τους Σουηδούς είχε πλάκα. Μοίρα ή τύχη δεν έχει σημασία. Οι Amazing δικαιολογούν απολύτως το όνομά τους και μας παρέδωσαν άλλον έναν χρυσό καταρράκτη με απολαυστικά ριφάκια, ήρεμα και τρυφερά φωνητικά και μια ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε όλα τα καλά της εποχής των χίπιδων. Όταν ακούς το σύντομο (όπως πρέπει δηλαδή σε αυτές τις περιπτώσεις, αντίθετα με τους πολυλογάδες αντίστοιχους μουσάτους αμερικάνους) Gentle Stream εύχεσαι αντί για πάτωμα να πατάς σε γρασίδι και να ατενίζεις την αντανάκλαση του ήλιου σε κάποιον παρακείμενο ποταμό. Οι κιθάρες είναι ουράνια τόξα και στα βουνά κάνουν τσουλήθρες παγωμένες σταγόνες. Το φινάλε του απίστευτου "Gone" με το ένα χέρι μπλοκάρει τη μικροψυχία της ανθρώπινης φύσης και με το άλλο σε πείθει ότι τελικά δεν υπάρχει τίποτα αστείο στο σύνθημα "peace, love and understanding". Όσο αρχαιολόγοι και χρυσοθήρες ψάχνουν την Shambhala, οι Amazing μας υπενθυμίζουν πως αυτή βρίσκεται πιο κοντά απ' όσο νομίζουμε.
Για παράδειγμα: Amazing - "Gone"

8. Fleet Foxes - Helplessness Blues
Αν δεν υπήρχε το "The Shrine/ An Argument" θα λέγαμε «εντάξει, αποστολή εξετελέσθη, πέρασαν με επιτυχία το σκόπελο του δεύτερου άλμπουμ μετά την τεράστια αναγνώριση που απόλαυσαν μετά το ομώνυμο πρώτο τους». Υπάρχει όμως αυτό το τρομακτικό κομμάτι, μια έμπνευση από αυτές που έρχονται σε ανύποπτη στιγμή κάθε περίπου 10.000 μέρες και τα βάζουν όλα στη θέση τους κάνοντάς τα να βγάζουν νόημα. Για να μην είμαι άδικος όμως, ήταν μεγάλο επίτευγμα να φτιαχτεί ένας δίσκος παρόμοιος με το έξοχο ντεμπούτο τους και τα κατάφεραν σε ένα μεγάλο βαθμό. Με τη φωνή του Pecknold και την στιχουργική του δεινότητα ξαναβρήκαν την ταυτότητά τους και συνέχισαν από εκεί που έμειναν. Το "Bedouin Dress" είναι ένας χαρούμενος σκοπός της ερήμου, το "Sim Sala Bim" (σημαίνει κάτι αντίστοιχο με το hocus pocus) είναι μια τρυφερή παραλλαγή της ιστορίας του Σαμψών με την Δαλιδά ("Remember when you had me cut your hair?/ Call me 'Delilah' then, I wouldn't care"), και το "The Plains/ Bitter Dancer" με τις πλούσιες αρμονίες του που θυμίζει Simon και Garfunkel. Ενδιάμεσα τα κλασσικά τους singles "Battery Kinzie" και "Helplessness Blues" στο στυλ του "Mykonos". Το εύρος της μουσικής τους μπορεί να μην είναι μεγάλο αλλά το βάθος στο οποίο έχουν σκάψει είναι απίστευτο.
Για παράδειγμα: Fleet Foxes - "The Plains/Bitter Dancer"

7. King Creosote & Jon Hopkins - Diamond Mine
Ο Kenny Anderson ή King Creosote είναι μια μοναδική περίπτωση. Ο Σκωτσέζος τραγουδοποιός, τραγουδιστής και συνθέτης σε διάστημα περίπου 12 χρόνων έβγαλε γύρω στα 40 άλμπουμ. Ώσπου γνωρίστηκε με τον παραγωγό ηλεκτρονικής μουσικής Jon Hopkins και μαζί ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν τον υποψήφιο για Mercury δίσκο Diamond Mine. 40 δίσκους μετά και με την επιτυχία του Diamond Mine ανα χείρας ο Kenny Anderson δήλωσε συγκινημένος για την υποψηφιότητα "I wasn't expecting it at all. [...] There's been a lot of people in the media nailing their colours to the mast with this record, and that's quite encouraging – to know that we've got supporters, and a lot of them. I'm not expecting to win, but just to be on that list. This is something I've been on the outside of forever, and now here we are. It's all good. It makes up for not selling records, anyway! It feels like this is the beginning of something. And to feel that so far down the line, after putting out forty effing albums... oh my God! It means, I can still do this, it's not over." Νομίζω αυτά τα λόγια αρκούν. Ο Jon Hopkins βρήκε χρυσωρυχείο στην καρδιά και την εκφραστική, αγνή, καθαρή, βουκολική φωνή του Kenny Anderson και έραψε πάνω της, μαζεύοντας τα παλιά της ταπεινά ρούχα, το καλύτερο φόρεμα για τον αποψινο χορό. Μετά από 40 δίσκους είναι επιτέλους έτοιμη να βγει έξω, να αναγνωριστεί, να την μάθουν και να αγαπηθεί. Μπορεί επιτέλους να πει "For once I'd much rather be me".
Για παράδειγμα: King Creosote & Jon Hopkins - "John Taylor's Month Away" (Ακούστε την συγκλονιστική ιστορία του κομματιού όπως την περιγράφει ο Kenny Anderson)

6. British Sea Power - Valhalla Dancehall
Το χωλ των Βίγκινγκ πολεμιστών που ξεκουράζονται μετά τη μάχη (ή και αιώνια αν προτιμάτε) έτσι όπως το συνέλαβαν οι British Sea Power ήταν πολύ διαφορετικό απ'ό,τι είχαμε φανταστεί. Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο βέβαια από τους λατρεμένους ιδιόρρυθμους μουσικούς από το Brighton. Γι'αυτόν τον δίσκο τα έχουμε πει πολλές φορές και δεν θα μπορούσε να λείπει από μια περήφανη ψηλή θέση στη λίστα. Από την εποχή του ντεμπούτου τους είναι ο πιο γεμάτος τους δίσκος που έχει κάτι για τον καθένα που τους λατρεύει αλλά και για αυτούς που ακόμα (κακώς κάκιστα) τους απαρνούνται. Και τις punk εκρήξεις στυλ Pixies, και τα υπνωτικά ροκ έπη από τις καλές εποχές του Billy Corgan, και την ηλεκτρονική μελαγχολία των New Order, και το "Mongk II" που είναι μια κατηγορία από μόνο του. Και βέβαια πάνω απ'όλα το προσωπικό τους ιδιαίτερο ύφος που τους κάνει μοναδικούς και ξεροκέφαλους. Αυτή η ξεροκεφαλιά τους έχει χαρίσει αυτό το φανατικό κοινό που τους ακολουθεί σε όλα τα club της Αγγλίας και συμμερίζεται τις τρέλες τους, τους τραυματισμούς τους και τους θεατρινισμούς τους δημιουργώντας μια σχεδόν οικογενειακή και diy ατμόσφαιρα. Αν είχαν βγει πριν 30 χρόνια θα ήταν ήδη μύθοι, προς το παρόν είναι μια εξωτική γεύση για λίγους.
Για παράδειγμα: British Sea Power - "Heavy Water"

Η τελική πεντάδα ήταν πραγματικά μια σπαζοκεφαλιά. Για το χατήρι της αντικειμενικότητας θα έλεγα να αγνοήσετε τη σειρά, η οποία έχει μπει σχεδόν εντελώς ενδεικτικά, και να θεωρήσετε πως είναι πέντε αριστουργηματικοί δίσκοι εξίσου φοβεροί από πολλές απόψεις ο καθένας. Είναι γεγονός πάντως πως είναι η πιο δυνατή πεντάδα που έχω αντιμετωπίσει όσα χρόνια υπάρχει το blog και όσα χρόνια μπαίνω στην διαδικασία του best of. Κάπως έτσι θα ένιωσαν και το 1997 οι λιστόφιλοι.

Με θάρρος και άγνοια κινδύνου κλείνουμε τα μάτια λοιπόν, για να μην κοιτάμε τα υγρά βλέμματα των άξιων διαγωνιζόμενων, και πάμε να φέρουμε εις πέρας την δυσκολότερη αποστολή που έχουμε αναλάβει (φυσικά το «έχουμε» είναι πληθυντικός ευγενείας γιατί η uptight είναι killer και δεν καταλαβαίνει από αυτά) μέχρι την επόμενη (έναν πυρηνικό αντιδραστήρα έχουμε να καθαρίσουμε μετά μωρέ).

5. Antlers - Burst Apart
Το πρώτο μεγάλο δίλημμα. Αυτοί ή οι ....... στο νούμερο 4; Αυτή τη φορά πήραν το κοντό σχοινάκι οι Antlers αλλά αυτό δεν αφαιρεί προφανώς σε τίποτα το φετινό τους κατόρθωμα. Σκεφτόμουν με τι μοιάζουν πολλά από τα ονειρικά κομμάτια του δίσκου που ήρθε μετά το θεματικό Hospice. Και ξαφνικά ήρθαν πέντε λέξεις στο μυαλό και μερικά αποσιοποιητικά "Bulletproof... I Wish I Was". Οι Antlers αναμφισβήτητα έχουν ακούσει πολύ Radiohead (για παράδειγμα το The King οf Limbs ήταν στις λίστες τους με τα καλύτερα της χρονιάς) και οι κυκλικοί χοροί με το σύμπαν όπως τα "Corsicana", "Hounds", "Tiptoe", "Rolled Together" το υπενθυμίζουν. Αυτό το ambient, dream pop κοστουμάκι τους ταιριάζει γάντι αλλά δεν περιορίζονται σε αυτό. Ένα γράμμα αγάπης προς τους R.E.M. για να τους διαβεβαιώσουν ότι ο μύθος τους θα συνεχιστεί στο "Every Night My Teeth Are Falling Down", παραδοσιακές μαγικές μπαλάντες όπως το "I Don't Wan't Love" και το σπαρακτικό "Putting the Dog to Sleep" που αναδεικνύουν την πολύ εκφραστική φωνή του Peter Silberman και το μεγαλοπρεπές "No Widows" που προσθέτει ένα βάρος στο στήθος σου μέχρι να σε απελευθερώσει στο τέλος όταν έχει φτάσει πλέον στον πάτο και η σπείρα ακολουθεί επιτέλους ανοδική πορεία. Ένας δίσκος όχι ακριβώς γεμάτος singles, αλλά που το καθένα από τα 10 κομμάτια θα μπορούσε να σταθεί αυτόφωτο. Η αλήθεια είναι πως ο Silberman δεν έχει φάτσα και στυλ που εμπνέει αλλά το έχει μέσα του. Είναι από αυτούς τους εκλεκτούς που παίρνουν την μελαγχολία και την μετατρέπουν σε μαγική θεραπευτική σκόνη και έτσι οι Antlers του αποδομούν το ψυχικό άλγος και το μετατρέπουν σε ένα κομψό οριγκάμι.
Για παράδειγμα: Antlers - "Putting The Dog To Sleep"

4. Wild Beasts - Smother
Τρίτος δίσκος των νεαρών από το Kendall και ήδη έχουν κάνει κτήμα τους τον ολόδικό τους ξεχωριστό ήχο. Μια συνομιλία από απαλές και μελωδικές κιθάρες, από διακριτικό πιάνο, από διάσπαρτα αλλά επιδραστικά ηλεκτρονικά στοιχεία και πάνω από αυτά δύο από τις φωνές του καιρού μας. Ο Hayden Thorpe ικανοποιεί τα γούστα εκείνων που προτιμούν πιο κλασικές φωνές που ισορροπούν ανάμεσα στα δύο φύλα, ενώ ο Tom Fleming τραγουδά πιο σίγουρα, πιο μπάσα αλλά όχι λιγότερο απελπισμένα. Πάνω σε αυτά τα δεδομένα που φτιάχτηκαν στο Two Dancers χτίστηκε το Smother που περπάτησε σε πιο «εσωτερικά» μονοπάτια αναλύοντας ακόμα περισσότερο τα συναισθήματα της απόρριψης, της ερωτικής ανάγκης αλλά και της τρυφερότητας. Τώρα πια ακούγονται σαν συγκρότημα και αυτό μεταφράζεται σε ποικιλία στις συνθέσεις που συνδέεται με μια απόλυτη συνοχή και συνενοχή γιατί οι Wild Beasts δεν μιλούν πολύ αλλά κάνουν πράγματα πίσω από τις κουρτίνες που κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν γνωρίζει. Τα φωνητικά βαρελότα του Thorpe έχουν εξαφανιστεί, δεν υπάρχει πια "We Still Got the Taste Dancing on Our Tongues", για χάρη μιας πιο ώριμης προσέγγισης αλλά εξίσου ενδιαφέρουσας. Έτσι και αλλιώς η πρωτόγονη έκπληξη του Two Dancers δεν θα μπορούσε να υπάρχει καθώς πολύς κόσμος τους περίμενε με ανυπομονησία ή με το δάχτυλο στη σκανδάλη.

Πώς ακριβώς όμως απέφυγαν αυτόν το σκόπελο του περίφημου τρίτου άλμπουμ και έφτασαν να γίνουν άκοπα από τους πιο άψογους headliners σε φεστιβάλ που έχουμε δει; Εκτός από αυτά που έχουμε αναφέρει έδωσαν μεγάλη σημασία στις μίνιμαλ ενορχηστρώσεις. Έκαψαν όλο το περιττό λίπος και προτίμησαν από το να βαρύνει το ελαφρύ φορτίο του δίσκου, που τσουλάει μονοκοπανιάς, με κάποια αστοχία, να περιοριστούν σε δέκα μικρά τέλεια δομημένα ενίγματα. Είναι αλήθεια πως σε σύγκριση με το Two Dancers το Smother αργεί κάποιες ακροάσεις να αποκαλυφθεί αλλά μόλις αυτό γίνει αποκλείεται κανείς να περιοριστεί σε μόνο ένα ή δύο κομμάτια του δίσκου. Το τελευταίο -από τα δέκα μικρά ενίγματα- είναι ένα δωμάτιο πειραμάτων και καθρεφτών εμπνευσμένο από τον Eno. Σε αντίθεση με ό,τι μας έχουν συνηθισει είναι μια μακρά επτάλεπτη ακολουθία από ριφάκια κιθάρας και πιάνου που τρεμοπαίζουν στα χείλη της φωνής του Thorpe που επιτρέπει για πρώτη φορά στο Smother στη σοπράνο που κρύβει μέσα του επιτέλους να απελευθερωθεί. Πιο ρυθμικοί και πιο χορευτικοί αρχίζουν να μοιάζουν όλο και περισσότερο στους Talk Talk του καιρού μας επί εποχές The Colour Of Spring με μια συνειδητή επιλογή προς τον μινιμαλισμό του Steve Reich. Όσο για το σήμερα, δύσκολα μπορεί κανείς να βρει κάποιον να τους μοιάζει πόσο μάλλον να τους ακολουθήσει στην εκτόξευσή τους.
Για παράδειγμα: Wild Beasts - "Reach A Bit Further"

3. Radiohead - The King of Limbs
Μιας και είπαμε για σπαζοκεφαλιές νωρίτερα, αυτή ήταν η μεγαλύτερη της χρονιάς. Σύγχυση, ακόμα και σήμερα, υπάρχει σε ότι έχει να κάνει με αυτό το album. Όχι τόσο για το μουσικό κομμάτι του αλλά κυρίως για τα γύρω γύρω. Το μουσικό κομμάτι ήταν κάτι κρυμμένο, αλλά μετά από πολλές ακροάσεις άνθιζε μπροστά σου. Το μεγαλύτερο μπέρδεμα ήταν το τι συνέβη στην ηχογράφησή του και μερικούς μήνες αργότερα μέχρι να βγει η ζωντανή εκτέλεση όλου του δίσκου συν τρία ακόμα κομμάτια από το υπόγειο των Radiohead. Καμία ενημέρωση για τα πολλά κομμένα κομμάτια που είχαν τεράστιες προοπτικές, καμία εξήγηση για τα μόλις οκτώ κομμάτια και τα 38 λεπτά διάρκειας μετά από 4 χρόνια αναμονής, καμία συνέντευξη (από τον Thom που μετράει περισσότερο δηλαδή) για τον δίσκο, καμία αντίδραση στις πιο χλιαρές κριτικές σε σχέση με το In Rainbows, καμία συναυλία για το 2011 και τελικά μια αίσθηση ότι έβγαλαν κάτι επειδή έπρεπε να το κάνουν όπως επίσης και ότι οι σχέσεις μεταξύ των μελών δεν ήταν και στα καλύτερά τους. Με λίγα λόγια μπορούσε να το παρομοιάσει κάποιος με το Let It Be τους.

Τελικά όσο περνούσε ο καιρός έγιναν πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Η μπάντα - με το The King οf Limbs να κάνει την αρχή - αποφάσισε να το πάρει πιο χαλαρά το πράγμα. Με το In Rainbows μέτρησε τις δυνάμεις και από την σφυγμομέτρηση έβγαλε το συμπέρασμα ότι μπορεί να αναλάβει μόνη της το promotion του δίσκου και του συγκροτήματος γενικότερα, καθώς και την εκροή πληροφοριών από το στρατόπεδό της, οπότε κατ'επέκταση δε χρειάζεται τους δημοσιογράφους. Οι δύο συναυλίες που έγιναν στην Αμερική ήταν στα πλαίσια των εμφανίσεων σε δύο talk shows της αμερικανικής τηλεόρασης και είχαν το στοιχείο της έκπληξης και του ξαφνικού. Οι Radiohead ήθελαν να κάνουν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που έγινε με το In Rainbows. Ελάχιστη προβολή, και ένα εφημεριδάκι με artwork και κάποιες ιστορίες που θα έκαναν πιο κατανοητό το θέμα του The King οf Limbs. Όπως είπε και ο Ed O'Brien, ήταν μια αντίδραση στην υπερπροβολή και τις ατέρμονες συζητήσεις για το In Rainbows που έτσι και αλλιώς φτιάχτηκε ως pop δίσκος για να απευθυνθούν ξανά στη μεγαλύτερη μάζα των μουσικόφιλων και μη.

Μουσικά όμως τι έχει να κερδίσει ο ακροατής; Αυτή η πλευρά έγινε πιο κατανοητή μετά την κυκλοφορία της ζωντανής ηχογράφησης το καλοκαίρι από το studio τους. Η μπάντα βρήκε τρόπο να τα μεταφέρει ζωντανά (έτσι εξηγείται και η γιγάντια περιοδεία που ετοιμάζουν για το 2012) και μετά από ένα διάστημα που τα άφησε να «κρυώσουν» είναι έτοιμη να τα παίξει μπροστά στο κοινό της.

Το The King οf Limbs δεν είναι τόσο έντονη και απαιτητική ακρόαση όσο το Kid A και το Amnesiac, ούτε τόσο πορωτική με τη στάμπα του κλασσικού όπως το The Bends, ούτε σε παίρνει και σε σηκώνει όπως το Ok Computer, ούτε είναι μια ολοκληρωμένη σύντομη ιστορία της καριέρας τους με ένα μελαγχολικό χαμόγελο όπως το In Rainbows. Είναι ένα καινούργιο γήπεδο για την μπάντα και αυτό και μόνο το γεγονός είναι κάτι το εξαιρετικό. Οι Radiohead είναι ακόμα αυτοί που ήταν, με τις πιο αριστουργηματικές μελωδίες απο εποχής Beatles και Neil Young, είναι ακόμα περιπετειώδεις και απαιτητικοί με τον ήχο τους, θέλουν και καταφέρνουν ακόμα να σπάνε τα όρια των μουσικών ειδών όμως αυτή τη φορά το αφήνουν να κυλήσει μόνο του. Αφήνουν την αναρχία και την έμπνευση της στιγμής να πάρει για λίγο τα ηνία, όχι με κάτι πρόχειρο βεβαίως, αλλά με κάτι που είναι ευρύχωρο και πρόθυμο να δεχτεί όλα αυτά τα μικρά πραγματάκια και τις λεπτομέρειες που τόσο πολύ τους αρέσει να τοποθετούν σαν copyright και σφραγίδα ποιότητας και που δεν βάζει κανείς άλλος.

Αυτή τη φορά είναι πραγματικά άφοβοι καθώς αφήνουν ελεύθερο τον ίδιο τους τον εαυτό να εκφραστεί. Όταν με τις εναρκτήριες νότες του "Everything In Its Right Place" έχεις δοκιμάσει τους οπαδούς σου και τις αντοχές της εταιρίας σου και όταν με το Amnesiac επιβεβαιώνεις ότι δεν θα ξαναβγεί The Bends τότε δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα παρά μονον τον εαυτό σου. Σιγά σιγά όλα αυτά που φαίνονταν απαραίτητα στην μουσική εξαφανίζονται. Οι Radiohead αποδεικνύουν ότι δε χρειάζονται τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ότι δε χρειάζεται η μανιέρα, ότι δε χρειάζονται καν τα ίδια τα μέλη-celebrities-μουσικοί και η όλη ιδέα ξαναγυρίζει στις βάσεις ενός art project. Σημασία έχουν οι ιδέες και η υλοποίησή τους και ο τρόπος που τις αντιλαμβάνεται κανείς εναπόκειται στην διακριτική του ευχέρεια. Αυτό είναι ελευθερία τρόπου ζωής και ελευθερία σκέψης.

Δεν υπάρχει λόγος να περιοριζόμαστε σε ονόματα και σε ερμηνείες που έχουν σερβιριστεί για εμάς από άλλους. Αυτή είναι η αλήθεια τους και εμείς καλούμαστε να φτιάξουμε τη δικιά μας πηδώντας στην πεντακάθαρη λίμνη του "Codex" ή σκαλίζοντας τα βάθη ενός ωκεανού που ενώνει το άπειρο της ψυχής εν τάφω με τα απέραντα όρια του γαλάζιου στο "Bloom", ή ξορκίζοντας την κακοτυχία και τους φόβους μας στο "Morning Mr Magpie", ή χορεύοντας ξέφρενα στο "Feral" σαν "animal" και "homorapien" όπως λένε και οι BSP, ή παραδινόμενοι στο πάθος με τον φόβο της γάτας που μπορεί να γυρίσει οποιαδήποτε στιγμή και να μας τιμωρήσει στο "Lotus Flower". Η πρότερη ζωή αποχαιρετάει στο "Give Up the Ghost" γιατί όλα πρέπει να προχωρήσουν, ιδέα που επιβεβαιώνει και το "Separator" που συμβολίζει τον διαχωρισμό μεταξύ του ενός κεφάλαιου και του άλλου. Ή μπορεί να είναι το τέλος ενός βιβλίου και η αρχή ενός άλλου. Ή μπορεί να είναι το τέλος της ανάγνωσης και η φυγή σε κάτι άλλο. Σημασία έχει η ελευθερία και το πως η ιστορία συνεχίζει ακόμα να γράφεται χωρίς να ξέρει κανείς που θα σταματήσει. Το σίγουρα είναι πως "if you think this is over than you're wrong".
Για παράδειγμα: Radiohead - "Separator"

2. PJ Harvey - Let England Shake
Έχουν γραφτεί χιλιάδες επί χιλιάδων λέξεων γι'αυτόν τον δίσκο. Και από εμάς αλλά και από όλα τα μουσικά έντυπα ή ηλεκτρονικά μέσα που τον αποθέωσαν. Δικαίως. Είναι ένας άθλος 20 χρόνια μετά ένας καλλιτέχνης να επανεφεύρει τον εαυτό του με αυτόν τον τρόπο. Έχουμε όμως ένα πρόβλημα εδώ στο some beans. Όπως πολλοί άλλοι, διαβλέψαμε την αλλαγή και την δημιουργία αυτής της μορφής από το εγκληματικά υποτιμημένο White Chalk. Εκεί φάνηκε η λευκή σκονισμένη φιγούρα της αγγλικής παράδοσης να ξεπροβάλλει χλωμή από το βαρύ παράθυρο. Η υπομονετική γυναίκα του περασμένου αιώνα που το μόνο γιατρικό της στις κακουχίες είναι ο χρόνος και η μόνη της θεραπεία είναι η αναπαραγωγή γερών και δυνατών αγοριών. Ενώ στο White Chalk ήταν ένα φάντασμα και ένα όραμα από το παρελθόν, στο Let England Shake κουνά ξαφνικά τα βλεφαρά της και ο θρήνος της γίνεται τραγούδι και εξιοστόρηση. Σαν ένα βιβλίο ιστορίας, σαν βετεράνος πολέμου, σαν ανταποκριτής της ανθρώπινης ηλιθιότητας και σκληρότητας μας λέει μεν "I've seen and done things I want to forget" αλλά στην πραγματικότητα θέλει επιτέλους να φτύσει όλο αυτό το αίμα και τη σκόνη που κατάπιε στα πεδία της μαχής. Οι αναμνήσεις όμως και οι ιστορίες μπορεί να ταξιδεύουν στα μυαλά των ακροατών αλλά δεν θα γίνουν βίωμα. Αυτό το βίωμα μένει στο μυαλό που κατοικεί και πεθαίνει μαζί του.

Οι αναμνήσεις όμως και οι ιστορίες θα περάσουν στις γενιές, θα γίνουν παραδείγματα. Θα γίνουν μύθοι ή ωδές του τραγικού. Το Let England Shake είναι κάτι παρόμοια διαχρονικό. Όσοι θέλησαν να ακούσουν τις αναμνήσεις της PJ από τον δικό της πόλεμο ή από τον πόλεμο που βρίσκεται εγκλωβισμένος μέσα στην τηλεόραση τής, ή μέσα στα βιβλία της, θα διαπιστώσουν ότι αυτές γίνονται μέρος του πρόθυμου μυαλού που θα τις κουβαλήσει με τον γενετικό του κώδικα. Όσο τέλεια και να προγραμματιστούμε, όσο ολοκληρωτικά και να εκπαιδευτούμε, αυτοί οι μύθοι και οι ιστορίες θα μας υπενθυμίζουν το «πεπερασμένο της ανθρώπότητας» όπως το περιγράφει η θρησκεία. Οι θεολόγοι μιλούν βεβαια και για το άπειρο της θεϊκότητας αλλά στο Let England Shake δεν υπάρχει αυτό. Υπάρχουν ιστορίες σαν του Louis (ή του παππού ή του προπάππου ή του ξάδερφου, δεν έχει σημασία), του απλού στρατιώτη που το σώμα του βρίσκεται ακόμα σε αυτόν τον λόφο, χους ην και εις χουν απελεύσητω. Ο πραγματικός άγνωστος στρατιώτης που έβαψε με το αίμα του τη γη και το πτώμα του σκυλεύουν καθημερινά αυτοί που τον έστειλαν και τον στέλνουν να κάνει τη βρώμικη δουλειά τους. Ε, του κάνουν και κανά μνημόσυνο που και που για να καθαρίζουν αργότερα χωρίς τύψεις τα δόντια τους με τα κόκκαλά του. Και η ελπίδα; Η ελευθερία; Η PJ ψάλλει και κάνει το μνημόσυνο, δικαιώνει τους νεκρούς και καθησυχάζει τα πνεύματα που ανέρχονται στους ουρανούς. Ο νεκρός δεδικαίωται από τις αμαρτίες του αλλά ο ζωντανός; Η απάντηση λίγο παρακάτω.
Για παράδειγμα: PJ Harvey - "All And Everyone"

1. Bill Callahan - Apocalypse
Ο ζωντανός φεύγει. Φεύγει όχι για να ξεφύγει από τα προβλήματά του, αφού τα έχει αντιμετωπίσει κατάματα νωρίτερα. Τρέχει από τις αναμνήσεις και τις επώδυνες μνήμες. Ο Bill Callahan συνεχίζει το μοναχικό του road trip στην αμερικάνικη ύπαιθρο και μένει σε επαρχιακά μικρά δωματιάκια για να γράψει σε μπλοκάκι τις ιστορίες του. Περιμένει ράθυμα στο βενζινάδικο κουνώντας την οδοντογλυφίδα παιχνιδιάρικα στα δόντια του και απαρυθμεί με καθαρό βλέμμα τις σελίδες του ημερολογίου που έφυγαν. Ο Bill Callahan δίνει μια άλλη διάσταση στην έννοια «άγνωστος στρατιώτης». Είναι ο άγνωστος στρατιώτης της ζωής που παλεύει καθημερινά με την ιδέα του οτι δεν υπάρχει τίποτα να προστατεύσει αλλά πολλά πράγματα για να νοιαστεί. Είναι μία μάχη εσωτερική, σκληρή, γεμάτη αμφιβολίες.

Περιστασιακά σπάει την μοναξιά του το κοπάδι του στο "Drover", ή το «λουλούδι» του που τελικά δεν ήταν «αγριόχορτο» στο "Baby's Breath" με την ανατριχιαστική εικόνα της ανάσας του μωρού στον καθρέφτη. Παρ'ότι η μουσική του είναι γέννημα της αμερικανικής παράδοσης, δε χαρίζει κάστανα στο "America!" κατεβάζοντας τα παντελόνια στην ιμπεριαλιστική της λογική με τη στεγνή ερμηνεία και το διακριτικό αλλα σατανικό του χιούμορ. Ο τρόπος της ερμηνείας του καθώς και οι φάσεις επιφοίτησής του είναι ζεστές και οικείες. Η βαθιά βαρύτονη φωνή του τού δίνει κάποια χρόνια παραπάνω ηλικίας και εμπειρίας και ταυτόχρονα, όπως όλοι οι παραμυθάδες, σου δημιουργεί ένα προστατευτικό πέπλο με την αργή και καθαρή του άρθρωση.

Είναι ένας δίσκος που τον απολαμβάνεις ήρεμα με ένα ζεστό κονιάκ κάποιο σούρουπο. Δεν έχει σημασία αν βρίσκεσαι στο Κεντάκι, ή στο Ώστιν ή στην Κυψέλη. Είναι ένα έργο που θέλει χρόνο, το αφήνεις να ωριμάσει, και στο τέλος βλέπεις ότι έχει ριζώσει βαθιά μέσα σου. Δεν υπάρχει τίποτα επείγον, τίποτα να πολεμήσεις, τίποτα να αλλάξεις, πολλά να αγαπήσεις και πολλά να νοιαστείς. Συνηθίζεις αυτή τη σκέψη και απλά ζεις αρμονικά μαζί της για όσο διαρκεί μέχρι να σβήσει."I'm standing in a field/ A field of questions/ As far as the eye can see/ If this is what it means to be free/ Then I'm free". Και όταν σου λένε πως πρέπει να σκοτώσεις για να υπερασπιστείς το σπίτι σου, πως πρέπει να γίνεις πιο δυνατός, πιο γρήγορος, πιο σκληρός για να αντιμετωπίσεις τον ανταγωνιστή που δημιουργήθηκε από τους αριθμούς, εσύ χρειάζεσαι απλά ένα ευρύχωρο αυτοκίνητο με γεμάτο το ντεπόζιτο και έναν άδειο και πρόθυμο δρόμο μπροστά σου.
Για παράδειγμα: Bill Callahan - "One Fine Morning"

Εύφημος μνεία:
Bjork - Biophilia: Σημείωμα από το προσωπικό ημερολόγιο της Bjork: "Bjork έφτιαξε δίσκο με τελευταία λέξη τεχνολογίας. Bjork χαρούμενη. Μετοχή Bjork έφτασε στα ύψη. Bjork αγοράσει ηφαίστειο Ισλανδία."
Brett Anderson - Black Rainbows: Που'σαι Butler μου που μου' λεγες πως θα γινόμουν άλλος. «Ευτυχώς μου έχουν μείνει ακόμα κάποια outtakes των Suede για να αγοράζω την κόκα μου». Ευγενής σκοπός, ευγενής επιστροφή, και φοβερή συναυλία των Suede το φθινόπωρο.
Coldplay - Mylo Xyloto: Μέσα από αυτά τα όμορφα pop τραγουδάκια μπορούν να κάνουν επιτέλους αυτό το μεγάλο και διαχρονικό που ονειρεύονταν πάντοτε.
Hannah Peel - The Broken Wave: Η γλυκιά και ευαίσθητη Hannah κάνει ένα -προβλέψιμο με το παρουσιαστικό της- folk σοκολατάκι αλλά είναι σκληρός ο ανταγωνισμός εκεί έξω για ένα ταπεινό χαμομηλάκι σαν αυτήν.
Kate Bush - 50 Words for Snow: Ο ορισμός της Έφη μου μνείας. Ακόμα προσφέρει κάποιες στιγμές που σταματούν την καρδιά αλλά και κάποιες στιγμές που σου σπάνε τα νεύρα όπως οι 50 λέξεις για το χιόνι από έναν από τους ήρωές μας, τον Stephen Fry. Δεν τα πάμε καλά με τις αντίστροφες μετρήσεις.
Lia Ices - Grown Unknown: Kάποια υποτονικά κομμάτια της έκοψαν τον δρόμο. Θα επανέλθει με κάτι ακόμα καλύτερα αφού πλέον υπάρχει το πρωτότυπο να βασιστεί ("Little Marriage").
Boxer Rebellion - The Cold Still: Έχει ξαναγίνει άπειρες φορές αυτό που κάνουν και πολύ καλύτερα. Επίσης θέλω να τους πω πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης.

Tweet